Affedebildiklerimle affedemediklerim arasındaki fark benim affetmeyi istemem değil, onların pişmanlıklarıymıș meğer; yasak elmayı yiyen Adem'le, kovulmuş Șeytan'ın farkı gibi.

Neticede insansın, tanrı kadar merhametli olabilsen affedebilirdin ama edemezsin işte. Bazıları sanar ki kin tutuyorsun, halbuki uzak yakın alakası yok; bilmezler bile senin unutmak için affetmeyi dahi göze alacağın, senelerdir çırpınarak kaçtığın onca şeyi. Tüm bunların sorumluları yaptıkları ile o kadar memnun ve sense gözlerinde o kadar hiçsindir ki, onların seni görmediği gibi sen de sebep göremezsin onları affetmeye.

Bazısı öyle değildir bak,

Çok üzmüştür, delice kırmış paramparça etmiștir seni, hatta onu affetmenin kendine hakaret olacağını düşünüp bu ihtimalden doludizgin kaçarsın ama... Bilirsin içten içe, böyle olacağını öngörerek bile isteye yapmadığını, belki sen onu uyarmıșsındır haklısın ama sana uymaması kasıt değil hatadır, kötü niyeti olmadan yaptığını bilirsin. Şey gibi: Birine oraya gitme orası uçurum demişsindir, oysa orada pamuklar olduğuna inanıyordur gitmiştir; seni dinlemediği için kızsan bile, yanlışa inandığı için kızabilir misin? Sonucun acısını sebepten çıkarmak doğalı bile olsa, sebebin niyeti hesaba katılmaya değer bir fark değil midir? Siyahla beyaz arasındaki gri gibi dahi olsa, beyaza yakınlığı önem arz etmez mi? 

Bana da diyorlar, geçmişi affet ki unut, unut ki etkisi geçsin; bilmiyorlar ki ben her gün onlarcasını affetmeye bahane arıyorum.

Hadi son anlattıklarıma en fazla delice fırça atar alır yine bağrıma basarım, beni tanıyan da bundan başka ihtimal düşünmez zaten... Ya diğerleri?

Nasıl affedeyim, o kadar olamıyorum işte; kendi yaramı sarsam bile, onu açan bıçağın ucunu artık kesemeyeceği kadar saramıyorum, her bıçak batıyor hala daha içimde, bırakanlar bıçaklarıyla bırakıp gittiler sağolsunlar. Bile isteyeydi tüm yaptıkları bana, büyük bir keyifle yaptılar, tereddüt dahi etmeden. Bu da siyahla grinin farkıdır işte...

Kusuruma bakmayınız, o erdem çıkmaz ki benden.

Pişman olan kazansın.

Pişmanlık o kadar kıymetli ki.

Neyselere sığdırır oldum her şeyleri

Önemi kalmadığından söndürülmeyen bir yangın, yerleşim yerleri dışındaki bir patlamadan farksızım.

Anlık bir merhametle sevme beni gece yarıları,

Ayakta bekleyecek halim yok kalbimde

Küçük harfle kurdum olmaz dediğim hayalleri

Sen miydin en küçüğü, sendeki ben mi?

Öğrenemedim hala gözlerimden ıslanmamayı

Bir kaşık ihtimalinde boğulmadan tok kalmayı

Giremeyeceğim bir kapının önünde büyümek gibiydi seni beklemek

Kaç defa yaşamadığımız günleri unuttuğuma inanmaya çalışırken buldum kendimi

İzsiz kesiklersin bileklerimde, akıp karaya vurdum gecelerce

Hipermetropumdur belki dedim, yok değil uzak dedim

Sana koştum ama imkansızdın koşu bandı sonu gibi 

Pencerelere küstüm, gün ışığından kıskandım seni

Kapandım karanlığa, burdasındır dedim, ben görmüyorumdur kesin.

Hiç olmamış bir seni bilmeden bekledim,

Bilirsem, sevmeyeceğini de bilirdim beni

Böylesi daha iyi aldırma, senin suçun değildi

Doğmamış çocuklar kadar masumsun, benle tanışmadıkça

Biraz da işime geliyor gelmemen, ya görünce gidersen

Yine de beklerim öyle, senli bir parça olsun yeter geçen vakitte

Hayal meyal bir mecalimsin

Gelmediğine, olmadığına kızmadım,

Kendimi sevemedim belki, senin kadar dahi

Varlığınken umudum, sana çektim, yoka karışıyorum üstümde kuruca yanan ümitsizliğinle.

Sen gelemedin bana, belki ben de olmadığım için. 

Sanki biri "Sana bir masal anlatacağım, bitince öleceksin." demiş de kabul etmişim gibi...

Konuşabilir miyim? Sanmıyorum, olunca da havadan sudan işte, tabii şayet o da isterse tüm bunlar. Anlatabilir miyim peki? Üstü kapalı evet ama sımsıkı kapalı olmalı, boğucu gerçekler kadar sıkı.

Hem anlatsam ne derim ki? Bunca yıl geçti neredeydin falan mı, bana değer vermiyorsun verseydin o kadar yok olmazdın, senden sonra senin gibi kimsem olmadı falan mı? Kimim ki hesap mı soracağım; hadi hesap sormadım diyelim, ne anlatacağım, senden sonra şunlar şunlar değişti, sürekli seni düşündüm, şu kişilere sorup durdum ama bulamadım izini, başıma şunlar geldi falan mı diyeceğim... Susmak en doğrusu oluyor genelde, zaten o eski riskbaz halim de kalmadı içimde; hiçbir şeyin sonucuna katlanmamak için susmak vakti, hiçbir şeyi kaybedemem, hiç benim/benimle olmamışsalar bile...

Size de kolay gelmiyor aslında, siz de görmeyi arzuluyorsunuz sadece içten içe:

O hiçbir şeyim olmasa bile onunla mutlu olduğumu ve bu yüzden de hep onunla olmak, sürekli konuşmak benzeri isteklerim olduğunu, bunun birazını olsun ondan görememenin bende yarattığı hafif kırıklığını ama aynı zamanda yine de onca zaman sonra da olsa geri dönmesinin beni mutlu ettiğini, sadece dünden beri arada sırada azıcık da olsa "keşke gelmese miydi" diye düşündüğümü çünkü tam kendimden ve her şeyden umudumu kesmiş ot gibi yaşar, hiçbir şeyi sevmezken birdenbire gelip içime can katmasını galiba kabullenemediğimi ve daha da önemlisi onunla bir umudum olmamasına ve her şeyi kabul etmeme karşın içimdeki o küçük çocuğun masum heves ve aşkının hala baki olduğunu, kendimiyse çocuğuna istediği oyuncağı alamayan ve alamadığını da söylemekten aciz ihtiyar bir baba gibi gördüğümü, tüm bunları bilirse gideceğinden adım gibi emin olup köpek gibi korktuğumu, bu yüzden zerresiyle dahi olsa varlığına muhtaç, yetinmeye çalıştığımı ona anlattığımı görmeyi arzuluyorsunuz. Sonra da mutlu olduğumuzu falan filan... Onu "hala" sevdiğimi söylememi istiyorsunuz, onun da karşılık vermesini; arkadaşça bile söylesem bunun olacağına ihtimal vermiyorum bense, hata olmaz mı zaten bunca zaman anlamadıysa.

Bir kere gitti çünkü, dönse bile sonradan, tıpkı geldiği ilk gün gibi karlı kışın göbeğine bırakıp gitmişti kalbimi. Madem fedakarlık istiyor sevgi, susmaktan evla yolum mu var? Bu biraz boğulmamak için nefes almamak gibi, bir gün anlarsınız.

Ama olmayız, o dedikleriniz olmaz, pek bir kimse değilim ki ben. Yeterince önem verilsem daha önce de gelinirdim, beni bulmak dünyanın en kolay şeyi zaten, herhangi manada kıymet verdiği biri olsam bunu saklayamazdı bile zaten, saklamak istemezdi de muhtemelen, göstermek için adeta benim günlerdir içinde barındığımın benzeri bir düşünsel yolculuğa dahi çıkardı...

Söyleyemem o yüzden. Anladınız mı şimdi? Bazı gerçeklerin sadece yarımken güzel olduğunu çok acı şekillerde öğrendim. Tuhaf geliyor biliyorum, hislerini söylemeden, etmeden, örneğin o gün seni özlemişim vesaire derkenki özlemenin boyutunu bilerek yeterince belirtmeden yaşayıp gitmem tuhaf geliyor size, onun için ölüyorsam bunu bilmesini hak görüyorsunuz ama öyle değil işte... Inception gibi düşünün, veyahut da bir Pinhani şarkısı: "Yalandan da olsa..." Yalandan da olsa var işte şimdilik, o kadar bari kalsın bırakın; benim iyiliğimi düşündüğünüzü biliyorum ben, siz onsuzluğu bilmiyorsunuz.

O seneler önceki kış gününün soğuğundayım hala...

Omzuma dokunan kız yeniden hayatımda,

Kalbimin sıcaklığından bi'haber de olsa;

Bilse gidecek, kalırsa... Yine de diyemem ki.