Kilitli denizler var sanki hayatın kurağında, aksini iddia eden martımsı güzellerden hallice özgür uçmaktayım bilinmeze; meçhulüme iştigalim sezgilerimi beyin denen bir ringde karşı karşıya getirircesine bir dram ve aksiyon içinde ilerlerken "OF!" adlı adi bir tren dalıyor iç adliyeme ve savcıyı rehin alıyor. Peki ya kalbimdeki morgdan gelen o kadın parfümüyle karışık dışkı kokusunun garip bir biçimde hayatı anımsatması? Aynı zamanda da büyük bir hiddetle savunuyorum ki hayatım bir film olsa IMDB'de 6.5 alırdı ve Zafer Algöz'e bu hayatı yaşadığım için IBAN atardım.

Duymak istediğinizi mi yoksa gerçeği mi tercih ederdiniz? Biliyorum göründüğünden zor bir soru. Gerçeğin acı yahut tatlı farketmeksizin kalıcı oluşu, onu -sevmesek dahi- kaçınılmaz bir dal da kılmaz mı bize? En azından bir gerçeğimiz olmasını, yanan bir zemine basmayı boşluğa düşmeye tercih edişimizle ne kadar süre ifade edebiliriz? Kendini kandırmak minvalinde seyreden reçetesiz hayatlarımız, gerçekten hatalarımızın bizi biz yaptığı düşüncesini budalaca bir yanılgıdan her daim üstün kılmak üzerine saatli bomba misali kurukuyken biz... Nasıl olur da zamanı geri almak isteriz. Geçmişin astığı yüzlerimizi şu biriken sonbahar dalları ardında kaybetmek istercesine kaçmak belki de insanlardan... Doğru olanın bu olduğunu düşündürecek tek şey var dünyada: Birine güvenme ihtiyacını giderecekken gelen o eminsizlik ve korku.

Gidesim geliyor herkesten tek celsede, takdir edersiniz ki bir daha aynı seyleri yaşamayacağımın zerre garantisi yok; ha bir yandan da geçsin diyorum artık, başkaları var işte tamam her şey halloldu diyorum... Derken kendimi tekrardan birilerine ait, alışmış hissedecekken... Haklı bir his, lağım kokusu gibi keskin ve tam manasıyla boktan bir his...
Üstelik oyuncu falan da değilim malum, ne kadar yakın olmaya çalışırsam olayım herhangi insana, onunla aramda milimlik de olsa daima bir perde şekilleniyor ve ben bunu belli ediyorum ne yazık ki... Sevmiyorum gibi okunuyor haliyle dışarıdan onu, seviyorum bilakis; sevince ne olur onu da biliyorum sadece, sevdiğimi söylesem bile içi eskisi kadar dolu olmuyor zaten artık kime söylersem söyleyeyim. Hayatımı bu yokuşa süren insan müsveddelerine gözü kapalı bir tutku ve bağlılıkla söylediğim o nice böyle kelime, sokakta dans ettirilen ayılar misali acıya koşullandığımdan olsa gerek... Asla içimdeki gerçekliği dışa vuracak güçte değil uzuncadır.

İçimdeki gerçek de hepsinden daha kötü esasen, sevmek fiilinin içimde bir yerlerde gerçekleştiğini, yavaşça bu insanlara da alıştığımı gördükçe -kendini kaldırabilen de biri değilim yazık ki- dev de bir ızdırap çekiyorum, bu  ancak sürücü koltuğunda olduğum araba uçuruma giderken kollarının da kesik olduğunu fark etmek ve gözlerini de kapatamamak gibi tanımlanabilirdi...

Çocuğum oğlum ben, benim değerlim olmak ne yazık ki çoğu koşulda fazla kolay, ki benden siktir olup gitmenin de (çok afedersiniz) gayet kolay olduğunu hepimiz gördük bile...
Bu benim lanetim, değer vermekten aşırı değer kaybı geçirip öleceğim, Türk lirasından daha hızlı düştüğüme bahse varım ve asla da kalkamayacağım...
Kimi onu anne babasından bile çok sevdiğimi söylerdi saçmalama derdim, bilmiyorlar ki bana olan iltifatlarında ne denli haklılarsa o kadar zayıf biriyim aslında...

Dostun bir fiskesinden ölen şehit midir?

Asıl soru şu: Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? Ya da bir diğer deyişle, yalnızlığı gidermenin insansız hatta insanla zerre alakasız yolu nedir?

Senden yana şudur korkum...
Nasıl da özledim seni bir bilsen, üstelik sanıldığının aksine daha da kolay hiç olmamış ve olacağı da meçhul bir sevgiliyi onu zerre tanımaksızın özlemek hatta özümsemek. Evvelinde de çokça söz ettiğim gibi sana, örneğin "bu" yazının üçüncü paragrafında olduğu türden bir hislerdeyim esasen...

Sevgilim... Şimdi senle ben her ne zamansa her neredeyse ve her ne biçimdeyse, ne hikmetse tanışacağız ya... İşte ben galiba hazır değilim... Şu anda bunu okuyan ve bu blogun evveliyatına biraz olsun hakim kim varsa hep bir ağızdan "Haydaa!" dediklerini duyuyor gibiyim, haklılar da, sen de haklı olurdun olsan. korkularım var anlasana, gece gibi, sirke gibi hatta, küpüne zarar falan... Şimdi senle ben aynı şeyleri bekleyen, aynı şeylere hevesli insanlarsak bile senin bunları yapabiliten her zaman benden fazla olacak, kaldı ki benden başka biriyleyken çok daha fazla... Kızacaksın ama kızma tatlım, canımın içi... Ekseriyetle düz yolda dahi yürüyemeyen biriyim ben.
Ha yanlış anlama bu benim için sorun değil, bu yaşamdan şikayetçi değilim, isyankar asla değilim... Benim korkum senden yana tamamen... Biliyorum "saçmalama" diyeceksin, çok çok sinirleneceksin, belki bu aptalca -evet aptal olduğumu kabul ediyorum- tavırlarım yüzünden sevdiğin üç-beş şeyim varsa onlardan bile zevk alamayacak ve ayrılacak konuma geleceksin ama... Haklıyım kuzum, ne yazık ki öyleyim. Birbirimizi çok seveceğimizden şüphem yok, çok çok nadir kavga edeceğimizden ve ettiğimizdeyse bunun iğneli laflardan öteye gideceğinden de kuşkum yok ama...

Bir ömür beni mi gözeteceksin? Bir ömür ikimiz yürürken ben bir yerde düşecek miyim diye içten içe beni kollayarak mı yaşayacaksın? Sen de annem ve arkadaşlarım gibi, sadece ama sadece iyi niyetinle olsa dahi sürekli bana "yavaş", "dikkat et" falan mı diyeceksin? Daha da önemlisi, benim yüzümden bir şeylerden feragat edecek misin? Mesela bir yere gittiğimizde, benim katiyen yapamayacağım yahut yapmakta zorlanacağım bir fiil varsa, bu fiili yapmayı çokça istemene rağmen sırf benim için kendini mi sönümleyeceksin? Diğerlerini bilmem ama bunu yapma, kimse yapmasın hatta, ben bu kadarına değen biri değilim ve asla olmayacağım. Neden hazır olmadığımı anladın mı şimdi? Mutluluğumuz böyle ufak tefek şeylerle sürekli kesik kesik öksürüklere dönüşecek, belki bir şeyler çok içinde kalacak ve o zamanlar olmasa da ondan seneler seneler sonra, örneğin her ikimiz de yaşını başını almış, evde, bir kanepenin üzerinde oturmuş televizyona bakarken "Ah şöyle bir hayat yaşayamadım!" diye iç geçireceksin, bunu bana karşı yapmasan da, gizli gizli içinden yapsan da...
Bunu kaldıramam işte, dünyayı sırtımda taşırım, çok düşer çok kalkarım ama bunu kaldıramam... Çok kuruyorum kafamdan evet ama bu bahsettiklerim o kadar olası ki, kurmak için yaratıldım ayrıca sen de biliyorsun, öyle ki sadece kafamda kurulu bir hayalken bile bana hem nice mutluluk hem nice endişe veriyorsun. Pardon, sen vermiyorsun özür dilerim, ben işte kendi kendime... Saçmayım. Neden beni seveceksin? Senden yana şudur korkum: Bir gün tüm iyi niyetlerinle bile, bıkıp gidersen.

Bugün on kasım ve ben bu satırı yazarkenden tam 18 dakika sonra Atatürk'ün ebediyete varış yıldönümü olacak.
Bugün edebiyat kasmaktan, aman atam seni yok şöyle seviyoruz yok böyle değer veriyoruz triplerine girmektense içimi burkan birtakım hususlara değineceğim izninizle.

Bugün insanlar ne yapıyor? Ben söyleyeyim, her yerde Atatürk fotoğrafı, herkes Anıtkabir manyağı ve vesaire vesaire, peki ya 11 Kasım, 6 Ağustos ya da başka sıradan bir tarihte de bu böyle mi? Cevabı vicdanlara bırakıyorum...
Atatürk tıpkı padişahlarımız gibi yahut diğer ülkelerin başkanları gibiydi, hataları kesinlikle vardı, kimin yok ki? Ama her ne olursa olsun bu adam bir devlet kurtardı, kurdu demiyorum bakın kurtardı, çünkü kurdu dersem bazı cingöz tipler bunu Osmanlı'yı Atatürk'ün yıktığı şeklinde yorumlayacak eminim, neyse...
Bu adamın bu devleti kurtarırken çektiği zorlukları (taa okul yıllarından ölesiye dek) görmezden gelecek bir babayiğit varsa bu yazıyı okumaktan daha önemli şeyler yapmasını şiddetle tavsiye ederim. Ama yok biz öyle şey yapmayız değil mi? Hepimiz Ata'ya öylesine saygılıyız ki kollarımızda imzasını dövme diye taşıyoruz "süs" niyetine(!)

Peki siz Atatürk için ne yapıyorsunuz okuyucu?

Gelelim en can alıcı noktaya:
Tüm bu saçmalıklar baş gösterirken asıl felaket de kendini hissettirmeden ilerliyor, şükürler olsun ki bazılarımız Atatürk'ün büyüklüğünü, insaniyetini ve vesaireyi derinden fark ediyoruz ve onun gibi bir babaya sahip olduğumuzdan ötürü çok mutluyuz ancak... Hiçbirimizin kendine inancı yok.
Atatürk böyle mi olsun isterdi? Yani milyonlar onu sevsin ve takdir etsin fakat içlerinden hiçbiri de "Ben Atatürk olacağım!" demesin mi? Aksine, bilhassa Atatürk'ün isteyeceği budur, onun izinden girerek vatan ve millet için onun yaptığından çok fazlasını yapmak isteyecek bir nüfustur bundan ölesiye eminim.

Ne yazık ki kahramanlar da eskir, şu anda da yeni Atatürk'lere ihtiyacımız var, ister bana kızın ister haklı bulun ama öyle; hepimiz Atatürk'ün mücadelesini o kadar yanlış anlamışız ki onun mücadelesini içten içe ulaşılmaz görüyoruz -sanki olay tamamen onunla alakalı ve biz seyirci kalmalıyız gibi- ve bu yüzden de ülkemize zerre de faydamız dokunmuyor, yeni bir Atatürk'ün gelmeyeceği fikrine saplanmış ağlaya zırlaya batıyoruz lakin hiçbirimiz de o güya çok sevdiğimiz Atatürk gibi cesaret göstermek niyetinde değiliz.

Sizi bilmem ama ben Atatürk olmak için çalışacağım kardeşim, Ata amenna önce bunu isterdi biliyorum; belki cephelerde savaşıp edemem çürük olduğumdan ama oturup önce kendimi ve yeterince bilgiye ulaştıktan sonra da milletimi her bir hususta geliştirmek için ölesiye çalışırım! Sızlanmak için yeterince gerideyiz ve her şeyi de Ata'dan bekleyerek evvela saygısızlık yapıyoruz.

Ne yani bizi ancak Atatürk'ün mezardan çıkması kurtarır di'mi? Senin elin armut topluyor çünkü! Arabanın camına imzasını yapıştırdığın adamı hiç mi örnek almadın diye sormazlar adama biliyorum, kimse bir zıkkım yapmaz, herkes bu ülkede eskiyle övünür ama o eskiyi yeniden yapan olmaktan da çekinir durur, böyle embesiller de biz vatanseveriz diye meydan doldurmaya yarar anca! Bu vatanı sevdiğini mi iddia ediyorsun arkadaşım? Susmayacaksın, çalışacaksın, pes etmeyeceksin, kendini her bakış açısından ve her siyasi eğilimden bilgilerle donatacaksın, öyle profil fotoğrafını siyah yapmakla olmaz bu işler.

SEN BUNA MECBURSUN ÇÜNKÜ SEN YAPMAZSAN EVLADIN HİÇ, TORUNUN HİC Mİ HİÇ YAPMAZ VE ÜLKE ELDEN GIDERKEN "BAYBAAAY!" DİYE EL SALLARLAR ANCAK, BELKİ OBLARA BİLE KALMAZ EN BAŞTA SEN SALLARSIN!

Gelin Ata'nın milleti olarak bize yakışanı yapalım artık: Çaba harcayalım.

Ata'm da inşallah öyledir ama benim rahat uyuyacağım aşikar, ne mutlu türküm diyen ve bunu yaparken muasır medeniyetler seviyesine ulaşmak için okuyan, araştıran, kısacası elini taş altı eden herkese!

Engizisyon mahkemelerinin duvarındaki adalet yazısına gülen yedi göbek protestanın Mardin'de waffle dükkanı açıp adını da "Helal Waffle" koyması gibi hayatım... Ama yok yok bu örnek yetmedi biraz daha artıralım gelin.

Hani dindar bir astronotsundur ve uzayın ortasında çişin gelmiştir; üzerindeki kostüm buna göre yapılmıştır ama sen yine de üstünü kirletmemek için pantolonunu indirirsin ya.
Öylesine senkron mahfiyetlerce tüketildiği kırk iki deniz mili öteden dahi göze çarpan bir hayatın içinde aşka karışmak da bundan farksız belki, burnundan kan damlayan bir zerdüştün aynı kanla ateşi söndürmesi olarak da anlatabiliriz bunu. Zaman neyin yahut kimin maskesini kendine demirbaş ediniyor hiçbir fikrim yok esasen, buna karşılık ona bırakabilecek fazla bir payım olduğunu düşünmeksizin davrandığım her müddette ise kurbanlık koyunlaşıyorum.

Hani açık kalp ameliyatında bir cerrahsındır, ameliyat sırasında asistanın seni anlamadığı için maskeni çıkarmış ona bir şey anlatırken önündeki hastanın kalbine hapşuruverirsin ya.
Tam da bu türden bir uyumsuzluk benimkisi olağanca relationship'lere değin, makul olması gereken her şeyin bahtımda sakallaştığını içimdeki gırç sesinden anlıyorum ama emin de değilim, bir ihtimal hayatımın kapısı gıcırdıyordur, yağlamak gerekiyordur, dayanmıyordur bu kadar giden gelene, cereyan bile yapıyordur.
Kapalıçarşının adıyla müsemma sonsuza dek kapandığını farzetsek, o biçim kapanmasıdır bir devrin benimkisi de işte; benim bütün karayellerim kalbimden ufkuma, kısaldıkça kısalan uf...
Anlıyorsunuz değil mi beni? Yani anladığınızı varsaymanın verdiği rahatlıkla bunun bir varsayım olduğunun bilincinde olmanın yarattığı tedirginliğin füzyon mutfağı tadındaki tatlı-sert muğlaklığından söz ediyorum, peki ya beni anlayıp anlamamanızın -yazık ki- bir şey değiştirmemesine ne demeli? İş demekse çok şey denir, yapmaksa çok şey yapılır ama elde var sıfır, değil mi? Bir mi?

Hani sen otuzlu yaşlardayken alzheimer hastası annen, babana benzettiği yirmi iki yaşındaki biriyle gizlice nikah kıymıştır ve seni onun elini öpmeye zorlar ya.
Buna benzer türlü çarpık ve kompleks pek çok açı çelişiyor düşünmek manasına olup biteni ama biri dahi eksik olsa kan sızdıracak baraj gölü yüreğim, hidroelektriğim desen elem kere elem, güne gözler açışım bir ümit bir buçuk hicran üstü kalasıca. Kaç kere hesabını geçtiğim ayna misali aynısı olan günler birbirinin ve her birinin içinde geçmişe doğru daha saf ve masumlaştığından acı bir hal alan kendine mahsus ve sanki öyle de kalması tembihlenmişçesine yalnız bırakılan ben, bırakılmasa bile artık içi rahat etmeyecek kadar derisine hatta iliğine işlenmişçesine dev bir çaresizlikle... Burada duruyor işte, tam ortasında, yıkık dökük eski bir hikayenin kimsenin ne bilip ne dert ettiği kıymetten olma kolpalıklarında yalan gülüşlerle, doğru kırgınlıklar ağlatır zira sizi, bu sondur bu son ihtimal ölmek mi dersin yoksa matematik mi ey hayat?

Hani doğal afete uğrayan bölgelere doğru havalanmış, içinde giyecekler bulunan bir kargo uçağı çıplaklar kampının üzerine düşer ya.
Ne yazdım bilmiyorum, canım kalbim... Bugüne kadar hiçbir kötü niyetim olmadığını bilmenin rahatlığıyla; kimseye kötü gözle bakmadım, taş çatlasın evladı ölen insanların o taze acıyla yaktığı intikam yüklü ağıtlar kadar düşmandım belki herhangi kimseye, dahası hiç olmadı... Aksine hayatımdaki herkese her şeyimi verdim, bir can kaldı, bana kadar dahi değil... Beni eller aldı, bu kim peki?