Bir tutamımı bile saklamadım; kimini ateşe, kimini rüzgara, kimini toprağa... Emsali dahi kalmadı benliğimin, boyumu aşan işler sularında boğulmaktan ibaretim epey süredir, barındırmıyorum da kimseyi yakınımda, hata üstüne hata yapıyorum, bile bile yapıyorum, sonu önemli gelmiyor artık.
Tanımıyorum aynadaki adamı, yanımdakileri tanımıyorum; içimdekileri de tanımıyorum, hele ki kalbim, bir yanıcı maddeden daha fazlası değil biliyorum.
Böyle olması gerekir miydi, gerekirmiş galiba, belki de hikayem çoktan bitmişti, bu yazı gibi.

Ölü buçuk bir şey şimdi kalbim, yavaş yavaş bittiğinin farkında olan her asil insan gibi soyutluyorum yine dış dünyadan kendimi, yalnız ve sessizlik içinde olsun istiyorum o elbet olacak olan; kimse görmesin, duymasın... Acımasın, üzülmesin...

Yine de şunları diyebileydim keşke:
Bak, bu benim kalbim, atmayan hali tabii. Sen şimdi bunu al, güzelce pamuklara sar -ki bu pamuklar ıslak olmalı çünkü diğer türlü yapışır kalbime- ve bir bavula koy, üstünde adın yazsın, ön gözünde de bir vesikalığın olsun... Memleketine git, ki orası bozkır, o yüzden kolay olacak yalnız mı yalnız bir ağaç bulman, ceviz ağacı mümkünse ama altında uyuma sakın... O yalnız ağacın kovuğuna koy kalbimi pamuklarla birlikte. Şimdi en güzel yerine geldik bak hazır ol. Pamuğun dışarıdan görünen tarafına yapıştır ve bavulu da ağacın yanına göm, ama öyle bir göm ki kulpu dışarıda kalsın, kalsın ki sen o kulpu çektiğinde dünya da senden yana gelsin.
En zoruna geldik şimdi, kalbimi orda unut ve git, bir şimşek çakdın sonra ağaca, kalbim tuzla buz olsun, resmin bana veda... Ateşe düşen sen olacağına resmin olsun benle, korkma ben güzel yananlardanım... Şimdi aklında iki soru var izin ver cevaplıyım: Senden başka bir şey kalbime yapışmasın diye ıslattın pamukları ve senden başkasına emanet edemezdim ruhumun ölüșünü...

Seni bırakmam ama çeker giderim bir gün herkesten,
Unutulmaya yalvarırım bilhassa, harap olur göğsümdeki sarmaşık
Ellerimi tut, gözlerini gözlerimden ayırma
Bak ben ağlamıyorum, sen de üzülme sakın
Bir sen bilip gör, sakladığım şu ölümü, bir özelimiz o olsun bari...

Geceye karışıyor yine canım, döndüğümde bulamayacaksam ne diye var dönmek? Damlalarımdan kolyeler yapsam seri üretim sanar gören, ne de yakışır oysa kalbinden dikișli insanlara bir bilseniz.
Hudutlarımı zorluyor șu kör akıntı bu, bir çocuğu uyandırmama titizliğinde sessizce boğuluyorum. Kesikler artıyor yavaştan, hissediyorum; bana asıl endişe verense kabuk tutması yavaşlıyor giderek, ben de yavaşlıyorum, utanmasam duracağım bozuk bir saat gibi.
Ateşe batırıp çıkarsanız da, iyice dövseniz anca beni; çabuk soğuyor çünkü bedenim, bir ölününki gibi.

Ben bana kadar bile olmadım hiç belki de, son gördüğümde ıslaktı zaten, şimdi bakıyorum buz tutmuş. Kuş gibi çırpındım da içimde, duman olup eridim dışıma, üstümü örttü kader ama razı değildim, rüzgarın etkisiyle dört yana dağılan kuru yapraklar gibi sessiz sedasız yok olmayı beklerken bu kadar da sancılı olacağı gelir miydi aklıma? Gelse bile durmazdım ki, şimdi biri üstüme ateş açsa tek tedbirim vurulmadan nefes almak. 

Nasıl da arkası geliyor ilk taş düşünce; hoş, ilki düştükten sonra ha diğerleri oynamamış ha başıma yıkılmış farkı ne ki? Bitmedi gerekir ve biter tamam ama bu kadar da takır takır bitirilmez, yirmi dört saat geçmeden bir dost daha hayattan çıkarılmaz diyorsunuz biliyorum, demeyiniz, çünkü o sonu güya selamet olan sabır taştı artık. Tek bir endişe var sabah sekizi dört geçe aklımda...

Ya benim bu doludizgin kan gibi sıçrayan öfkemden nasibini, bakmaya dahi kıyamadığım da alırsa? Ya kendi tabirimle "hayatımı dezenfekte ederken" benim için olmazsa olmaz yararlı bir bakteri gibi, vitamin gibi o da erir giderse? Kalmam işte o vakit, tamam ben de biliyorum hep en kuru dallar kadar yalnız oldum ama o olmazsa yalnızlıktan bile eksiye düşerim, işte onu henüz tatmadım.

Tasalanmayınız ha, daha iyidir böylesi
Budur doğru ve en önemlisi
Budur en güzeli

Basit hedefler koydum kendime, örneğin mutlu olmak; çoğu kişi yanlış bilir, kendin için mutlu olmak cidden zordur fakat başkaları için mutlu olmaya çalışmak da vardır, işte o benim için de daha kolaydır, ömrünü başkalarıyla ömür bilen herkes için de.
Annem, babam ve B ile başlayan, hiç bitmemesini dilediğim biri için.

Karar verdim okuyucu, bir gayem mutluluk ve diğeri de o B ile başlayan güzelle ilişkimiz her ne sıfatla ve ne kadar sürerse sürsün, o süre boyunca onun ayağına taş değmesini dahi önlemek. Hepsi bu. Bu kadarıyla mutlu olabilirim, olacağım, en azından yanımda, en azından öyle ya da böyle benimle birlikte; dahasını da isterdim tabii, ömrüm solana dek onun gözlerinin içine bakmayı ama kısmet... Kısmet deyip geçmek gerekir bazen de işte, hele ki yorgunsan ben kadar...

Kötü biri miyim ben okuyucu? Öyle yekten soruyorum, evet veya hayır kabul ediyorum sadece. Kötüyüm di'mi? Öyleyim öyleyim, dilinize asla gelmeyecek de olsa bu, kılavuz istemiyor görünen köy. Çok seviyorsunuz beni biliyorum, eyvallah, hiçbirinize zararım dokunmadı ben de farkındayım, kiminiz hayatını kurtardığımı söylüyor ona da eyvallah diyelim hadi ama... Ama yeter mi tüm bunlar ve dahası? Er geç etrafa sıçrayan ve korkarım lekesi asla geçmeyen bir şişe acı gibiyim, niyetim iyi de olsa, çok nadir de olsa sinirim önüne geçince her şeyin...

Çatırdayan eski dallar gibiyim, vaktim geliyor sanki inceden,
Hissedebiliyorum rüzgarın soğuğunu, ayakta kalmışım ama...
Ama hatırlamıyorum,
Çocuk olduğumu özlüyorum,
Ama galiba hiç çocuk olmadım.

Ama bıraktım, bana yapılan tüm hataları da yaptığım tüm hataları da geride bıraktım, artık yalnız öylece durabilsem bile yeter. Mutluluk mu? şart değil, insanın temel ihtiyaçları arasında yok, olmayınca ölünmüyor bile. Çok kişiyi kırdım öyle ya da böyle, daha çok kişinin beni daha da fazla kırmış olmasının bu gerçeği değiştirmeye gücü yetmez yazık ki. Bir bomba gibiyim bazen, yaklaştığım herkese zarar vereceğim gibi hissediyorum; gariptir ama bu defa, böyle hissedip uzaklaşarak verdim asıl zararı. Kimse kimse olmayı benim kadar isteyemezdi.

Eğer beni iyi biri olduğuma inandırırsan sana bir hayat bağışlarım, hadi yapsana?

Hayat mı? Devam ediyor işte, saçlarım uzamaya başladı, belki eskiye bile döner; bilgisayar falan almam gerekiyor onunla uğraşıyorum işte, yarım kalmış uzun metraj senaryomu buldum bu arada bilgisayarımda, ona falan devam ediyorum; mantı yedim mesela iki gündür, son dönemde yaşadığım en mutluluk verici olay buydu sanırım; ha bir de çocuklarla kısa film projemiz var, onun için yeni kurgu teknikleri üretmeye çalışıyorum, buraya bir şeyler yazıyorum falan... Bir şekilde geçiyor anladın mı, bir şekilde hala ayaktayım, nefes alıyorum; kaçar yolum yok ki, onca dost, ailem gözlerimin içine bakarken çekip gidemezdim; hatta öyle ki kimi dostlarım günde onlarca defa sormaya başladı, daha iyi miymişim, canım yanıyor muymuş... Yanmaz mı, yanıyor ablası, hem de her zamankinden çok ve daha sert, daha keskin!

Devam etmek zorunda ama hayat, gönlümdeki sevdayı sokakta çöp kutusu bulamadığından elindeki paketi çantasına atan nezaketli vatandaşlar gibi içime atmalıyım, derin bir nefes alıp devam etmeliyim. Bir yanım keşke onu görmemek mümkün olsaydı diyor, bir yanım her gün görmek. Onu düşünmemek için gün içinde yaptığım en aşağı 10 farklı faaliyet bir yerlere getirse bari beni.
Bazen bacakların öylesine yorulur ki sabit durduğunda üstlerine düşen yükü taşıyamazlar ve yükü paylaştırıp biraz olsun daha az acı çekmek için yine de yürümek zorunda kalırsın ya, işte durumumu bundan daha iyi izah edemezdim.

Hayat devam ediyor ama bu yazı burada bitsin,
Mutluluğumdan daha uzun sürmesin isterim.

İyi geceler benim meçhul ve asil sevgilim, epeydir ihmal ettim seni farkındayım. İyi değilim aslında, kızımıza yazdıklarımda saklasam da senden saklayamam, gerçi var olmayan birinin canı nasıl acısın ki.
Olmuyor işte güzelim, yetiremiyorum hayatı kendime, sıkıșmıșım, durulmuyor sularım, devamlı bir geceyim.

Üçtür üzgünken bir şeyleri görmediğimi fark ettim; bir keresinde üzerime gelen bir arabayı, bir keresinde bir insanı -ki kim olduğunu bile bilmiyorum- ve hatta bu sabah ise yanıbașımda olmasına rağmen kardeşim Beyza'yı.
Gönlümün körelmesine evvelden alışığım da bunun gözüme vurması ürkütücü. Neyse ki o dostlar, o can kardeșler hep yanımdalar; her birine eskiler gibi her an gidebilir gözüyle baksam yahut bazen aklıma esip yalnız başına acı çekmek için kovsam dahi zorla, inatla yanımdalar. Hoşuma gidiyor mu? Gitmiyor aslında ama buna ihtiyacım olduğunun ben de köpek gibi farkındayım, özellikle de Simge'yle otururken bir anda omzuna çöküp oluk oluk ağladığımdan beri.
Yokluğunda yaşam destek ünitem onlar anlayacağın, bu hiç kolay olmasa bile.

Oysa ki senin için bile zor artık, hemen yarın bile hayatıma girsen ve bütün kırıklarımı almaya çabalasan mesela; her ne kadar bunu beni ürkütmemek adına binbir özenle gerçekleştirsen dahi emin ol kovardım seni de. Korkuyorum çünkü iyi şeylerden artık, hele sevgiymiș, așkmıș, iyi gelip kötü gidiyor hatta götürüyor... Şiddet görmüş yavru köpeğin her türlü insandan istisnasız ve ölümüne kaçışı kadar ürkeğim, kertenkele olsam kuyruğumu atmıştım çoktan.
O sebepten ötürü bu yazı sana bir kılavuz olacak sevgilim:

Aniden sokulma bana, benimle ilgilendiğini belli etmek için üstüme titreme, korkarım, altında başka sebep ararım. Yalnızca yanıma otur, beni ne kadar merak etsen de soru sorma, kendini de anlatma; öylece susalım ama bunu yaparken sakın gözlerime uzun süre bakma, kendimi ele vereceğimi hisseder rahatsız olurum. Baktın ki yıkılıyorum, göz yaşım döküldü dökülecek; hiçbir şey yapma sakın, dökülsün istemem çünkü. Kurcalama, anlatmamı isteme, çare arama, benimle birlikte yaşamak isteme o acıyı. Sadece dur, hepsi bu.

Zaman geçecek, bayağı zaman geçecek ve hala umrumda olmadığını düşüneceksin, bil ki bu yanlış olacak. O sırada kapalı olacağım çünkü ben, emin olamadığım için senden ama bunda senin günahın yok, sevdiğini gözüme de soksan kalacak baki bir şüphe. Benim için çabalama ama beni de bırakma dersem zor mu olur?
Korkma bir gün sıcak bir gün soğuk davranırsam, bil ki muhtemelen senden bağımsız olaylar yüzünden bu; yoksa strateji falan hiç yapmam ben, keşke yapabilseydim. Bir korkum da bu, ya oyun oynadığımı falan sanarsan seninle?
Her neyse yeter bu kadar ele verme sevgilim, mevsimimiz kış artık.