Şöyle bir dönüp baktım, daha doğrusu Ceren hocanın bir sözü beni kendime getirdi -yıkıp geçmiş de olabilir- bilmiyorum; düşününce aslında hiçbir zaman en ufak sahip olmadığım bir şeyler varmış, böyle olup olmadığını anlamak için evrensel geçerlilikte dört adet soru hazırladım, bunlardan en az üçüne verebilecek bir cevabınız varsa iyi durumdasınız demektir, şayet üçüne yahut dördüne de cevap verebilip aynı cevabı veriyorsanız da mükemmelsinizdir, lakin ben yalnızca tek bir soruya sadece iki cevap verebildim, ki onlar da açıkçası şüpheli cevaplar olduğundan, ailem ve hayallerim dışında net bir şekilde yalnız olduğuma kanaat getirdim. Sorular şunlar:

1-) Kimin en iyi arkadaşıyım?
2-) Kimin en iyi arkadaşlarında ilk üçe girerim?
3-) Kimin ilk arayacağı veya derdini anlatacağı kişi benim?
4-) Kim herhangi bir şeyi en çok benimle birlikte yapmayı sever/ister?

Dört basit soruya verecek adam gibi cevabımın olmamasının mahçubiyetiyle, yazmaktan başka çarem olmadığından devam ediyorum; meğer geçtiğimiz günlerde öküz gibi mutlu oluşumun sebebi de bir şeyleri bilinçaltına itmemmiş, bu gece o şeylere dair kabuslar birbirini kovaladığında, sabah yine gerçek dünyayla yıkadım yüzümü. Buralar beni ne kadar acıtmış ki gideceğim diye diye yerinden kalkmaya üşenen ben, ciddi anlamda gezginliğe merak salmışım...

Bu sorular çoğaltılabilir, örneğin "Kimin en çok derdini dinleyeceği kişi benim?" sorusu da olabilirdi ama o nesnel olmazdı, çünkü insan yaşlandıkça anlıyor ki dert dinleyen değil dert anlatan dostmuş, ona kalsa sıradan bir insan bile size acıyıp derdinizi dinleyebilirmiş vs. Başka sorular da olur; "Kim ben mesaj atmadan bana mesaj atar" ya da "Kim kendiliğinden beni düşünür?"... Dedim ya sorular çoğaltılabilir, yine de ne kadar çoğaltırsanız çoğaltın baştaki bu dört soruya verecek bir cevabınız yoksa yalnızsınızdır; üstelik ben sadece yalnız olduğumu fark etmedim, eskiden de, en başından beri hiç yakın bir dostum olmadığını gördüm; kaldı ki ben bugün bu sorulara cevap olarak veremediğime üzüldüğüm çoğu kişinin bu sorulara vereceği cevabıydım, onları çok seviyordum, hala seviyorum ama...
Aması artık inanamıyorum, elimde değil n'apayım? Hayallerime dahi inanmakta güçlük çekiyorum, elimde kelimenin tek anlamıyla onlar kaldı, kendimi canlılar dışında verebileceğim kitap ve kameralar var, beni asla incitmeyecek, her an yanımda olabilecek, hadi bunların hepsini bir kenara bırak en önemlisi de güvenimi boşa çıkartıp beni şaşırtmayacak iki malzeme; kameralar en fazla bozulur ama kitaplar kafi, koca okulun tamamına tercih edebileceğim 8gb'lık müzik çalarım da buna dahil tabii.

Kimseyle o kadar yakın değilmişiz, ben kalbimi verme mesafesindeyken onlar uzakmış, ister on adım ister on asır olsun uzakta, ulaşamadıktan sonra santim olsun, yalnızlık yine yalnızlıkmış işte. Sonra kötü adam oluyorum ama bu vücuttakinin bir öfke olduğunu anlayanlar, neden öfkenin içinde ne olduğunu da anlamıyorlar? Anlasa boynuma sarılır herkes belki, gelip geçiyor her şey ve...

Bitti.

Merhabalar değerli ve daha değerli dostlar, bugün yeni hayatımın ilk günü ve size yeni hayatımı şöyle özetlemek istiyorum.

Sordum kendime, Alptuğ senin bir hayalin var mı diye ve vardı da, İletişim fakültesi, birkaç ekipman, ileride çekeceğim empati, sevgi ve anlayış aşılayan, arada kalıp kaybolmuş hayat hikayeleriyle dolu filmler, beni seven insanla gezi, Şiir adında bir kız çocuğu... Hayal kısmı tamam, eksik olan neydi peki? Derslerim iyiye gidiyor, enerjim var, fikirlerim var, para da hallolur, sağlığım da idare eder... Sorun sadece suyun bulanık olması di'mi, çok ama çok fazla sevilip değer verilen insanlardan yenilen onca darbe mi? Umudu ve güveni yitirdim diye hayallerimi de mi yitirmeliyim? Üstelik onlara bu kadar yaklaşmışken ve neredeyse her şey tamamken birkaç değer görmemişlik ve haksızlık her şeyi en baştan imkansız mı etmeli?

Hayır Alptuğ dedim, bana bak dedim hala nefes alabiliyorsan, hala bir şekilde birileri varsa ve en önemlisi hala hayallerin orada duruyorsa demek ki bu kadar çabuk bitiremezsin. Tokadı yedin ve canın hala acıyor belki, hiçbir şey yapamıyorsun belki ama yapma Alptuğ, çabaladığın yeter, dur artık! Yoruldun kardeşim, sen de yoruldun, sen de bittin, senin de dinlenmeye ihtiyacın var; o yüzden çırpınma, berbat bir durum da olsa köşene çekil artık, senin de kendine ait bir hayatın var, sen de en az herkes kadar insansın, senin de duyguların var ve incinebilirsin, senin de herkesin sana kızdığı gibi onlara kızmaya ve biraz olsun bağırmaya hakkın var çünkü sen bir vazo değil insansın ve senin zamanın belki de onlarınkinden kısa, bunu artık senden başkalarının da deneyimleyip öğrenmesine imkan tanı, seninki de kalp, bu defa onlar sana göre davransın, sen ol giden, yüzüstü bırakmış olmazsın elinden geleni yaptın zaten sen. Tamam hayvan gibi üzülebilirsin, tamam en ihtiyacın olduğunda yoktular, tamam anlaşılmıyorsun, tamam yalnızsın; sevmiyorlarmış abi işte, ya hiç sevmemişler ya sonradan gayet kolay bir kararmış gibi sevmemeyi seçmişler ama sonuçta bir sevmemişler işte ve sen onlara hala çok üstün bir değer veriyorsun elinde olmadan çünkü çok fazla sevdin... Bunların hepsi kabul ama uzak ya da yakın, orada birileri var işte, başka bir şeyler var, ihtiyaç duyduğun o derin bağların bir kısmı etrafında, hala ısrarla nazını çeken o dostlarına da bir dön bak, çok daha fazlası önünde ve karşılaşmayı bekliyor seninle fakat böyle devam edersen bu zor. Eğer gerçekten yanında olanlara minnettarsan, bir defa da sen onlara karşılık vermek istiyor ve bunun için yanıp tutuşuyorsan, derhal git mutlu ol ve yıllar sonra bir ödül töreninde onların adını an, onları asla bırakmayacağın zaten belli. Seni bırakanlar mı? Pişman olmalarını dahi isteme, sen sadece sana ihtiyacı olanları bulmaya ve umut olmaya özen göster.

Canım kendim,
Sana gösteremesem de seni çok seviyorum. Alptuğ Dağ kim kendine bir sor: O sen misin? O nasıl biri? Sen osun ama bu sen değilsin, çünkü olması gereken Alptuğ mutlu ve mutluluk verici, okulda her darlandığında eline bir kağıt parçası alıp geleceğini hayal eden ve üşenmeden minicik satırlarca bunu yazan biri, Anadolu'daki her ilde bir çocuğu sevindirip gülerken fotoğrafını çekip bu fotoğraflardan bir sergi açmak ve gelirini Lösev'e bağışlamak gibi idealleri olan, iyilik yüklü, genç bir delikanlı, olması gereken Alptuğ kırgınlık ve öfke değil yalnızca umut kere umut dolu ve şu anda bu yazıyı yazıyor.😊

Çocuğum ben daha, ölene dek de öyle kalacağa benziyorum buradan bakınca; hayatımdaki belki en büyük -ayrıca en de çabuk- kabullendiğim şey bu, kirli sakallı ve at hırsızı kılıklı koca bi'çocuk olmak.
Öğrenemedim daha hiçbir şeyi n'apayım; insanların değişebileceğini de onlar gibi değişmeyi de, insanları ardımda bırakmayı da, biraz daha az güvenip değer vermeyi de... Karacahilin önde gideni olmama tek engel sevilmenin değilse de sevmenin, dostluktansa dost olmanın ne olduğunu bilmem galiba. Çocuk dediğin şirin olur, tatlıdır, bak işte ben de tam bu tatlılık payından kaybettim, acı değilsem bile ekşiydim; belki sorun bende değil, beni tatmaktan ürkmüş fakat bir defa tatsa sevecek olan ve suni her türlü tadı bana tercih eden damaklarda; yine de bu yazı kabahati başkasında aramanın değil çocukluğumun yazısı.

Bir çocuğunki kadar derin ve bol duygularım, ufacık şeylerden kendine pay çıkarabilen onca hüznüm, sevincim ve heyecanım; kendimi geliştirmiş olsam dahi asla ne büyüyebildim ne sahip çıkabildim, güya bir de kız babası olacağım ileride. Gerçi "Alptuğ baba!" diyenlerim oldu bir ara ama sahiden bir gün kızım olursa beni tam anlamıyla "çocukla çocuk olmaktan" kim kurtarabilir, üzerine titreyerek onu boğmaktan yahut sırf onun iyiliği için bile olsa doğru-yanlış veya etik fark etmeksizin bir şeyler yapmaktan kim kurtarabilir beni ve eğer bunu yapabilecek biri varmıştıysa biraz daha vakitli gelemez miydi, ben fazlaca ve çocuksu fakat masum sevgimle dost kaybetmeden mesela.

Hayallerim bile doğruluyor beni baksana, beklediğim ve mektuplar yazıp durduğum bir ruh eşim ve kızım var, daha ne olsun; en bütük olmasa da en esaslı hayallerim şefkate dayalı: birinin beni sarıp sarmalaması, sevgi sözcükleri, bu ve bunlar gibi pek çok şeyin kat ve katını ona sunmak... Bunların çoğu daha çift haneli yaşlara basmamış çocukların annelerinden istedikleriyle eşdeğer; hadi tüm bunları bir kenara bırak, en bütük hedefim de sinema, öykü yani, kurgu, bildiğin çocuk oyununun profesyonel hali, şimdi sorarım bana çocuk dememek mümkün mü?
Korkarım ki bu koca çocuk kendi kendini acılarla dahi büyütemeyecek derecede masal ruhlu, hüzünler onu yalnızca simsiyah bir pamukşeker kılacaktır ki bu da tercübe değil sadece acı ve mide bulantısıdır; çok üzüldüğümde çoğu zaman ağlayamam ama midem bulanır benim.

Sayın okuyucu, çocuk avuturcasına "Ben inanıyorum, sen ileride çok mutlu olacaksın!" demeden evvel başımı okşamayı denesen ne kaybedebilirsin misal? Şu hantal, yarı erişkin ve yeterince çirkin bedenim ve makus talihime inat biraz, hatta bolca hassasiyetle yüreğini hiç tanımadığın ihtiyar bir çocuğa kundak etsen?
Şimdi anlıyor musun beni? Normal şartların içinde bu şapkanın içinden çıksa çıksa tavşan çıkar zaten; çok kırılganım, çok duygusalım belki, yer yer dokunmaması gereken şeyler bile dokunur oluyor belki; belki bazı şeylerin bendeki etkileri benden öfke halinde başkalarına sirayet ediyor, belki başka bir şey oluyor... Çünkü çocuğum ben, çünkü henüz olması gerekenin bu olduğundan emin olup kalbimi kurutabilecek kadar büyümedim, zira hiç de istemedim; böylece kabullenemediğim bütün nefret ve öfkeyi de, içeride yalnız sevgi ve şefkatinden ve de bunların elinde patlayışının acısından çırpınıp duran çocuk bir ruhun dışındaki vücuda hapsettim. Ben ne tutarsızım ne bir şey, üstümdeki tamamen bir çocuk hassasiyeti, çocuk kırgınlığı o kadar.

Gerçi adam yerine kim koymuş, bir çocuğu sevmekten kim anlar,
Kabahat bende, hatta kabahat ben, tanıştığımıza memnun oldum;
Senin de çoğu insan gibi bir daha uğramayacağın benden,
Sana çocukça bir "Hoşçakal!" sayın okuyucu, hoşçakal...

Yazmayalı çok oldu di'mi sana, sanki dost kazıklarından kendimi derslere, kamera ekipmanlarına ve sinema eğitimine vurmuşum gibi oldu di'mi? Hayır öyle değil, aksine sana olan bekleyişim, azalacağına kanaat ediyor da olsam bir umut ile arttı, sanki beni bir üniversite kampüsünde bekliyor olma ihtimalin diğerlerinin çokça öyesndeymiş gibi. Böyle düşündükçe kendimi fırtınada dümene asılan ve başaracağının bilincindeymişcesine gülümseyen bir uzun yol kaptanı misali hissetmekten alıkoyamıyorum nedense, son bir dem sandığım o çabam aniden çoğalıveriyor, yanisi bir bakıma olmayan bir seni sevmek beni büyümeye ve gelişmeye elverişli bir adam kılıyor ve de en önemlisi zayıfın yok olduğu "doğal seçilim" hususunda beni tarihe bir istisna olarak not üşüyor, bu defa zayıf değil zalim olan kaybediyor.

Geleceğim, ikimiz de az daha sabredelim, bu bizim olmayan ve açıkça yok bulunduğumuz güya "yaşam" alanlarında, kendi coğrafyamızı kurmak inan ki kolay bir hal alacak pek yakında. Rahat ol sen kırılgan ev kurabiyem, bir baba olarak her şeyi çoktan düşünmüştüm ben, artık senin yegâne yapman gereken beni düşünmek ve biraz daha katlanmak bu yabancılığımıza, pek yakında emin ellerdesin, seni asla bile isteye üzüp incitmeye cesareti olmayacağından kendin de kanının son damlasına kadar emin olabileceğin birinin, yalnız ama yalnız sana karşı pamuklaşan kollarında güvende ve huzurlu olacaksın...
Unutacağız bu basit ve duygu yoksunu ilişkilerin şiirsiz-şuursuz egemenliğini ve nihayet kendimizi tadacağız birlikte.
Baba dedim evet, ne var ki bunda, nasıl da unuttun doğacak kızımızı sayın müstakbel kayınvalidemin kızcağızı? Ha tabii erkek de olabilir canım, sağlıklı olsun, bana benzemesin de.☺Kız olursa Şiir koyarız adını, hatta iki isimli olur, biri de Kur-an'dan...
Hiç senin fikrini sormuyorum değil mi, nasıl da kaba bir eşin var senin öyle, bütün kararları kendi alan ataerkil biri, Allah sana sabır versin güzelim ne diyeyim.☺
Her şeyi tek tek soracağım kuzum sen endişe etme; en sevdiğin çiçek, en sevdiğin kitap, şarkı, film, ev eşyası, parfüm... Saçını hangi yöne tararsın, çocukken en sevdiğin oyuncağın neydi, ne yapınca uyursun, seni en mutlu edecek şey nedir, ne yapınca sakinleşirsin... En önemlisi de en sevdiğin ben nasıl biri, senin sevdiğin o Alptuğ Dağ kim? Her birini tek tek not edeceğim, gerçi bende bu sevgi varken anormal şartlar haricinde unutmam asla mümkün değil ama biz yine de önlemimizi alalım, malum işin ucunda herhangi biri ya da bir şey değil, sen ve kızım varsınız. Hem sadece bunlar da değil, kutlanacak onca yıldönümümüzü de kayıt altına almak lazım küçük hanım; ilk selamlaşmamız, ilk tanışmamız, ilk bir şeyler içmemiz, akşam yemeğimiz, tatilimiz, birlikte çekindiğimiz ilk fotoğraf, ailenle ilk tanışmam -ki umarım ikinci tanışma gibi saçma bir şey olmaz- beraber yaptığımız ilk sakarlık, beraber film izlediğimiz ilk gün... Bir şey hariç her şeyi kutlamakta özgürüz kısacası: ilk kavgamız... Senle kavga etmeyiz ki biz biriciğim, en kötü tartışırız ama orda da orta yol dünden hazırdır zati; hadi diyelim korkulan ve umulmayan başa gelme ihtiyacı hissetti, niye kavga edelim ki? Sana kıyabilecek duruma gelebileceğime zere itimat etmiyorum lakin gelsem dahi ben alttan almasam sen alırsın, almasan bile aptallığımın farkına varıp ya evden çıkar ya da bir köşeye oturur susar kalırım ve biliyorum ki günün sonunda yeniden, garip bir şekilde bir oluruz, belki bir kanepede belki bir otobüs durağında...

Ben geleceğim ama sen de hiç yoksa biraz olsun yaklaşmaya çabala sevdiğim, ismin cismin bilmem diye gördüğüm her güzeli sen sanıp aldana aldana kuruyacak yoksa kalbim; ömür dediğin ne kadarmış ki neyi kalmış zati, kalanı vari içinde barındırsın, seni ve senden ötürü güzelleşecek her bir şeyi. Sana sarılmak gibi blinmez ve basit dileklerim olsa dahi tarifi bile o denli müşkül ki; tıpkı sen gelince sahip olacağım mutluluğu herhangi bir ölçü birimine sığdırmaya çabalamak misali.
Beklemesen diyorum üniversiteyi, her kimsen şuan kapıdan içeri girip (bu yazıyısınıfta yazıyordum) kimseye -ben dahil- bir şey izah etme kaygısı gütmeksizin uzun uzuna sarılsan boynuma, ne kaybederiz, ne kaybedebiliriz ki çiçeğim? Beklemekten sıkılanın çaresi muhakkak ki gitmek ise şayet, ikimiz de bulunduğumuz yerlerden ve yine tam da şu anda kalkıp, içimizden geldiği biçimde sağa sola durmaksızın ilerlesek mesela... Yıllar yıllar sonra dahi olsa çarpışır mıyız dersin? İşte bizim bu güne değin birbirimizi birbirimizden habersiz arayış ve bekleyişimiz, samanlıkta iğnenin yolunu gözlemek olmasa bile buydu. Tüm bunları göze alarak hala bekleyecek misiniz diye sormak gelirse birilerinin aklına, bunun evetten gayrı yoktur cevabı, sen de bilirsin; varsın eskiyelim güzelim, hissederiz şarap gibidir aşkımız bizim lakin günahsız, aksine masum ve sevapkâr.
Önlerinde sadece kavuşmak engeli kalmış, birbirinden habersiz iki hayalperest kitap yahut film kahramanıyız biz, gerçek olamayacak kadar güzeliz fakat farkındayız ki tüm sevgilileri, tüm eşleri kıskandıracak ve daha önemlisi adeta yalan kılacak derecede gerçekleşeceğiz... Sen, ben ve kızımız Şiir, pek yakında "yaşayacağız", her anlamda; interraile çıkacağız, fotoğraflar çekeceğiz -örneğin kızımızın doğumundan başlayarak her sene aynı gün olmasa da aynı ayda, aynı ışık düzeninde, aynı açı ile aynı yönden bir fotoğrafını çekeceğiz ve otuz olduğunda bunları kolajlayacağız mesela- .☺ ve eğer meslekdaşımsan filmler çekeceğiz birlikte, hayatlar kuracağız, hayatımızdan da rengi eksik etmeyeceğiz... Biliyorum hüzünlüsün, sen de tıpkı benim seni ettiğim gibi tahmin edebiliyorsun beni; yine biliyorum ki burada olsan dayanmam için her şeyini ortaya koyardın ve benim için bolca üzülürdün, zaten bunu bildiğim için sabrediyorum her şeye, sen de sabret... Pek yakında sevgilim, hepsi pek yakında. (Sanırım bu sana ilk sevgilim deyişimdi, şimdilik hoşçakal sevgilim (bu da iki etti.))

Değişmek her zaman, hatta çoğu zaman olumlu bir şey değildir, içten içten, tatlı tatlı kaşınan bir yaradır; her ihanette, haksızlıkta ve vesairede yoklar bir defa. Zararı yok gibi gelir; ezilen adam sadece biraz bağırmaya başlayacaktır, şiddete uğrayan kadın sadece biraz tekme savurmayı öğrenecektir, susturulan çocuk ise biraz sert konuşacaktır... Çok masumdur değişim, nitekim öyle ilerlemez. Tadına vardığınız vakit -tıpkı bir vampirin kan kokusu alması gibi- geri dönüşü yoktur, kendini koruma yahut biraz mutlu olma amacıyla içinizde filizlenmiş o masum değişim parçacığının verdiği suni tat o mutluluk yoksunu kafanıza çok güzel gelir; ilk defa demir bilye olmak, karşı konulamaz, bastırılamaz, inkar edilemez ve dahası olmak... "İşte bu!" dersin, artık kendinden taviz vermez ve tahammül etmezsin, örneğin "düne kadar" yakın arkadaşın olan biri bugün sana gelip "Seninle muhabbet açacağımı mı sandın?!" dediğinde ilk defa tekrar tekrar özür dilemek yerine "Hayır, konuşma kardeşim olabilir." diyerek önüne dönüp kulaklığını takabilir ve en güzel yanı da, herhangi bir hüzün duymazsın...
Değişimin daha büyüğünü çağırırız böylece, bir lanet gibi, katiyen istemeden ama farkında dahi olmadan; gittikçe müsaitleşiriz kararmaya, öfkeye ve öfkeyi kullanmaya, hırçınlaşmaya, duygusuz ve durgunlaşmaya... Değişimin dozunu abartmaya başlarız, öyle ki gittikçe gocunmaz oluruz değişim fikrinden ve tam burada aldanırız; artık güçlüyüzdür güya, öylesine bir güçtür ki bu, bakarsın bize bizi biz yapan değerlerimizi bir çırpıda söküp attırır, yazık ki o eşsiz sevgimiz en başta gelir.

Herkes gibi olmaya hoş gelmişizdir artık, nefret ettiklerimizden, ayıpladıklarımızdan, iğrendiklerimizden, bize zarar verenlerden olmuşuzdur, fark etmeyiz; üstelik tüm bunlar biraz rahatlamak adına olmuştur ne yazık ki, sırf yeni bir yara daha almamak adına, yarayla alay eder konuma geliriz, kaldı ki yine mutlu değilizdir. Değilizdir çünkü biz bilek bükecek konuma gelmiş olsak da artık, bileğini büktüklerimizin sağlam kalan bilekleriyle yapacakları ilk iş, yine bizi altetmeye çalışmak olacaktır biliriz, onlar akıllanmadığı gibi biz de onlara vermemiz gereken öfkeden hak sahibi olmayanlara da dağıtmaya başlayabiliriz, eski dev güçsüzlüğümüz yüzünden gücümüzü kontrol etmeyi zaman içinde öğreneceğizdir ve bunun için suçlanmamayı, sadece biraz anlayışı bekleriz etraftan, oysa onu dahi çok görürler. Neyse.

İstemiyordur fakat istemeden lakin çılgınca yapar bazı yanlışlar, tıpkı Yeraltı filmindeki Muharrem misali, izleyenler çok iyi anlayacaktır beni... Bu insanlar çılgınca öfkeye batar gittikçe, kabalaşır, anlayış ve anlaşma damarları, tahammülleri kopar, kimse onlara sevgi duvarı örmemiştir de ondan; kısacası oldukça ileri giderler ve kimse onları tanıyamaz, taa ki değiştiklerini söyleyip durmaktansa, kendilerini savunmaya çalıştığını idrak edenler hariç.

Bunun bir ilacı vardır tabii lakin bu defa bizde değildir, kendi başımıza dönemeyeceğimiz, esasında, en temelinde masumların en masumu fakat yazık ki hatalarla bezenmiş, iyi amacın kötü davranışa döndüğü, nitekim herkesin yaşadığı fakat çok azının bize anlayış gösterip destek olabileceği tipik bir çaresizlik olmuşuzdur ve bunu anlar anlamaz kendimiz dahil her şeyin eskisini ararız...
Biz hala çok iyiyizdir aslında; sadece yıllarca, çok uzun zaman boyunca insanlara karşı en iyisine kadar bütün muameleleri -hatta asla hak etmediklerinde ittifak kurduğumuz denli- göstersek bile en ufak yaranamamışızdır ve devamlı bir işbirliği şeklinde kelimenin en kibar haliyle "hor görülmek" canımıza tak ettiği için bir şeyler yapmak istemişizdir; sanıldığının aksine içimizde ne kin vardır ne bir şey, sadece bu aptal düzeni bozmak istemişizdir o kadar.
TEK İHTİYACIMIZ İSE yalnızca ve yalnızca o bahsettiğim "çok azının" bir şekilde karşımıza çıkıp bizim sebeplerimizi, doğrularımızı, istemeden yaptıklarımızı ve bir türlü anlatamadıklarımızı bilmesi; içimizdeki -önceden dışımızda da hülüm süren- o masum, dünyalar iyisi, neredeyse hiçbir zaman insan yerine konmamış yahut sevgi görmemiş o asıl bize, nihayet, sahi bir değer vermesi, zira BİZ BUNA AÇIZ!

Biz bu hallere düşesiye, kendimizden her türlü ödünü esirgemeksizin veresiye, öz saygı-sevgimizi yitiresiye değin, her şey için bu kadar geç olmadan gelmeyi başaramaz mı birileri, hala o nihai yoldan dönecek pek çok sapağımız varken? Zati yazık ki insan kendine değer verilmemiş olduğunu onca zaman sonra verilecek ufacık, hakiklaten minnacık bir değeri "garipseyerek" anlar ve sorgulamaya başlar, geçmişini de etrafını da, lakin cevap ne gelir ne de gelecektir. Her şeyin yalan ve göstermelik oluğunun idrak ve kırgınlığına eşzamanlı olarak varınca, bir tutam sevgi, merhamet, anlayış o kadar ilaç gibi gelir ki insana, asla bırakmayacağı elli kere aşikardır artık. Zaten bu duruma düşen bir insan gördüğünüzde yahut bu durumda olduğunuzu kendinize itiraf edebildiğinizde göreceğiniz ilk belirti şudur: Ufacık bir şeyin bir günü mükemmel edebilmesi ve yine ufacık bir şeyin günü altüst edebilmesi; çünkü katılaştık sanarız -zira öyle sanar ve bizi de buna ikna eder "yabancı"larımız- fakat aksine hassaslaşmışızdır, tıpkı bir hamile gibi, mutluluk doğuracak bir hamilenin sancılarıdır belki de tüm bu yaşananlar.

Gelelim değişimin kötülüğünden arda kalanlara, bu bir iki dünya iyisi insanın az yahut çok miktardaki sevgileri adeta bir panzehir gibi kuşatır kalbi ve bedeni, en nihayetinde bu enkaz insanın mottosunu da onlar şu şekilde değiştirir: Sevgi kere sevgi.
Bu insan artık herhangi birini kötü gördüğünde yanına gitmeden, gözyaşlarını silmeden, sarılmadan, sevgi göstermeden; yapamaz, edemez, beceremez... Yaşayamaz.