Yaşıyorum sandığım şeylere de bak sen,

Bir kibrit ucundan yahut geriye kalandan

Ne bekleyebilirsen o işte tüm duraklarda,

İncinik kaldırımlarda, susan ağızlarda

Bilinemesi gibi bütün mü kırık mı bir taşın

Yaşıyorum sanırken, neler olmadığımı

Hani o şeyleri biliyorum anladın mı, görüyorum

Dilimin ucuna gelen, söylemeyeceğim, cız ettiren

Kapa kitapları, düşür başını öne tetik misali

Bir kere bildin mi gerisi güç,

Kırılmış kemikleri ruhumun, karışmış suya

Üç kez bari de adımı işte

Kananmamış geçmişin tutulmaz hesabı

Sen unutmak için varsın ben durmak

Ve alevlendirmek sangımı her baktığımda

Nasıl olmadığımıza.

Aidiyetim ağrıyor en derin köşelerinden, kaybolup gitmeyi bile garanti altına alamazken ve cesedi olduklarımın sureti çakılı dururken gözlerimin önünde; çok iyi biliyorum bir daha yapmayacağım ama kimsenin yapamadığımı fark etmeyeceği onca şeyi. Koskoyu zincirlere tutunuyorum, her gün en az 10'a bölünüyorum, ne geride ne ileride bir şey kaldı, şimdi yalnız aşağı bakıyorum, zira gözüme batıyor olmadığım her yer, kimi kalpler...

Hiç mutlu değilim, olmam da gerekmiyor ve adsız bir kabul içindeyim ama neden benim gibiler göze aldıkları her şeyi yapmakla sınanır okuyucu? Ağır geliyor bana, gitsem kalsam ağır, başkaları ile birlikte sürmesi bu hayatın ağır çünkü onların inisiyatifi gömüyor beni, gelip-gidenler devamlı ve ben kalıyorum öylece her seferinde, incinip incinip kendime dönüyorum beyaz bir matemle; ne bir tereddüt ne bana dair endişe, yalandan bari kaybetme korkusu, önem belirten basit bir merak dahi olmaksızın. İnsanlığın çölünde geziyor gibiyim duygusal olarak, her bir dokunuş bende yanık bırakırken, çarpsam dahi fark edilmiyor. Ve ben bıktım, hiçbir şeyi olmadığımı fark etmekten göz bebeklerimin her defasında.

Artık defterleri kapamaya gücüm yetiyor da

Hiç açılmadım, ona yanıyorum.

Sündürmeye gelmiyor geri dönmeyeceğini bildiğin yer/kişiyle vedalar, gönle kalsa her şeyi uzatmak istiyor, biraz daha dursun istiyor karşıdaki, konuşmak etmek istiyor da... Çoktan tadı kaçmış her şeyin, en samimi diyalog bile buruk, kırık kalacak ben de bunu biliyorum işte.

Esasen adımı da pek sevmiyorum, doğrusu ilk kez şimdi itiraf ediyorum: "Alptuğ" ile başlayan cümleler, mesajlar hayra varmıyor pek, bir tür duvar halini alıyor adım, koşarak uzaklaşıyor o canımlar, cicimler, binbir güzel hitaplar ve... Bıçak gibi keskin bir cümle atlıyor üstüme; herhangi bir ayrılığı, bitişi, bana dair olumsuz ya da "olumlu olmayan" duyguları belirtmekle kalmayıp yalnızca bunlardan ibaret olan.

İsmimi de alıp çoktan gitmek gerekti oysa, durdukça özlüyor insan hem nasıl özlemesin? Kuracağım şeye yeni bir hayat diyemem ne yazık ki ama şanslıysam, biraz olsun başka işte, umarım öyle.

Bir yerden dönecekken erkenden kalkıp giyinen o herifim işte ben, sandığınız üzere bir an evvel dönmek adına değil, çoğu zaman yalnız o dönme sancısının bitmesi adına. Gitkim çok ısındı son zaman, bilhassa insanlarda; bu kez beni çağırdığını düşündüğüm, var olandan daha berrak bir ihtimal dahi yok açıkçası ama gözlerden, sözlerden, denmeyenlerden, yapılmayanlardan kolayca mümkün anlamak rezervasyonun bittiğini.

Bendeki o sizlerle bir şeyler paylaşma, yaşama coşkusu sizde niye yok diye sorasım gelirdi eskiden, merağım baki ama kalbim kesiliyor düşündükçe inceden. Lafı da çok uzattım biliyorum esasen, lakin sen de farkındasın okuyucu, ne vakit yazmam sıklaşsa buraya, göğsüm daralıyor işte keyfimden değil.

Gitki tam da bu işte.

Başkalarının insanları mı onlar? Evet.

Hepsi mi? Hepsi.

Bizim var mı birimiz? Yok açıkçası.

Ne yapacağız? Gideceğiz.

Zorunda mıyız, hem de hepsinden? Öyleyiz, ne yazık ki.

Kalsak hiç mi mutlu olmayız? Ne kadar uzun rol yapabiliriz ki, bırak hepsi kendi hayatlarında mutluluğu bulsun, biz zaten çabuk unutuluyoruz, dönelim arkamızı gidelim.

Nereye? Bilmiyorum, bilmek de gerekmiyor galiba.

Sonra? Devam, her neye ise.

Yok mu başka çare? Yemin ederim yok. Göre göre durabilecek misin sevdiklerinin başkalarıylalıklarını? Sana karşı hiç olmamış ve olmayacak göz içi gülmelerini? Onların mutluluğuyla o kadar da mutlu olabilecek misin kan ağlamaksızın içten içe?

Hayır ama bencillik gibi bu, hem de zoruma gidiyor, sanki onlarsız mutlu olacağız. Ben bize mutlu olma iddiası sunmadım, mutsuz ama hayatta olmamızın hesabı bu. Hem onlar için o kadar da önemli olmayacağız üzgünüm, yani bizim aksimize mutlu olabilecekler bizsiz.

Kalmadı sanki konuşulabilecek, fazla keskin her şey. Alışırsın demiyorum, alışma ama görüyorum, tanıyorsun.

E dostlarımız? Kimmiş yavrum bizim dostumuz? Yok öyle bir şey çıkar onu kafandan, hem çok konuştuk bunun tanımını senle, sığmayanı dışarıda bırakmadıkça gördün ne olduğunu.

Bu defa gerçekten yapayalnız kaldık o zaman? Yok, yani zaten öyleydik, sadece kabul etmeyi şimdi öğreniyoruz, daha da çok şey var öğreneceğin.

Mesela? Yazmamak gibi insanlara, çünkü bir şey değişmeyecek; sen şimdi kendi kendine yazdığın bu satırlara da laf edeceksin ama sırf delirmemen için.

Nasıl ki kırık bir kapının açık-kapalı, kilitli-serbest, var-yok olması ifade etmiyorsa bir şey; eşler-dostlar, onlarla geçmiş aylar-yıllar, sözümona bağlar, söylenmiş sevgi sözcükleri, hatta ipten almalar dahi belki aynı derecede anlamsız aslında... Olmuş-tu ama artık öyle değil işte. Değil biliyorum.

Bir gün dönüp baktığında kapı çelik, kilit değişik diye bana kabahat bulamaz kimse, artık bir zili yoksa ve vurmak da mümkün değilse, önünde yatmak hiçbir şey değiştirmeyecekse benim değil suçum; ben rüzgar alırken kim neredeymiş, rüzgarı dahi kırktan girdiği için haklı bulabilecek denli bensizken?

Kimseyle tek kelam etmek doğrusu gelmiyor içimden, evet doğrusu hepinize kırgınım; hep dediğim gibi, beni anlamak neyden bahsettiğimi bilmek değil çünkü, ne hissettiğimi, neyi neden düşünüp yaptığımı özümsemek ve hak vermek de ya hani bir bakıma... Bunu bana şu dünyada hanginiz ne zaman yaptı ki?

En fenası da bu ya, açık net sanmıyorum herhangi biriniz için hiçbir vakit ehemmiyet arz ettiğini varlığımla yokluğum arasındaki farkın, her birinizinki benim için "bu günlere dek" onca etmişken. Hani diyorum olmasam herhangi bir akşam üstü, eksilir mi yaşamınızdan hissedilir bir tortu bari?

Kısa cevap hayır, uzun cevap Alptuğ Dağ.

Hepiniz en iyi ihtimalle "orada"sınız, burda kimsenin olduğu molduğu yok!

Haddinden fazla tanıdığım birinin göğsüne düşüp dört gün gece

Başka kimsenin bilemeyeceği üç-iki cümle kursam aramızda

Çıksa yangınım, haberim düşse, isimsizler alsa gece körü...

Başka türlüm güç, kayıp gidiyorum doludizgin işte hiç sakınmadan, ne olmadıklarımı da ardımda tek tek...

Diyemeyeceğimi bilerekten hayatımdaki kimseye ki, olmak-olmamak da bir o kadar bulanıkken bu aralar benle; kime dönsem sırtımı uçurum, kime yaslansam karanlık. Sahi bir karşılık bulacağına itimadı olsa saçılacak içim; kuruyup gidiyorum, biliyorum. Tek biri olsa -ki o siz değilsiniz- kapanıp saatlerce ağlasam, demediğimi bile bilse, ne izah ne tespit lazım gelmese, yargı-yorum hiçbir şeysiz....

Reel bir bağım olmayanlar herkesi sildim

-ki ancak iki kişilik şeylerin adıdır bağ-

Olmamakta üstüme yok okuyucu

Görmeyeceksin. Benim kışım çoktan gelmiş bile.

Boşa sündürmek, hatır gönül boşa, eş dost boşa.

Tek bir kişi lazım, öyle biri yok;

Kaybedecek bir şeyim de, hiç olmamış ki.

Çok bile kaldım aslında, bunca zaman bir şeyin beni yutması ve yitmem lazımdı, saatim iyiden iyiye aşındı; kimsenin bir şeyi değilim ben, olmayı da düşünmüyorum, yalnız malumun ilanıyım biliyorum.

Bu yazıyı, hep bir ağızdan intihar eden onca dalganın tam ucundan yazıyorum, bilerek belki de "bu zamana kadar" en sevdiklerimin, beni anlamaya bir üzerlik tohumu mesafesince dahi yakın olmadığını, zor da olsa mıh gibi işleyerek içime. 

Kimseyle geçen hiçbir zamanın ehemmiyeti yokmuş meğer, neden ısrar ettimse bunca zaman ait olmadığım yerlere bilmem ki, al başını git halbuki, herkesin bir yeri yurdu olması gerekmediğiyle yüzleşerek bir gün batımı.

Hayır ne de severdim oysa sizi, görüyorum ki fersah fersah uzağı(m/n)dasınız madem, e öyle de kalsın. "Bilmem kime yazarsan konuşmayalım." gibisinden tehditler yükselir olduysa sizsizlikle, kimse durup benim nr hissettiğime dönüp bakmıyorsa zaten beni öldürüp atmışsınız bir kenara da, malumun ilanı anca şimdi vurmuş kıyıya.

Ben yine bakarım çaresine başımın, sessiz, yalnız yaşarım; tek kimseyi daha tanıyıp bilmeksizin, eksik olsun, keşke çoktan olsaydı ya da önce vurup bir dalga, sonra unuttursaydı işte...