O Adam

Zaten o adam değildim ki ben; o yalnız kalmamış, etrafında insanlar, gülücükler saçan, musmutlu herif; o ben değildim, hiç olmadım. Şimdi düşünüyorum, hayali dahi oturmuyor üstüme, canlanmıyor kafamda; koca bir boşluktan halliceyim hepsi bu. O, bu, şu da değil bunun müsebbibi, herkes, herkesin payı var korktuklarında. Onlar genç, çocuk ruhlu, bir şeyleri boş verip mutlu olmak istiyorlar, sevmeye bağlanmaya gerek duymuyorlar, önemli görmüyorlar -ki en azından başı gayet normal de bunun- ama ben öyle olamıyorum, her gün cenazeler kalbimde.

Bir yandan sarıp sarmalasın istiyorum beni insanlar, her şeyi unutup mutlu olmak falan işte, bildiğiniz şeyler... Ama bir yandan da infilak edesim var sıçramadan hiç kimseye, bozmadan hiçbir anıyı, güzelliği, buruk bir mavinin altında solup gidesim var; kimse duymuyor, duyan aldırış etmiyor zaten Nilgün Marmara'nın dediği gibi, acı haklılığı üstümde şimdi kuşlara gidenlerin.

Saramaz beni insanlar biliyorum, hepsi bir araya gelse yine saramaz; halbuki ben sadece sarmayı istesinler istemiştim... Hem hadi sardılar diyeyim, tek bir kişi eksik olsa onca çaba yine boşa... Boşa akıyorum, durmak istercesine. İnsanları hep sevdim, sadece bu.

O adam olmak için her şeyimi verirdim.


0 Yorum:

Yorum Gönder