İşte yine buradayım sevgisiz günlük

Kendime çarpıyorum olağan hızımda kaçarken

Yırtık bir sayfa gibi unutulup gitmek, izsiz günsüz

Basmadan hiçbir hayata, fark edilmeksizin

Ben parayı severim, isterim o da beni sevsin hani

Kullanacağımdan da değil, işimden başka bir çöpüm yok

Çalışmak ve çalışmak, belki gitgide temize çeker beni

Kafamı kaldıramayacak meşgul olursam her şey iyi.

En iyi bildiğimiz şeyi yapalım, tek bildiğimiz şeyi

Sadece onu, hayat boyu, başka bir şey gelmeksizin akla

Aramızda kalsın, kimse alınmasın ama bizim neyimize

Geri kalan ne varsa işte.

O kendimizi vurduğumuz yeşil avuntu

Peşinden hala yürünecek bir şey işte en azından.

Çalışkan da hırslı da değilim sevgisiz günlük

Benim başka çarem yok

Bunu kendi ön kabulün sanmak

Zorla, sevebileceğine inanmak sonunda

Fakat başından beri haklı olmak

Kim suçlayabilir beni şimdi, yine

Peşin hükümlü olmakla, kötüyü çağırmakla

Hangi dostun lafı boş olmaz artık

Umut içerip de.

Gözleriyle bile olsa görmeli, gıyabında bile dense bilmeli

Sevilenin bilgisi dahilinde olmayan, farkındalık taşımayan

Bir sevgi kendi varlığını nasıl ispatlar?

Yine de denk düşmek isterdim, karşılık bulmak

Başıma gelse tanır mıydım bu hissi ki?

Aşık bile olmamışken uzun zamandır

Cebime koyup gitmek kendimi,

Anahtarın içeride olduğunu bile bile çekip kapıyı

Çıkmak dışarı hayattan bile belki, huzur geliyor 

Başka bir ihtimale inanamadığım için

Belki vardır karşılığım diyor insan yine de

Demek istiyor esasen ölesiye

Fakat söyle, burda değilse nerde

Onda değilse... Neyse

Şöyle bir bakınca, bir şeyi anlatabileceğin dostlar

Bir güzeli çağrıştıran maviler ve en fenası işte

Durduğum yer azalıyor oluşum büyüse de

Yalnız tortusuna bakarak yıllar boyu bi'rüyanın

Vurulup düştüm gözümün önünde, alan yok

Öyle ya, kalkma garantisi vermektir eğilmek

Bir ansız bekleniş koparır beni uzaktan

Beklentisi olmak birinin, ne saygın meslek

Saymak demişken, ben bunu durduramıyorum! 

Herkes, her şey geçip gidiyor gözümün önünden

Peki sen

Durmaya var mısın benimle?

Aslında mesele hep "birinin neyi olduğumuz"dur, akrabalıktan ziyade ifadesel bir nitelikte yani. Mesela romantik ilişkileri ele alalım, aksi bir durum yaşandığında bizi üzen esas şey aslında karşımızdaki kişinin bize olan tavrından ziyade, bu tavrı sağlayabilecek en güçlü ihtimal, yani o kişinin içindeki yerimiz ve algımızın değişmesidir. Farz edelim biri olsun mesela, ortada hiçbir sebep yokken sevdikleri tarafından terk edilmiş; hatfa bu kişi bir şey mi var aramızda diye sormuş ve saçmalama falan diye terslemiş olsunlar. Çok yakın bir örneği anlatır gibiyim değil mi, ne acı.

Buradaki paranoya anlaşılmaz bir unsur mudur sizce? Demem o ki bu durumlardan geçmiş birisi, artık aralarında çok basit bir münakaşa olan birine dahi korkuyla bakmaz mı? Anormal mi yani bu gerçekten? Karşı taraftan bakınca öyle evet çünkü karşı tarafın sebebini bilmediği yoğun bir panik var önünde ve bunu görünce haliyle endişeye kapılıyor, ben onu da gayet iyi anlıyorum.

Esasen anlamadığım bir tek şey kaldı okuyucu: Arzulanmak, tercih edilmek, öncelenmek, bir beklenti olmak nedir ve nasıldır? Tek gibi görünmüyor ama öyle. Çünkü sevgi aslında bu sadece ve ben galiba bunu bilmiyorum gerçekten.