Alptuğ'un Mekanı

19 Ocak 2017

Uzak'ım

Uzağın biri oldum çıktım, birilerinden, bir şeylerden, bir takım olgulardan, kendimden, mevsimlerden, ölüm, kalım ve de değişimlerden. Ya yakın diye bir şey yok, ya da yakın olmak öldürmek mi demek; kendini bir şeye yakın hissettiğinde neden kader seni alt etmek için çaba göstersin ki, kimsin ki sen?! Sen değil pardon, ben; burası sadece bana dönük olan, sadece benim yargılandığım, cezalandığım ve bol sıkıntıdan, biraz da ibret olsun maksatlı sergilediğim izbe. Cidden öyle ama, bir şeye, birine, bir olaya, duruma ve vesaireye kendini yakın hissettiğin vakit, içinde bir bağ oluştuğu vakit, sorgusuz sualsiz o senden uzaklaşıyor, ya kendi iradesi ya da kaderin tecellisiyle yavaş yavaş yok oluyor. Bu kötü bir şey, kaldı ki üst üste ve sürekli yaşanıyor; o yüzden böyle düşünmeye başladım artık, belki de ben bir ateşim, yakınlığım yakıyor ve olgu uzaklaşıyor. Uzak olmak için yaratıldığını düşünmek, daha doğrusu başka bir şekilde düşünememek soyadı Dağ olan bir insanı bile yıkıp geçebiliyor işte; bu asla seni seviyorum diyemeyecek olmak gibi, cevabı evet olsa bile ayrılığın kaçınılmaz olmaması gibi; biliyorum, şimdi bazı sivri akıllılar çıkıp "bu bir soru değil ki" diyor aklından, ona kalırsa bütün bu blog da bir soru değil ama illa aradığı bir cevap çıkıyor değil mi?

Önce yok gibi, sonra hayalet gibi, şimdi uzak gibi hissetmek... Hiç bitmeyecek di'mi? Şikayetçi olduğum bitmemesi bile değil üstelik, illa ki ölüm diye bir şey var; o hem korunulacağın ta kendisidir, hem de bizi diğer çoğu şeyden korur. Sorun aslında ilk defa bu konuda yalnız olmadığını bilmek, üstelik de benim gibi senelerdir "Kötü hislerimi anlamasın insanlar, anlıyorlarsa acı çekiyorlardır" kafasında dolaşan biri için. Bunu hissediyorsun işte, kokusunu alıyorsun bu acının, adım atacaksın ama her adım biraz ürkütücüdür bilirsin atan ve atılan için, uzaksın da zaten. İyi olsun diyorsun, kalıyorsun... Uzaksın, uzaksın korumak istiyorsun, uzaksın canlı kalkan olmak istiyorsun, uzaksın kurtuluş olmak istiyorsun, her şeyi bir kenara bırak yaşayan bir örnek olmak istiyorsun -buna yaşamak denirse- bir şeylerin hala iyi olabileceğine dair; oysa sen daha inanmamışsın, yani inanmışsın aslında ama, bu da onunla mümkün, onun inanmasıyla. Onun inanmasıysa seninle mümkün olsun istiyorsun, olmuyor, araya uzaklık birimleriyle ölçülemeyecek mesafeler giriyor, adın uzak oluyor, işte şimdi ben de böyle bir uzağım...

Algıdan doğan korku, basit basit algılardan açılan koca yarıklar; sorgulamıyorsun -en azından dışından- ve yaşıyorsun, uzaklar buna mahkûmdur diyorsun, belki kahrediyorsun, üşüyorsun, bir şeyler değişir diye beklemeye devam ediyorsun; ümidinin tek teli var, ondan gelen bir başka algı, ki sen tüm bu olup bitmişe "meğer bir yanılgıymış" diyebilesin. İnsan böyle dememesi fakat düşünmesi gereken şeyler olunca kafayı yiyor kızmayın bana, bilmiyor işte bilmiyor tepkileri ama biliyor her tepki haklıdır da. Bunun adı üzülmek, bilirim uzaktan görülmüyor...
Bir şeyi uzaktan uzağa, kendi kendine, yaza yaza tartışmak; çıkışı olmadığı kesin bunun da, ne yapayım işte. Sizden bir isteğim, bana kendi kendime bir şeyler kurup yaşıyorum gibi davranmayın, yalnızca çaresizim, uzağım, hepsi bu.

Hüznolunmak

N'aber abiler ablalar, devam yaşlanmaya? Ben de canım ben de, hem siz üzülmeyin bakıyım öyle çok, oldu mu, hepiniz çok güzel ve iyisiniz. Nereden mi biliyorum? Üzümünü iyiyin bağını sormayın. Keyfim mi yerinde? Hadi canim, yok be; sadece rahat takılıyorum biraz, o da tamamen rahat olmamamdan kaynaklanıyor tabi. İnsanlar iyi, insanlar güzel, şansım varsa ben de aralarından sayılmaya niyetliyim bakalım. Pencerenin kenarından sızan rüzgar gibi biraz, hani silikonla falan kapatmak gerekir anladın mı orayı; işte bizim tek kusurumuz tam da oralarımız, mutlu görünmeye çalışırken sızdırıyoruz mutsuzluğu vesaireyi, sonra korkarak izliyoruz hayatımızdaki kimin güneşini söndürecek diye. Memnun değiliz zerre, üstelik mecbur da değiliz; ama yaşamak bizi iyice eskitiyor mudur nedir mücadele diye bir şey de kalmıyor... Bak işte tam bundan bahsediyorum, on numara başlamıştı bu yazı, çok iyiydi, yine ne oldu bitti bir açık yakaladı. Biraz da uykum bastırıyor yalan yok, fakat kim uyumak ister ki sahiden, oturup buna kafa yormak varken; bak yine farkettim ki harbiden boş adamım ben, uğraştığım şeylere bak, yok sevmekmiş yok sevilmekmiş, hüznolunmakmış, onlar da ne?

Neyse biz yine de voltajı düşürmeden, hüznolunmaksızın gidelim canlarım ciğerlerim, sizce ben deli miyim? Bu soruyu seviyorum, çünkü verebileceğiniz herhangi cevap beni eser miktarda onure ediyor efendim. Sualimin sebebi sadece bu ego da değil, harbiden deli olabilir miyim, daha birkaç dakika önce halüsinasyon bile gördüm. Gerçi deliliğin de modası geçti mi ne -hoşbizim mahallede hala var birkaç tane- bakarsın bizim sorunumuz delirmek de değildir Müzeyyen, bunu yalnız ve bu yüzden de yanlış yaşamamızdır mesela. İnsanlar ben delilikten, ölümden bilmem neden bahsedince göz devirir ayar olurum; sanki Cem Yılmaz mışım da hep eğlence hep eğlence olmalıymışım gibi. Buldum! Beni bi kınasanıza, sırayla şöyle, el birliğiyle. Benim bu böyle bir hali bir diğerini tutmazlığım biraz baba mirası, biraz alın teri ve biraz da arkadaş çevresi; zaten arkadaş dediğim üç, hadi bu ara aralarına biri daha katıldı dört, bu da demek oluyor ki şimdi benden bağımsız okey oynayabilirler ve evet tek derdim buydu...
Hadi sizlere bu geceye mahsus önemli bir de tüyo vereyim, Alptuğ'un Mekanı öyle sek gitmez -habire göz yanılması yaşıyorum şu an- bunu böyle bilin; ya seviyor olacaksınız ya da yalnız, çok mutluysanız çarpar, benden demesi...

Emekli Salih öğretmen benim hakkımda ne düşünürdü diye kaygılanabilirim mesela, hatta bu ara neden organik olarak bu kadar çok okunuyorum diye kıllandım bile çoktan; arada bir gündüz yüzlü kız görünür işte, terimi siler ve gider sanki; o ara daha iyi olirum, kimseler şüphelenmez, derken ayakta durmayacağım zamanlar için yeni tedbirlier devreye giriverir. Gündüz yüzlü kız gitmese keşke, daha da anamam onu böyle, telif hakkı diye bir şey var.
Ah benim iniş çıkışlarım ve ah durmayan dünya, seni görmezden geldiğim gün aşık edersin beni, sana çaba gösteririm ziyan edersin...
Bilmem diner mi bu hüznolunmak, başkasına ve kendine doyumsuz hüzün olmak, birinin çekip almasından çok da birini çekip almayı gözetmek mutlaka...
Akıl kârı değil, aman bırak olmasın zaten; sev işte, daha ne. Bahaneye ihtiyacın mı var sanıyorsun adam, düşmeyeceğine emin olsan kendini yere nasıl bırakacağını hepimiz tahmin edebiliyoruz; kapatıp gözlerini, yüzünde gülümseme ile belki, bir anda...

Hüznolunmazsın korkma, sen istemezsen kimseye zararın dokunmaz kendin hariç adam. Sevmek ne alaka diyeceksin, çok alaka...

18 Ocak 2017

Aşk İkilemi

Dostlar saat sabahın takriben dört buçuğu, hayırdır inşallah dediğinizi duyar gibiyim, inşallah... Siz hiç kendinizi birden yerde buldunuz mu? Yok canım ne yataktan düşmesi, duruma göre belki en fazla gözden düşerim. Hani bu şey gibi, böyle birine hayatında kimsenin olmadığını, onu bekleyeceğini hakikaten gönülden ifade etmişsindir, sonra birileri seni tamir etmek adına farkında olmadan kışkırtmıştır o kişiye karşı, o kişi mutlu mesuttur zaten, tamam dersin bir adım atarsın unutmak, ileriye bakmak doğrultusunda. Tam o sıra belirli süredir hayatında herhangi biri olan biriyle bir şeyler yaşayacak konuma gelirsin, bu o kadar da anormal bir şey değil, hatta her şey yolunda... Bu basit bir ikileme açılan buruk bir kapı yalnızca...

Ancak sorun tam da bu, sen birine hayatında kimsenin olmadığını ve onu bekleyeceğini gerçekten samimiyetle beyan ediyorsun, çok geçmeden kendini bir anda başka bir sürecin içinde buluyorsun, şimdi bu kişi sana yalancı da dese bilmem ne de dese öyle olmadığını ispat edemeyeceksin. Kaldı ki devran döndü hadi, o kişi çıktı geldi, ki gelmese dahi sen bu satırları yazmadan evvel o senin bir başkasına aşk imalı satırarını gördü -ki bu da gecenin kör vakti senin profiline bakmasıyla yeterince şaibeli bir hal alıyor- ne halt edeceksin? Yahu işte sen beni çok kolay unutmuşsun, benim de hoşuma gitti ben de seni unuttum falan mı diyeceksin? Sen beni bir kere bıraktın yine bırakırsın, demek ki o kadar sevmemişsin mi diyeceksin, üstelik haklı dahi olsa başkalarının sana kazandırdığı doğruluğu tartışılır düşünceler ve daha çok da acıyla. Ya diğer kız, o n'olacak, belki adı konulmamış fakat bu aranızdaki şeyin kesinliğini gölgeler mi sanıyorsun? Bir anlamda mutlaka, her bir ihtimalde sözünü tutmamış bir adam olacaksın ve işin en kötü kısmı da bunun senin bir eşekliğin olmaması, öyle olsa kendine söve söve bir ihtimali yaşa geç git, ancak her şey birden bire gelişmiş ve sen şuanda salak gibi oturup bu yazıyı yazıyorsun, saat sabahın dört buçuğu...

İçini ferah tutan tek şey ilkinin geri dönmeyeceğinden emin olman, fakat seni huzursuzluklara boğansa daha düne kadar istediğinin bu olması, kendinle çelişecek raddeye erişmen ve hayatının sanki bir zamparaymışsın gibi gözükmeye oldukça müsait olması, bu yazıyı da açıklamaya çalışsan lafı ağzına tıkarlar diye büyük bir hışımla, uykusu kaçmış yazmaktasın, inşallah imla hatası yapmazsın... Kaderin bu denli fonksiyonel olması bir kez daha hayret verici, insanın ters düz olması, kendine dayanaksız bir tiksinti güdebilmesi, bunu yadırgamayacak kadar da boka batması, her ihtimalinse içinde iyi ve kötüyü ziyadesiyle ancak birbirine de zıt olarak ustalıkla barındırabilmesi. Yine de bence benim gibi ılımlı bir adama evdeki hesabın çarşıya uymayacağını anlatmak için bu kadar prodüksiyona ihtiyaç yoktu diye düşünüyorum. Ancak mert adam olduğumu bir nebze belirtmek ve yersiz aptal tartışmaları önlemek adına içinde bulunduğum bu zorluğun bir seçim ile alakası olmadığını, buradaki yegâne güçlüğün kişiliğimden ödün vermediğimi, kimseyi kandırmadığımı, bu hususta geçmişte de şu an da bir tek yalan kelam etmediğimi başta malum kişilere ardından da sizlere kanıtlama ihtiyacımdan türediğinin ısrarla altını çizmekteyim...
Bu biraz "sorumlu olmak" bilinciyle aynı kafa, en çok kendine, sonra da iki kişiye birbirine zıt olarak sorumlu hissetmek; kurtarıcı bir düşünce olarak sorumlu hissetmenin sorumlu olmayı beraberinde getirmemesi mevcut; kaldı ki bu his vicdan azabı olarak da geri dönmeyecek bana, olması gerekeni biliyorum, az çok olacağı da...

Hatta dur ya ben size işin sonunu şimdiden söyleyeyim, çıktık dediğimiz yol aslında çıkılmamış olacak, şartlarla beraber dönmesi ihtimalinin çift taraflı huzursuzluk yaratacağı kişi asla dönmeye niyet etmeyecek, bu yazı da elbe ki ay gibi havada kalacak, olan kafamıza ve biraz sinir, biraz da sindirim sistemimize olacak. Yine de olmasın; ben nasıl şansımı kaybettim, işler değişti, aynı şekilde ben bu şansı daha dün sunmuş olsam dahi bugüne dek kullanılmadı diye kaybedilmiş olabilir, haksız mıyım, o kadar da değil. Denebiliyorsa ben de derim eski, hele ki şartlar eşitlendiyse, benim de yeni bir hayatım varsa dahi; her zamanki gibi gelen olmaz da işte ben yine söylemiş olayım, elimizden bir şey gelmez anam, sen mutlusun ben mutlu, değilsem bile yine söylüyorum bir önemi yok...

İçim rahat; ben yanımda olanı yüz üstü bırakmam, sonradan gelene de önceden ben "gel" dediysem dahi yüz üstü bırakmış sayılmam. Düşündüm de bu bir ikilem değil, aşk üçgeni hiç değil; olsa olsa temkin, olsa olsa tedbir.

17 Ocak 2017

Sevgi ve Eğilim

İnsanın içi vallahi kaldırmıyor, taş da olsa çatlardı zaten, bir felç selamı kalpte nöbet bekliyor sanki; bir gün buralar da değerlenir, bu blog ya da kalbim, ne fark eder ki...

Elbette ki başı benim çekmem şartıyla cidden kimsenin sevmeye sevilmeye layık olmadığını öne sürebilir miyiz ve süremeyeceksek ne halt yemeye sevmiyor sevilmiyoruz? Aldatılmış gibi hissediyorum, aldatılmak derken kaba tabirle "boynuzlanmak" değil. Nasıl anlatsam, yani acısı zaten bir süreklilik icabeder fakat; ya ben hatalar yapıyorum, karşıdaki de postalamak yahut defolup gitmek adına bu hataları kolluyor bir bakıma, ötekinin gönlü yok, beriki desen kendi aleminde bile değil; biz ne demeye sevmeye eğilimliyiz ki? Ulan şu dünya aleminde bi'avuç, bilemedin birkaç milyar avuç insanız, hala derdimiz ne?! Bu aşk bağlamında da değil yalnızca, insan sevmemek adına para, güç, makam her boku seviyoruz, aha da dünyanın hali ortada! Sevilecekler bulmayınca bizi, eğilim meğilim hikaye. Dünyanın pisliğine benim faraşım dayanmayacağından, kendi kapımın önünü süpürmek babında dönüyorum yine benim mevzuya...

Çok da şeymişim yani anladın? "Amaan canım!"mışım, "Heyt be!"ymişim, olmasam da olurmuş zaten, benim gibi adamı sevmeye eğilim mi gösterilir. Bu yüzden Ankara işte, soğuksa soğuk, ölümcül ama soğuk, öyle Çukurambar güneş Keçiören yağmur bir kafada değil... İnsanı? İnsan her yerde aynı canım iyisi kötüsü... Neymiş efendim deniz yokmuş bir de, Galatasaray'ın Uefa Kupası, Fener'in 6-0'ı gibi -takım tutmuyorum- asırlardır aynı katıksız geyik; sanki deniz olsa martılara simit mi atacaktın, yeme bizi, hem atsak kimle atacağız, biz olsa olsa mal mal çakıl taşı sektiririz, sonra da bir fıtık, al başına belayı...

Biliyor musunuz ben hiç trene binmedim, öyle içimde ukte falan da değil ama belki de bana beklemeyi, gitmeyi-gelmeyi falan hatırlattığından biraz sevmekle mi bağdaşıyor bilmiyorum ki. Ben olmuşum tren zaten; hızlı mızlı değil be, bildiğin buharlı lokomotif. Demem o ki birini beklemek hala saçmalığından ödün vermemiş bir eylem, fakat gelse emin olun bu da trajikomik olurdu; siz şimdi diyeceksiniz ki kelimeleri anlamını bilmeden mi kullanıyorsun, trajedi nerde burda? Tam şuramda bak, böyle içimde ığıl ığıl süzülen bir iç cızlaması var ya, çevre yolundan ona doğru sapaktan gir, kime sorsan gösterir...

Bizde de böyle demek ki anası, damperli kamyon olsan o bile bir yere kadar, istersen dantelli de olur. Hem Alptuğ Dağ da kimmiş, alışılmamış bağdaştırmalar yapacağım diyerekten içi soğumuş, konuyu havada bırakmış bir liseli. Şiirden daha önemli şeyler varmış, hatta her şey aşktan daha mühimmiş; tek diyebileceğim "Eyvallah" tüm bunlara, aksi yönde kanıt olarak biri de gümbür gümbür çıkmadı ya karşılarına bizden yana, bizi sevmeye eğilim göstererek...

Zaten soğumalı da abisi, olabilecek olan maksimum bu; hiç bir şey ilk anı tutmaz, örneğin 3 saat ağladın ve dördüncü saat ağlayamadın diye kendini duygusuzlukla suçlama; çünkü belki bu bir yanılgı belki de değil bilemem, fakat belli bir süre düşününce aslında bir umur dahilindeymişsin gibi, kısacası birilerinin hakikaten bir taraflarındaymışsın gibi hissetmeni sağlayan beyanları bile senin nezlinde inandırıcılığını yitirebilir; nedeni basit, tam o an ortada bir tek acı vardır ve telif hakları yalnızca sana aittir, tüm hakları saklıdır da aslında ama tahminimce buraya yazmamla gizli saklı ihlal oldu, her zamanki ve olması gerektiği gibi...

Hadi bugün sizi de fazla bunaltmayalım kısa keselim (Allah razı olsun diyin lan!)
Biz o kadar da umur odaklı herifler değiliz dostlar, bari ben bu metni yazan asosyal ve siz artık her kimseniz, birbirimizi yedirmesek mi biraz?

Aynı kafada olanların birbirini sevmesi kafi zaten, aynı kafada olduklarını keşfetmeleriyse 21. yüzyılda sosyoloji ve psikoloji bilimlerini bir arada ayakta tutan belki en büyük neden. Birbirimize dokunmadan geçip gittiğimiz için korkularımızdan yahut gerek duymayışımızdan, kendi kendimize yettiğimizi sanmamız ya da daha kötüsü başımızdaki derdin bize yeteceğini düşünmemiz gibi gizli bir kibirden olabilir, birbirimize eğilim göstermeyişimiz de aynı şekilde. Aslında bunu güzel bir örnekle taçlandırabilirim;

Daha dün bir arkadaş bana okulundan nefret ettiğini, aynı okulda olsan kasıl olurdu acaba, yine arkadaş olur muyduk diye sorarak dile getirdi, ben de aynen dedim ki "Olmazdık biliyor musun; sen beni fark etmezdin, önümden gelir geçerdin, beni bilirdin ama böyle olacağımı tahmin edemezdin; çünkü hiç konuşmamış olurdun, çünkü benim suratım ölüm kadar asık olurdu." dedim, inanın bana eksik dahi söyledim. Hepimizde öyle değil mi, tanısak dibinden ayrılmayacağımız adamları, herkes için gayet de haklı çekincelerle görmezden geliyoruz...

Bir yiğit çıksa buna son verse,
Ben? Ben o yiğit olmayı çoktan denedim canısı da,
Çekincelerimde de daima haklı çıktım işte;
Biz yine de sevmeye eğilim gösterelim, onlardan olmadığımız için...

16 Ocak 2017

Kadınlar Acımasızdır

Kadınlar acımasızdır, bugünkü konumuz bu; bunu ben söylemedim üstüme yürümeyin, bunu bana kadınlar söyledi; hatta ben onları dinlemedim, sonuçlarına da ziyadesiyle katlandım. Bir şey benim için bu kadar zorken bir kadın için nasıl bu kadar olabildi, aynı şartlardayken üstelik; anladığınız dediğimi, anlamasanız da olur, zaten sırf bu konuda onlarca örneğim mevcut cebimde. Yakacağım o olacak zaten bu cebi yekten, tek celsede. Bu yazıyı yazmamın yegâne sebebi, bana kadınların acımasız olduğunu kadın bir hocamın söylemesi, hemen ardından, konuyu bilsin bilmesin "Sonuç olarak bu kadın seni hayatından çıkarabilmiş, bir başkasını" alabilmiş diyerek konuyu kestirip atabilmesi, daha doğrusu konunun böyle kestirilip atılabilmesi. Ben yapamadım, ben atamadım; zaten işin trajikomik rezilliğine bak ki, bütün bu berbatlığın sebebi benim çocukluk aşkımdı, tüm bunların olması bir ayrılığı doğurdu, ayrılık birisinin çocukluk aşkıyla kavuşmasına sebep oldu... Ben, ben etkisiz eleman, ben beşer, ben şaşar, hatta Beşir (Aşk-ı Memnu'daki) Ben ölümlü, ben yenik, ben mağlup hatta mağlubiyet, ben acı, ben acınan, ben seven... Seven, sevmek... Boşverin...
Hala yankılanıyor o cümle, ne beterdi be, "Demek ki seni atabilmiş...", yahu bu cümlenin haklılığı diri öldürür belki. Sakin makin kaldığım yok benim, mütemadiyen gebermekteyim, her defasında binbir duygu yoğunluğuyla bunu sizlerin kafasına sokmak, en az bacaklarında bıçaklarla koşmaya çalışmak kadar güç ve anlamsız olurdu sadece.

Kızıyorum katillere evet, asla da tasvip etmiyorum; fakat bunca teferruata ne gerek vardı, bunca şeyler yaşatacağına yekten öldürseydi insanlar insanları, bu ne zulüm, bu ne gözyaşı... Şarkıda ne güzel diyor "Bir ihtimal daha var, o da ölmek mi dersin?", işte "daha"sı toprağa karıştı o ihtimallerin, bilmem anlatabildim mi? Yok yok üzülmüyorum, sanki varken işe yarıyordu ihtimaller. Arap Şükrü neden vardı, Ruşen Yılmaz neden, ut neden, keman neden? Bunların hepsini anladık di'mi şimdi, ezelden anlamıştık aslında, fakat yine de geç kaldık. Orhan Veli hesabı "İçmeyip de ne halt edeceksin?!" demekten ötesine varmıyor dilim. Kaldığımızla kalırız biz, kaldığımızla kalacağız, bu yüzden bu sitenin şimdiki kapağında Erdal Beşikçioğlu'nun o filmin o sahnesindeki hali duruyor. Kaç yazı daha gidecek sizce bu konu, daha da önemlisi belki de hayatımın en i*ne durumuna soktum kendi kendimi ama sorun değil; şimdi onu beklemekten söz ettik mesela, sonucun ne olacağının hiç önemi yok, onu beklesem boktan yere beklemiş olma ihtimalim had safhada, beklemesem ama olma ihtimalimiz olmuş olsa o sıra, bu da çok ölümcül bir kesişim olurdu. Hem zaten biz olsak bundan sonra, gerçekten eskisi gibi olur muyuz ve gerçekten eskisinden farklı olabilir miyiz, her ikisi de iyi anlamda üstelik. Zaman değişmiştir, ben değişir dururum zaten, onu bilmem, zaten önemi de yok böyle bir şey asla gerçekleşmeyeceğinden. Değişim bir "biz" kabul etmez belki, o bunu sertçe ifade etmese bile böyle düşünüyor ve haklı muhtemelen...

Acıyın kadın...

Bir ben haksızım,
Evet aptal mağdur edebiyatı,
Tek ben haksızım...
Artık gitmenin şakasını bile kaldıramaz oldum, meğer espro yapıyormuş arkadaş, bir dövmediğim kaldı, o da üzüldü sonra; bana gitmeli şaka bile yapmayın abi, hele siz kadınlar, durum vahim...

15 Ocak 2017

Geç Kalınmış Bir Hikaye

*Aşağıdaki şarkı eşliğinde okuyunuz.

Bir gün bir adam bir de kadın varmış söylemesi ayıp, adam ölmüş sonradan ama bu önemli değil. Bu ikisi birbirini çok sevmişler, ama nasıl sevmek; aralarında yedi yüz kilometre varmış bana mısın dememişler, çok güzel anlar biriktirmişler, anlatmak olmaz şimdi...

Derken bir gün olmaması gereken bir şey olmuş, her ilişkide birtakım tartışmalar olur fakat bu defa biraz farklıymış; oğlan o kadar hiddetlenmeseymiş keşke, kız da bilseymiş boştan yere kıskandığını, her şeyi bir kenara bırak, bu yüzden gitmek de neymiş? Böyle bir hata etmişler işte, kimi gençlik der buna, kimi de ne derse desin. Ayrılmışlar, oğlan aramış ama bulamamış izini, üzülmüş kız da birkaç ay, sonra o da herkes gibi davrandı diye soğumuş içi; oğlanın hayatı düzene girmemiş ondan sonra, türlü sağlık sorunları, dostlardan alınan darbeler, geçmişe dair öğrenilen acı doğrular. Kimse olmamış hayatında, sevmiş ama kimse olmamış, asla da unutmamış kızı, her an aklının bir köşesinde durmuş, en özel anları ezberindeymiş, ama aramaya kalkmamış nasılsa bulamayacağım diye... Seneler geçmiş aradan, oğlan yine harap bertaraf; düşünmüş, beni seven kim vardı diye, bir tek o kız. Can gelmiş, son bir can; aramış kızı, düşünmüş her şeyi, zaten af dilemeye dünden razı... Derken bulmuş, dev fotoğraf arşivindeki eski bir ekran görüntüsüne inmesi gerekmiş soyadını hatırlamak için ama bulmuş; bakmış kızın böyle bir sürü gülen fotoğrafı var, Kasım'da bir şeyler olmuş, daha üç ay önce, güzelleşmiş de, ama hiç değişmemiş; bir de kendine bakmış oğlan, bu ne böyle denecek cinsten. Önce gitmeyi denemiş sessiz sedasız, dönmeyi denemiş kaldığı yerden hayatına ama becerememiş. Bir mesaj atmış, cevap yok, ikiyi atmış duramayıp ve cevap gelmiş...

Elleri titreyerek yazmış, anlatmış olanı biteni, hislerini tek celsede; saçmaydı demiş, aradım bulamadım demiş, hatalıydık demiş, sevdim demiş, bir başkasıyla bir şey yaşamadım demiş... Özür dilemiş. Kız kırgın değilmiş fakat oğlanın içi derya, ne idik ne olduk davasında. Kız şaşkın tabi, birden bire geçmiş karşısında; o ne diyeceğini bilemedikçe oğlan sayıyor en özel anları, bütün yaşanılanları gücü yettiğince. Kız demiş olan oldu, elden bir şey gelmez, sen mutlu ben mutlu; oğlan karşı çıkmış, mutlu değilmiş, olmamış. Kız ilk başta inanmamış, sonrası meçhul... Derken doruk noktasına ulaşmış her şey, saçılmış bütün geçmiş ortalığa, herkes neyi neden yaptığını söylemiş, affını dilemiş ve diğeri daha dilemeden kabul etmiş. Kabullenmeler bir şeyler, kızdan biraz iç cızlatmalar ister istemez, oğlanda yalnız hatırlanacak bir mazi olmanın verdiği derin acı ve her ikisinde de en azından iç dökmüş olmanın, içten içe özlemiş de olmanın verdiği garip, ufacık rahatlık. Derken bizim oğlan demiş, hala seviyorum; umutla da söylememiş bunu, dünyanın binbir hali var diye, açıkçası olur da kız bir gün o çok sevdiği gençten ayrılırsa diye. Ayrılsın da istememiş ama asla, böyle arada berede, sıkışmış kalmış, belli etmemiş, nereden etsin... Kız da demesin mi, olmasaydı olurdun, arkanda dururdum falan; düşman olmak işten bile değilmiş o gence çocuk için, ama olmamış, hafızası kuvvetlidir bizim oğlanın, kızın hatrı fazlaymış. Bir yandan da çocuk masumiyetinde kötü bir şey istemek kadar "Bir gün..." diye ummuş içinden, şayet eğer o gün kızın aklına gelirse. Derken Issız Adam'ı aratmayacak şekilde iyi dileklerde bulunmuş kız, duygulandığı belli bir şekilde davetsiz misafirine; gülümsemiş oğlan, içi ağlarken öyle olması gerekirmiş. Seneler sonra ilk defa güçlü olup, her şeyi bir "Hoşcakal"a sığdırmış, kafasında "Belki bir gün..." ile yaşamaya devam etmiş...

Kız için de oğlan için de, bu geç kalınmış bir hikayeymiş, oğlan Kasım'da yetişemedi diye bile, kız gerçekten mutlu olsa bile onun da içinde bir ukte tabii...

Ne sevmiştiler be...

14 Ocak 2017

El Olmak

Bir şey daha öğrendim bugün, aman eksik kalsın, evlerden ırak denecek denli bir halt. Meğer seven insanın canı en çok sevdiği insanı başka biriyle yanak yanağa görünce acırmış; bir zamanlar birbirine ait hissettiği, onsuz eksik gedik hissettiği, onunla keyif bulduğu sevdiğini. Öyle ki bugün şarkı çaldım söyledim, yazılar yazdım, şiirler okudum, neler neler yaptım fakat bu acıyı zerre geçiremedim; uykum geliyor sürekli, ölürcesine geliyor suratımda berbat bir ifadeyle, çok üzüldüğümde böyle oluyor hep. Bugün imza günü olan Ali Lidar'dan alıntıyla: "Dün seviş bugün el ol ne garip değil mi hayat?". Merak ediyorsanız imza gününe gitmedim, sadece o değil Emrah Serbes ve Behzat Ç'nin Hayalet'i, daha kimler kimler vardı fakat ben gitmek için sınırsız imkanım varken kullanmadım. Pişman değilim, her şeyin bir oluşu var, bu hüzünle o sevinç aynı anda yaşanmazdı, bu daha baskın gelirdi ve ben de sattım mutluluğumu yine. Bir de şey beni düşündürdü açıkçası, mesajlarıma cevap vermemesi fakat takip isteğimi kabul etmesi, ilk fotoğraf da öyle yanak yanağa olunca tabi vaziyet az çok belli; gör istemiş oğlum işte kız, bariz canın yansın istemiş ve haksız da değil, biliyorum sen de çok, belki de ondan çok haklısın ama bu durumda haklılık bir işe yaramıyor. Mutluysan haklı olmak keyfine keyif katar belki, lakin mutsuzsan kusura bakma ama dünyanın en haklısın ol bir s**ime yaramaz. Kimse tutup da "Buyur Alptuğ bu da senin hakkın, çok bekletmedik inşallah." falan demez, sen kimseyi değil yalnız onu istersin zaten, oysa hepten istemez. Ne olacak ne bitecek umrum değil, bu zamana kadar çoğu şeyim muallaktı zaten, düşünmüyorum artık, tek düşündüğüm şey geçmiş ve belki biraz da berbat hissedişim. Keşke geçmişe gömülebilsek...

El olduk zaten bak, el adamıyız, dış kapının dış mandalının dahi dışındayız; bir el olmadığım o kalmıştı, kadro tamam, bir tek onun ikinci şahsıydım bir zamanlar, şimdi dördüncü dahi olmaz benden herhangi okey masasına. El olduk elalem olduk, kendi alemimizde unutulduk daha ne diyeyim. Büyüyen ve uzayan boktan meselelerin de yanı sıra içimi yakan en güzide gerçek, bu zamana kadar -artık kaç sene geçtiyse- onu aramamamın tek sebebi, beni engellediği için asla bulamayacağımı sanmak ve buna yeltenmemek, puştun biri gibi "Belki bir gün" diye dolaşmış olmaktır.

Herhangi biriyim be, ulan herhangi biriyim, hiç bir şey yaşanmamış herhangi biriyim, hiç bir şey hissettirmemiş herhangi biriyim! HERHANGİ BİRİYİM, YOKUM, HAYALETİM, ELİM! Valla ben diye bir şey yok ya, sofistler miydi birileri bunu savunuyordu işte, onlardanım. Ulan bok yoluna gittik be, karşılıklı iki söylenmemesi gereken söz vuku buldu bir şekilde; o mesut ama ben bahtiyar değilim artık, el denen biri ne ifade ederse onunla sınırlıyım fakat geçmişteki ve şimdiki hislerimse sınırsız. Bu bile iyi bir şey değil işte, zira o sınırlar bu sınırsız hislerimi parmak keser gibi küt küt kesiyor zerre acımaksızın işte; belki bundandır yazan parmaklarım, hatta el oluşumu simgelercesine ellerim ağrıyor, peki ya göz kapaklarımı kim açıklayacak? Herhangi biri açıklamasın, hatta kimse bana herhangi birinden, kimseden söz etmesin. Ben yanarım kendi kendime -olan da bu zaten- ve ben belli etmeye çabalasam bile belli olmaz, çünkü bu benim kendi hiçliğim. Hiçliğime bir soru olarak, er geç falan filan ben her yaramdan özür diler oldum bu sağolsun geçmişi aratmayan (!) 2017 yılında, peki neden onlar da aynı nezaketi bana hakkım olan ufak bir özürle dahi göstermeyi bir an olsun geçirmez akıldan? Bir akıllı ben miyim? Pardon pardon, bir "el" diyecdktim; deyimi bile var ya: "Bir elin nesi var, iki elin sesi var." Dikkatimi çekti de, deyim olduğundan olsa gerek kimse buna cevap vermemiş, ben vereyim; bir elin bir boku yoktur, olamaz, olması teklif dahi edilemez...

Bunu da gördük ya, diyemiyorum bir şey, kısa kesiyorum.
Ben feleğe neylemişim?

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )