Aslında mesele hep "birinin neyi olduğumuz"dur, akrabalıktan ziyade ifadesel bir nitelikte yani. Mesela romantik ilişkileri ele alalım, aksi bir durum yaşandığında bizi üzen esas şey aslında karşımızdaki kişinin bize olan tavrından ziyade, bu tavrı sağlayabilecek en güçlü ihtimal, yani o kişinin içindeki yerimiz ve algımızın değişmesidir. Farz edelim biri olsun mesela, ortada hiçbir sebep yokken sevdikleri tarafından terk edilmiş; hatfa bu kişi bir şey mi var aramızda diye sormuş ve saçmalama falan diye terslemiş olsunlar. Çok yakın bir örneği anlatır gibiyim değil mi, ne acı.

Buradaki paranoya anlaşılmaz bir unsur mudur sizce? Demem o ki bu durumlardan geçmiş birisi, artık aralarında çok basit bir münakaşa olan birine dahi korkuyla bakmaz mı? Anormal mi yani bu gerçekten? Karşı taraftan bakınca öyle evet çünkü karşı tarafın sebebini bilmediği yoğun bir panik var önünde ve bunu görünce haliyle endişeye kapılıyor, ben onu da gayet iyi anlıyorum.

Esasen anlamadığım bir tek şey kaldı okuyucu: Arzulanmak, tercih edilmek, öncelenmek, bir beklenti olmak nedir ve nasıldır? Tek gibi görünmüyor ama öyle. Çünkü sevgi aslında bu sadece ve ben galiba bunu bilmiyorum gerçekten.

İşte ben yalnız bu yüzden kendi yanımdayım

Beynimde bir hatıra ruleti, döndükçe kalıyorum

Tutun bana ey biri her kimsen, işte gözlerinin içi

İşte ben yalnız bu yüzden hayattayım

Değil günler-cebir mevzu

Hak etmeyen ikilemler müjdeliyor halim

Alelade bir an, unuttuğumu sandığım bir yerden

Ses yükseliyor, ben düşüyorum, düşmek düşüyor

İşte ben yalnız bu yüzden...

Keşke kurduğum cümleyi anlamakla beni anlamak aynı şey olsaydı, yine de siz elinizden geleni yaptınız; fakat beni anlamak bana hak vermek demektir, çünkü benim baktığım yerden bakabiliyorsunuz anlamına gelir. 

Düşüncelerim ve hislerim sizi üzüyor anlatınca, anlatmasam yardımınızı reddettiğimi söylüyorsunuz; ama dostlarım kaçırdığınız dev bir nokta var, ben sizi üzmemek için onları söylemeyince onlar bitmiş olmuyor. Tam da bu yüzden gidiyorum işte, umarım bir gün anlarsınız. Çünkü siz varken de yokken de, bir ömür anlaşılmanın hasretiyle yaşadım, öyle olmasa bu blog bir gün biterdi kendiliğinden, keşke.

Biliyorum çünkü kalsam bir tiyatro çevirmek zorunda kalacağız: Her nasılsın dediğinizde yalan söyleyeceğim ve yalan olduğunu saklayamadığım için üzüleceksiniz, hadi doğruyu söyledim diyelim, sıkılacaksınız, bu sıkılmanız sonunda bana kızmaya dönüşecek, bense sizi bu hale getirdiğim için yıkılacağım bu defa.

Bal gibi de öyle olacak, biliyorum, yaşadım. Hadi sustum diyelim, saklamış olacağım, aramızdaki şeye dostluk denemeyecek artık.

Bıktım abi dert anlatmaktan, sizinle aynı konuları döndürüp durmamdan; benim bu derdim anca ölünce geçecek, ben öyle demesem bile öyle.

Bütün ihtimaller bunlar değil, bir tane daha var ama o da düşman başına: Siz de aynı yolun yolcusu çıkacaksınız, son nefesimize kadar birbirimizin gözünün içine bakacağız ama biliyorum bu defa da başka kimsemiz olmaz.

Ben bunu istemiyorum, siz bana kıyasla normal insanlarsınız, normal her ne demekse artık. Siz kaldığınız yerden devam, ben de başımın çaresine bakacağım; evet aynen böyle olacak, itirazlarınız geçersiz, çok istiyorsanız buyurun bana saymadığım bir ihtimal sunun ama hiç sanmıyorum. Benim yalnız ölmem gerek, kabullendim bunu, zaten her şey kabullenmekle başlıyor.

Son olarak, sürekli yalnızım diyorum ve kırılıyorsunuz ya, niye öyle diyorum ben? Hep şu iki adamınki gibi bir dostluk aradım; hep birbirlerinin yanındalardı, hiç yalan söylemediler, küsüştüklerinde bile birbirlerini birden bambaşka görüp siktiri çekmek yerine gelip yine birbirlerinin omzuna kondular... onu sunmaya çalıştım, sundum da hatta ama tek taraflı başarılı olmak bir işe yaramıyormuş. İstediğimi alamadan gideceğim, kabul, eğdim başımı her şeye.

Sizler iyi insanlarsınız,

Umarım ben de öyleyimdir.

Her şey için teşekkür.

Bir gün beni kaybetmek de önemli bir şey olacak mı?

Kimse kendini yerime koyamıyor, gerek de yok zaten; birine bir şey anlatmak yoruyor, susup öyle uzaklara bakmak istiyorum sadece, ne var öylece yanımda dursalar çıt çıkarmadan. 

Şimdi diyeceksin ki "Bir şey değişmese kalkıp bunu yazmazdın.", ben de sana derim ki "Bir akıllı sensin." Bana da bundan dendi biliyor musun bugün, hatta bunu diyen dostum -hala dost demek de doğru mu ona kalmış artık- bir de ekledi: "Bir daha sana bir şey anlatmayacağım."

Bir şey anlatmadığın biri senin hiçbir şeyindir ki zaten, hiçtir yani bırak dostu mostu. Ne bileyim be, keşke bunu daha önce bilseydim okuyucu; zira o zaman ne değişecekti biliyor musun, ben bütün hayatım boyunca olduğu gibi kafamda biriyle olan dostluğumu büyütüp, yüceltip sonra da bir makam gibi göğsümde gerine gerine taşımazdım hiç olmazsa. Bi'de bu durum durup dururken oldu, yani sadece yaşadığı şeyden çok etkilenmemesi için bir anlamda moral vermeye çalışırken işittim tüm bunları; neyse, hayat zaten hep beklenen şeyleri verse hayat değil matematik olurdu.

Sana şimdi en en en üzüldüğüm noktayı anlatayım ben asıl, bakma lafı dolandırdığıma, diyemediğim asıl şey şu:

Hani laf ediyorsunuz ya neymiş efendim insanlarla arama duvar örüyormuşum, kendimi soyutluyormuşum, gereksiz gardımı alıyormuşum böyle hayat olmazmış, sosyal olmak lazımmış, insanlarla etkileşime girmek lazımmış, hayatın gereğiymiş bunlar, farzmış... Ulan bir bildiğim var da söylüyorum ben, hem insanları hem kendimi bildiğim için söylüyorum; ben bal gibi biliyorum ki çok çok fazla kıymet veririm insanlara, çok el üstünde tutarım, yol arkadaşı gözüyle bakarım her dostuma. Bu boku bildiğim için kimseyle tanışmıyorum işte, tanışınca aha böyle oluyor.

Ama yok abi, hayatımdaki bir avuç -ki ondan da az olabilir- insan yetiyor bana, ha diyelim onlarla da yollar ayrıldı yarın bir gün, o zaman da en fazla geçmişe dönmüş olacağım. Ben zaten sıfırdım uzun zaman, en fazla eski yerime dönmüş olurum. Fakat adım gibi eminim ki yeni herhangi bir insana lüzum yok artık, varsın dünyanın en iyi insanını elimin tersiyle itmiş olayım böylece ama sorun yok, yeter ki risk almayayım. Bana bu tavrımda hep haksız diyorsunuz çünkü sizin de yürüdüğünüz aynı yollarda ufacık çakıl taşlarına bile takılıp şarampole yuvarlanan siz değilsiniz sadece benim, beni anlayın da istemem, sadece söyledim, bitti.

Sadece işim var benim, gerisi yalan.

Rehberinde tuttukların, takipte kaldıkların;

Karışmasın kanına, sen zaten yalnızsın bu durumda

Uyan diyorum yani okuyucu, olanların bile ne kadarı var

Ehemmiyeti ondan geriye yediden az herkesi

At çöpe gitsin, ayıp mı nesi ayıp

Sen de bilirsin onlar da biliyor

Aranız değil kötü, bir aranız yok

Bu mu kabalık, yoksa şimdiki mi samimiyetsizlik hatta riya

Kısa bir şiir bu okuyucu, sen de uzatma

En yakınındaki beşlinin ortalamasısın denir ya

Önce hayatını o beş kişiden ibaret kıl, ki inan zor değil

Onlara göre ekle yenileri, merhaba diyebileceğin herkesi

Yol olmaz eskinin iyisinden bile, üzgünüm ama öyle

Köşeli olmayı sorun sayarlar, hayır efendim değil

Prensiplerin olsun, zor adam desinler, burnu havada, geçimsiz...

Bir eksiği görmek için önce tüm parçaları kenara ayırmalısın unutma

Bırak akraba imiş, yok yaşlı imiş, geçimsiz denirmiş hepsi önemsiz.

Sana yakışan insan tiplerini belirle, dahasına selam dahi verme

Ayıp falan olmayacak, çünkü zaten aranızda dağlar var

Ne ortak konunuz ne bakış açınız, sade insan olmanız

Bugüne kadar verdin de hayatında olumlu olumsuz ne oldu

Öylece varlardı sadece, bazen isim bazen cisim

Kendini bil, yakışanı bil, bir çevre hedefle

Konfor alanını bilmem ama yaşasın kapalı devre!