Alptuğ'un Mekanı

07 Aralık 2016

Aczetmek

Hayret bize ya insan,
Sahiden çok garip yaratıklarız biz, garip derken gariban. Bunu yalnızca "Sana ihtiyacım var", "Sensiz yapamam" benzeri cümleler kurmanın zorluğundan çıkarmak dahi mümkün. Özellikle bu devirde korkar, çekinir olduk, bu bir günahmış, bir suçmuş gibi sustuk; çünkü birine ona olan ihtiyacını, düşkünlüğünü ve vesaireyi belirtirsen, o istese de istemese de (belki de kader mi gıcıktır nedir) bir şekilde daha çok gidiyor. Bu büyük meziyet o yüzden, hem beşeri hem de kutsal iki şey varsa eminim biri budur; bir insana gidip gerçekliğinle, bütün çıplaklığınla, yaralarınla, en önemlisi mahçubiyet ve samimiyetinle kendini arz etmek, "seni seviyorum" da buna dahil...
Neden? Çünkü merhamet insana hassa hepsine de değildir, çünkü merhamet yetmez bazen, çünkü merhametle alakası yoktur çoğu zaman, sana bu şekilde gelen birine sadaka verir gibi davranamazsın. Saflığına kavuşmuş insanı zedelemeden onunla bir gerçek olabilmek, işte bu kimseciklerin harcı olmadığından mütevellit belki de; susuyoruz yaralarımızı deşerler diye, susuyoruz bizi kullanırlar diye, susuyoruz ondan bundan... Karşımızdaki bunları yapmayacak olsa ve biz bundan emin olsak, hatta o da bizden bunu beklese dahi içten içe. Anlamanın tek yolu bunu yapmak zira, lakin bununla da bitmez ki iş; ona karşı bir şey hissettiğini bilen birisi senden soğursa -ki bu doğal bir şeydir- hiç söylememekten bir farkı kalmaz, hatta bazen daha da kötü olur. Ya ne yapacaksın? Bir gün yapmak içinden gelene dek, kaldı ki hiç gelmeyebilir bile, gömüp susacak mısın içine, daha da önemlisi bunu becerebilecek misin hakkıyla? Şu yüzden sordum, insanoğluyuz sonuçta, bir gün gelir de çözülürsen dayanamayıp, gayet normal bir durum bile olsa geciktiğin zamanın acısını da ekstradan çekmen mümkün. Dedim ya dostum, hayat...

Bu adamın da yapabilecekleri bu işte, olanı biteni yazmak, çare gösteremeden yazıp def olup gitmek; çok da def olup gitmek sayılmaz belki, neticede böyle yazdığına göre bunun da bu konuda bir şeyi vardır diye düşünebilirsiniz. Yine de ne büyük erdem, kendini, bütün çaresizliğini, varlığını her ne kadar öyleymiş gibi durmasa bile karşılık beklemeden aczetmek. "Aczetmek" işte, tam anlamıyla bu, ben dilbilimci değilim ve böyle bir kelime de yok, lakin aciziyetten türetmiş olma ihtimalime dayanaraktan bile bu. Yeni bir kelime ile bile, üstelik Türk Dil Kurumunun zerre umursamayacağı bir kelime ile bu durumu değiştirebileceğimi, insanlığın gün geçtikçe bocaladığı bu çıkmazı çözeceğimi ummak tuhaf kaçardı zaten. Ne olur beni bu kadar düşündürüp saçma türetmelere maruz bırakacağına insanlar biraz ezip geçmemeyi öğrenseydi, artık kullanmamtan sıkıldığım "empati" kelimesini ütopik bir şey olmaktan çıkarsaydı, hiç olmazsa bir adım atsaydı karşısında titreyen yürek için; o vakit kendi kendine kalmayı öğrenmeye mecbur bırakılmış güçlü insanlar kendi kanatlarının altına tüneyip sonsuzluğu beklerken kaybolmazlardı derin derin, özgüvenleri darağacındaki bir çocuk kadar kötü hissetmezdi ne bileyim, ihtimallerin ölümlülüğüne kendini bu kadar bağlamaz ve yaşamdan zevk alırdı, hala insan olmaktan söz edebileceğimiz şekilde o eski, kalıcı masumiyetle özümüze dönerdik, yine bizden birilerinin oluşturmuş olduğu günlük şikayetlerimizin kaçı kalırdı kim bilir, insan insana nasıl bakar ve kim bilir kimler için bile insan demek kolaylaşırdı...

İçimden geçenlerin bu vakitte edebildiği bu kadar dostlar,
İlginize aczederim...

Biliş İnsanları

Hani bir bilmek vardır, bilir misiniz bilmem...
Böyle bir oluşumun içindesindir, bir topluluk diyeyim daha doğrusu; ilk an olmasa bile hemencecik anlarsın daha kimin ne olduğunu büyük ihtimalle. Bunu ön yargı oluşturmak babında söylemiyorum, sadece olası her türlü durumda kim yanında duracak, kim seninle/senin için ölüme gidecek, kim dürüst, adil, gerçek olacak bilirsin; yine hep bilirsin içten içe, ardından kim ne der, kim ne düşünür ama ne söyler. Hep bir B planın bulunur bu yüzden, yakın gibi görünürsün sürüden kopmamak adına (sürüden kopmamak dediysem öyle istediğin yahut olması gerektiği için değil) ve kendilerini kandırmalarına imkan tanırsın, safça davranırsın, duymamış, bilmemiş, anlamamıştan gelirsin, kolay lokma görünürsün. Dedim ya hep bir B planın vardır, arkana yaslanıp senin yönettiğin ama kimsenin senle bağdaştırmayı kendine yakıştırmayacağı kadar ustaca bu tiyatroyu keyifle, gülümseyerek seyredersin, sırf bu yüzden de sana deli yaftasını yapıştırırlar; halbuki sen de bunu istiyorsundur, samimiyetsizliğin, gruplaşmanın, popülizmin ve ıvır zıvırın hat safhada olduğu bu işe yaramaz yaşamak içerisinde, asil bir deli olarak varlığa damga vurabilmek. Damga vurmak genelde kullanıldığının aksine insanlar için kullanılmadı bu defa, bu öyle bir damga ki insanlar halen daha bunu bir meziyet olarak görmeyip kendi halinde devam edecek, ancak hakikat olan varoluş Allah, bu sırra tek ortaklık ve tanıklık edip ardında duracak...
Dönüp duran bu tiyatronun içi kadar dışı da (dışı sen olursun) yalın bir trajikomediden fazlası olamaz elbette; ancak bilirsin ki gerçek bir dostun, gerçek bir ailen, gerçekten samimi, iyi niyetli ve sevgi dolu insanlara sahipsin, onlara uzak da olsan onlar bir yerdeler ve varlar; yalnızca onlara kavuşma ve onlarla her türlü haysiyetizlik, ciddiyetsizlik, samimiyetsizlik ve şerefsizlikten uzak bir hayat kurma hedefiyle sebat edersin; edersin çünkü bir sabır erdem olduğu için, iki garipler mübarek olduğu için. İnsan hiç kendine garip der mi? der kardeşim, garip olmanın her bir anlamıyla iyi olduğu çağdayız, insanlar öyle düşünmese ve bizi sürekli böyle nitelendirerek bilmeden övseler bile, eminim bilselerdi bunu dahi yapmazlardı, çünkü söz konusu biziz...

Bilmek tek böyle de değildir, kendinden ve kendinden olana ek bazı bilişler daha mevcuttur; kötünün kötü olduğunu, onun bütün berbatlığını, aşağılık ve pislik oluşunu hissederek bilmek, ancak bunun yanı sıra gerçekten bilinmesi gerekeni de hissedebilmek; örneğin bir çocuğu, aklından ne geçtiğini, tanımadığın bir insanın neye ağlıyor yahut gülüyor olduğunu, kimi neyin iyi edecek olduğunu, kimin hangi hislerce kavrulup ne hale geldiğini, hangi hissini yansıtıp yansıtmadığını, kimin ne beklediğini, kime neyin yeteceğini, kiminin olduğu durumun bütün inceliklerini... Ah bilmek, mutlak fakat makul de bir elzem (bir yere kadar) ama bir yerden de en güzeli; keşke diyorum bu halden anlamayanlar, eksikliklerinin gerçekten bir eksiklik olduğunu bilebilseydi ve bu defa biz onlara tıpkı onlar gibi davranmak suretiyle birer çöp gibi davransaydık, kaldı ki "gibi" fazla bile kaçıyor bu cümlede. Herkes her şeyi biliyor ve herkesin vicdanı titriyor lafta, öyle bile olsa kafaları o kadar kalın ki bazılarını hakikaten mermi paklar; neyse ki ve iyi ki bu benim işim değil, fakat olsaydı da Allah'ın bana çizdiği bu kaderi hakkıyla yerine getireceğimden şüphem olmazdı...
Evet dostlar, biz hala şiirle, sözle, edebiyatla bir şeylerin değişebileceğine ve güzel, saf toplulukların varlığına delicesine inanan, hem de bunu dev çöplükler, insan görünümlü iblisler arasında bağıra çağıra yapmaya kalkışan deli cesaretli, salak çocuklarız; yaşasın salaklar, mühim olan kasıt ne de olsa. Yaşasın elle tutulur bir şey olmayan şu sevmek, değer vermek, düşünmek, gözetmek, sahiplenmek ve vesaire. Selam olsun paraya, fiziğe ve fiziksel güce biat eden şu dünyanın kıyısında köşesinde ısrarla görevini icra eden gerçek, değer avcılarına, gerçekleşeceğine dair herhangi mantıklı ihtimal bulunmayan iyi umutları ısrar ve sadakatle biriktirmiş her bir kimseye, bütün kendini bilmezlikle suçlanıp aslında nereden geldiği gerçeği ile yaşayan, kalbi ufacık bir çocuk kadar taze kalabilmiş her bir ferde...
Son olarak da ant olsun, bu kişilerden kalacağıma, değişim göstermeyeceğime, pes etmeyeceğime!

Şimdi size sevdiğim bir yapımın repliklerinden bir kesit sunuyor, naçiz yaşamımı sürdürmeye gidiyorum. Bilmek, devam ettirmek, oluş olmak ve kalmak şeklinde...

"...Birbiriyle yarışmaktan öteye gidemeyen aklın hükmüne son vereceğiz. Geçmişini yıkan, beton yığınları arasına sıkışıp kalmış olan aklın hükmüne son vereceğiz. Akıllı olanın herşeyi batırdığı, savaşarak silah tüccarları ve para babalarını zengin eden aklın hükmüne son vereceğiz. Her kesimden insanın şiddete maruz kaldığı, kimin gücü kime yeterse mantığıyla hareket eden aklın hükmüne son vereceğiz. Üç kuruş kazanmak uğruna tüm ömrünü heba eden, hayatını yaşayamadan bu dünyadan göçüp giden aklın hükmüne son vereceğiz. Akılla kirletilmiş bu güzel dünyayı yeniden güzelleştirebilmek için sizlere sesleniyorum. Tüm deliler, birleşin!"

06 Aralık 2016

Çay Hikayesi

fena bir hal olarak sevmek...

En son birini sevdiğimde otuz üç yaşındaydım, ama sekiz de denebilir. İşten kovulmuştum, aslında ben istifa edecektim fakat tazminat denen bir gerçek vardı. Mobingden şikayetçiydim, anlaşılan benim kovulmam daha makul gelmişti cebi kabarık kalabalığı azarlayıp Ankara'daki dayılarını üzmektense... Kovulmuş bir insan ne yapar bilmediğimden o deneyimsizlikle çay içmek için bir yere oturdum ve beklemeye başladım. Eğer yaşını başını almışsan, artık birilerine gidip kafa kafaya vermek çaresi sana utanç verici gelmeye başlar, sense daha saçma ve utanç verici oluşunu önemsemeden bir şey beklersin, biri, bir söz, bir kağıt parçası, örneğin bir iş ilanı. Bu aslında tam da beklemek değildi, aklımdan geçirmiştim sadece, olağan homurdanmamla çaya eğilip umursamaz bilek hareketleriyle çayımı karıştırdım; bir süre sonra fark ettim ki kaşığın her şıkırdamasında insanlar bana bakıyor, bir an içimden "Sanki hepinizin kütük Paris" diye sallamış sırıttım, kafamı kaldırdığımda arka masada "eski" iş arkadaşlarımdan birini yere kapaklanmış bir şekilde buldum. Bozuntuya vermedim, Paris ahalisi kalabalığa da bir sokak köpeği edasıyla baktım. Sokak köpeklerinin çoğu esaslı hayvanlardır, ama bu insanlar onlardan korkar...

Yanıma oturdu, suratında kayıp bir ifade; kafa sallayarak sordum, başını ellerinin arasına koyup durdu, çayımı üfledi ağırca, soruma büyük bir özenle cevap vermediğinden bir daha soramadım. Durdu sadece, paltosunun düğmesini bir çıt daha iliklemekten daha büyük bir atraksiyona girmediği 15 dakika boyunca kafam soru işaretleriyle doluydu. Kalktı aniden, arkasını döndü, üç adım attı; ben sandım ki filmlerdeki gibi durup arkasını dönecek ve özlü bir laf edecek, lakin gitmeyi seçti. Ardından çaya dokundum, on beş dakika öncekinden daha sıcaktı. Oturdum, arkasından gitmeli miydim, ne anlatmaya çalıştı, belki de sadece hiç bir şey yoktu fakat ben niçin böyle düşündüm, nasıl çay durduğu bardakta ısısını muhafaza etmenin yanı sıra arttırabilmişti, daha da önemlisi bana böyle hissettiren neydi...

Yapacak başka bir şeyim yoktu, eve gidemezdim, çayı içtim, bir bardak daha söyledim ve bir sonra iki ardından yine iki bardak daha; tazminatımın keyfini tavşan kanı dedikleri tonu tutturmaya çalışarak çıkarttım, her defasında çaylar biraz daha soğuk geldi, çaycı çocuk sonuncuyu gözümün önünde doldurdu fakat buz gibiydi. Çayın da beni idare etmeyeceğine ikna olup çekip gidiyorken, kafeden çıkıp iki, bilemedin üç adımı zor atmışken o zifiri karanlık ve soğukta, yeniden onu görmek aklımın ucundan geçen son şey olabilirdi...
Aynı şeyi yaptım ben de, oturdum yanına, bank biraz soğuktu, "Üşüteceksin!' dedim, en ufak bir kelime dahi beklemiyordum fakat "Neden kendini kovdurdun?" dedi, müdürün dikine gittiğimi tahmin etmesi zor değildir diye düşündüm gülümsedim, Birden hüzün ve hiddet bir arada "Anlamıyorsun di'mi?" dedi, bu defa susma sırası bana gelmişti, ancak onun da bunun üzerine devam edeceğini ummuyordum lakin etti...

İş hayatında bir "Günaydın"ına tanık olmadığım, sesini bile ancak yeni yeni kafama kazıyabildiğim kız benimle konuşmuştu. "Çok mu zor? Biliyorum ofisi, insanları, her şeyi; haklısın kesinlikle berbat ve katlanılır yanı yok, fakat öyle etrafına bakmadan çekip gidebildin!" dedi, o kim oluyordu da benimle böyle konuşuyordu, bana neydi ondan, benden ona neydi. Susmayı sürdürdüm, yine o ani kalkışını yapmak için bir iki dakika trafiği seyretti, benle en ufak göz teması kurmadan basıp gitti...
Ertesi gün tekrar oradaydım, iki bardak çay, dışarıda bir simit, fakat o bir daha gelmedi, bense kilo aldım işte; derken böyle sekiz gün, sekiz gün boyunca, sanki o bardak altlığı hala sıcaktı, evet onu ödünç aldım. (!) Dokuzuncu gün bardak altlığını çaktırmadan iade etmek için gittiğimde o da oradaydı. Beni gördü, o sustu, ben de sustum, başka bir masaya oturdum; çay karıştırma sesi kulaklarımı tırmalıyordu ve kalkıp uyaracağım sırada düştüm, kolumdan tuttu ve masasına oturttu, bir şey demedim; bardağına dokunduğumda hem buz gibiydi, hem de içinde şeker yoktu; fakat sanki bunu fark etmemiş gibi bardağının altına aşırdığım altlığı koydum, gülümsedi ve "İstifa ettim" dedi, nedenini sorduğumda cevapladı bu defa, kendi gibi biri olmadığında baş edememiş; ancak "Bu zamana kadar kim vardı?" diyecek olduğumda kalkıp gitmişti. O an ona aşık olduğumu anladım, fakat bilmezden gelmenin bir cezası olarak, aşkımı da bilmezden gelmeye, çay içerek devam ettim...

05 Aralık 2016

Çek

Çek tut elimden, söz ki sorgulamam, tut elimden çek götür beni ve güzel günlere gidelim, anlamaktan keyif alan, nahoşluktan uzak toplumlara gidelim; varlar varlar şahit oldum daha önce, sen gel ki gidelim. Tek başıma gidemem ben, olmaz; eğer içinde bana dair güzel bir his varsa, oluşacaksa güzel kız, olmazları tereddütleri boşver fiziken olmasada aklen ve manen göç edelim beraber kendi diyarımıza. Keşkelerimiz bir, kederlerimiz bir, zevkleri de daha sonra öğrenir hallederiz, sen çek götür beni kolumdan zerre itirazım olmaz, çek beni de ki mesela "ben seni seviyorum", inan karşılık veririm gıkım çıkmaz. Ben mi? o kadar da değil güzel kız bak; hem ben o kadarını beceremem, hem de hayat işte sen öyle düşünmüyorsundur, sen de o manada sevmiyorsundur beni, daha önce yaşadım çünkü, hatta başka bir şey yaşadım da sayılmaz. Sev işte güzel kız, hayatımda ilk defa sen süpür bu çekincelerimi, çek beni kendine; söz bırakırım bu detaylı düşünmeleri, ihtimallerde, daha doğrusu olumsuzluklarında boğulmaları, bu ürkekliği, belirgin fakat nedeni belirsiz asık suratlarımı, bezgin duruşlarımı; gerçi sen bunlara tanık olmadın, ya da belki de oldun, belki bozuntuya vermedin, belki sen de öyleydin normal geldi, bilmiyirum ki...
Çek işte beni bu kara cahillikten, anlamış biri olarak; ayrıca seni anlıyor olma ve duygularını, düşüncelerini paylaşıp sana yalnız hissettirmeme hissinden de alıkoyma beni; demem o ki eğer seni mutlu edersem, gönlünde yer edinirsem vur işte yüzüme yüzüme, başka türlü iflah olmaz ve asla inanmaz çünkü bu yürek, bir şeyler yapabildiğine, birilerine gerçekten iyi hissettirdiğine, hele ki bu samimiyetsizlik akan binamızda...

Diyorum ya işte çek götür, ihtimal budalası ben bile diyorum ki böyle olmayan bir yere gidebiliriz, olmadı bunu biz, üstelik de sadece birbirimizi anlayarak, belki de biraz daha doğru bir tanım olarak "karşılayarak" inşa edebiliriz. Normalde bunun mümkünlüğü konusunda kendiyle çelişecek ben bile buna kesin gözle bakıyorsam n'olur sen de kendini bana bırak, bunca senenin anlaşılmamışlığına, yalnızlığına ve vesairesine rağmen çok zor da olsa onlar gibi olmadığıma, senin gibi olduğuma inanman; aynı şey benim için de geçerliydi evet, fakat ben hala çocuklar gibi mucizelere inanıp tesadüfü reddettiğimden ve bu yaptığımı saçma bulmadığımdan olsa gerek çok daha kolay başardım. Sen de yapabilirsin, yalnızca aklının kendimden aşina olduğum o karışıklığına karşın, bencilce olacağını ve olmaması gerektiğini biliyorum fakat biraz beni sevsen mesela, yine bir ilk olarak bana o gözle bakan kişi ünvanını alsan belki pişman olamayacağın bir adım olurum Clark Kent değilsem bile... Çek işte güzel kız, elini eteğini çek bu ait olmadığımız hayattan sen de, hiçbir şeyimizi paylaşamadığımız bu düşüncesiz ama en çok da sevgisiz toplumda, henüz birbirimizi tanımak kelime anlamına en azından senin için zar zor yaklaşmışsa bile (gördüğün kasar henüz okumadığın da nice benler mevcuttur tam burada) denk düşmüşüz işte hazır, bundan gerçekçi pek bir şey görmedim ben...

Son olarak da kısa bir dörtlük, lakin ondan önce, senden de önce var olmuş Alptuğ dürüstlüğü gereğince ki umarım okumazsın, emin olamadığın o birilerini sevme hissine kadar, biraz etrafına bakabilirsin...

Yatma saatim geldi,
Yarın okul var,
Yarın belki...
Çek...

Bu şarkıyı dinle, bu önemli;

03 Aralık 2016

Ölü Durum

İnsan düşünmek için çok vakti olunca biraz tuhaf oluyor ister istemez. Örneğin bu akşam öylesine bir vakitte hiç alakasız bir şekilde aklıma gelmesi suretiyle düşündüm ki; bugün nefret ettiğim, yüzünü görmeye tahammül edemeyeceğim, içimde en ufak olumlu his uyandırmayacak insanların, hepsi değil ama bazılarının, önceden sevmiş olduklarımın ölüm haberi gelse mesela bana, en çok üzülen ben olurdum, en fazla etkisinde kalan, en derinine varan... Şeyden de değil bu, yaşanmışlıklar falan değil, hatıralar değil, bir zamanlar onlara duyduğum sevgi, aşk yahut ne derseniz...
Kaderin işine bak, bir lanet olarak mı, neden böyleyim? Evvelde birileri ezip geçiyor, yok sayıyor sevişimi vesaireyi, ben de biliyorum ve acı duyuyorum, pişman oluyorum, kızıp öfkeleniyorum, her şeyi yapıyorum; ama bir şey olsa yırtıp atacağım günah defterlerini, içimi alacak kandırılmaya müsait o çocuk, eski saf halim, o eski gözlüğüm belirecek kalp gözlerimde olduğundan iyi ve güzel gösteren. Ne kadar iyi bu, ne kadar kötü, bilinçli bir aptal olmak nasıl bu kadar mümkün, kalbim böyle kırılıp böyle başa dönmeyi nereden öğrendi. Zira tüm bunlar işaretidir lakin ben bilmezden gelirim, tüm bunlar "değer vermek" fiilinin ölümsüzlüğünden kaynaklı; bugün de farkına varmış olduk işte, değer vermeyi kesememenin verilen değerin karşılığını alamamak bir yana dursun, tam tersini görmekten dahi acı ve ağır gelmesi mümkünmüş, şimdiyse tek düşündüğüm bu duygu ve durumun, hatta en başta da oturup bunu düşünmenin de diğer çoğu şey gibi banavmahsus olup olmayışı; olmasa insanlığa, olsa bana külfet...

Oturup yalnız ve güzel bir vakitte aklına kimsenin aklından geçirmeye değer bulmayacağı bu fikrin erişmesi ve elden tek gelenin oturup bu yazıyı yazmak olması da bir o kadar acı, acı, tuzlu ve de ekşi, ama tatlı falan değil ne yazık ki. Elle tutulur bir yanı yok işte ne sevmenin ne nefretin ne de ikisinin birbirinden doğması ile oluşan ölü durumların; evet ölü durum, tam olarak en keskin ve geçerli tanım bu olsa gerek... Ölüyüm, ölüsün, ölü; ölü durumdayız ve onlar da ölümler, severken olmadılar ama birer ölüm olarak hepsi bize aitler. Bakarsın şaşmamalıdır ölümü kurtuluş görenlere, özellikle de kurtuluşu bizim bulunduğumuz duruma göre geçmişini geri almak saymak bile yeterince fütursuz değilse. Acı ama bundan tıpkı bir gramafonda usulca inleyen Zeki Müren plağı gibi hafif hafif anlatmam gerekli üzmeden, üzülme diye sonradan; unutmak diye bir şey yok kardeşim, ölmek var, biri için ölü olmak bile var, hatta kalplerimizde dolu dolu mezarlar, içimizden hallice. O naaşlar orada durur, sen zaten onları sevmişsindir; zira nefretin de senin ondan aldığın hissi (masumiyeti mesela) ondan sorumlu olanın karşılamaması, öyle gibi davranması, seni öyle yahut böyle kullanmasıdır. Naaştan kastım vücut değil bu arada, zaten boyutunu bir kenara bırak, değer olarak kalbe girebilecek bir şey değil aptal (lakin bizim kadar da aptal olmayan) bedenler. Benim naaş dediğim, kimsenin kendinden kaldıramadığı, tamamen başkasıyla alakalı ancak sadece kendisine mahsus, yaşamaktan pişman dahi olsa yine de kıyamadığı o incecik dürtü, insan olmanın şeytan tüyü. Merhametle sınırlandırılabilecek bir şey değil, geçmişle ilgisi yok, karşındaki kişiyle bile değil, ama yalnızca "kanmak" tabir ettiğimiz gibisinden, aslında var ya da yok fark etmeksizin onda bulduğuna, içinin pırpır edişine minneten dev bir hüzün damlacığı...

Geçiyor ya da geçti di'mi içinden "olmasaydı böyle" diye, bu belki de herkesin içinden geçip gitti ama sana ve bana başka bir şey de geldi lakin geçmiş sayılmaz di'mi, "onu hala sevebilirdim" gibisinden. Onun içinde duruşunu seversin bazen dendiği üzere, dışında bulunmayışına öfkelenirsin bundan ötürü, bazı geceler için dışına çıkar neticede "Mümkün olsaydı!" dercesine, mesela başka türlü olması, sevmek mesela, yahut yanlış anlamış olmak; sessiz ve feryat figan...
Ah ölü olmasaydı bu durum, ya içim kıpırdamasa, ya kıpırtılarım benle gelmese bu günlere, ya da umduğum gibi olsaydı; ya bu yalnızlık gitsin bari, ya da ben bu ölü değerlerimi aldırmak istiyorum en ücra yanlarımdan, bu türlü mümkün değil pek hayat...

Anladınız di'mi, güç bela yazdım çünkü, fakat böylesi de kafi n'apalım...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )