Nihal'in Evi

Canı acırdı Nihal'in
Geceden çökerdi balkon demirlerine hüznü
Islanır kurumayı unuturdu çiçekleri
Pencerenin pervazında unuturdu mutluluğu
Saat üçlerde başlardı özlemeye
Deliliği sarkardı demir korkuluklardan yere
Apartman boşluğu biraz yalnızlık kokardı
Çatı ağlardı sonbaharda evin içine
Küfürbaz vileda imdada koşardı.

Bir gün Nihal delirdi
Öksürdü perdeler, avize kristal kustu salonun ortasına
Parkeler inlemeye, duvarlar soyunmaya başladı
Gardrobun içinden ütüsüz ölümler fışkırdı
Açılmaya tövbe etti otuz iki ekran tüplü

Unuttu Nihal
Nasılları uyuttu
Gölgesine kıvrıldı
Ev kapandı.