Sadece bir hafta içerisinde hayatımın tam tersine dödüğünü söylemek mümkün,tatilin ilk haftasında.O hafta seni,mutluluğumu,hatta belki de hayatımı kaybettim.Daha da kötüsü,ben sana dayanamazken,bir de sağlığım sana dayanamadı,bu hafta ve gelecek 2 hafta(Belki de daha fazla)hergünüm hastanede geçecek.Hoş,bana hepsi vız gelir ama birtek sen.Şu lanet dünyada yokluğunu kaldıramadığım birtek sen.En çok içimi acıtan ise;Ben senin umurunda bile değilim.Hayatım ortalamadan berbata sadece belkide tek bir günde döndü.Mutlu edecek olaylara bile mutlu olamadım,tabi mutsuzluğum mutluluğumun iki katı olunca böyle oluyor.Eskiden(bazen) nefes almaktan bile zevk alırdım.Oysa şimdi nefes alıp yaşamamla,almayıp ölmem arasında hiç bir fark kalmadı.Diyorum kendime ben ne kadar aptalım;Sen bana ne yaparsan yap,yüzün canlanınca hayalimde,belkide şimdiye kadar hiç gülmediğim kadar gülümsüyorum.Sen ki ilk kez çekilen bir uyuşturucu gibisin;Kötüsün bunu biliyorum ama,yinede seninle mutlu oluyorum...