İsmet Özel kokusu alıyosanız bu doğru, alamayanlar için alıntıyı şuraya bırakalım.

Beklentisindeki asit öldürdü onu.

Beklenti de fazla iddialı bir kelime aslında, daha çok "ummak" olmalı benim nezlimde; mesela ikiyle ikiyi çarparken hesap makinesinin sonucu dört göstermesini "beklersin", birisini dostun görüyorsan da ondan edineceğin merhamettir, sevgidir vesairedir duyguları beklemez umarsın, inşallah dersin, kesinliğe dayalı zerre yoktur, al sana asit. Sevildiğinden bile asla emin olamayacaksan en yakınlarından dahi, neden bu dünyadasın? Hakkın olanı insiyatife bırakmanın kusursuz acısından daha keskin bir sirke olabilir mi? Keskin sirke küpüne zararmış, uydurmayın götünüzden! Sirkeyi bile çileden çıkartın ondan sonra suç sirkenin, sirke zaten deli, zaten agresif sirke, durup dururken!
Adamım Menteş'in bir kitabından bi'cümle özetliyor bunu: "Bir insan acıdan delirdiğinde, diğerleri onun acısını değil, deliliğini görürler."

Sanki hayatım sadece ama sadece bu söz üzerine kurulmuş, içerisinde kağıt artık pahalı olduğundan mütevellit canlı insanların hedef olarak kullanıldığı bir poligon; ne hikmetse o insanların hepsi de benim ve kalbim de mermiyi çekmesi için mıknatıstan.
Sevgi ne büyük zehir, onu birilerine had safhada duymak fakat onlar tarafından zerre duyumsanmamak... Şimdi kandırıldık desem nazire olacak... Kabahatin büyüğü şu ki bendeki, elimden ne kadar geliyorsa o kadar yoğun ve masumca sevmeye çabaladım, nereden bilebilirdim bu konuda hunharca yeteneğim olduğunu? ya da nereden bilebilirdim insanlara hemen inanıp güvenmeye meyilli bir gerizekalı olduğumu? bilmedim, bilmem... En sık kullandığım kelime bu işte, "bilmem!" Bilmem günahım neydi, bilmem neyim bu kadar kötüydü. Siz hiç herkesin kendinizden çok mutlu olmasını isteyip bunu hiç kimseye söylememişseniz bile bu isteğiniz için utanacak hale geldiniz mi? Ben geldim, gitmek istiyorum... İnsanın -en azından canlısının- olmadığı o ye...

Dünyanın en mükemmel intihar notu bu olabilir:
"Kalbin paramparça kırılmak ya da taş gibi katılaşmak zorunda kaldığı bu dünyayı terk ediyorum."

Bu kadar derin olmamak zorunda mıydın be dünya? Herkes herkesi hemen bırakabilmesiyle güç diye övünür konuma gelmiş, ben bu dünyanın nesi oluyorum ki? Yok işime gelmezse çeker giderim, bir dediğimi yapmasın bırakırım falan... Ulan hiçbiriniz mi birbirinizi sevmiyorsunuz? Acı çekmemek için insanlığınızı satmışsınız! Alptuğ Dağ olmamak için sırf... Tamam kötü durumdayım, iki güzel söz söyle ekmeğini al bir hıyarım ben ama... O kadar da değil be.
BİR KERE BİR OLMANIN AZABINI BİR BEN BİLİRİM!
Hani o hepinizin övüp övüp de gerçekte ekseriyetle uzak durduğu sevgiler var ya ben onları taşıyorum işte, bu yaptığım saflık, salaklık, mallık, gerizekalılık evet hepsine katılıyorum ama bu dünyanın en çok seven, en iyi seven, en vazgeçemeyeni de benim kardeşim, inkar edenin alnını karışlasam kimin gıkı çıkabilir.

Asidik bir adamım ben tamam
Ama yakışım bile gerçek sizden.

Acı bir sapmadır. İlk çektiğiniz andan itibaren ayrısınızdır, başkasınızdır ve çektikçe de anlaşılmaz hale gelirsiniz; içinde olduğunuz şeye dahi uzaksınızdır daha nasıl anlatayım. Bir noktada da sanki siz kendinizi çekmişsiniz gibi gelir insanlara, "Çeksem ne çekmesem ne?" dersin duymazlar. Bizim toplumumuz duyma hususunda orospu çocuğudur zaten afedersiniz, ya da ne affedeceksiniz ulan altta kalanın canı çıksın! Bağıra bağıra bir dolu felaket gelir de hep her şey olduktan sonra önlem alınır ama bu hükumet ya da devletin değil doğrudan senin benim itliğimiz... Birileri gözümüze baka baka hunharca acı çeker, yardım diler bir şey yapar işte a**** koyayım ama bir bok etmeyiz, öyle teselli meselli siktiriboktan sözlü zırvalar işte. Ne zaman ki o adam ölür...

Toplum hep o adamın ölmesini ister ama masum görüntüsünden de asla ödün vermez. Biri sizi intiharın bireyselliğine ikna etmeye çalışırsa oracıkta canını almanıza mani olacak kanunun da çemberinden geçeyim.
Hepiniz suçlusunuz, her şey için, o adamı hepiniz öldürürsünüz hem de dev bir keyifle. Utanın piçler!
Ne gezer utanma ki hanginizde, herkes tutturmuş bir kendine değer vermedir gidiyor, ben değerli değilim kardeşim kendimi buna inandırıp da dövüşemem öyle hınçla, sizden başkası değil bana kimseliğimi öğreten.
Madem saptık gidiyoruz hiçbir orospunun da beni durdurmaya gücü yetmez bu vakit, bütün acımı size aha da buradan koyacağım tek tek. Bir bok yiyip yaralarımı acıyorum buraya senelerdir, sırf bazı orospu çocuklarına göstermek için. Köpek gibi gerçeğim lan ben, katlanamayacağınız kadar ortada dev bir hiddetle haykırabiliyorum en büyük zayıflıklarımı, böyle bile sikiyorum tüm dünya düzenini oturduğum yerden. Bu da geniş ama yetersiz ilk yakarışım:



DEVAM orospu çocukları!
Bu dünyadaki ilk arkadaşım,senelerce her yerde sevgiye andığım can dostum olan biri vardı tamam mı  Aylar öncesinden doğumgünlerini organize ettim ben bu kişinin kaç kere, hediyeler aldım, ilk tanıştığımızda ağlıyordu ben sardım onu kimsesi yoktu yanında... En sevdiği şarkıcı Teoman diye Teoman dinleyemiyorum,  kedilerden nefret ediyorum onun yüzünden, tiyatrodan da nefret ediyorum. Oğlum bak üç kuruşluk hayatım üstüne yemin ediyorum size, ben kötü zaten hiçbir şey yapmadım ama bunu hak edecek hiç mi hiç yapmadım. Bir kere ben aramadan aramadı beni, hiç öyle hal hatır sorma falan arkadaş olduğumuzu belli edecek herhangi bir şey de yapmadı bir iki bağlayıcı lakin ı hitap dışında ama ben sevdim, bu kadarı olmamalıydı...
Hiçbir şey yaşanmamış iken aramızda, birden bire yok oldum, böyle bir silinmek yok. Şimdi saçmalıyorsun dersiniz ama gerçekten şu olandan sonra dünyadaki herhangi bir şeye hevesim, sevgim kalmadı, okuduğum bölüme bile...

Bir tane daha var böyle, kendinden çok iyiliğini düşündüğüm için gitti o da, orospu çocuğu bir sigara yüzünden. Sigara içen de ne bahaneyle içerse içsin benim için şerefsizdir o yüzden, babam içse babam ölsün dönüp bakarsam neyim. O kadar mı demeyin, o kadar amına koyayım bak bu sefer sansür mansür yok! Basit bir şeyi abarttım gibi geliyor değil mi? Bu anasını şey ettiğim insanlıkta böyle zaten her şey abartı, hiçbiriniz bir sevdiğinizin sigara içtiğini öğrendiği vakit nefesi darlanacak kadar sevmedi ki, bu amına koduğumun ülkesinde herkes zaten birbiriyle ilişkiyi kesmek için pusuya yatmış bir şey bekliyor be ne sevgisi ne dostluğu? Dizilerde izlerler kitaplarda okurlar sözlerini paylaşırlar falan ama dostluğu sevgiyi iyi olan her şeyi itin götüne sokarlar, bir gün ben gibi birine tak eder bunları böyle anlatır da adımız deliye çıkar. Ben deliliğimle acı salmıyorum lan orospu çocukları!

Hayır her geçen gün nasıl daha açık anlatabilirim diye kıçımı yırtıyorum ama boş, toplumun seviyesi bu, onu siker gibi kızdıracak şekilde yazacaksın ki gözüne batsın.

Kendimden başka kimseyi düşünmediğimi söyleyenlere son sözüm, onlar ilk olarak bi bunun aksini düşünen kalabalıklarla kapışsın ve sağ kalırlarsa da şunu düşünsünler: Ben bu güne kadar kimseyi o beni bırakana kadar bırakmadım  Allah şahidimdir ki bir gün olsun bir kimsenin derdini dinlememezlik etmedim, başımdan savmadım, bana yapılanın zerresini yapmadım. Ona kötülük edene bile ısrarla iyi niyetle güzel sözle hala gitmeye çabalayan bu Alptuğ Dağ'a şu yazıyı yazdırdınız ya çok rahat bir biçimde şunu söyleyebilirim, biraz olsun bu acıdan haberi olup da benim için zerre çabalamamış herkes adi kevaşedir. Ama diğerlerinin yoluna toprak olayım!

Bende dostluk budur, dostum için can verdiğimi hayal eder zevk alırım, dostluk her şeyliktir, tekliktir, dost küser ama gitmez bir yanı hep dostunun yanında kalır. Benim dostluk anlayışım bu ve dahasıdır, sonsuzdur ve bütün bu güzellikle sizinkilerden ayrı düşer. En büyük dileğimdir adi orospu çocukları ki, hayatlarınızda dostluktan, sevgiden bahsettiğiniz her vakit içinize batsın, hepiniz her şeyi sahte ve öyle kalacak köpeklersiniz.

HAKKIMIN ZERRESİ DAHİ HİÇBİRİNİZE HELAL DEĞİLDİR! 

Sadece yeterince yabancı birisi gereklidir çoğu zaman, mümkünse başka milletten; anlatıp defolmak için mesela, nasılsa bir daha karşılaşmazsın, nasılsa senden öğrendiklerini sana karşı kullanamaz ve bu umurunda bile olmaz, nasılsa seninle yakınlık kuramaz, kurmaya çalıştığı anda da def edersin kolayca. Gaddarlıktan ya da bir kötü niyetten falan değil bu dediklerim haa, sadece günümüz insanının -ki buna ben de fazlaca dahil- emniyet anlayışı bundan ileri değil. Tek gecelik ilişki gibi veya bir çöp kutusu... Mesela neden sifon çeker insanlar, sadece o berbat kokuyu duymamak ya da hijyen için değil; bahse girerim bokunuz dünyanın en güzel şeyi olsaydı da onu görmeye dayanamazdınız, sırf bir parçanız olduğu için. Belki de bir şeyleri yeterince katlanılabilir kılan hayata sizinle devam etmeyişleridir, bir yerde bırakıp rahatlayabilirsiniz; acı da bu yüzden acıdır, sökülüp atılamadıkça acıdır. Bir şeyleri terkedebilme lüksünün yarattığı özgürlük hissinden belki de bazen acımasızlaşır insan, kötüleri kötülüğe ilerleten de bu mudur dersiniz, nihayetinde sana bir yanıyla olsun iyi gelmeyen şeyi neyleyesin.

ALTTAKİ PARAGRAFI ATLAYABİLİRSİNİZ

Dur biraz, bu son laf biraz çürütücü oldu sanki? Aşk diyorum canım, esasen onun da iyi gelirliğini sorgulamaya başladım ama bir yandan da farkındayım ki ne denli hevesle altını kazarsam kazayım bulunduğum mefhumu aşamayacağım, zira... Geliyor be, çekip alabiliyor beni bazı şeyl... Yanisi başta bahsettiğim gibi, birbirimizin yarasını saralım sevgi gösterelim ve dağılalım öyle mi? Bu aşka ters düşüyor nitekim günümüz aşk isteyenleri de bunu arıyor. Ben mi? Ben sonsuzluk adamıyım, bu yüzden yaralıyım ve yine bu yüzden yaram kalıcı, peki ya ben? Ben de hepiniz gibi kalıcı falan değilim ama... Hiç olmazsa birilerinin kalbinde, o kalp atmayı kesene kadar var olacağımı bilmeyi bütün kalıcılarımı yitiresiye isterdim, en başta da bu yazıyı.

Yeterince yabancı biriyse utanmayız ayrıca, dağılabiliriz, rezilce dağılıp salya sümük ağlayabiliriz, ağzımız yüzümüz yamulabilir, bütün acizliğimizle dünyanın tam ortasında, ölü bir yılanın çürüyen derisi kadar değersiz bir biçimde varlığımızı sürdürebiliriz; korkmayız, o an dilediğimiz gibi paramparça olabiliriz ve biter çünkü, işin anahtar noktasıysa şudur ki kimse bunu yüzümüze vuramaz, inkar etsek ederiz geriye kanıt kalmaz...
Bütün derdimiz bu işte bizim hüzün kuşları, benim, sizin, hepimizin... Acımızı yaşayamadık özgürce, çıkıp bağıramadık bir yerlere, biri intihar ettiğimizi sanar ambulans arardı bir diğeriyse gürültüden polise şikayet ederdi, uğraş dur ondan sonra.
Demek istediğimi anlayabiliyor musunuz?
Belki de tek gayemiz, rahatça üzerine yıkılıp kamufle olabileceğimiz birbirimizi bulmaktı, evet ben bir yıkığım ve bundan da gurur duyuyorum, tüm yıkıkları da birleşmeye davet ediyorum; asıl utanılası olan bunu inkar edip pozitif pozlar vermeye direnirken çöküp giden ana akımcılıktır, onlar ana akımı önemser ama ana akımın umrunda değildir, herhangi bir şey gibi...

Çölde damla olduğumuz hissi bizi yeterince sindiremeden bağırıyorum:
YETİŞİN! İMDAT! ACI İÇİNDEYİM! BU BİR YARDIM ÇAĞRISIDIR! GELİN N'OLUR!

Bu yazıyı okuyabiliyorsanız 2019'a girdik demektir, hayrolsun.
Önce iki bin on sekiz denen leşten bahsetmek istiyorum. EN HATIRLAMAK İSTEMEDİĞİM YIL ODUR ÇÜNKÜ! En berbat doğum günüm de bu senekiydi, muhtemelen öyle de kalacak, diğer pek çok şey gibi. En gerçek manada insanlara güvenimi ilk kaybedişim oldu bu sene, öyle ki şimdi bana açılan birsürü sevgi dolu kol varken tereddütten tek yapabildiğim kaçmak, doludizgin... Ve en izbe neyse o olmak...

*Bu noktada aşağıdaki şarkıyı açınız

"Ben dönmem hayata." diyesim geliyor: "Ben o eski ben olmam, yatışmam, daha da toparlamam... Yapamazsınız işte, gelmez elinizden, bunun için uğraşmayın..." İnsanlar benim için çabaladıkça daha kötü hissediyorum çünkü, "Unutamıyorum işte anasını satayım, bunu ben kabullendim siz mi beceremiyorsunuz!" diyesim geliyor susuyorum, onların hiçbir suçu yok, içimdeki bu öfkenin açığa çıkacağı herhangi birinin de muhtemelen suçu olmayacak...
Ne bok bir yıldı bee, feleğin çemberinden tersten geçtim resmen, hiçbir sevgi gerçek değilmiş, değer vermek diye bir şey yokmuş, ben en aşağı bir 5 yılı olduğu gibi yaşamamışım zaten ki... İster 2019 ister 3046 olsun ne değişecek, yaşamadan gidiyorum insan kardeşlerim, yaşamayacağım biliyorum, yokluğu ehemmiyetsizin varlığı neçedir zaten.

"Sadece yaralı atları mı vururlar?" dedim geçen içimden,
Beni niye vurmazlar.

Dost demeye delicesine imtina etsem de bir dostum -umarım beni yanıltmaz ama yanıltsa kaç yazar artık- geçenlerde bu hediyeyi verdi bana. Sevinmem gerekir di'mi? Korkmayın öyle oldu, sevindim, çok sevindim ama bir yandan da içim buruldu, çünkü ismi lazım değil biriyle de son sevgi dolu konuşmamızda bana "Yılbaşında sana ne alayım?" demişti... Üstelik bu bir de şiir kitabı, açık net beni ele geçirebilecek ve neden zaaflarımın bu kadar ortada olduğunu sorgulatacak derecede mükemmel bir hediye.
Peki ne diyeyim ben şimdi bu kıza ha? Üç beş tane it oğlu it yüzünden ne seni ne başkasını benimseyemiyorum diyeyim mi? İçimde size karşı büyük bir sevgi oluşurken zerre güvenim yok hatta bazen kafamda kötü insanlar olduğunuz canlanıyor diyeyim mi? Denmez tabi, ne dendi ki zaten, kime ne diyebildim ki, anca burada kendi kendimi avuttum ki onu da becermekten acizim. Ayrıca bir baba beceriksizliğim de şudur: İnsanların "Gülerek hatırlayacaksın." dediği ne varsa asla gülerek hatırlayamam, lanetin de böylesi be...

elimizin sırrını bilirsin.

Namuslu bir kitap gibi güler,

alnımızın terini silersin.

O gider, bu gider, şu gider,

Dostluk, sen yanı başımızda kalırsın.

Yok abi yine de ben iyimser olayım -ya da öyle gibi yapayım- sizler için, sonuçta yaşadığımız yıl bir rakam ileri gidiyor değil mi? Aman aman ne de büyük mucize, sanırsın acılar da üç yüz altmış beş gün geriye itelenecek, nafile...
İnancım zerre kalmasa da bu defa farklı olur belki, bir bebeğin ilk adımları gibi yeniden alışırım bu aslında normal olan fakat benim üst düzey görmeme sebep olunmuş -örneğin bu hediye benim için neredeyse kutsal denebilecek bir öneme sahip bahsettiğim ve bahsetmediğim nedenlerden- insani değerlere; böyle böyle belki yeniden Teoman dinleyebilirim, sigara içen insanlara nefretle bakmayı bırakabilirim, Arkadaş şarkısını ağlamadan dinleyebilirim...

Ahmet Telli'nin çok güzel bir lafı var:
"Unutma dostumsun sen, neredeysen orda ölmek isterim!"

Bu dostlar da gidecek mi? İşte bu soru beni her sabah tek bir sorunun kıyısından döndürüyor da görmüyorsunuz: Onlar gitmeden ben mi gitsem? Yine mi öyle olur, çok iyiyizdir biz şimdi iki bin on dokuza girerken, sonra ilk başta muhabbetimiz azalır, sonra bir bakmışım kesilmiş, sonra neden kesildiğini sormaya başlarım inkar ederler, sonra... Sonrası olmasın artık, çünkü ben zaten o sonradayım; öncem neyin yok benim, bir önceliğim varsa o da...

İyi seneler kısaca.

Ne zaman kendine biraz daha da dürüst olup savunma mekanizmalarımı devre dışı bıraksam görüyorum ki kimi insanları kaybetmeye karşı rezilce bir korkudan öte zerre hal yok içimde, kaldı ki sözü geçen bu kayıp ölüm gibi anti iradi bir durum da değil, açık konuşmak gerekirse birilerinin benden vazgeçmesi işte.
Onlarsız yapamam demiyorum çünkü daha önce yaptım, onlar gibi oncası vardı ve şimdi çok afedersiniz siktir olup bıraktı hepsi beni ama ben yaşadım... Asıl soru şu burada: Yaşadım ama yaşamak istedim mi? İstemek başarmanın yarısı falan derler siz daha iyi bilirsiniz, bu bağlamda ben yaşamış oluyor muyum gerçekten? Yine de nasıl açıklanırdı ki bambaşka boktan bir şeyi ararken fotoğraflar arasında ağlamam? Hiç olmazsa deli olmadığımı kanıtlayacak tek yumurta ikizi kelimelerim var: Sevgi ve Acı.

İnsan sosyal bir canlıdır derlerdi
Sosyalliği yerine getiremezdim
Oysa şimdi öyle mi
Canlılığımı da sağlayamıyorum

Yapılmazları yaptım hep ben: Kimseyi aldatmadım, tütün yahut alkole bulaşmadım, kumarım  bilmen neyim yoktu belki ama... Tekrar tekrar inandım,  fazlaca -kendime olandan dahi- değer verdim, yalnızca filmlerde olur denilen şeyleri de yaşadım, sadece kitaplarda olur denen adamları da oldum... Bunca ve dahasından sonra haddim olarak belki fazla insanlık bekledim insanlardan, sevgi deyin sadakat deyin ne önemi varsa artık işte...
Öylesine tir tir bilinmezi, ölümü beklercesine sevdikçe artan bir kuşku ve beraberinde korkuyla...