Saatte yüz kilometre hızla uzaklaşıp çarpan şeyler var içimden; çarpıp uzaklaşmak demiyorum bakın, kaçan eden yok zira, kaçamayan var, hala oraya sıkışmış çok şey var. 

Hiçbir yere değmemenin tedirginliği üzerimde, uzay gibi değil, yer çekimi var; sonsuz bir düşüşteyim. Alıştım sanırım, düşüş gibi, acı gibi şeylerin anlıklığı kalbimde mutasyona uğrayıp hayatıma yayıldığındam beri.

Beklemiyorum artık hiçbir şey, bazen dostlara bir şeyler anlatacak oluyorum hatta, sonra diyorum bunu anlatmam neyi değiştirecek. Kimseyle konuşasım yok, baş dönmesini kesmek için gözlerini kapatmak kadar çaresiz bir noktada bitesim var, öylecelik makamını kabullendim kurbanlık gözlerimle belli ki. 

Yine geldi çekip gitme mevsimim, daha geçen ay gördüm oysa bir halt etmediğini fiziksel gidişlerin; ne yapayım alternatifim mi var, gidebilsem daha benden bir yere, en uzağa yani belki, benden. 

Öylece esiyorum unutulmuş rüzgarlar gibi, ne kadar essem de geride kalıyorum, hiçbir şeye değmeden, tam aralarından geçerken en uzakta. Öylece bakıyorum kendi gözüme, kapan diyorum artık, dolma boş yere, bakmadan görmez kimse. 

Sanki kayganlıktan yapılmış bir yerde ayağa kalkmaya çalışıyormuşum da, kendime kalkma fikrini devre dışı bıraktığım bir yaşam biçimi sunduğum için aforoz edilmişim gibi kişisel gelişim kitapları üzerine; hani kimse sunmamış da kalkmanın yolunu, onu sen bulacaksın falan filan demiş de, denemediğim için yargılamayı da sürdürmüş gibi.

Yerden bakıyorum kendime kuşbakışı, düşüyor bir damla kuşun gözünden, yeşertmeye yetmeyecek çölümü biliyorum, geç kaldı her şey biraz; atıl bir arazinin tabelası yüzüm, atış talimi için kullanılan. Hiç bizim olmadılar, hiç bizimle olmadılar; yine de sarıldık...

Kollarımız boşluğa dönüp boğazımızı çevirene dek.

 "Yine de" demek için pozitif bir sebebim olsaydı keşke,

Hani o dünler var ya, beni dünlerin güzelliği değil kederi boğuyor; ne dönsem dediğim gün var, ne varsam.

Soğuk bir mermi gibi ense kökümde hatırlatıyor her şey kendini, iyi ki bazı hayatları bilmiyorum diyorum bazen, neler kaçırdığımı bilsem daha çekilmez olurdu, nelerin benden esirgendiğini bilirken bile böyleyse. 

İdealim çalındı benim, ideal ben çalındı daha doğrusu; hiç fark etmediniz mi, hani hiç içinizden geçirmediniz mi "Bu çocuk aslında şöyle olsa çok daha iyi olacaktı." falan diye? Hah, işte tam olarak onu çaldılar. Olacağım bir ben vardı, geriye enkaz bıraktılar. 

Sizse bana kızıyorsunuz, sizi de anlıyorum zira en kolayı bu, çünkü burada olan benim. Çoğu kişiyi anlıyorum aslında, bu da bir miktar üzüyor denebilir; Ezel'deki Kenan Birkan mesela, aslında o kadar haklı ki. Yöntemi tartışılır ama adam haklı işte, hakkı geçip yöntemi linç etmek yine kolay, hak para etmiyor neticede.

Hani bu şey gibi, bir zamanlar birilerinin bana yardım almamı tavsiye etmesi; Allah'tan ben söylemeden edemedim "Ulan salak, sorunun sebebi ben değilim, çareyi neden ben buluyorum?" Bir çocuk ekmek çalıyor onu bile cezalandırıyor toplum, sonra senden hayatını çalıyorlar, haklı olarak değişen ruh halin için bile yine sen suçlanıyorsun. Onlar? Mutlu mesut.

Başka bir dünya isterdim, anlaşılmak kavramının sadece "ne yaşadığımın farkında olmak"tan ziyade "bana hak verip benimle aynı doğrultuda olmak, hissimi paylaşmak" olduğu. Böylece beni anlamadığınızı söylediğimde yine bana kızmazdınız.

Başka bir dünya, en iyisi boş bir dünya, ben dahil.

Ne yana devrilir içerinden vurulan, anlar mısın dokunsan? Taşımak isteyecek biri olsaydı, ansızın omzuna devrilip ölebilirdim biliyor musun? Yağmur vururdu yüzüme, bir şeyleri örtmeye; "Dinle yağmuru dinle, teselli bul türküsünden..."

Bırakma şansım olsa... Bırakırdım. Ne aklına gekdiyse o işte, öyle. 

Her şeyi buğulu bir camdan ve çok uzaktan izliyorum, geç kalmış boğuk bir türkü duyuyorum. İçinden geçiyorum, kısa ve üz.

Yığılıp kalacağım bir kenara, öyle birikmiş ama birikeni görmeden kimse, birden sanki durup dururken. Her şey için bahane bulan insanlık benim için de bulacak, ilk iş beni suçlayacak. Neyse diyecek sonra, umursamanın yalanı bile dayanılmaz gelecek.

Sanki kendi kendime yaşamışım gibi her şeyi, 

Dışımda kaldım kapı kilitli; ne içeride var biri ne uğrayacak kimse. Bir gün Aa! denecek nerede.

Rahat uyusun herkes, 

Alptuğ çoktan gitti, içinden içinden.

Daha demin yanındaydı öyle mi? Değildi, sen de onun yanında değildin, olma da.

Becerebilirsen ağla şimdi, içinden. 

Evet unutlu, böyle bir kelime yoktu ben uydurdum, kendim gibi. Bazen o kadar yok hissediyorum ki, sanki uydurduğum bir şeymişim gibi; "Saçmalama ulan!" diye çıkışıyorum kendime sonra, "Sen hiç uymadın ki."

Unutlu ne biliyor musun, unutulmak kökenli ama tortu ile bileşik bir kavram, tortu nedir desem bilirsin diye umuyorum, arda kalan. 

Ya ben artık o kadar kabul ettim o kadar teslim oldum ki anlayamayacak oluşunuza, yanaşmıyorum bile; hani bi'hevesim falan vardı da, işte kapılar kapandı. Eriyip gidebilirim artık anca, kaldı ki bu uzak da değil.

Benim değilsiniz insanlar, olmayacaksınız da, benimle olmaya çalışsanız bile olamayacaksınız ki bu sizin de benim de değil suçumuz; benden sayacağım bir şey kalmadı, bırak beklentiyi hakkımdan da geçtim. Alptuğ değil unultuyum ben, üfleyin artık söneyim. 

Bulunduğunuz yerde bile olmadığınızda nereye giderdiniz? Varlığı yokluğu bir olanın, bir ikinciye olan o dayanılmaz ihtiyacı...

Bazı şeylere yaklaşabilecek kadar dayanıklı ve bilinçli olsanız onları anlardınız biliyorum, bunu bildiğim için yakıp geçmiyorum, anlayışla karşılıyorum sizi.

Yoksa her an elimin gittiği ve oldukça da cazip bir ihtimal her şeyi yok etmek; tüm ilişkiler, bağlar, tanışıklıklar... İçten içe biliyorum uzun süredir, artık hiçbir şeyin yetemeyeceğini yatışmama, farkı da yok hiçbir şeysizliğin dolayısıyla, anlamı yok neyleyim neyle değilim. Unutulması kolay biriyim, kolay kızılırım, üstüm kolay kapanır. Olmamış olurum. Biliyorum. Çok oldum. Çok kez. Her iki anlamda da.

Kendime gidiyorum. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum, meşruiyetini yitirdi cevaplar. Konuştuğumu bile sanmıyorum, sanki öylece havaya karışıyorum daha çok. Anlanmak için geçim, bazı tasvirlerse çok güzel olsa bile gerçekçi değillerdi, artık unutmak üzereyim.

Pes okuyucu. Kuru bir chatbot'um artık, cevaplarım belli.

-Nasılsın Alptuğ?

-İyi, sen?

-İyi. Ee?

-Bu kadarı yeterli (zaten cevabımın önemi yoktu, aslında benim de olmadığım gibi) 

Bir beklenti içinde olmak kadar şaşırmayı da özledim geçen zamanda, zamana karşı geçip gittim biraz da, çevirdim başımı gittim, belki fazla çevirdim boynumu, kırdım belki boynumu, kırdım geçirdim belki gülmekten kötüleri, geçirdim belki taa...

Birden durup uzun bir gerçeği hatırladım sanki, birden durup yanımdaki herkesi öldürmek istediğimi hatırladım sanki; birden gözümü açtım belki, yoktu kimse... Ölüm buydu, belki.

Birden emin oldum memnuniyet değilse de ona yakın şeyler duyacağımdan bazı ölüm haberleri alsam, birden tiksinip belki biraz da olsa anladım kendimi kızarak. Bir çocuğu anlamak gibiydi bu, uçmak istediği için camdan atlayabilecek, sırtında takma kanat olan çocuğu. 

Çocuğa sorarsın bu ne? Kanat. Kanat ne içindir? Uçmak.

Çocuk mu suçlu bağlamı mı kelimelerin şimdi, hele de sevgi gibi, dostluk gibi belki biraz.

Belki biraz birden, hiçbir şey hissetmediğimi fark ettim, düştüm düşeli. Fırsat geçse, benim için bir şey değişmeyecek olsa, birden yapardım belli ki biraz, biraz öldürür biraz bırakırdım, kendim gibi. Biliyorum. Düştüm. 

Karasına karışıyorum her gece sesziz sedasız denizin, keşke o ölmek üzere dalgalar biraz biraz alabilseydi üstümden kırgınlığı. Gitmek fikrini her daim dayanılmaz çekici kılan tek şey "başka bir ihtimal" esintisi, belli belirsiz birer belki üstelik her nefes. Öyle olmasaydı, her şeyin aynı devam edeceği tamamen kesin olsaydı kim hayatına devam ederdi ki.

Ben mi? Benim için de kesin değil, neredeyse yani; daha ziyade keskin, yakarak batıyor ve tüm hızıyla içimde ilerliyor tüm yüzüstü bırakılmışlıklar, ihanetler; her gün girdiğim suyun kaldırma kuvveti bile yetmiyor. Değilim gibi ama biliyorum. Boğulmanın bile önemini yitirdiği kadar, güneşin dahi unuttuğu kadar aşağıdayım.

Ne varsa her şey hatırımda, daha dünmüş gibi. Anlanmıyorum, yaşanmıyorum, klişeleri bir kenara bırakırsak esasen fikren ve manen yaklaşılamamış, yapayalnızım.

Yaradır geçer diyorlar, haklılar da

Ama unutuyorlar, bıçak hala yarada

Sırt üstü yüzemeyişim bundan belki.

Kabul ettim çoktan, hadi deniz, çek artık beni. 

Hatırlamaya değmeyecek kadar uzakta kaldı her şey, kalmaktan ziyade kendini orada bıraktı...

Tüm düzlemler düşüş simdi, karşımda aşağılar.

Her şey özleyemeyeceğim kadar yalan, yitirdi geçmişi düşünmek anlamını, kızmayın ama bir şimdim de yok.

Kendimi kaptırdığım o onca teknik ıvır zıvır, hani sürekli bir şeyler yapıyorum, şöyle enerjiğim böyle sevecen... Biri durdursa düşüp öleceğim, görmüyorum demeyin artık.

Haklı sebepleri olanlar lanetlidir, biliyorum bu saatten sonra hiçbir asil dost, hiçbir gönülden seven onca da çırpınsa bir damla can suyu olamayacak bana; metin olsunlar söyleyin, bu hikayeye onları da hiç dahil etmemeliydim, bu hayata. Onlar elinden geleni yaptı, bilsinler ki ben de denedim her şeyi, yemin ederim.

Affettim geçmedi, kızdım bağırdım geçmedi, hıncımı başkalarından aldım geçmedi, hobiler buldum profesyonelleştim geçmedi, yerlerine başkalarını koymaya çalıştım ama kişilerden bağımsız, ne güvenmeyi ne sevmeyi becerebildim. Başta yoktu ya, bir şeyin benden alınmışlığıydı ya o boşluk. Geçmedi işte. Kızmayın bana n'olur. 

Ben kızayım, zaman her şeyin ilacı diyenlere, zamanın ilacını soraraktan. 

Sen hep kaçarsın da, gün gelir alelade bir anda onu görürsün.

Başına gelen her kötü şeyin asıl sebebini, bugün olduğun senin kötü yanlarının asıl sebebini, rastlamamak için onlarca yere gitmediğini.

Ben bugün onu gördüm işte, beni bir ömür bu kadar güvensiz, kaygılı, hüzünlü, karanlık kılan o kişiyi gördüm; uğradığım ilk ama en büyük ihaneti, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayışını, KAÇTIĞIM HER ŞEYİ gördüm.

Ben bugün ilk dostumu gördüm, ilk de yalan olan.

Ben bugün emin oldum, hani hepimiz düşünürüz ya bazı kişileri uçurumda görsek ellerini tutar mıyız diye, bugün anladım ki tutmam. Bugün uçurumun kendisi olduğumu anladım. Bugün bunca çabamın, bunca iyiye ve güzele ısrarımın, bunca gülümsememin bir bok etmediğini bildim ben.

Artık gerçekten pes,

Biliyorum hiçbir dost hiçbir kimse bunu hafifletemeyecek artık, çok geç

Bu saatten sonra sadece boşa çaba harcanabilecek bir hüzün hatırlatıcısıyım

Ve son kez, sahiden, en önemlisi sevdiğim için sevdiklerimin hayatından çekiliyorum.

Affetmek dahil tüm çare görünen şeyleri denedim ve içinde bulunduğum durumu değiştiremediler, melek oldum zalim oldum ama aynı boşluk. En azından sadece beni içine çeksin ve n'olur öğütsün artık.

Herkes onu, onları iyi, mutlu görecek. Ben mi? Alptuğ ne zaman kimdi ki? Bırakın Allahaşkına!

Bir daha olmayacağına emin olsam bile

Bilsem bile

O bir kere oldu ya

Bütün tatlar kekre

En güzel duygular bulanık artık

Bir kere oldu ya

Ne heves kaldı ne can

Her şey düzelse bir şey eksik

Eskiye dönsek, eski biz bile olsak

Bir kere oldu ya, sevinemeyiz

Affetmenin değiştirmediğini hiçbir şeyi

Kimse bunca yıl niye susmadı? 

Kin değil tersi, yanlış bilgi mesela 

Affın tersi yangın, afla sönmeyen

Bir kere oldu ya

Bir kere üzüldük ya,

Gerisi gelir, gelecek

Bir kere umudumuz, inancımız kırdılar ya

Artık kim gelse bir değişmeyecek

Olan oldu, ölen olduk. Eyvallah

Çoğu zaman zor geliyorum farkındayım da, aslında inanın bana, oturup yarım saatcik beni düşünse herkesin ama herkesin anlayabileceği bir insanım ben; bile bile yaptığım hatalarımın dahi o denli açık ve esasen anlaşılır sebepleri var ki, istemeseniz bile beni anlardınız, emin olun kızamazdınız, düşmanlarım da öyle.

Hep denedim işte, öyle olmadı böyle denedim, şöyle denedim falan. Derken geldiğim nokta o kadar boktan ki, çare sandığım şeyleri tek tek elde edip yine de yetemediklerini gördüm. Siz mi? Bunların bir şeyin denemesi olduğunu göremeden beni suçladınız; nitekim sorun yok, çünkü göremeyeceğinizi kabullenmiştim ve suçlamalarınız benim için bir şeyi değiştirmedi.

Ben hep kendimi bildim, iyimle kötümle, zayıflıklarımla bildim, gücümü, sınırımı bildim... Siz bilmeseniz de ben bildim, ders almadığım veya inadımdan değil de sadece içimde başka bir ihtimale inanma ihtiyacı, doğmamış kardeşlerimin eksiği olduğu için bu kadar affettiğimi, bu kadar bağlandığımı bildim.

Zaten bir heybesi olan, gün sonunda onun da boş olduğunu öğrenen biri gibi. Siz bilmemekte ısrar etseniz de ben öğrendim artık, değişemeyeceğimi. Eylül yine haklıydı; sertleştim sandım yalandı, onca zaman sonra bana gelenlere ettiğim her hakaret ve küfür, başa dönme korkusu barındırıyordu içimde. Biliyordum hep de, yanılmak istemiştim.

Bu saatten sonra değişemem ya; beni bıraksalar her şeyi severdim, ben de her şeyi bıraktım, her şey beni çoktan bırakmadan. Size ağırdı bir tek, bana değildi; sizdiniz abartı bulan sevgileri, değer vermeleri, ben değildim. Eksikti çünkü, en azından bana verdikleriniz. 

İşte şimdi gerçekten kayboldum okuyucu.

Beni güzel hatırla.