Etsin isterdim okuyucu ama görüyorum ki değmezler dünyasındayız, bilhassa da insana; seni temin ederim değmez yaptığın, yapacağın hatta yapmadığın. Bizim doğamız gitmek, ki kimse de bir yer vadetmemişken, sırtımızda kendimiz, sevgilerimiz, bizi biz yaptığını iddia ettiğimiz her şeyle, ağır aksak da olsa gitmemiz gerekir er geç.

Birer umut sandığımız bütün aidiyetlerimiz yanılgı, köpekler bekliyor karanlık köşe başlarında zihinlerimizin; insan itiraf etmeden duramıyor kendine ister istemez, ne denli sevgisizliğini.

Ufalandı umutlar düşler, Alper abinin romanındaki gibi, birinin tutması lazım şimdi yıkıntıların nöbetini; ki istemeseler de nöbettedirler, bilmezler ama nöbettirler hayatı dipten seyredenler.

İşte ben de öyle, eskisi gibi kimseye, hiçbir şeye ama hiçbir şeye...

Değmeden geçip gitmeyi böyle öğreneceğim, yeni baştan ve son kez.

Sularım, kanım, instagramdaki boktan takip isteğim birden çekildi geri,

Gerime ne kaldı, en son hangi gecem yaz'dı;

Bilmekten ve bilimum herhangi şeyden nece uzaklığımı...

Bir ben, bir uyku, bir susuz gün.