Sürmek istiyorum sadece, pek viraj barındırmayan bir yolda, acelesiz ve alelade, bazen yola bile varlığımı unutturarak çekip gitmek istiyorum. Derdim olduğum yer değil, belki de olmadığımı arıyorum ama biliyorum yine de; vardığım an bir yere, aynı olacak yine, kapıdan çıkmadan aklımda her ne ve kim varsa geçmişten yine konacak gelip üstüme bir yükten farksız biçimde.

Geçmiş İstanbul'da da benim, Kuzey Kaliforniya'da da öyle olacak. Kim bilir belki de yalnızlıktan kaynaklıdır bu tanımlayamadığım eksiklik ama sadece artık algılayamıyorumdur yalnız olmadığım zamanları hatırlayamadığımdan eksiğin neliğini.

Belki de düzenli aralıklarla üstüne düşeceğim, günün gecenin büyük çoğunluğunu birlikte geçirdiğim birileri olsaydı eş dost, böyle olmazdım. Ama en zoru da o biliyor musun? Bul, tanış, alış, benimse, zor bela güven, sonra da acaba bu da aynı çıkacak mı diye gözünün içine bak. Fazla yeni olması gerekiyor, hatırlatmaması, kolaysa tabii. 

Sanırım gitmek kavramı benim için birileşti artık.

Ben harbiden yaşlandım galiba be okuyucu. Yok yok bu defa dramatik bir kanaldan söylemiyorum bunu. 

Ya abi yuva kurasım var mesela ne bileyim, yani böyle derdi günü ekmek kavgası olan, üç göz evi çoluğu çocuğu olan, öyle kendi halinde kavrulup giden o basit adam olmak istiyorum, basitlikte ferahlık vardır, konfor alanıma sarılıp uyumak istiyorum artık. 

Gözüm yok öyle bambaşka şeylerde, ne bileyim dünyayı gezmek gibi popüler hatta overrated fikirlerde; bizatihi kendi düşüncelerimden yoruldum ben, basitlik istiyorum, bütün gün dostluk kavramını falan değil de çocuğun okul taksidini... Ya ben o kadar iyi biliyorum ki beni daha mutlu edecek çünkü dünya çapında bir ödüldense, gece 11.30 gibi evde hanımla pikenin altına girip ikinci sınıf yerli dram filmi izlerken birbirimize "Sen bu durumda olsan beni bilmemne eder miydin?" diye sormak.

Baksana uzun cümlelerin insanıyım ben hala, millet reels peşinde ben yarım saat kendi kendime konuştuğum şeyler çekiyorum. 

Valla kim ne derse desin, deniz kıyısı bir evim, bir eşim bir işim, aha da benim saadet bu kadar.

Biliyorum başka hiçbir şey o midesizlere dokunmayacak, hiçbir başka şey "keşke öyle yapmasaydık" dedirtemeyecek. 

Benim zirvede olma isteğim bir tür erişilmezlik kaygısı ya da özel hissetme arzusu değil; sadece sniper gibi öcümü almak istiyorum hepsi bu.

Belki bu dediklerim beni çok saldırgan sunuyordur şuan ilk defa okuyan biri varsa ama bilen biliyor hikayeyi; kötü biri değilim, arzuladığım şeyler de herhangi kimse tarafından kötülük olarak nitelendirilebilecek hiçbir şey barındırmıyor ama "intikam" kelimesi biraz kötü huylu sadece.

Birini yaptığı kötü bir şey için pişman kılmak ve bu durumu geri alamayacağının üzerine bastırmak olsa olsa iyilik bile sayılabilir.

Alın demek isterdim, "Alın köpekler, işte uğruna taklalar attığınız şey bu paçavra; kaç para o kullanılmamış insanlığınız, dostluğunuz; şimdi onu sizden alacağım ki başka kimseye zarar vermeyin!" demek isterdim. "Sizi hayatınızda hiçbir insanın size vermediği kadar değer verip güvenerek, emin olarak birer kardeş gibi yanımda taşımıştım..."

Herkesin bir kusuru vardır, benim kusurum da bana duygusal olarak pahabiçilmez zarar vermiş kimseleri muhtaç durumda görme arzum olsun, kızmayın bana.

Biliyorum para beni mutlu etmeyecek, etmiyor da zaten ama en azından benim param olması birilerini kudurtacaksa bu da bir şey artık, onların seviyeleri buysa eşlik etmek gerekiyor ne yapalım.

Ha ama yine de bunları düşünmeye gerek duyacak biri olmak istemezdim, bunun için özür dilerim okuyucu, benim hiç suçum olmasa bile.

Gün unuttu ben unutmadım,

Üstünü örttüm de saklamadım

Dört köşe uydurdum arasında uyudum

Bakmadım ardıma, gördüm bakmadan da

En ince en keskindir hep, sakın unutma

Benimle birlikte eskisin isterdim her şey,

Halbuki ivmeli olan tek benmişim, sesim nefesim

Aha işte dün de oradaydı bugün de öylece

Çizer üstümü, ne kadar iyilesem, üstüme koysam

Burada bir halleri var hep, hatıralar, hatıralar

Geçmişten uzaklaşamamaksızın yaşlanmak

Hani biliyorum ya, bilmesem belki de

Hani bilmemek yaşamamışlık olmuyor ya

Ne anlamı kalıyor işte o noktada

Kendimi eniyilesem de. Biliyorum ya.

Geçmişe dönmek istemiyorum artık,

Düzeltsem de bir şeyleri, bileceğim ya düzelttiğimi

Beni yoran bunun kendisi.

En ufak bir şeyi kaldırmaz oldu kafam okuyucu

Çitlerimden geçeni, çıt çıkaranı vurmak için bahane arar bir halim var. Naz çekemiyorum, naz değilse bile çekemiyorum. 

Şarkıdaki huysuz, aksi, nalet üçlemesi bende buldu hayat; hiç kızılmayacak, hatta bir an durulsa belki öyle gülünüp geçilebilecek olaylar bile çığırımdan çıkarıyor beni, biliyorum çok tehlikeli bu ama zaten pasif agresif takılıyorum.

Bir kalasım var, öyle bir kalasım var ki hem de; yıllar yılı gitmek türküsü tutturan ben, diğer herkesi göndermeyi daha mantıklı buluyor artık. Çünkü biliyorum, bir kere tadını aldım o zehrin: Alışmak.

Yalnız kalasım var okuyucu, şöyle kızmaya bahane bulamayacak kadar bir başıma; külfet geliyor zira artık birinci şahıslarla bile iletişim.

Yıllar yılı bir yerden çıkarmadığım öfke böyle genelleşerek mi buluyor yoksa yolunu? Daha mı iyiydi sanki çıkarsam, çözüm bu mu denerek yine bana kızılacaktı; boşanmak kolay bekara.

Kaldırmıyor artık kafam

Çekemem en iyi de olsa insan

Bir göz odam bir bilgisayar

Yetsin, neyleyim

Öbür tarafında kalmış gibiyim bir şeylerin. Evet uzun zamandır iyiyim, uzun zamandır dost kazığı yemedim ve bu çok kıymetli doğru... Fakat işte insan, şuan öyle değil diye nasıl yoksayabilir?

Ön yargılarım esnedi biraz, o kadar da gard almıyorum artık galiba yeni insanlara; öncelikle kötü olduğu varsayımıyla hareket edip bu varsayımı bir an evvel geçersiz kılmalarını bekliyorum sadece ki, e o kadar da olsun artık okuyucu.

Geçenlerde çok eski, adı batasıca, lanet gelesice birinin, eski en yakın arkadaşımın doğum günüydü mesela ama unutabildim hayatımda ilk kez, bunun için o kadar mutluyum ki... Fakat benim hüznümü daimi kılan da tam bu işte, böyle gerekmesi yani.

Ne vardı bunca yaşanan yaşanmayıp da, günden güne geçiyorsa dahi etkileri; sırtımda o ıslak yosun ağırlığını bırakmasalardı, o asla kaybolmayacak olan.

Uzun süredir yeni dostlarım var, eskilere kıyasla yeni yani; burada ismini dostum diye anıp iftihar ettiğim neredeyse herkesin ulaşsa da keskin bıçakları kemiğime, ben yine bunun gerektiğini düşünüyorum.

Eylül Yeşim Ustaoğlu ve Gizem Beşe mesela en başta, sonra kesinlikle Esra (Şuan yıllardır tanımama rağmen soy adını bilmediğimi fark ettim ama önemli değil, seceresini bildiklerimizden bir hayır gelmedi sonuçta) ve bir yıldan çok daha uzundur tanıyor gibi hissettiğim Aybike Özsöyke... Tabii başka da insanlar var, her ne kadar herhangi bir insana kıyasla az bile olsa toplamda; üstelik hepsine çok şey borçluyum ki çoğu bilmez.

Doğrusu hala bazen eski şeyler geliyor aklıma, bazen bu dostlara eskilerin isimleriyle seslenecek oluyorum istemeden falan... Ama bu da geçer herhalde, neyse ki artık eskisi gibi yapayalnız değilim kalabalıklar içinde; teklikten içre dopdoluyum aksime.

İşim - gücüm, dostlarım, biri eksik olsa bu günleri görür müydüm?

Hem biliyor musun eskisi gibi aşka da özenmiyorum okuyucu, biri gelip o kişinin kendisi ve benim ona olan duygularım birden her şeyi farklı kılmayacak, yani ben buna inancımı yitirdim galiba; gerçi böyle dememe aldanma, sanki açmayacağım kapıyı vursa ama demek istediğim...

İyi dostlar her şeye yeter ve ben uzun yıllar sonra tekrar eminim dostlarımdan. 

Şimdi diyeceksin ki "e madem bu yazdıkların neler?" işte uğraş didin anca bu kadar oluyor, gecenin köründe ansızın eski isimler, resimler...

Çok kaptırıyorum kendimi belki, belki haklı artık kızan insanlar, belki evet sosyal yetilerimi iyice derinine kaldırıyorum hurçların ama...

Uzun zamandır ilk kez gerçekten, sanki ağrı kesici almış gibi, geçmişe dönmeden yaşayabiliyorum, anlatabilseydim keşke geçmişi düşünmemenin ne kadar ekstra bir şey geldiğini bana. Sadece çalışmaktan ibaret biri olabilmeyi isterdim. Parası pulu da tatlı tabii ama, ah o bizzat kendisi yok mu? Çalışırsan aşık olamazsın mesela, ne büyük nimet aslında ama kim farkında? Çalışırsan kavga edecek vaktin olmaz, çalışırsan farkına bile varamazsın eğer yanında değilse orda bildiklerin. İnsan yeter ki kafasını gömebilecek bir şey bulsun, zira ne zaman ki kafasını kaldırır, onu ezecek biri de bulunuyor. 

Beni hep; Alptuğ iyi çalışır, geç uyur, zor unutur diye hatırlayın olur mu?