Sen yokken hayatım berbatlaştı.Ne bir umudum var,ne de bir mutluluk.Elimde kalan tek şey;Sonsuz gözyaşlarım.Asosyal oldum,İlyasla bile görüşmez oldum,neredeyse sokağa bile çıkmadım.Bütün bunlar bana düşünme fırsatı verdi;Kendimi ve seni.Düşüncelerimi bu blogun altında toplamaya,içimdeki beni,asıl beni anlatmaya başladım burada.Asıl amacım bu yazdıklarımı senin okumandı.Okumamışsındır muhtemelen de zaten.Gönül isterdi,oku da anla beni.Bir ümit,belki geri dönersin.Ben sana bütün bunları anlattım ama hepsi boş,sen yine bildiğini okuyacaksın.Çünki sen de(diğer herkes gibi)anlamadın beni.Lanet olsun,ben bu kadar anlaşılmaz birisi değilim.Dediğim gibi;Ne zaman dönmek istersen,ben kabul edeceğim,yemin ederim...