Akla Kara Arasında
Bir şey bilirsin bazen, bilmen gerekip gerekmediği çok fark etmez belki ama söylemen gerekip gerekmediği arasında belki binlerce ecel teri kendiliğinden ve özgür iradesiyle sıralanır; bu bilgi pek de hayırlı bir şey değilse üstelik, demesen bunu bir dost olarak bilmem ne olarak saklamış olmanın ağır ve suçluluk dolu mesuliyeti, desen yol açacağı yıkımda kendi payını bulamamaya çalışma çaresizliği, vicdan uğruna... Demek ki bozmak demek anı ve yaşanılanı, lakin susmaksa zaten her an sallantıda bir yuvanın yıkılışına en yakın gözlerle seyirci kalmak ve de kılının kıpırdamaması, değil uzaktan, tam içeriden bakınca dahi vicdansızlık bazen, için için ölmüşlük. İki birbiriyle çelişen ve kendiyle de tutarlı olması beklenemeyecek ağır muhabbetten daima birine gebedir hayat, çünkü eylemsizlik susmaya, herhangi bir şeye kalkışma fikri de birtakım oluşlara sebebiyettir...
Neden bu hep bize kalıyor, iyilik için söylemek ya da saklamak gibi her biri birbirinin etikliğini baltalayan etkenden geriye kalan yalnızlık ve mahçubiyet; senle alakalı değilken bile, kimse sana kızmasa da, hatta hangisini seçersen seç seni sorgusuz destekleyecek olduklarının bilincindeyken dahi...
Bu kadar kalmadım arada, hatta arda kalan olmadım belki de; sadece bu da değil, benle kalmaksızın çoğu insanın sıradan bir tedbir olarak göreceği yaptırımlara gittim; hoş kendi için tedbir almaz zati insan ama tedbirimin olumsuz zerre etkisi olmasa dahi mevcudiyeti özellikle de tedbir alınan kişice bilinince ki az evvel söyledim, bir tedirginlik yaratabilir ve bu durum tedbirin varoluş sebebine tümüyle aykırıdır. Bu çelişki böyle olan her durumda mevcut değildir ve belki de sırf bu bile kaderin benimle cebelleştiğine değin ispattır muhtemelen...
Yanlış mı? Sanmam, belki biraz kusurlu, her şeyin olduğu kadar en fazla; her bir tasarrufumun doğru veya yanlışlığına karar verme hususunda böylesine pimpirikli davranmamın sebebi evvel de değindiğim, ufak bir hatada, davranışı doğuran masum ve iyi niyetli dürtüye bakılmaksızın gaddar gaddar, başımdan aşağıya kızgın yağ boşaltılırcasına muamele gösterenlerin çoğunlukta oluşudur, diğerlerinden Allah razı olsun...
Akla kara arasına kendim gelmedim ben,
Ben benim lakin, buradan da çıkar giderim,
Yanisi Allah utandırmasın...
Neden bu hep bize kalıyor, iyilik için söylemek ya da saklamak gibi her biri birbirinin etikliğini baltalayan etkenden geriye kalan yalnızlık ve mahçubiyet; senle alakalı değilken bile, kimse sana kızmasa da, hatta hangisini seçersen seç seni sorgusuz destekleyecek olduklarının bilincindeyken dahi...
Bu kadar kalmadım arada, hatta arda kalan olmadım belki de; sadece bu da değil, benle kalmaksızın çoğu insanın sıradan bir tedbir olarak göreceği yaptırımlara gittim; hoş kendi için tedbir almaz zati insan ama tedbirimin olumsuz zerre etkisi olmasa dahi mevcudiyeti özellikle de tedbir alınan kişice bilinince ki az evvel söyledim, bir tedirginlik yaratabilir ve bu durum tedbirin varoluş sebebine tümüyle aykırıdır. Bu çelişki böyle olan her durumda mevcut değildir ve belki de sırf bu bile kaderin benimle cebelleştiğine değin ispattır muhtemelen...
Yanlış mı? Sanmam, belki biraz kusurlu, her şeyin olduğu kadar en fazla; her bir tasarrufumun doğru veya yanlışlığına karar verme hususunda böylesine pimpirikli davranmamın sebebi evvel de değindiğim, ufak bir hatada, davranışı doğuran masum ve iyi niyetli dürtüye bakılmaksızın gaddar gaddar, başımdan aşağıya kızgın yağ boşaltılırcasına muamele gösterenlerin çoğunlukta oluşudur, diğerlerinden Allah razı olsun...
Akla kara arasına kendim gelmedim ben,
Ben benim lakin, buradan da çıkar giderim,
Yanisi Allah utandırmasın...
0 Yorum:
Yorum Gönder