Senle ben artık birbirini bulmaya dahi utanan iki yorgunuz belki sevgili, gündelik koşturmalarımız diri bıraksa da bizi azıcık... Biliriz, aynı damla üzerimize düşen yalnızlıktan.
Nasılından geçtim artık yaşamanın, orada bir yerlerde daha evvel hiç duymadığım sesinin anlattıklarına bunca yıl geç kalmış olmanın niyesi üstümde daha çok.

Gerçi sanırım sen beni aramıyorsundur, muhtemelen başka birini ben sanıp ona hayran hayran bir bakışın vardır... Kızma ama öyledir bilirim, kadınlar öyle yapar; ha ben hiç yapmadım mı, haklısın belki de en çok ben yaptım ama hodri meydan sevgili: Senin yokluğun mu daha ağır benimki mi?

Ben hadi neyse de seni de ezdiler belki, ben sandığın tüm o insanlar benden inancını da yitirtti hayatına girebilecek herhangi kimseye duyacağın güveni de; bir ellerin bir ellerim yeterdi oysa ki şairin dediği gibi, belleyelim yetsin.

Kanıma karışmış ihtimalin,
Su gibi nefes gibi. 

Sevmek... En son ne zaman birinin... Neyse...
En mümkünü bir yaşantı ileydi sevginin, mümkünse ortak olanından; zira bilhassa seninleyken kurulurdu birinin sende uyandırdığı his, çünkü ancak seninleki kişiliğine aşık olunurdu. Hepimiz aşık oluyor ve neden sevdiğimizi sorduklarında cevaplayamıyor fakat biliyoruz, onca yaşantının içinde bir asıl kırılma anının olduğunu...

Bu anın olmadığı her şey biraz eksik, belki sevgi ama asla sevmek değil. Sevmek ne mi? Alptuğ Dağ'a göre "Seni vuran merminin hatırına ölmek.", bu cümlede sanılanın aksine vurgu "hatır"da.
Zaten birinin senin mikronluk da olsa etkinle şekillenmiş hali değilse sevdiğin şey, muhtemelen sen seversin oysa seni bilmez bile belki. İnkar edebilir misin sayın okur, her insanın, her gelen ve gidenin ortaya başka bir sen çıkardığını.

Bu demek değildir ki sensizken sevemezsin, bazen uzak olmak daha evladır üstelik, tutku her zaman en yalın halde saklıdır. Tek demek istediğim şey, bir hayatı bir süre de olsa paylaşmadan seven herkes yazık ki muhakkak yanılır. Kaim olan yaşanandır, seni seviyorum cümlesinin fiile dönmeden beş para etmemesi de bundan... Sağlıcakla.

İçimde bir yerlerde, öylece durmakla dahi kırılan adi bir yalnızlık, arz ettiğim önemin güneş tam tepemdeyken oluşan gölgemden daha uzun olmadığı aşikarken... Alıp başımı nereye, kime gideyim, kimin göğsünde mikronluk bir hava kabarcığından daha fazla ederim?
Bilmiyorum, muhtemelen, bilhassa kesinlikle kimse değilim.

Bir eşik boğazımda düğümlenir, ondan buğulu bakarım en mutlu fotoğraflarda bile; söyleyin kendi başıma, nasıl unuturum günden güne kaybolușumu. Gerçi siz nereden bileceksiniz ki, hiç hiç olmadınız ki, hiç mi hiç hissetmediniz kendinizin sadece ama sadece kendinizde bir önemi olduğu vakurluğunu...
Bu safhada doğar yalnızlık, burda büyür ölüm.

Baybay.

Cereyan yapıyor kalbimdeki koca delik, çok uluslu yalnızlığım daima nemli kılmakla sorumlu gecemi; geceyi değil evet gecemi, yalnızca ve "yalnız" ca benimkini...
Her şeyi anlatmaya yetecek bir yazı yazabilsem bile, anlanmaya asla yetmeyeceğini bilmek kaldı boğazımda. Geniş zamanlarca özledim var olmayı, kayboldu kalbimin kırmızısı.
Arayamıyorum istikbalimi bile, tüm nefeslerim yeni yetme, sabrım kısa sükutum âlâ.
İnkarı yok itilip kakılmıșlığımın,lüzum yok aksini iddia etmeye yalnız bırakılmışlığımın. Öyle işte, yağmur yağması gibi öylece ve birden.
Bakmayın aslında bi'nebze canımı acıtıyor eskimek lakin ne gele elden.

Stopları yanmayan araba gibiyim hayat yolunda, yavaş mı gidiyorum duruyor muyum güç bela belli, tehlikemse așikar... Bir o kadar da tek başımayım.
Yaşamak için feragat ettiğim güzel duygular, düşünceler, hallerden ne haber; o her gün başka biri olmaktan utanarak fakat daha da başka olmaya imrenerek açtığım gözlerime sorsanıza kaç defa gördüler sevgiyi bir başkasının kendilerine bakan gözlerinden.
En iyi ihtimalle ya belli etmiyor kimse ya ben körüm, ki bilen bilir aynaya ilk bakışında başlar insanın körlüğü, ilk o zaman uzaklaşır kendinden, kendine en yakın olup dışarıdan dokunduğunda. Korkutucudur çünkü birinin "başka"sı olduğunu fark ederek yaşamak...

Fazla bir şey değil,
Sevgi,
Gönlünden ne koparsa.

Gözlerim kayıyor sevgilim, kafam karışıyor, herkes nerde?
Kimse yok mu yoksa? Başından beri yok muydu kimse?
Öyle bildiğimiz, dayandığımız, ekmeği bölüştüğümüz...
Sen nerdesin, biz?
Benim içimden başka bir yerde var mıyız, onlar var mı?

Hayalin hayal olduğunu anlamanın acısı mı üstümdeki?
Al n'olur, al bunu üstümden, beni al burdan, it umuda.
Geç kalacaksın bak, zamanım daralıyor, görmüyorsun.
Tek sen değil, kimse görmüyor, içimi görmüyorsunuz.

Unutturma beni olur mu sevgilim,
Bilinsin ki hep iyilik düşünüp iyilik yapmaya çalıştım;
Herkesi -ne yazık ki- sevmeye çalışmak yordu beni.
Kötü biri olmadım ben, bunu unutturma.

Hainlere bile sırt çeviremedim, esirgemedim elimi
Düştüğümde yalnızdım ama kaldırdım illa düşeni;
Birileri olsa da, gün sonunda yalnız kalacakmışım,
Yazık sevgilim; düşüyorum, bana yazık, sana keşke...