Fara A Fi Fericit
*EN ALTTAKİ ŞARKI EŞLİĞİNDE OKUYUNUZ.
Bir çiçek kapandı içimde, söndü mumlar, bir daha yanamayacaklar; derinleşti çizgiler dört yanımda, görmediniz, yetmezdi de gücünüz. Başaramadım... Gidemedim... Uzaklarım ağrıyor şimdi bile, hiç yokmuştum da zaten.
Kaybettiğimi şurdan anlıyorum, gitgide yükseliyor o hüzünlü şarkı, duyamıyorsunuz.
Bana kaldı en nadide parçalar acı müzayedesinde, el çekti herkes artık karanlıktan, alıştılar. Alışmamalıydı oysa, hayat okşamayın bırakınca ilk oran üşürdü alışırsan, kalbin...
Kayıp gittim ellerimin arasından, bir çocuk gibi masum minnetle araladığım...
Mezarımmış meğer, bilemezdim.
Soluk bir duvarın tırnağınla söktüğün uyduruk boyası gibi artık umut; dolu dolu gözlerim, dapdar hayatım. Yazıklandı baharım, kesiklere gebe hala bedenim, bir şeylerin içinden çıkması için onlara yardımcı olmasını umarcasına. Eski bir yangınım, unutulmuş söndürülmeyi,
Benim bu yalnızlığım birilerinin elimden tutmaması değil artık, baktığımız aynı göğün birbirini tutmaması; size umut veren güneşin altında her gün, her yeni gün nece ezildim bilemezsiniz.
Son defa bakışıyoruz şimdi, kırık bir güfte dökülmüş yere; dur biraz, bu dökülen kan olmak için fazla siyah, ağrıyorum siyahımda giderek, hissetmiyorsunuz bile.
Öpücükler de yetmedi yaralara, inceydi kabukları, dikenleri desen işe yaramazdı, yaramadı.
Çok çok uğraştım, herkes çok uğraştı, nefes alsın diye kalbim ama... Olmadı, nefes alamayacak gücü olmadığından bile değil belki de... Nefesin ne olduğunu unutmuştu.
Ne işe yarardı sahi nefes, yarın sabaha uyanmaktan başka neydi amacı; geç kalmakla erken gitmek aynı şekilde, en kötüsü ikisinin arasında fark olmayan günler değil miydi.
Ömrümün balkonu dahi kara bir duvara dayalı önünü, eğilip dibine girince görülen ve yetişkin bir karıncanın sığamayacağı o incecik, güneşin sızabildiği o tek deliği açık tutansa şüphesiz dostlarımdı, başta Beyza Eryıldırım. İşte o delikten sızan ışıktan dahi utanıyorum, yansıyan yüzümden, oluşan gölgemden, varlığımı yüzüme vuran en güzel şeylerden bile.
Bahsini edince kanayan erdemlerim birikti, affet rabbim ilk defa da olsa ve hak etsem de birilerinin mutsuzluğunu, ölümünü dilediğim için, arada sırada düşünmüyor değilim belki bu kadar duygularımın kullanıldığını günahlarıma sayarsın diye, takdir senin tabii.
Bir çiçek kapandı içimde, söndü mumlar, bir daha yanamayacaklar; derinleşti çizgiler dört yanımda, görmediniz, yetmezdi de gücünüz. Başaramadım... Gidemedim... Uzaklarım ağrıyor şimdi bile, hiç yokmuştum da zaten.
Kaybettiğimi şurdan anlıyorum, gitgide yükseliyor o hüzünlü şarkı, duyamıyorsunuz.
Bana kaldı en nadide parçalar acı müzayedesinde, el çekti herkes artık karanlıktan, alıştılar. Alışmamalıydı oysa, hayat okşamayın bırakınca ilk oran üşürdü alışırsan, kalbin...
Kayıp gittim ellerimin arasından, bir çocuk gibi masum minnetle araladığım...
Mezarımmış meğer, bilemezdim.
Soluk bir duvarın tırnağınla söktüğün uyduruk boyası gibi artık umut; dolu dolu gözlerim, dapdar hayatım. Yazıklandı baharım, kesiklere gebe hala bedenim, bir şeylerin içinden çıkması için onlara yardımcı olmasını umarcasına. Eski bir yangınım, unutulmuş söndürülmeyi,
Benim bu yalnızlığım birilerinin elimden tutmaması değil artık, baktığımız aynı göğün birbirini tutmaması; size umut veren güneşin altında her gün, her yeni gün nece ezildim bilemezsiniz.
Son defa bakışıyoruz şimdi, kırık bir güfte dökülmüş yere; dur biraz, bu dökülen kan olmak için fazla siyah, ağrıyorum siyahımda giderek, hissetmiyorsunuz bile.
Öpücükler de yetmedi yaralara, inceydi kabukları, dikenleri desen işe yaramazdı, yaramadı.
Ne işe yarardı sahi nefes, yarın sabaha uyanmaktan başka neydi amacı; geç kalmakla erken gitmek aynı şekilde, en kötüsü ikisinin arasında fark olmayan günler değil miydi.
Ömrümün balkonu dahi kara bir duvara dayalı önünü, eğilip dibine girince görülen ve yetişkin bir karıncanın sığamayacağı o incecik, güneşin sızabildiği o tek deliği açık tutansa şüphesiz dostlarımdı, başta Beyza Eryıldırım. İşte o delikten sızan ışıktan dahi utanıyorum, yansıyan yüzümden, oluşan gölgemden, varlığımı yüzüme vuran en güzel şeylerden bile.
Bahsini edince kanayan erdemlerim birikti, affet rabbim ilk defa da olsa ve hak etsem de birilerinin mutsuzluğunu, ölümünü dilediğim için, arada sırada düşünmüyor değilim belki bu kadar duygularımın kullanıldığını günahlarıma sayarsın diye, takdir senin tabii.
0 Yorum:
Yorum Gönder