Şimdi beni görseniz yaşıyor dersiniz,kalbim atıyor diye.Oysa ki yaşamak,kalbin atması değildir.Yaşam çok farklıdır,nefes almak değildir.Ölmenin en basit yolu,kalbin atışını durdurmak değildir.Ölümün ilk evresi,canın pahasına sevdiğin birşeyi kaybedince başlar.Artık kaybedecek  birşeyin yoktur,hayatın bile.Bunu şöyle düşünün,5 temel duyumuz ve duygularımızın hiçbiri olmasaydı buna yaşamak denmezdi öyle değil mi?En çok değer verdiğinizi kaybedince bu 5 duyunuzun hiçbir anlamı kalmaz.Sizi görseler yaşadığınızı sanarlar.Ama siz ne onları duyar,ne de hissedersiniz.Tek yapabildiğiniz şey kaybettiğiniz şeyi düşünüp hüzünlenmektir sadece.Tıp dalında buna depresyon derler...Tedavisinin 2 yolu vardır.1.'si bu çok önemli şeyi hastaya unutturmaktır(Ancak hipnoz ile gerçekleşebilir).2.'si ise bu çok değerli şeyin yerine geçebilecek ve onunla aynı değerde birşey bulmaktır(Kaybedilen eski sevgilinin yerine yeni bir sevgili gibi mesela)...
Bu yazımızı da yazımızla alakalı bir şarkı ile sonlandırıyoruz,iyi dinlemeler...