Adsız Yazı

Yalnızlık neymiş biliyor musun okuyucu, kimseyle alakalı olmayan, sonucu en fazla seni etkileyecek bir şeyi bile anlatamamakmış kimseye. Bir çocuğun doğru söylediğinde ağzına sıçıldığı için yalan söylemeye başlaması gibi anlaşılabilir, fakat yalandan ziyade hiçbir şey söylememeye başlaması kadar korkutucu.

Kalbimden çıkan kelimelerin hiçbir dilde bir karşılığı olmadığını kabul etmişçesine öylece duruyorum, kafa sallıyorum, cevabı evet olabilecek çoğu soruya neredeyse soruyu duymaksızın evet diyorum. Bu çünkü uyum olan, hele ki herkese karşı teksen. 

Umrunda olmadıklarımla da benim için çaba harcayanlarla da karşı tarafta olduğumu anladım her nasılsa, yok sayıyorum kendimi, sistem beni parçası saysın çarklar dönsün diye her şeyim artık, yalandan da olsa.

İçime atmışım anlatmışım önemli olan bu değilmiş, buraya yazmak değilmiş. Çözümsüz şeyleri duymaması gerekiyor insanların, sığ gündelik şeylerle ölümü bekleyelim. Bekler gibi yapalım daha doğrusu, sanki içimizde değilmişçesine.

Yeteri kadar yokmuş gibi davranırsan benim için de olmam belki de ha? Lütfen.