Kötümsülerdenmiş
Yaşamanın şimdi geldi kafası, manasına vardım yanisi bana olup bitmekte olan hatta bununla da kalmayanın. Bundan iki önceki iki yazımda sizlere de bahşetmeye cüret ettiğim öfke yahut sinirin sebebine eriştim yani, en azından öyle sanıyorum...
Hayatımda çok iyi insanlar var, bunlar çok çok iyiler, her daim konuşmaktan mutluluk duyduğum, asla tek bir kötü anımızın bulunmadığı, tek ve basit bir şeyle beni dünyanın en mutlu insanı kılabilen insanlar var... Hayatımda böyleleri varken diğerleri niye var, ota boka gerilenler bilmem neler, halden anlamayan etmeyenler, aslında yanında hiç olamayanlar. İyi anlamda hiç mi hiç hak etmediklerin, küfür gibi hayatının ortasında dikilenler; ya da abartmış olmaya karşılık şöyle de diyebiliriz, "kötümsüler"... Belki de diğerleri bana yeter diye düşündüm, onlarla ve yalnızca onlarla kurduğum güzel, dertsiz tasasız şirin evrenim; o güzelleştikçe diğer taraf, yani varlığı baskın gelen tam bir fazlalık halini aldı. Bunda şeyin payı büyüktür belki, şu aradığım kadının, varlığından kimi zaman emin kimi zamansa tereddütte olduğum ve bu tereddüdün istisnalı dahi olsa bayağı bayağı acıttığı. Yani o da öyle iyi öyle güzel ki, bu kadar boktan bir ortamda onunla karşılaşma ihtimalim düşüyormuş gibi geliyor doğalımsı olarak. Kötü demiyorum bakın, kötü insanlar değil bahsettiklerim, yani tam anlamıyla değil; acımasızlar belki, anlamayı bilmiyorlar, belki anlaşılmaya değeceğini düşünebileceğiniz bir yanları yok hepsi bu; bana zararları dokunsun dokunmasın, bu gemi asla batmaz zaten ama yine de gözüme gözüme giren bahsettiğim şu durum, bir vakit sonra beklemenin de vermiş olduğu kurulukla gözlerim kanıyor. Gözlerimden kastım görmek olarak herhangi bir şeyle mukayese edilebilecek duygular değil, ben bu sertliği algıladım ve ne yok olmasına ne de koşulsuz hükmüne imkan tanıdım zira o da bir araç, tepene çıkanları tependen atıyor; alışık olmadığın için biraz kötü biraz suçlu hissediyorsun baştan ama, meğer hiç sorun yokmuş. Ruhumun kendini biraz daha özgür biraz daha canlı hissettiği bu vakitte dışa sunduğum algılar da benle alakalı olan olmayan bir şeylerin bedeli olsun, benden değil Allah'tandır belki. Zaten bahsettiğim bu kendi diyarına ırak oluş, müstahakiyeti doğmuş hallerimin sorumlusu değilmiş, gözümü açıp biraz dışarıya bakmam yetti bile...
Olmaması gerekene olmadığı müddetçe anormal olmayan bu durumu idrakım, olmaması gerekene olmasını imkansıza yaklaştırdı ve artık daha rahatım. Şimdi sadece başka bahsettiğim o güzel insanları, daha çok da bunları nasıl başardıklarını ve en çok da sorunun cidden benle ilgili olup olmadığını sorguluyorum, mantık düzleminde hiç de öyle gelmiyor zira. İnsanların, hatta o insanların bayıla bayıla gittiği yeni çıkmış bir filmin fragmanını inceledim, ben gibi sürekli uzun ve teferruatlı cümleler kuran ve tekrar ben gibi, nispeten biraz fazlaca beklenti, inkar ve sorumluluk sahibi başroller var benle farklı durumlarda olmayan. Kurgu bir işe gelince "Ay şahane, ne kadar iyi adam, tam bir aşk adamı!" falan fistan, bu gerçek halini aldığındaysa yüzüne bakmayın ve kendinizi hisli tanımlayın, o da iyiymiş... Ey insan bilmezsin, burada yazanı okumaya yetecek ne cüretin ne de aklın baki zaten, varsın böyle devam et ama bil ki umur katsayımı o kadar da bağlamazsın. Bir gün iyi tanımladığım, mutluluk duyduğum, olmak istediğim, derdimin hakikaten de eksik olduğu insanlarla iç içe bulunana değin diş sıkmaya devam, fazla metanetim yoksa dahi bunu yapabilecek güçteyim...
Ah ben, yine ki kendi iyi niyetimden kabahati kendimde arama çabalarım (ki görmezler bunu, hatta aksi olduğunda iddiacıdırlar), fakat bu sefer öyle değilmiş, her sefer olduğu gibi. Ne derler bilirsiniz, "Dik dur eğilme bu millet seninle!". Şaka bir yana çoğunluğun karşıda birikmesi (karşı olduklarını asla beyan etmeseler dahi) doğru yolda olduğumuzu kanıksamıyor, orada olduğumun en büyük kanıtıysa zerre yalansız tüm bu yazılar...
Ne zaman çoğunluğun orada olduğu fikrine kapılsam aklımda şu; gerçek olanlar da tam burada, dostlar, sevenler, okuyanlar, hepsi tam kalbimin ortasında ve beni anlamakta, diğerlerinden de fazla var olmakta. Yalnız mıyım? Ruh eşim hariç hayır.☺
Hayatımda çok iyi insanlar var, bunlar çok çok iyiler, her daim konuşmaktan mutluluk duyduğum, asla tek bir kötü anımızın bulunmadığı, tek ve basit bir şeyle beni dünyanın en mutlu insanı kılabilen insanlar var... Hayatımda böyleleri varken diğerleri niye var, ota boka gerilenler bilmem neler, halden anlamayan etmeyenler, aslında yanında hiç olamayanlar. İyi anlamda hiç mi hiç hak etmediklerin, küfür gibi hayatının ortasında dikilenler; ya da abartmış olmaya karşılık şöyle de diyebiliriz, "kötümsüler"... Belki de diğerleri bana yeter diye düşündüm, onlarla ve yalnızca onlarla kurduğum güzel, dertsiz tasasız şirin evrenim; o güzelleştikçe diğer taraf, yani varlığı baskın gelen tam bir fazlalık halini aldı. Bunda şeyin payı büyüktür belki, şu aradığım kadının, varlığından kimi zaman emin kimi zamansa tereddütte olduğum ve bu tereddüdün istisnalı dahi olsa bayağı bayağı acıttığı. Yani o da öyle iyi öyle güzel ki, bu kadar boktan bir ortamda onunla karşılaşma ihtimalim düşüyormuş gibi geliyor doğalımsı olarak. Kötü demiyorum bakın, kötü insanlar değil bahsettiklerim, yani tam anlamıyla değil; acımasızlar belki, anlamayı bilmiyorlar, belki anlaşılmaya değeceğini düşünebileceğiniz bir yanları yok hepsi bu; bana zararları dokunsun dokunmasın, bu gemi asla batmaz zaten ama yine de gözüme gözüme giren bahsettiğim şu durum, bir vakit sonra beklemenin de vermiş olduğu kurulukla gözlerim kanıyor. Gözlerimden kastım görmek olarak herhangi bir şeyle mukayese edilebilecek duygular değil, ben bu sertliği algıladım ve ne yok olmasına ne de koşulsuz hükmüne imkan tanıdım zira o da bir araç, tepene çıkanları tependen atıyor; alışık olmadığın için biraz kötü biraz suçlu hissediyorsun baştan ama, meğer hiç sorun yokmuş. Ruhumun kendini biraz daha özgür biraz daha canlı hissettiği bu vakitte dışa sunduğum algılar da benle alakalı olan olmayan bir şeylerin bedeli olsun, benden değil Allah'tandır belki. Zaten bahsettiğim bu kendi diyarına ırak oluş, müstahakiyeti doğmuş hallerimin sorumlusu değilmiş, gözümü açıp biraz dışarıya bakmam yetti bile...
Olmaması gerekene olmadığı müddetçe anormal olmayan bu durumu idrakım, olmaması gerekene olmasını imkansıza yaklaştırdı ve artık daha rahatım. Şimdi sadece başka bahsettiğim o güzel insanları, daha çok da bunları nasıl başardıklarını ve en çok da sorunun cidden benle ilgili olup olmadığını sorguluyorum, mantık düzleminde hiç de öyle gelmiyor zira. İnsanların, hatta o insanların bayıla bayıla gittiği yeni çıkmış bir filmin fragmanını inceledim, ben gibi sürekli uzun ve teferruatlı cümleler kuran ve tekrar ben gibi, nispeten biraz fazlaca beklenti, inkar ve sorumluluk sahibi başroller var benle farklı durumlarda olmayan. Kurgu bir işe gelince "Ay şahane, ne kadar iyi adam, tam bir aşk adamı!" falan fistan, bu gerçek halini aldığındaysa yüzüne bakmayın ve kendinizi hisli tanımlayın, o da iyiymiş... Ey insan bilmezsin, burada yazanı okumaya yetecek ne cüretin ne de aklın baki zaten, varsın böyle devam et ama bil ki umur katsayımı o kadar da bağlamazsın. Bir gün iyi tanımladığım, mutluluk duyduğum, olmak istediğim, derdimin hakikaten de eksik olduğu insanlarla iç içe bulunana değin diş sıkmaya devam, fazla metanetim yoksa dahi bunu yapabilecek güçteyim...
Ah ben, yine ki kendi iyi niyetimden kabahati kendimde arama çabalarım (ki görmezler bunu, hatta aksi olduğunda iddiacıdırlar), fakat bu sefer öyle değilmiş, her sefer olduğu gibi. Ne derler bilirsiniz, "Dik dur eğilme bu millet seninle!". Şaka bir yana çoğunluğun karşıda birikmesi (karşı olduklarını asla beyan etmeseler dahi) doğru yolda olduğumuzu kanıksamıyor, orada olduğumun en büyük kanıtıysa zerre yalansız tüm bu yazılar...
Ne zaman çoğunluğun orada olduğu fikrine kapılsam aklımda şu; gerçek olanlar da tam burada, dostlar, sevenler, okuyanlar, hepsi tam kalbimin ortasında ve beni anlamakta, diğerlerinden de fazla var olmakta. Yalnız mıyım? Ruh eşim hariç hayır.☺
0 Yorum:
Yorum Gönder