Alptuğ'un Mekanı

25 Şubat 2016

Yaz Gelecek

Buralara yaz gelecek,şuramda çiçek açacak,gözlerim parlayacak.Kurumuş otlarını bir bir söküp atacağım yüreğin kısmetse,kaskatı hale gelmiş toprağını deleceğim ve yeni bir sevdanın tohumunu bırakacağım nasipse...
Güneş yeniden ısıtır doğacak,içim sıcak olacak;çünküsü bir kadın gelecek,beni elden geçirecek,çekip çevirecek,çeki düzen verecek,kırıklarımı toplayacak falan filan...Lakin o gelse bile hep bir şey eksik olacak,küçükken keşke derdim (ve hala da),peygamber falan değiliz tabi ama birilerinin kefili,koruyucusu,onlara yansıyacak her bir olumsuzluğu kendine çekip onların kılına zarar getirtmeme gibi bir hakkımız olsaydı.Ama en azından da benim ona bırakabileceğim,herhangi bir kulun bir diğerine gösteremeyeceğine emin olduğum aşk var,öyle biri yokken bile aşkı var yani düşünün;bunun yanı sıra şiirler var,gelirse güzel zamanlar var.Ancak her şeyin yanı sıra artık o en azından yalnızca okurlarım ve tanıdıklarımca bile olsa aşk adamı denince akla gelen bir adamın hayatındaki yegâne şey olarak akıllara ve dillere kazınacak,bir şairin aşkı olarak.Kalplere kazınmayacak yalnız,ona benim kalbim yetecek,yetireceğim...

Uzun lafın kısası bana da yaz gelecek bir gün,koyu tonlarımı gölgede bırakacak ve estirdiği rüzgarla etrafımda nefret ettiğim pek çok şeyi,pek çok kişiyi döndürmemek üzere götürecek.Baş başa kalacağız,erir gibi birbirimize,damla damla bakışırken serin yaz akşamlarını getireceğiz.O üşürse ceketim var,ben üşürsem değil ben o varken üşümem zaten...
Yaz buraya da uğrayacak ve bu okuduğunuz şahıs bimukabele daha iyi bir adam olmaya meşru adımlar atacak,hem yeterince farklı hem de yeterince aynı adam olmak yolunda ilerleyecek ve bunun eskiye göre en büyük farkı,karşısındaki engelleri yıkarken kendini de paramparça etmesine karşı onu zapteden biri olacak...
O da herkes kadar zayıf biri çünkü en az,ama hepsi geride kalacak işte yaz gelince.Harbiden buralara gelir mi dersiniz?sakın ha bozuntuya vermeyin,bari bu gecelik;yalnızlıktan ötürü biraz soğuk gibi bu gece de,bu kış gecesi...

24 Şubat 2016

Parçalama

İnsanın anlaşılma isteğinin raks ettiği dönemlerdeyiz yine.Şiir yazıyorsam inanın inanmayın bu sizin sorununuz arkadaş,şakayla karışık olup olmadığı ise umurumda olmaksızın sizlerin her an ettiği onca küfre rağmen benim yanlışlıkla ağzımdan çıkan tek bir argoyu bile sırf şair olduğum için gözüme sokmanız bolca şov bence..Nedir bu şairin dramı,şiirden anlamamayı da geçtim şiire karşı olumlu olumsuz herhangi bir tutumu dahi olmayan insanların şairden mükemmellik beklemesi ve kendinin beklediğinin kat kat altında olması...
Buna da yanmıyorum ben,alıştım artık;ama yoruldum be gelmeyin artık,artık paramparçayım,şiir okurken beni şiirle baş başa bırakın,şiirle alay etmeye kalkışmayın,kendinizi bilmeden sanatımı dalga malzemesi haline getirmeyin....

Anlayan birisi olsun isterdim ne bileyim;
Ben şiir okurken duygularıma kapılacak biri,ciddi ve sahici bir şey anlatırken aslında edebiyat parçalamadığımı anlayacak yahut biraz olsun beni dinlemeye tenezzül edecek biri,alacalı cümlelerimi melankoliye vurmayacak biri özellikle.Ben hiç de melankolik bili değilim,alakam bile yok da beni siz öyle ilan ettiniz,öyle mi hoşunuza gidiyor nedir bilmiyorum ama öyle olsun bakalım...
Keşke sizin inadınıza biri gelse,tek bir yere uzun zaman bakmalarımı boş bakışlar olarak adlandırmak yerine anlamlandırmayı denese,üstelik hem parça parça hem de büyünüyle.Sadece belirli laflar söylemek için orada bulunmaktan daha fazlasını yapan biri....
Fişlemek,eleştirmek,baltalamaktansa altı üstü tatlı bir tebessüm işte ne yani?Bazı şeylere benim gibi bakabilse,ben bir kalemi bütünüyle yalnızca bir kalem olmaktan nefret ederim mesela ve öyle olmadığını anlatmaya çalıştığımda bana hayalperestmişim gibi yaklaşmasa sizin gibi...

Uzun lafın kısası beni hissedebilse,şu bilmem kaç milyarlık dünyada 18 kişilik sınıfın bulunduğu 250 kişilik okulun içinde olduğu caddenin bağlı olduğu ilçe ve onun bağlı olduğu bu ilde;yeni biri karşıma çıksa,kader ya işte meğer benim hiç bilmediğim bir parçam da o olsa.Ve ona bir kadını sevmekten bahsettiğimde burun kıvırmasa,karşı durmasa,saygı duysa,yahut es kaza o da beni sevse harbiden o kadar çok mu?
Aşka benim gibi bakanların olmadığı bir diyarda,bir başına ve kimsenin anlamaya herhangi bir şey sarf etmediği şiirler yazarken mütemadiyen de olsa yalnızlaşıyor ister istemez;ben karanlık değilim bebeğim,sadece siz aydınlık değilsiniz o kadar...
Bu bir lanet değil ama ona benzer,bu yüzden yalnız kalacağım biliyorum;anlaşılmamazlık ve hissedilmemezlik,şu an herhangi birini sevsem sevgime gerçekten karşılık sayılabilecek bir şey geri dönmeyecek...

Belki de benim gibi edebiyata sarılı adamların öyküsü budur,Allah-u Ekber!
Sevebilecek olan beni filmler ve romanlardan ibaret sanıp varlığıma inanmaz,oysa kafasını kaldırıp etrafa da bakmaz;sevmeyecek olan zaten ne şiir ne şarkı ne de herhangi bir şeyle içini benim gibi ısıtamaz...
Harbiden de çoğu kadının filmlerde gördüğü duygusal sahnelerdeki diyalogları kendileri için hayal ettiklerine şahit oldum,aynı diyalogları ben yaptığımdaysa yegane cevap "Edebiyat parçalama!" sen parçalama be!..
Mısralar arasında yok olan o adam işte benim,
Beni anlayan yalnız şiirler var ve inanın onlar beni parçalamaz;
Ben okurum onlar yatışır,ben yazarım onlar yatıştırır,
En kör karanlıkta da hep bir şiir vardı aklımın kenarında,bu yüzden teklif dahi etmeyin edebiyatı bırakmamı;ben onunla doğdum ve siz yokken biz büyüdük,varsın aynı işi bu defa sizsiz yapalım...

İnsan öyle bir kadına aşık bulunmak istiyor,edebiyattan olacak ve ölse sıkılmayacak;onlar sevmeyi de,sevilmeyi de,değer vermeyi de,beklemeyi de daha iyi bilir sizden.Keşke bu defa sizin elinize değil de bizim elimize düşseler,parçalanmasak biz de,bir defa olsun bütün kalsak...

23 Şubat 2016

Bir Kadını Telafi Etmek

Bir kadını telafi etmekten söz edelim bugün de,
Hadi ben yana yana,pişe pişe,hatayla matayla bir şekilde öğrendim bir kadının gönlünü almayı,incitip kırmamayı halen daha öğreniyorum ağır ağır.Lakin bir kadını telafi nasıl edeceğiz kardeşim?Valla bunca yıllık hayatımda bu konuda eğer bir gram olsun bir şey biliyorsam o da bir kadını ancak başka bir kadının telafi edebileceğidir...
Telafi dediysem unutamamak gibi,ki unutamamaktan daha beteri de varmış onu da anlar oldum neticede;çok çok bir süre sonra onu hatırlamak falan da koymuyor,lakin kendi boşa gitmişliği koyuyor insana;o böyle bütün o olanlardan sonra aynı insan olmuyor ya artık,geriye kalan kül benzeri benliğinin de arasına onu bu hale getiren kadından saklanmış oluyor parça parça...O kötü işte,o çok kötü...

Bak mesela beni hiç telafi eden olmadı,yarama tuz basan oldu,okşayan oldu,saran oldu,hatta parmağının ucuyla dokunup şişlikleri,girinti ve çıkıntılarının üzerinde gezdirip elini çeken bile oldu.Ama öpen olmadı işte;haliyle bekleyemezdim de tabi herhangi birinden bu cüreti,cesur birinin gelmesini bekledim ama o da henüz -ki umarım sadece henüze mahsustur- gelemedi...
Aşağıdaki şarkıda da diyor ya;
"...Ah, ona iyi olacağım
Ona neşe vereceğim
Ah, derler ki
Bir gün gelecek
Onun yanında yürüyeceğim gün
Onu tanımak sevmektir, sevmek, onu sevmektirVe ben seviyorum, gerçekten seviyorum, seviyorum..."
Ben de işte,aynen öyle...

Yarama ne mi oldu,kabuk bağladı,birkaç defa bu izden kurtulmak için yoldum onu,yoldukça yeni baştan kanadı;oysa anlamıyorum,başka hiç bir yaramda kanamamıştı.Aşk belki de kanmak değil kanamaktı...
Kanamalarımla meşhurum,siz ne dersiniz?güzide intiharlarım kendine has ve daha az ölümlü,yani her defasında biraz daha ölümsüz.Sanırım beni ya da aşkı fark etmez ama "yaşatmak",yine bazılarınca aşka biçilen ad olan intihardan geçiyor...
Bir yarayı sarmak pahasına daha çok yarayı göze almak,bu tam da bana hitap ediyor.Ayrıca sanırım bir kadını telafi etmenin tek yoluysa;başka bir kadının,onun kırıp döktüklerini ve yakıp yıktıklarını göze alıp sahiplenmesinden geliyor...Ve insan bir yandan da dayanamayıp bunun farkına varınca ister istemez benimsenmek istiyor,hatta kıskanılmayı bile umuyor aptalca;kimsenin de dönüp "senin neyine?!" demeye gücü yetmiyor üstelik,çünkü bu yaralar onlara açılsaydı hayatta bile kalamazlardı biliyorlar...

Öldürmeyen acı güçlendirmez bu arada,süründürür;sadece aşık olduktan sonraki hayatını aptal bir insan yerine onurlu bir sürüngen gibi sürdürmeye meyilli bir tavır sergileyenler senin benim gibi idealistler oluyor.Toplum bizi pek dinlemez;toplum aşık olmaz da öldürür,tecavüz eder ve şiir yazmaz da tehdit eder bilirsin.Biz bir devrimin yankılarıyız aşktan kalan insan,dünyaya kafa tutarız ve tutmaktayız...
Lakin tek başına olmaması işte mesele,onca badireden sonra bir ele kavuşmanın ihtiyaç halini alması gibi aşkı bilmeyenlerin aşkı kötülerken örnek göstereceği türlü şey.
Ama olsun işte,değer,çünkü "rağmen" çok çok güçlü bir kelimedir;pek çok kadının yıkıp döktüğü bir telafi olmak uğruna bir kadına...

21 Şubat 2016

Seyduna ve Şahrud

Ben Şahrud olmayı beceremedim,sense Seyduna;üstelik de çoğu kişi Şahrud'u kadın Seyduna'yı erkek bilir,oysa erkek hiç gök olabilir mi cennet dahi anaların ayağı altındayken...

Belki de ikimiz birden çok iyi başardık,sen vardın ve varsın da ne ben senden haberdarım ne de sen benden.Seyduna göktür sevgilim,Şahrud yer;yani diyorum ki belki de ben çok yere bakıyorum,seninse gözün çok yükseklerde ve birbirimizi göremiyoruz.Olamaz mı yani?Ha belki de bütün göğümü senden oluşturduğu içindir Allah,seni bulamayışım senden başka bir şey göremediğim için seni de ayırt edemememdir bir nevi;bakarsın senin için de bu geçerlidir,ayaklarının altında,şu ne idüğü belirsiz dünyada güven duyabileceğin yegane şey benimdir,çünkü benden düşersen bile yine bana düşersin...

Sevgilim nedir bizim bu halimiz,sen hala bile biraz renkli biraz cıvıl bir gök olmayı becerebilirken bense artık klişeleşmiş kara topraktan başka bir şey değilim,yolu ölmeden evvel düşen olursa ne ala;ki gül bile bitmez benim bağrımda,senden öte cennet olmadıkça.Nasıl kavuşacağız,ya deminki gibi öylesine biriz ki aramız olmadığından dolduramıyoruz aramızı ya da aramızda bir ufuk var ve bize oturup perperişan olmaktan başka yol yok ne dersin?Ama konuşmuyorsun ki sen de hiç,doğru ya pardon,unutmuşum olmadığını...
Güzelim,benim seni olduğu gibi sen de beni hiç tanımadın;ama eğer ben efsanedeki gibi Seyduna'ysam bil ki yerin de bir kalbi vardır,o kalp de sana atıyor üstelik gümbür gümbür;bu siyah giymiş damat,hep o mavili gelini arıyor...
Anla yani,senden uçan her bir kuştan ben ayrı mesulüm...

Seyduna ve Şahrud için daha ne rivayetler vardır bilmezsin;iki ırmak da derler mesela,ama gel gör ki bu ırmaklar kavuşamaz.O yüzden onu yazmadım sevgilim,korktum,titredim,bu yazıya yakışmayan şekilde kabaca olacak ancak "boktan" bir benzetme yapmak için ikimizin kavuşamadığını düşünemezdim.Ha bu demek değil ki ırmak olsam seni beklemezdim,akmaktan vazgeçerdim;lakin dağa taşa vururdum kendimi şu ankinden daha hınca hınç,gürül gürül akardım,bir damlam olsun sana değebilsin diye...

Boşver ama Seyduna,uzun lafın kısası ben seni sen olmadan sevdim Eylül,İrem,Elçin,Zeynep ya da her kimsen;kim olduğunun önemi yok çünkü,ben de Alptuğ değil de Seyduna'sının Şahrud'uyum sadece...
Geleceğine inancım kesilmedi ve kesmeyi denesem de kesilmeyecek,sadece gelişinin bugün yarın olacağına inancım biraz azaldı ama olsun o kadar;yine de,sen gelsen de gelmesen de gök uyuyup uyandığınca seni bekleyeceğim bedenim toprağa karışana değin...
Çünkü Seyduna ve Şahrud efsane değil be sevgilim,emin ol biz de öyle...

20 Şubat 2016

Dersten Kaçmama Dair

Bazen insanları anlamak çok güç oluyor be,beceremiyorum ve zaten onlar da beni anlamıyor.Tamam kabul ediyorum yaptığım iyi bir şey değil ama kötü de değil yani.Benden yaşca büyük hangi nesile sorsam anlatır okuldan kaçmalarını,kopya çekmelerini falan;bense altı üstü ek çalışmadan kaçtım ve belki şu an değil ama bu yazıyı yazmadan önce ve yazdıktan sonra da evde yine ders çalışıyor olacağım ister inanın ister inanmayın,dün akşam da öyle yaptım.Sanki ben diğerleri gibi kaçıp da kıyıda köşede otlanıyor muyum,karı-kız peşinde,serserilikle mi geçiniyorum?Yine geldim eve ders çalıştım.Bana yakışmayan bir hareket bile olsa herkes hayatının bir döneminde buna benzer şeyler yapmış yani kimse kimseyi kandırmasın şimdi,bense onlara göre daha masumum en azından...
Bir kereliğine,ilk defa böyle bir şey yapmış olmama kızılması hakikaten tuhaf değilse nedir?Bırakın benim alkolik,keş ve daha nice şekilde tanımlayabileceğimiz çevreden bir farkım olsun,bir kez olsun onlara benzer davrandığımda da bunu bana çok görmeyin lütfen,her kimseniz...

Etrafta neler neler varken beni mazur görmemeniz gücüme gitmiyor değil,tek kalemde sanki hiç ders çalışmıyormuşum gibi muamelelerde bulunmanız da öyle.Okuldan kaçmışlığım,telefonumu teslim etmemişliğim,ödevimi yapmamışlığım,sınava girmemişliğim yokken sadece boş geçecek iki saati biraz olsun kendimce bile olsa dolu geçiriyorum diyeyse bu kızmanız,haklısınız.Tek bir tane vukuatım yok,bu kadar temiz bir sicilin bile ucundan,azıcık tozlanmaya hakkı yok mu şu fani dünyada,hiç kimsenin kusursuz olmadığını herkesin adı gibi bildiği dünyada...

Dedim ya her insan hata yapar,birileri bir yerlerde adam öldürürken,ne bileyim zina falan yaparken ben sadece okulda girmem gereken ve bir işe yaramadığı giren arkadaşların başarısında artış olmamasıyla da tescillenmiş olan bir derse girmedim.Girmeyince evde yatmış,gününü gün etmiş,birileriyle buluşup bir şeyler yapmış olsam ona da yanmayacağım,o zaman kızın,yerden yere vurun;ama ben geldim ve yine ders çalıştım,bu yazı biter bitmez çalışacağım.Orada yapacağımı burada,kendi ortamımda,bir nebze daha rahat yapmış olmamın dışında hiç de bir şey değişmedi.O yüzden bana kızarken bir kez daha düşünün;özellikle şu anda henüz verilmemiş ama verilecek olduğundan bal gibi emin olduğum ödevleri yaptığımı da göz önünde bulundurun istiyorum mümkünse...

18 Şubat 2016

Kadınlar ve Çocuk'um

Ey kadınlar! (Tayyip'in üslubuyla söylemiyorum bunu) Ne yapacağım ben sizinle?İş mi bu yaptığınız,bir gün biriniz umut verir ve gider,sonrasında diğeri,sonrasında bir başkası;elinde sonundaysa ben kendi kendime saçma sapan umutlar üretmeye başlarım sizin yüzünüzden,suçlu da yine ben olurum haliyle.Uzun lafın kısası öyle aşk kovalayan bir adam falan değilim ben,sadece hemen yanında beklediğim demiryoluna doğru o kadar çok tren gelir gibi olup gelmedi ki,artık gördüğüm her bir tren bana yaklaşırmış gibi...
Özlem mi diyorsunuz buna,şahsen ben umut etmek diyorum...
Biriniz de niyetini belli etse diyorum,karşılıklı birbirini yoklama amaçlı boş sohbetlerin sonunu getirsek nihayetinde;yaklaşmaktan korka korka bir o kadar hevesle olan birbirimize adımlarımız,birinizle olsun bu mayın tarlasının sonunu getirsek ne olur?Bum olmaktan korkuyorum ben,aranızdan birinin beni kandırmasından ya da onu yanlış anlamam ve buna benzer pek çok sebepten.İnanın bunların hepsini yaşadım çünkü,hepsi de birbirinden katlanılmaz şeyler ancak ben hala sırt çeviremedim size...

Kazıyın bunu aklınıza,bir Alptuğ Dağ kimseyi yarı yolda bırakmadığı gibi pek kimseye de sırt çeviremez,bu yüzden unutamaz da ama değer işte...
Ben sevmeye niyetliyim üstelik alenen,elini bir defa ütü yakmış çocukların ütünün yanından geçerken içlerinin cız edişi gibi yaklaşmayın bana lütfen;çünkü ben de öyleyim ve bu şartlarda bizim kavuşmamız biraz yalan olur sanki.Herhangi bir kadınla sohbet etmeye çekinir oldum yeni tanıştığım,es kaza kalbim falan onda kalacak ama onunki de bir başkasına atacak diye,ya da kalbi kimsede olmasa dahi bana o gözle bakmayacak ve ben bir pislik olacağım diye.Pisliğin teki olmamak için aşık olmamaya çabalıyorum ama bir şekilde oluyorum,buna karşı da sizlerden kaçabildiğimce kaçıyorum beni affedin.Bu oğlan kendini beğenmiş yahut asi değil yani,ama sanırım onca şeyden sonra hakkı olan kadar korkak...
Kadınlar,aklımın ucundan dahi geçmiyor fakat bir gün beni sevecek olursanız bunu belli bile etmeksizin direkt damdan düşercesine söyleyin;bu bana elektroşok olur,beni hayata döndürür diye...
Artık herhangi bir kadın hayatıma girdiğinde onu arkadaş falan bilmem ne değil de direkt bir kadın olarak değerlendirdiğimden sebepsiz ve boktan yere,kadınların canımı yaktıklarının aklıma gelmesiyle ondan koşulsuz şartsız kaçmam hem de ona tam da bir çocuk gibi sokulmaya çalışmam sonrasında,üstüne üstlük asla da bunu açıklayamamam.Kadınlar sizde sıkıntı yok,ben biraz cinsim ondan öyle,hatta ben de değil yaralarım...

Aramızda hiç bir şey olmayacak bir kadına birtakım hisler besleyebilmek en korktuğum şeyken,hakikaten "mecburen" kendimi tutamadan o hisleri beslemeye can atışımı ancak bir çocuk açıklar.İşin fevri yanı da içimdeki çocuk öldü biliyorum,yani bir gün bir kadın gelip kalbime ve ruhuma güzel bir elektroşok yapmazsa şayet...Çocuk gibi kıvranıyorum şuna bakın,kadınlar ve çocuklar çok iyi anlaşır oysa ama bende pek öyle değil,o da tereddütlü düşüncelerimden gelen ani düşüncesiz hamlelerimden zannımca;kendinden kaçırmak için türlü iğrençliği yapmak ve tam olarak aynı anda ona koşmak gibi tezatlıklardan.Belki de ben tescilli bir çocuğum,bir kadın gelse de beni toparlasa keşke,çeki düzen verse,kırıklarımı düzeltse,beni sevse...Böyle diye diye bir yazı daha bitti işte,yüzlercesinin ana fikri ve düşüncesiyle aynı,ayrıca en az onlar kadar faydası olmayacak bir şekilde...

Kadınlar ve çocuklarda döner dünya,
Büyümeye direten,sakalları çıkmış,ruhu beyaz,içi derin ve yumuşak bana benzer adamlarla.Ölmedim ben de biliyorum,yaşlandım diyorum ama bir yandan da ifşa gibi inkar ediyorum buna ne demeli.Kadınlar ve çocuk'umun hikayesi,kalbim durduğunda dahi yankılanacak gibi;çocuğum demedim çünkü henüz,henüz bir aşka hamile bile değilim muhtemelen.Ama içimdeki çocuğa bir anne gerek;bu da bana bir sevgili,bir eş olması demek ki,anlaşılan o çocuk daha çok uykusuz büyüyecek...

16 Şubat 2016

Vedalaşamadım

Gitmeyin...
Gitmeyin kalın ve size son 30 yılımdan rahatlıkla bahsetmeme imkan tanıyın.Geride bırakmadım işte,alkış bana,aferin,yihu ve dahası;çünkü annem bugün bir zamanlar hayatım olan kadının annesiyle buluştu aramızda kalsın.Bunu duyunca düşündüm,ben nasıl silebilirdim ki onu,günün birinde bir şekilde hayatımın bir yerlerinden sanki halının altına süpürülmüş tozlar gibi bir anda çıkabilirdi.Sizin hiç sevdiğiniz,ne bileyim adına bine yakın şey yazdığınız kadının annesiyle anneniz yakın arkadaş oldu mu?Eskiden kayınvalidem olmasıumudu taşımış bulunduğum kadının benden pek haz ettiğini söyleyemem tabi lakin bana dokunan bu değil.Bana asıl dokunan bu iki eski jenerasyon kadının böyle bir şeyi nasıl becerebildiği ve bizim yapamadığımız yahut yapmadığımız...

-Ama bir yandan da şöyle hak veriyorum kendime ki kız bensiz,yani hayatında herhangi bir şekilde ben olmadan mutluysa (ki bu öldürücü bir ihtimaldir) bu onun için en iyisidir ve dolayısıyla benim için de en vicdanı rahat ettiren.Kız mutluysa dedim ama sanmayın ki ben ona en ufak kötü bir şey yaptım sevmek ve değer vermek dışında;sadece ya tutarsa dedim ve tutmadı,sonrası sonsuz karanlık,hepsi bu.Başına en ufak bir şey açtıysam da benim haberim olmaması için elinden geleni yapmıştır biliyorum,ama eğer öyleyse Allah benim belamı versin (sanki şuan her şey yolundaymış gibi)-

Şuan kendimi tescilli bir aptal olarak görüyorum açık söyleyeyim,biz neden eski bir dostluğun hattına esen lodosun karşısında dikilmedik,ya da hiç kabahat bulmayayım kıza ben,asıl kendim.Sırf her an lanet olası bir acı çektim,boğazımda bir düğüm,göz pınarlarımda bir birikme hissettim diye unutmayı tercih ettim;siz de haklısınız görünce duyunca yahut sadece birini ona benzetince dahi gözleri kararıp nefesi sıkışan biri için en doğrusu bu,ama eskiden bunu göze alacak kadar cesurdum,şimdiki ben sanırım benden epey uzak.Bahaneler üretebilirim,beni sevmemesi,aramızda yaşananlar,onun bilip bilmediği onun hakkında yaşadığım türlü berbat şey...Ama hiçbir bahane beni ondan kaçırmamalıydı işte,sanki o suçluymuş gibi,sanki onca senelik arkadaşına aşık olmuş aşağılık herif ben değilmişim gibi.Ben hem onunla o her şeyin sorumlusu geberesice duygularımı bastıraraktan yaşayamadım hem de onunla olmasa bile onun hayatımdaki varlığıyla vedalaşamadım.Ve madem bu kadar itirafı çoktan ettim,peşi sıra birkaç tane daha gelsin;ben daha geçen gün ona sarıldım rüyamda ve uzun zaman sonra o gün hafiften buruk bile olsa huzurla uyandım,ayrıca yine aman ha aramızda kalsın o ölse ne yaparım diye düşündüm,şu an hayatımda bir damlası bile olmayan kadın ölürse diye ya işte,bu da yetmedi o an ağladım biraz,birazdı çünkü toplum içindeydim.Boşversene ne ben sarabildim bu garip yarayı ne de o körelmiş toplum,aynı toplum hakkımda iyi kötü herhangi bir şey düşünmeye cüret ederken ne bunları ne de zerre başka şeyi bilmiyordu,evet yazdım ama şimdiden sonra da haberleri olmayacak eminim...

Peki neden mi yazdım?Muhtemelen ölme ihtimalimden bir veda diye,
Çünkü yine gelse hiç bir şey olmamış gibi baştan başladım da ondan,
Sevmeye,ölmeye ya da ne derseniz işte...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )