Kanıma karışacak sabahlar lazım artık, bulutlarım arasından sızacak incecik güneşlere muhtacım. Yeterince uzun zamandır yolumu, daha da önemlisi sevgimi kaybetmiş söyleniyorum siste; yukarı bakamaz oldum, yere düştüm düşeli.Sevecen, sıcak, birbirimizi etle kemik anacağımız, gurur duyacağımız güleç insanlar nerde? Bir insanın şansı varsa hayatta, o da güzel, dengi insanlardır, hoş uzun muhabbetlerdir, muhabbet derken birbirini muhabbetle anmaktır daha ziyade

Dün bir noktada çok korktum kendimden okuyucu, zira yalan olduğunu bal gibi bildiğim bir sevginin, sıcaklığın peşinden gidesim geldi bir an için. Neden mi? Yapmaaa, biliyorsun... Gerçi açıkçası ben bile bu kadarını bilmiyordum. Bu kadar yalnız, evet evet açık net yapayalnız ve içten içe muhtaç oluşumu.Tabi uzun zaman içinde eğittim kendimi, delice istesem de bir şeyleri yapmamak hususunda;

Çoğu insan çoğu şey için geç kaldı benim nezdimde ne yazık ki ama en çok da bu özürler, bu zerre kıymetsiz hatta sinir bozucu, bir sivilce gibi aniden doğan özürler..."Bu da bir şey" dediğinizi duyar gibiyim, teoride benim için de öyle ama pratikte öyle olmadığını gördük bugün. Meğer artık su serpici değil yangın hatırlatıcıymış özürler.Ben kindar değilim, yalnızca

Huzur nedir? İyi hissetmek falan filan bilmem ne. Iyi de ulan bu mutluluk! Her mutluluk huzurdur ama her huzur mutluluk değildir mi desek peki? Nedeni şu:Huzur bana göre "bari" demektir, hani "Bir huzur ver" dersin falan ya. Huzur demek, ben artık mutlu olmaktan iyi hissetmekten geçtim, koyverdim, bir şeylerin böyle gelmiş böyle gider oluşunu kabullendim, hiç olmazsa bırakın

Olmadı işte sevgili kalbim, uzun zamandır tasarladığım kadar gittim aslında, yine de olmadı görüyorum.Güzel sabahlar yok artık, iyiliğimiz için bize karşı gelen ısrarcı dostlar yok; yalnızca ve yalnızca, ne olduğu anlaşılamayacak kadar kırılmış parçalar var, batar da batar.Olmadı işte, düzelir sandım düzelmedi, geçmedi eksikler; yalan söylüyorum değil mi kalbim, sanmadım aslında, bal gibi biliyordum bir gün böyle bir

Kopuyorum yavaş yavaşSallanırdım, artık aşağı düşüyorumÇok yavaş kadar hızlıBilinmeksizin, derine gömülüyorumKalmıyorum, istesem de kalamıyorumBir şişe dibinde, gibi yarım, yetmezBıraktım her şeyi herkesi deİşte öyle en güzel günlere yanıyorumYankı, her zaman uzaktan sesleniyorumÇare yok, tek başımayım biliyorum;Duvar ördüm yakın uzak anlamayan eş dostaYalnız ona sarılıyorum, soğuğu unutturmasa da

Bir arkadaşımla özlemek kavramını konuşuyorduk geçen, çok şaşırdı nedense özlendiğimi düşünmediğimi söylediğimde.Özlem eylem gerektirir, öyle uzaktan "Aman da bir Alptuğ vardı." demekle olmaz, kaldı ki ben bunu diyen olduğunu da sanmıyorum.Ben özlenemem çünkü zaten beni özleyebilecek insanların özlem çekeceği kadar açmam, açamam arayı. Anlıyor musun okuyucu?Akıllardan geçiyor muyumdur diye düşünmüyorum desem yalan, bal gibi de düşünüyorum hep; nitekim

Bir tetik gibi sıktığında anladım elimi, bakılacak bir şey kalmadığını ardımda; emir gibi gülüşün, ben ölüm döşeğinde.Geçmesini beklediğim şeylerin üzerimden geçtiğini, yolunu gözlediklerimin üzerime geldiğini görsem bile gözlerinde... Güzeldi.Bunca şefkat dolu, gerçekliğini kestiremediğim ölçüde iyi gelmeseydin ne olurdu sanki?Tutulmanın tadıyla tutunmanın güveni sende kesişir, söyleyemem, serde erkeklik; hoşlanır bilmem kendim bile, belki budur iyilik. Doğrusu, dünya gözüyle tek

Bir şeylerin eskiden yaşanmış olmasının onları etkisiz kıldığı fikrinde nasıl da hemfikir insanlar, çoğu için her şey basit ve sığ aslında. Farz et ki yıllar önce kolun kopmuş da sana "Yıllar önce koptu, bu kadar uzatma." demişler. E ortada koca bir kol yok bunu nasıl yapalım?Şimdi diyeceksiniz ki "Alptuğ onunla bu bir mi?" E kaç peki? Sorun da

Yoktan bir kalabalık sızıyor kırgın göğsümdenHerkes burada ama bir önemi yok ya artık, düştü ya ruhum ince zamandan... Bastırılmayı unutmuş tüm sevgilerim de öyle serin kanıyor.Tut ki zamanı geri aldım yattım usulca kucağına gizin, biliyorum yalnızca bir kez daha utanmış, terk edilmiş, ölüm gibi üşümüş kalkardım yalnızca masadan. Anlamıyorsun çünkü yaralı ve küs hiç düşünmedin, kıymetli bir dostluğu yitirmeme

Kabuğuma çekiliyorum okuyucu, kendime dönüyorum büsbütün; üstelik benim isteğim sandığım bu durum dahlimde bile değilmiş, şekeri düşen birinin çikolata istiyorum sanması gibi bir yanılsamaymış iyi mi?Kendimce olması gereken olup da mutlu olamadığımda anladım, artık mutlu olmayacağımı. Ki bak altını çiziyorum bu kötü veya üzücü değil, sadece böyle, hepsi bu.Bir gün eski bir dostun, uzun zaman beklediğin o adımı