Alptuğ'un Mekanı

26 Şubat 2017

Ücra

17 gün olmuş yazmayalı, malum sınavlar onlar bunlar, bir iki heves bir şeyler...
Akıl takılıyor bazı şeylere, beniz yaşlanıyor haliyle, fikir sakinleşiyor belki, tenezzül yeteneklerinde azalma gözleniyor bireyin, ücraları mutlaka zenginleşiyor. Ücra ne dediğinizi duyar gibi falan değilim ama illa ki söyleyeyim, bu bağlamda ücra şudur: Bir yerden sonrasına, "Ben buyum işte, kim ne yaparsa yapsın" çağrısının yapıldığı yere kırmızı çizgi denir, bir de elde olanla yetinmek vardır atalardan aşina olduğumuz hani, tam da "Ben buyum işte" özbilinci ile yalnızca bu benlikle sınırlı olma halinin çaresizliği sessiz usulca birleşirse eğer buna ücra denir.
Ücra kötü bir şey midir? Hasbelkader öyledir fakat verdiği de azımsanmayacak bir rahatlık vardır ki çoğu yaşamdan eksiktir, örneğin yalnızım dersin, hayatına sokmaya çalıştıkların -mesela cumartesi sınav çıkışı gördüğün o hayatının eksik yarısı olan kadın- evvela umduğun gibi çıkmamıştır, insan seçmek karpuz seçmek gibi değildir ne yazık ki. Bunu bilirsin, kabullenirsin, üzülürsün edersin tamam ama yaşandı ve bitti dersin ve yoluna devam edersin. Bunu diyebilmek ücranın belki dönüm noktasıdır, en iyi tarafı ise, yine biri olsa o da kelek çıkacak der ve kendini derslerine vesaireye verirsin, notlar yükselir, mevsimler değişir, idealler kendini gösterir...

Ücradan çıkmanın en güzide yolu onun zirvesine ulaşmaktır bu yüzden, sanırım buna kendimi örnek verebilirim. Ben büyüdüm, yaşlandım, artık eski hikayelerim batmamaya başladı o denli, öne bakar oldum ve bunu yaparken de yeni, hüzünlü bir hikaye yaşamaktan, illa yaşayacaksam da sonunda olacakları unutarak yaşamaktan kaçındım. Güçlü oldum böylece, dahası da anlar oldum sanırım biraz biraz, tamamını oluşturduğum büyük resme dışarıdan bütünüyle bakmak hususunda bir yol katettim sanki. Fotoğrafa merak saldım istediğim bölüm ile alakadar olmasıyla, o bölüme girebilmek için çalıştım ve çalışmaktayım, fotoğrafı anlamak kaygısına giriştim ve estetik de birtakım kaygılar edindim; daha farklı bakıyorum dünyaya artık, hayalperestliğim bir üst seviyeye geçip idealizm oldu ve hırçınlığım anları arama yolunda sükunetle kavuştu, böylece de aşka karşı düşüncelerim değişmeksizin, onun için uğraşmadan ama halen de onu bekleyerek kadere teslim oldum, nasıl oldu bilmiyorum ama bu defa tam tersi her zamankinden daha eminim çünkü kaderin beni yanıltmayacağına. Hepimizde böyle değil mi, yaşamayı öğreniyoruz anları ve kendimizi, kendimize kıymamayı ve bir başkası olmamayı vesaire vesaire...

Nedendir bilinmez mutluyum şimdi, sanırım kendi ücrama farkında olmadan uzun bir yolculuğa çıkmışım, yolculuğun kendiliğinden ilerleyişini tehlikeye atmamak için düşünmemiş ve yazmamışım belki de; on yedi sıradan günün sonunda dönüp baktığımda aşk hariç her şey değişik bir biçimde kendi kendine yolunda, sanırım biraz da bu durumun değişmesi kaygısı ile kurcalamıyorum, hatta tam anlamıyla üzümü yiyip bağından endişe etmiyorum. Bu hoş akıbet uzun sürecekmiş kısa sürecekmiş onu bile dert etmiyorum ve buna da hayret ediyorum, işler değişirse değiştiği gün düşünürüz, şimdi iyi giden şeylerin tadını çıkarmalı.
Aşk dedik kaldı bak, aslında çok da kalacak bir şey yok; hak eden beni de bulur, belasını da. Çok mu egoist oldu bu durum, öyleyse bir de şunu dinleyin. Gideceğim ben buralardan, gitmek derken öyle ergen ya da emekli gibi bir gitmek değil, belki bir kilometre bile katetmeyeceğim adam gibi; gitmekten kastım, Allah'ın izniyle halihazırda başarıyla temellendiriyor olduğum yeni bir hayat. Sizi bilmiyorum ama ben şöyle düşünüyorum aklımca, işim ne ise onu yapacağım, mümkünse en iyisi olacağım ve hırs da söz konusu olmayacak, olayım meslek hayatım boyunca tadına varmak ve vardığım bu tadı belki de asla varamayacak olanlara da ulaştırmak olacak, çoğu insan buna garip yaklaşacak muhtemelen ama, adeta mutlu olmak ve bunu yaymak için para alacağım. Sonra bir noktada benim düne kadar kaçtığım o mahsun geçmiş hakikaten uzak kalacak, bakarsınız işin içinde bir aşk doğacak hatta, sonrasında belki ah ettiğim aşkları, dostları vesaireyi bir daha ya göreceğim ya görmeyeceğim, bu iki ihtimalin birbirinden farkı kalmayıncaysa ücra diye bir şey de olmayacak.

Hani planlarınızdan bahsedince "Olur olur hepsi olur." diye sırtınızı sıvazlayan ve size içecek bir şeyler ikram eden bir tip vardır, sanki içime ondan kaçmış benim işte. Umutlu falan değilim ama ne bileyim, "Amaaan" diyip gülücükler saçar oldum, olan oldu ama ölen ben olmamalıyım benzeri bir bilinç, bahardan olsa gerek. Belki o zaman tercih edilen adam oluruz, popülizm yolu duvara çıkınca falan, keşke denilen biz oluruz belki, bakarsın başımız istemediğimiz kadar kalabalıklaşır, iş işten geçsin yahut geçmesin. İşler değişir ve otuzlarımıza geldiğimizde "vay be" kelimesinin sözlükteki karşılığına aday gösteriliriz, belki TEDX'te bile konuşuruz ve bu yazının temeli olan düşünceyi anlatırız, zira istikamet o yönde. Konuyu bir yere bağlayamayacağım aşikar, zaten belli bir konu yoktu, yalnızca içimdekileri söyledim ve çekiliyorum huzurlarınızdan. İyi bir yazı olmadı lakin siz beni anladınız, yazmayalı hamlamışım işte. Zor bir ilerleyişten büyüyen güzel bir adam olmak isterim.☺

09 Şubat 2017

Avare

Avare kelimesinin sözlük anlamına baktım da, ben biraz avare miyim ne? Demek istediğim birisinden hoşlanıyorum, o benden hoşlanıyor gibi, hoşlanmıyor gibi, hoşlanmıyormuş gibi görünmeye çalışıp beceremiyor gibi ya da böyle görünmeye çalışıp aslında harbiden hoşlanmıyor gibi belki, aklından çıkmayışımı aklına hiç gelmemişimcesine davranarak bastırmaya çalışır gibi falan...
Yok yok konumuz bugün aşk meşk değil, daha çarpıcı örnekler de var; okula gidiyorum geliyorum, dokuz saat orada durmak ve öznel-nesnel, doğru-yanlış yargılara kafa sallayıp gün sonunda "Bunu bunu yapacaksın!" demelere sanki onu yapmak için doğmuşcasına itiraz edemeyip yapamadığında yahut yapmadığında fark etmez onların, belki de ailenin ve hatta yarattıkları psikolojik baskı ile kendinin seni suçlaması ihtimalinden kurtulmak adına sürekli onlar için çalışmak, ödev ödev ödev ve daha çok ödev! Sınavlar, denemeler falanlar filanlar...
Tüm bunların arasına bir de bu kadını sıkıştır işte, düşün, et, bazen haberi olsun, bazen ruhu duymasın, bazen fazlasını karşılık versin, bazen yüz vermesin...
Bir yandan hayat kendi kendine boy göstersin, sağlık sorunuydu cartı curtu, yok fotoğraf makinesi yok masaüstü bilgisayar hayalleri, yetmedi memleketin başkanlık seçimi, doların şaha kalkışı, küresel ısınmanın ilerleyişi, Suriye'deki durumlarımız...
Böyle düşününce herhangi insanın avare olarak nitelendirilmemesi imkansız gibi duruyor baksanıza, asgari ücretlisi, emeklisi, çoluğu çocuğu, çocuk yaşta evlendirileni... Saymakla bitmez ama, birileri bir şey yapsa biter.

Kafamız çok karışık, hepimizin.
Başta ilişkilerde, kimseye güvenmiyoruz, her taşın altında bir şey arıyoruz, iyi kötü her şeyi iyi kötü herkese yakıştırabiliyoruz, hele ki kişiler biraz olsun kapalı kutuysa ne yakıştırdıysak hemen yaftalıyoruz, ki o da bizim gibi olsa gerek, bunu neden yaptığımızı sorgulamaksızın yangına körükle gidiyor ve sonuç kavgalar, küsmeler falanlar filanlar...
Buna ek olarak kendimize güvenemiyoruz, verdiğimiz bir kararın uzun zamandır değişmemiş olması da, hemencecik ondan caymış olmamız da bize keyif veriyor, oysa ki ikisi de kötü şeyler. Başkalarına kızıyoruz, köpürüyoruz bilmem ne tamam, ama en çok kendimizi suçluyoruz, öyle ki bunun adı suçlamaktan ziyade kazığa oturtmak; ayıp ediyoruz kısaca, bize ayıp edildi diye, edilebildi diye kendimize ve edenlerle alakası olsun olmasın rastladığımız neredeyse herkese.
İnanın inanmayın bunlar sevgi eksikliğinden, bir yerden sonra tam olsa hatta tamın da ötesi olsa insan altında bir çapanoğlu arıyor çünkü, pek hoş bir benzetme olmayacak ama mağara adamı gibi aynı, ilk defa karşılaştığı bir şeye öncelikli olarak vahşi tepkiler sergileyecek ve işin kötüsü karşı taraf eğer gerçekten seviyorsa o kişinin sevgiyi hiç hak etmediğine kanaat getirecek ve lafla sözle öyle böyle bu kanaati diğer insanlara salacak. Sonuç? İnsanların avare konumuna getirdiği bir insan, avareliğinden ötürü yine insanlarca insanlıktan soyutlanacak, kısacası yazık günah...
Hızlı yaşamak o kadar da iyi olmadı be, en basitinden fast food dedikleri naneyi buna örnek gösterebiliriz. Hızlı yaşıyoruz, hızlı ve çok seviyoruz, hızlı unutulup hızlı ölüyoruz; bu hız öyle bir hız ve herkeste öylesine geçerli ki, çok nadir biri bir diğerinin çöküşüne seyirci olup, buna dur diyecek insanlığı gösteriyor, avare gibi dolanmak daha kolay geldiğinden olsa gerek.

08 Şubat 2017

Aksi

Bazen düşünüyorum gerçekten aksi bir adam mıyım diye, yani üç aşağı beş yukarı bunu iddia edenler oldu tamam da onlar sayılmaz be kardeşim, niyesini boşverin. Sadece bu da değil ki, aksi, huysuz, memnuniyetsiz, gıcık, her şeyden şikayetçi... Alemin benle ne derdi varmış yahu kardeşim, alıyorum haberlerinizi kuşlardan böceklerden. İşin garip yanı çok da haksız sayılmazsınız, sanırım biraz biraz da babama benziyorum gibi; oysa ben sadece onun saçlarının iki yanındaki boynuz gibi boşluklarını alacağımı düşünüyordum ama bu da kötü. Bu arada o boşluklar sanırım bizim memleketin bir izi, bütün Çankırı'da bir yaştan sonra o M harfi gibi saça rastlanıyor, neyse... Haksız sayılmazsınız dedim ya, iyi ki de sayılmıyorsunuz aslında; çünkü bazılarınıza şöyle göz ucuyla bakıyorum abicim, tamam iyi hoş da aranızda ensesine vur ekmeğini aldan tut, beğenileni beğenmekle kendini görevlendirmiş popülizm bekçilerine kadar çok beş para etmez de adam var... Biliyorum hepiniz, hadi diyelim çoğunuz ben bir şeye karşı çıktığımda ya size kastımdan ya da yalnızca karşı çıkmış olmak için çıktığımı sanıyor, ama vallahi de alakası yok. Neden? Çok basit... Daha iyisi için. Ben öyle kendimi övüyor gibi görünürsem vallahi espriden, yererken de biraz öyle; siz beni yapabildiğimi düşündüğüm bir işi yaparken kıl kadar bir pürüz çıktığında görün, adeta delleniyorum kendime karşı, kimsenin gözüne hayatta batmayacak hatta umrunda dahi olmayacak ufacık bir eksik yahut hata benim rüyalarıma giriyor, sırf o işi ben yaptığım için; ha bu da adım lekelenir bilmem ne olur kaygısı değil, elalemle hiçbir alakası yok da sadece kendime yakıştıramamak. Yanisi dışarıya bu kadar zor gözüküyorsam bunun bir de içini görün siz. Ama evet yine de tüm bu dedikleriniz ziyadesiyle doğru, bi'defa ben şikayet etmeyeceğim de Suudi prensi mi şikayet edecek, hem sen de et kardeşim ne var sanki? -yine başladım farkındayım- E can çıkar huy çıkmaz ben n'apayım sayın insan.

Hem gel gelelim bunun aksi de bende bolca var, peki o neden, elbette ki bir tezatlık bulundurmak için; aslında hiç de sevmem tezatlıkları ama biraz alışmışlıktan olsa gerek, böyle gelmiş böyle gider hesabı mıdır nedir biraz da hayatın beni sürüklemesiyle tam şu anda kopamadığımı fark ettim, ama tezatlık dediysek de ertesi gün aksini söylemem. Şöyle bir tezatlık olur olsa olsa, bugün birisini sevmiyorum derim, yarın derim ki aslında hep seviyordum; tezat olan yanı bu bile değil biliyor musunuz, her ikisini söylerken de doğruyu söylüyor olmam, buna bir yalan makinesi hangi bipini öterdi bilmiyorum. Aksi dediğim şey buydu işte, ben dünyanın en aksi, en huysuz, en bilmem nesi dahi olsam gönlüm çok kolay alınır işe bak, hiçbir şeyi beğenmez, herkesi eleştirir gibi duran bu adama çok çabuk sevdirebilirsiniz kendinizi doğru, hatta doğru hamleleri biliyorsanız -ki bu blog bir doğru hamle cephaneliğidir bu hususta- beni kendinize bir dost yahut başka sıfatta kendinize bağlamak için fazla çaba harcamanıza gerek yoktur...
Sanki bir sorguda kötü polise maruz kalmış ve şimdiyse iyi polisle başbaşaymışım gibi ne kadar güzel çözüldüm di'mi, kendimi ne kadar da güzel ele verdim di'mi? Böyle düşünseniz de düşünmeseniz de yanılacaksınız, çünkü bu hoşuma gidiyor, zira aksi bir insanım.

Hemen bunu da izah edeyim, şöyle ki;
Kimileri gizemli durur falan ya, o pek benlik değil, açık saçık dururum ben, hem de bu açıklık hiçbir şekilde bana zarar olarak geri dönemeyecekken, deli cesareti misali korku salar düşmanıma, kuyruğu dik tutmaya çaba sarf etse dahi; ama tüm bunları bir yana bırak, çünkü asıl şov, başta siz olmak üzere yakın uzak tüm insanlara beni çözümledikleri ve hakkımda çok şey bildikleri izlenimini vermek, fakat her klişede olduğu gibi, buz dağının olmasa da Alptuğ Dağ'ın görünmeyen yüzünün de olması. Ha bu demek değildir ki olduğumun tersini sergiliyorum, şayet öyle olsa siyasetçi olurdum, oysa ben siyasetten nefret ediyorum; bu biraz şey gibi nasıl desem, sadece kötü niyetli olabilecek insanların başarıya ulaştıklarını sanıp rahatlamaları ve kendilerini gün yüzüne çıkartmaları adına sinsi fakat başarılı bir yaşama tekniği. Zaten iyi ve samimi olanın bilmesi gereken bir şey kalmayacaktır muhtemelen, senelerdir gördüğünüz üzere gevezeyim zira biraz; örneğin birkaç gün mesaj atmayacağımı belirttiğim birine 12 saat geçmeden mesaj attığım oluyor, işte bu aksilik değil, uysallık belki de...
Sizleri yahut başkalarını uysal bir adam olduğuma nasıl ikna edeceğimi bilmiyorum, etmeye çaba da sarf etmeyeceğim zaten, kim ne hali varsa görsün -işte bu bir gıcıklıktır- biz bize yeteriz. Ya bir dakika, zaten bunu da böyle nefretle iddia eden biri yok ki, hatta öyle olduklarını iddia ediyorlar ama hoşnut olmayan dahi yok, dolayısıyla ikna etmem gereken biri de yok... Kandırdıım! Aslında sadece uzun zamandır yazmadığım için aklıma bu geldi karaladım, siz de bir şey olmuş gibi iki saat okudunuz, hatta kim bilir kafanızdan neler kurdunuz. Şimdi gidin hadi, asabımı bozmayın.☺

04 Şubat 2017

Kimin Kurası

İnsanın girebildiği en acı-tatlı durumlardan biri de şüphesiz şudur, böyle kendini de karşındakini de avucunun içi gibi bilirsin ama yine de davranırsın, güzel de bir andır bu bakma; karşındaki gitme derse gitmeyecek olduğunu, ya da sen onu sinirlendirmeye çalıştığında onun seni hiç de gerçek olmayan bir şekilde gitmekle tehdit edeceğini ama bunu bilmene rağmen gerçekten gitmesi gibi minnacık bir ihtimal de var olduğu için durursun tatlı tatlı, "Her ihtimale karşı." lafı da işte tam buradan yükseliyor. Kendine uymamayı deneyebilirsin, beklenmedik olanı yapıp biraz şaşırtmayı, belki biraz da kolay lokma olmadığını ifade etmeyi isteyebilirsin; fakat inan bana bu çok kısa sürecektir, hani bir laf daha vardır, derler ya "Can çıkar huy çıkmaz." o hesap işte. Aynen bundan yola çıkarak yine bilirsin karşındakinin seni istese ne kadar üzebileceğini, sen de istesen onu belki onun yapabileceğinden kat kat fazla üzebilirsin lakin takıldığımız nokta da bu işte, biliyorsun ki asla istemeyeceksin, bunu bilmek sana isteme ihtimalini hatırlatıyor ve bunu istemeni gerekecek bir durumu kafanda canlandırdığındaysa istemsiz acı çekiyor ve istemediğini adeta kendi yüz hatlarına bağırarak belirtiyorsun; yazık ki bunu o da biliyor işte, "Bütün sırrı bozdun ya." esprisi de buradan geliyor, işin tadı kaçıyor ve hayat dediğin bir nevi kovalamaca oluyor, o senin asla bunu istemeyeceğin bilgisi ile seni kullanır mı kullanmaz mı, en çok da karşındakinin seni üzmeyi isteyip istemeyeceğini bilemeyecek olmandır bunun suçlusu. Kabul, şimdi diyebilirsin istemez diye, haklısındır da muhtemelen; ama yine derler ya "Dünyanın binbir türlü hali var.", anlayacağın o ki herkes bir şey demiş arkadaş, ağzı olan konuşmuş da, sen ne diyorsun bu işe?

Halbuki iki taraf da birbirini gıcık etmeyi, öç almayı, tanımlamayı ve gard almayı kesse mesela, sevse ve söylese... Çünkü hep dalgalı olmamalı herhangi bir su veya durum, bu kadar çok zıtlık gerçekten barınmamalı art arda, hem öldürürken hem güldürmemeli bir kadın çünkü bu çok yorucu. Neyse...

Bir de şeyi düşün mesela, karşındaki kişinin hep bir parça gizemli olduğunu, hatta sık sık bir bunalım tavrı sergileyip sana kendisinin tekin olmadığı hakkında nutuklar çektiğini. "Yirmibirinci yüzyıldayız, bunu belki herkes yapıyor." diyebilirsin, eyvallah; ancak her zamanki gibi üstü örtülen, daha doğrusu belki de aklı yitirmemek adına örtülmek zorunda kalınan bir nokta var, öyle olması gerekmediği, herkesin yaptığı gibi değilse ya, başka türlüyse? Varsayalım karşındaki haklı, o zaman da örneğin benim bunu yerle bir edecek bir argümanım mevcut, ne mi? Öyle değilse sıkıntı yok, öyleyse de daha önceden üzülmemiş, hayatı yeni yeni yaşamaya başlamış adamlar değiliz biz -bu yazıyı bıkmadan okuyorsan sen de değilsin belli ki- çok şükür. Demem o ki daha da fazla batamayız, üzülemeyiz zaten, önceki üzülmelerden çok çok daha zor olur taş çatlasın, ama yaşamaya devam eder gideriz işte. Hal böyleyken tek elden gelen, öyle olmamasını umaraktan bu defa da mutlu günlerin tadını çıkartmak; ben biraz sadist olduğumdan mütevellit biraz yüzüm güldüğünde "Bu hoşluk son bulacak biliyorsun değil mi?" diye geçirmeden duramıyorum ama siz genç adamsınız, yapmayın böyle; ha öyle mi oldu, olsun abi, hatta yapanın da canı sağolsun bırak, bir değil beş değil ne de olsa...
Şimdi de gelin biraz ağlanacak halimize gülelim derim ben, bizi ne hale soktular ki sırf hayallerimizden her ihtimale karşı anında gerçek hayata yumuşak bir iniş yapabilmek adına beyin denen posayı sıkıp duruyoruz içten içe. Herkesler "Çok da takmamak lazım." benzeri şeyler der durur tabi ama biz orasını çoktan geçtik, biz köprüyü bile geçtik aslında ama hala son çıkış arıyoruz, bizi öyle çok da üzmemek lazım ama anlayana işte...

Yaşadığımız gün işte, bulunduğumuz an, attığımız mesaj, attığımız mesaja gelen görüldü, dün canımızın içiyken bugün çevrimiçi olan o zalim insanlar, bizimse durmayıp ikinci mesajı atışımız, lakin telefonun kapalı oluşu. Belki çok takmamak değil de çok kurcalamamak lazımdır, şöyle bir dönüp bakıyorsun basit insanlarız, istisnalar da var tabi ama çoğumuzun en büyük hayali yuva kurmaktan öte değil, öyle bile olsa aramızda "Dünyaya hükmedicem, vurucam kırbacı!" şeklinde hayalleri olan yok, aman olmasın da zaten, hiç uğraşamayız... Sözün özü hayatımız bu kadar basit ve özken, hatta insanın doyumsuzluğuna göre elbette ki kısa iken, ölüm diye bir şey varken ve her an çok yakındayken mesela; sevmek lazım, sonunu düşünmemek, zaten devrilmek bile devrik de olsa var olmaktır diye düşünerek sevmek belki, geçmişin yanılgılarını şimdiye mal edip kendine zarar geleceği kaygısıyla ileri geri her kötülüğü karşıdakine yakıştırmaktansa akıldan geçirmeyip, öyleyse de öyle olduğu vakit boyun eğip devam edebilmek. Çok kızıyorum bazılarına, intikamcı tipler diyorum hatta onlara, boyun eğmeyi kötü bir şey sananlara; halbuki basit işte kardeşim, olanı seveceksin, gidecekse, kandırdıysa vesaireyse de yekten yol vereceksin; zaten ne sen ona cezasını verebilirsin hak ettiği gibi, ne o sen ona ceza verdiğin için uslanır; ha günün birinde ayakları sürüyerek gelir kapına, işte biz buna vicdan azabı deriz, tamamlayıcıdır.

Güzel anları yaşayalım gitsin işte, osu busu bilmem nesi, taktiği pratiği, yanlış anlaması hiç anlamaması derken tüketmeye değmez. İnsanlar ölüyor, hayata gem vuran şüphe avucunu yalamalı, temkin dediğin lafta kalmalı belki. Çocuksudur bazısı, bazısı anaçtır, bazısının yarası en görünür yerindedir, bazısı biraz gömmeye çabalar, bazısı dediği gibidir, bazısı dediği gibi olmak ister, bazısıysa bahsedildiği gibidir ve öyle de olmak ister ama öyle olduğunu ne hikmetse reddeder, bazısı kendi kendine kendi kendini lanetlemiştir; ama hiçbiri güzel anları tüketmeye asla değmez işte, üzmeye üzülmeye, falana filana, öyle ki bu bağlamda göstere göstere en fedakar davrananlar da, sanıldığının aksine acı çekmeyeceklerdir böyle davrandıkları için. İyi olmanın, saflığını korumanın her zaman bir bedeli olması gerekmez yani, aslında bu kadar da güzeldir dünya, gerisini sen hesap et...

Yalnızlık hissinin tetiklediği şeylerde bu hafta bu vardı, gerisi kim bilir kimin kurası, haydi selametle.

30 Ocak 2017

Sıyırmak Üzerine

Yeni bir yazı için çok gencim ben, her bir defasında söylüyorum ancak yine unutuyorum bunu da, yaşlılık işte. Descartes bir noktada yanılmış bu arada, düşünüyorsam varım diyemezsin öyle rahatcana; senin onları düşünmen, düşündüklerinin hayatında var olduğunu göstermez. Ben şahsen birilerini çok düşündüm, bunu yazarken dahi belki sırf bunun üzerine yazıyorum diye aklımdan onlarcası geçiyor. Belki de düşünür olmak boşa, düşündüğümüz kadar var olsak kafi; tahminimce bu zırvalarımı Hegel, Kant hatta nihilist Nietzche dahi dinlese beni tebrik eder, bakarsın yarından tez yok kafayı sıyırırlardı; dur biraz, benim bu söylediğim, onların zaten kafayı sıyırmamış olduğu anlamına mı geliyor, öyleyse bırakın "gelmesin". Bu adamlara sorsanız bunu sevinçle onaylarlar, çünkü kullandıkça hasta olduğum bu "sıyırmak" tabiri öyle boş beleş de bir şey değildir. Sıyırmanın bir adabı vardır, her düşünen, her acı çeken ya da ne bileyim her sırtından bıçaklanan ben sıyırdım diyemez, genellikle hepsi de der fakat yalan söyler. Bana kalırsa sıyırmak en çok tüm bu saydıklarım ve dahasının aralarında "Taktik maktik yok, bam bam bam!" demişcesine üst üste gelmesi ve kişinin buna alışıp, böyle olmadığı takdirde kendi kendine gücenmesidir. Sıyırmak çoğunluğa göre iyi bir şey değildir fakat bahsettiğim çoğunluk içten içe buna özenir de, işte asıl sıyırmak da burda başlar.

Sıyırmak ermek gibi bir şeydir bu yüzyılda, hatta ismiyle müsemma bir biçimde "sıyrılmak" da diyebiliriz; başkalarının tasvip etmek görünümlü baskıları ve yadırgamalarına karşı yaşam tarzı olarak "Bana ne?!" iken, kafa yapısı olarak "Size ne?!"dir ve çok şükür herkes de bundan nasibini alır.
Öyle ekstrem bir şey de değildir ha, zaten bakın görün bu terimi de bu hale katlanamayanlar bu haldekileri dışlamak için uydurmuş lakin evdeki hesap çarşıya uymamış ve sıyıranlar baskın gelmiştir, işte bu yüzden denir zaten "Millet deliye biz akıllıya hasret."
Oysa ki ne de gurur duyulası bir nertebedir, örneğin sen başkanlık için evet-hayır diye kavga etmektense aşkla sevgiyle kafayı sıyırıp şiirler falan yazmışsın, vay anasını be; işte sen böyle sıyırmaya devsm et kardeşim, iyidir iyidir, memleketi bu hale buz değil akıllı deliler getirdi. Ha sen akıllı deliler kim diyeceksin tabi, en basitinden bizim meclis yahu; birbirinin bacağını ısıranlar, tükürenler, uyuyanlar vesaire var Allah var.

Gelelim sıyrıkların en muhakkakı aşka,
Millet nelere nelere sıyırıyor, biz sevdaya düşsek laf ki ne laf şimdi; uyandırayım ha seni de, kendilerine asla bakmazlar, yok o görüldü atmış yok öteki takip etmiş, eskisinin eskisinin eskisinin eskisinin eski sevgilisiymiş de bilmem neymiş, tüm gün bunları konuşurlar ama sen birini sevdin diye önceden de başkalarını sevmiş olduğun için sıyırmış sen olursun, yersen tabi.

Bu arada bu kadın milleti sıyırtır abi, tamam ilişkim falan yok, olmadı da ama inan bu konunun en kıdemlilerinden biriyim. Gitmeler gelmeler, başkalarıyla bir şeyler, seviyor sevmiyorlar, sevmiyorsa ağıza etmeler seviyorsa da acısını çıkarmalar, kıskanmalar, yersiz meraklar, kendiliğinden beklentiler... Böyle saydığıma bakmayın hepsi hatta fazlasının başımın üstünde yeri var -yaşamadım diye değil, bilakis hepsini kimseyle aramda bir şey olmadan yaşadım, seviyorsa kısmı hariç tabi- çünkü sıyırmak işte. Deminden beri ne anlatıyorum abisi, sıyırmayı bu kadar mühim yapanşey bu.
Gelelim size hanımlar, şimdi çift taraflı oynuyor gibi olacak ama çok da şey yapmayın, zira erkekler de sıyırtır kafayı kendimden biliyorum; buyrunuz ben, sevince mallaşan tiptenim, tavşanla dağ mevzusu vardır ya ben tavşanım işte, bir de seversem tıpkı şuanki gibi saçma bir gevezelik çöküyor onu da anlamış değilim, ha bi'de insanlardan duyduğum kadarıyla pek kopamıyormuşum ben falan... Tamam, hadi bu minnoş adama katlandınız (hoş, katlanabiliyorsanız ben ne demeye yalnızım?) ama başka erkekler de var -"Baba diyo, başka çocuklar da var okulda diyo!" diyen adamı hatırladınız mı?- bunun maçosu var, kabası var, züppesi var, öyle herkes benim gibi elinde çiçek, ağzında şiir, kalbinde sen kapına koşmaz ki -tamam sustum- ve bırak onu bunu, gün yüzü gösterir mi? Geçen gün mutfakta tıkınırken izdivaç programında denk geldiğim ve brni hipnotize edip kanalı değiştirmeme mani olan çift gibiyseniz lafım yok; adeta adam kadına bir tek "Susma hakkına sahipsin!" demedi ve kadın her şeyi kabul edip bir de adamdan izin alarak stüdyo'nun ortasında tepinmeye başladı... Ya kusura bakmayın, bunu neden anlattım ben de bilmiyorum, çok yalnızım; yalnızken düşünüyorum, düşündükçe sıyırıyorum, sıyırıyorsam varım ve eğer yoksam sorun da yok...

Yıldız Tilbe'ye de buradan selamlar.

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )