İnsan ne anlaşılabilir derecede garip değil mi okuyucu?

Misal gece kalkıyorum diyelim, ardından yatağımın yanına geliyorum; aramda boşluk olmadığını ve tam orada durduğunu bilsem de üzerine bırakırken tereddüt ediyorum kendimi karanlıkta. Ne saçma di'mi, ulan orada işte yatak, nereye gitsin?

Bir yandan ama belki de gider okuyucu, öyle insanlar gitti ki zira, öyle demirbaş bilinen dostlar o kadar orada değilmiş ki... Karanlığı çok da belli üstelik hayatın, o an anlamasan da çırpınırken mesela bir şeyleri düzeltmek için, dolu dizgin lütfenler dizerken insanlara, anlaşılmanın yanına bile yaklaşamazken kusursuz iyi niyetinle.

Kendimi gönül rahatlığı ile bırakamadığım yanıbaşımdaki yatağım ve dostlarım, sahiden benimler mi onu da bilmiyorum ya gerçi, her ikisinin de o kadar huzurla uyutmadığı ise şuramda bir gerçek.

Ben ki ömrüm boyunca yerimi yadırgayacağım artık, anladım ve kabul ettim. 

 

Aylar yıllar sonra ne hikmetse birdenbire gelen "nasılsın"lar... Nasıl olayım işte, "bıraktığınız gibi", zaten siz de muhtemelen bunu duyup keyiflenmek için yazıyorsunuz veya işiniz düştü; düşen işinizi yapacağımdan da eminsiniz kanımca, sevgiden yapıldığımı biliyorsunuz çünkü ama bilmediğiniz bir şey var. Kürkçü dükkanının sahibi kürkçü var ya, o vefat etti, dükkanı da kapattılar dolayısıyla. "Aaa ne zaman?" diyenleri duyar gibiyim. Dün. Geç kalmak için tek bir dün yeter zira.

Nasıl olmam gerekir sizce? ÇOK MUTLU mu? MÜKEMMEL? DESTANSI mı yoksa? Hadi nasıl olayım onu da siz belirleyin, hatta size nasıl davranacağımı da siz seçin temelli, affedeyim hemen, özür bile dilemeyin canım ne gerek var ki aaa!

Ulan şaka bir yana hepiniz o kadar it gibi salaksınız ki, harbiden pişmansanız bile -Kİ HİÇ SANMIYORUM- onca zaman sonra etmeniz gereken ilk cümlenin NASILSIN olduğu konusunda hemfikirsiniz.

Nasılsın benim lafım lan, hiçbirinizin umurunda dahi değilken her öyleyim sanışımda her Allah'ın günü sizin iyi, mutlu oluşunuzdan zevk aldığım için size sürekli sorduğum bir soruydu bu?

Gerçekten bilmek istiyorsanız, iyi falan değilim, "nasıl" olacak biri bile değilim. Şimdi vicdan mastürbasyonuna devam edebilirsiniz, şayet mevcutsa.

Belki yanlış dışarıdan, bil ki içeriden de öyle

En doğrusu ama yine de bir bakınca şöyle

Kendini kandırmak tek çaresi gibi başkalığın

Çare de denemez ya... Biraz... Çaremsi.

Bir dosta halimi açasım geldi bugün

Dedim nedenini biliyorsun, sormadan daha

Sorsa çünkü cevap kafamdan geçecek, delip. 

Ha bu sorunun cevabı ha bir mermi,

Er geç biri değilse diğeri, kanımı dökecek 

Kişiler değil cevap, sandığım şeyler;

Başıma yıkılmış özenli dostluklarım mesela,

Gördüğüme inandığım ama orada olmayan,

Bir ömür sıcaklığı ile avunduğum halbuki boş

Onca kıymet.

Beni seviyorlar sanışım, yanımdalar. Gerçekler...

Başkaları bunu acınma sanar ama hayır,

Güpegündüz gibi duran gerçeğime üzülüyorum;

Çünkü aynaya gerek yok görüyorum,

Artık ne kadar ışıltısız baktığımı dostlara,

İnanmak istesem de sırtımdan bir şeyin

Karanlığa çekip beni, yerimi gösterdiğini.

Feri giden yalnız gözlerim değil,

Yapmış olmak için yapıyorum çoğu şeyi,

Hani derler ya "adet yerini bulsun", o hesap. 

Belli ediyorum işin kötüsü,

O kadar dayanamıyorum ki...

Fire veriyorum, ruhumdan.

Mesele tutunacak dalım kalmaması değil,

Tutunduğum dala kırılmamdı

Bunu da anlamadınız, yalnızlık değil mesele

Beceremedim yaşamayı, elime yüzüme bulaştı

Yeni sabahlara uyandım uyanmasına ama...

Ama hiç güneş görmedim gerçekten

Isınmadım, adam akıllı tadamadım dostluk sevgi

Nasıl da yaşamadım.

Sadece ben olabildim, bu da bana bile yetmedi

İyimser ama çok da sağlam olmadığını bildiğim

Pek çok beklentiye tutundum, düşene kadar

Yaşadım sandım, sanki görmüş gibi hak ettiğimi

Yaşamadımsa bile çok kişiye, hak etmeseler de

Görmezden gelinemeyecek sevgiler bıraktım.

Nasıl da yaşamadım içten bir karşılığı,

Evvela dostluk sonra aşkın hasretini

Düğüm gibi ölüm urganımda taşıdım

Belli etmedim belki, malum dünya düzeni

Yaşamadan yaşlandım

Kendi yaptıklarımı, görmeye özene özene. 

Nasıl da yaşamadım gözü arkada olmamayı,

İç rahatlığı da, eminlik de neymiş

Öyle ürkek titremekten ihtimaller denizinde,

Yaşadımsa bile, üzgünüm anlayamadım. 

Nasıl da yaşamadım

Herkese sonsuz sevgi, şefkat sunayım derken

Artık nerede yanlış yaptım bilmem,

Utandım sevgimden.

Değişemedim ama, değişecek kadar bile... Yaşayamadım.

Nasıl da yaşamadım, eriyip gittim kimse gibi,

Kimse de farkında değil, adı yaşamaksa bile

Bir şeylerin sonuna geldim, hiç eremedim tadına

Hadi yaşıyor olsun madem akıbetim,

Yaşamak denebilirse. 

Esasında son raddede yalnız hissediyorum okuyucu. Yalnızca, etrafımdaki iyi niyetli insanlar kendilerine kadar bile olsa haklı olsun diye biraz susuyorum artık zaman nezdinde. Bak desinler zaman işe yaradı, bak desinler sen de iyiye dönüyorsun vesaire...

Anlatsam anlarlar mı? Sanmıyorum, neyden bahsettiğimi bilmeyi beni anlamak sanıyor herkes, doğrusu bunu bile açıklamamı gerektirecek bir sebep yok, bir şey değişmeyecek.

Benim kırgınlığımın kaldırma kuvveti yok, gün be gün boğuluyorum, kendim içinde kendim; beklenti yumağı insanlar, tıpkı şu videoda bahsi geçen gibi:

Şu kısacık kesit hayat boyu destek adı altında yalnız bırakılışımı nasıl da betimleyebildi bu kadar?

 

Ait değilim okuyucu, hiçbir şeyin tadı yok, dostlara bile eski gözlerle bakamıyorum, bütün gün iyi bir insan olup olmadığımı düşünüyorum okuyucu, kötü işte her şey ve azalmıyor.

Biliyorum insanları rahatsız ediyor ama gerçek bu işte, benim tek başıma çektiğim gerçeğim bu. Ne acı ki artık senden başkasına da hiç açılamıyorum, sen de var mısın yok musun belli değil, gerçi fark eder mi sanki. 

Ama olsaydın, seni de severdim okuyucu, ne yazık ki çoğu insanı sevdiğim gibi.