Saatte yüz kilometre hızla uzaklaşıp çarpan şeyler var içimden; çarpıp uzaklaşmak demiyorum bakın, kaçan eden yok zira, kaçamayan var, hala oraya sıkışmış çok şey var. Hiçbir yere değmemenin tedirginliği üzerimde, uzay gibi değil, yer çekimi var; sonsuz bir düşüşteyim. Alıştım sanırım, düşüş gibi, acı gibi şeylerin anlıklığı kalbimde mutasyona uğrayıp hayatıma yayıldığındam beri.Beklemiyorum artık hiçbir şey, bazen dostlara bir

Sanki kayganlıktan yapılmış bir yerde ayağa kalkmaya çalışıyormuşum da, kendime kalkma fikrini devre dışı bıraktığım bir yaşam biçimi sunduğum için aforoz edilmişim gibi kişisel gelişim kitapları üzerine; hani kimse sunmamış da kalkmanın yolunu, onu sen bulacaksın falan filan demiş de, denemediğim için yargılamayı da sürdürmüş gibi.Yerden bakıyorum kendime kuşbakışı, düşüyor bir damla kuşun gözünden, yeşertmeye yetmeyecek çölümü biliyorum,

Hani o dünler var ya, beni dünlerin güzelliği değil kederi boğuyor; ne dönsem dediğim gün var, ne varsam.Soğuk bir mermi gibi ense kökümde hatırlatıyor her şey kendini, iyi ki bazı hayatları bilmiyorum diyorum bazen, neler kaçırdığımı bilsem daha çekilmez olurdu, nelerin benden esirgendiğini bilirken bile böyleyse. İdealim çalındı benim, ideal ben çalındı daha doğrusu; hiç fark etmediniz mi, hani

Ne yana devrilir içerinden vurulan, anlar mısın dokunsan? Taşımak isteyecek biri olsaydı, ansızın omzuna devrilip ölebilirdim biliyor musun? Yağmur vururdu yüzüme, bir şeyleri örtmeye; "Dinle yağmuru dinle, teselli bul türküsünden..."Bırakma şansım olsa... Bırakırdım. Ne aklına gekdiyse o işte, öyle. Her şeyi buğulu bir camdan ve çok uzaktan izliyorum, geç kalmış boğuk bir türkü duyuyorum. İçinden geçiyorum, kısa ve üz.Yığılıp

Mevsimimiz geçti bizim, şarkılar bitti, kalkıldı masadan, tatilden dönüldü...bizim bile değil biliyor musun, doğrusu sadece benim, bir bendim başının çaresine bakamayan unultu.Evet unutlu, böyle bir kelime yoktu ben uydurdum, kendim gibi. Bazen o kadar yok hissediyorum ki, sanki uydurduğum bir şeymişim gibi; "Saçmalama ulan!" diye çıkışıyorum kendime sonra, "Sen hiç uymadın ki."Unutlu ne biliyor musun, unutulmak kökenli ama

Bulunduğunuz yerde bile olmadığınızda nereye giderdiniz? Varlığı yokluğu bir olanın, bir ikinciye olan o dayanılmaz ihtiyacı...Bazı şeylere yaklaşabilecek kadar dayanıklı ve bilinçli olsanız onları anlardınız biliyorum, bunu bildiğim için yakıp geçmiyorum, anlayışla karşılıyorum sizi.Yoksa her an elimin gittiği ve oldukça da cazip bir ihtimal her şeyi yok etmek; tüm ilişkiler, bağlar, tanışıklıklar... İçten içe biliyorum uzun süredir, artık

Bir beklenti içinde olmak kadar şaşırmayı da özledim geçen zamanda, zamana karşı geçip gittim biraz da, çevirdim başımı gittim, belki fazla çevirdim boynumu, kırdım belki boynumu, kırdım geçirdim belki gülmekten kötüleri, geçirdim belki taa...Birden durup uzun bir gerçeği hatırladım sanki, birden durup yanımdaki herkesi öldürmek istediğimi hatırladım sanki; birden gözümü açtım belki, yoktu kimse... Ölüm buydu, belki.Birden emin

"Ne varsa her şey hatırımda, sanki daha dünmüş gibi..."Karasına karışıyorum her gece sesziz sedasız denizin, keşke o ölmek üzere dalgalar biraz biraz alabilseydi üstümden kırgınlığı. Gitmek fikrini her daim dayanılmaz çekici kılan tek şey "başka bir ihtimal" esintisi, belli belirsiz birer belki üstelik her nefes. Öyle olmasaydı, her şeyin aynı devam edeceği tamamen kesin olsaydı kim hayatına devam

Hatırlamaya değmeyecek kadar uzakta kaldı her şey, kalmaktan ziyade kendini orada bıraktı...Tüm düzlemler düşüş simdi, karşımda aşağılar.Her şey özleyemeyeceğim kadar yalan, yitirdi geçmişi düşünmek anlamını, kızmayın ama bir şimdim de yok.Kendimi kaptırdığım o onca teknik ıvır zıvır, hani sürekli bir şeyler yapıyorum, şöyle enerjiğim böyle sevecen... Biri durdursa düşüp öleceğim, görmüyorum demeyin artık.Haklı sebepleri olanlar lanetlidir, biliyorum bu

Sen hep kaçarsın da, gün gelir alelade bir anda onu görürsün.Başına gelen her kötü şeyin asıl sebebini, bugün olduğun senin kötü yanlarının asıl sebebini, rastlamamak için onlarca yere gitmediğini.Ben bugün onu gördüm işte, beni bir ömür bu kadar güvensiz, kaygılı, hüzünlü, karanlık kılan o kişiyi gördüm; uğradığım ilk ama en büyük ihaneti, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayışını, KAÇTIĞIM

Bir daha olmayacağına emin olsam bileBilsem bileO bir kere oldu yaBütün tatlar kekreEn güzel duygular bulanık artıkBir kere oldu yaNe heves kaldı ne canHer şey düzelse bir şey eksikEskiye dönsek, eski biz bile olsakBir kere oldu ya, sevinemeyizAffetmenin değiştirmediğini hiçbir şeyiKimse bunca yıl niye susmadı? Kin değil tersi, yanlış bilgi mesela Affın tersi yangın, afla sönmeyenBir kere oldu yaBir kere

Çoğu zaman zor geliyorum farkındayım da, aslında inanın bana, oturup yarım saatcik beni düşünse herkesin ama herkesin anlayabileceği bir insanım ben; bile bile yaptığım hatalarımın dahi o denli açık ve esasen anlaşılır sebepleri var ki, istemeseniz bile beni anlardınız, emin olun kızamazdınız, düşmanlarım da öyle.Hep denedim işte, öyle olmadı böyle denedim, şöyle denedim falan. Derken geldiğim nokta o