Ameliyat Sonrası
Aslında birkaç gün önceden de yazabilirdim sizlere,ama malûm ağrı sızı falan derken odaklanamamıştım.O günün sabahından sürdürüyorum yazmayı,
Hastaneye vardığımda son derece durgundum,sanki dokunsanız ağlayacakmış gibi;ki öyle de oldu zaten,birkaç dakika kendimi tutmanın sonucunda doktoru görür görmez boşa çıktım aniden.
Odaya çıktığımda da bu artarak devam etti tabi,bir süre sonrasında kendimi oradan gitmek için şartlandırmışcasına ve gayet çaresiz bir şekilde yakarışlar yayıyordum etrafa.
Sonrasında gelen gidenler,hemşireler,iğneler falan derken biraz olsun yatışmış gibiydim;yatışmamıştım ama odaklanamıyordum o kadar da.Sonrasında vakit gelip çattı tabi,kalp atışlarım ve nefes alışlarım aten nırmalin üzerinde olmasına rağmen resmen doruğa çıkmıştı diyebilirim aslında.
Sonrasında anestezi asistanının bir koca tüp dolusu serumu sıkıp neredeyse yarısını aniden beynime boşaltması sayesinde kendimi kaybeder olmuştum.Ne kadar ürkütücü bile olsa her insanın hayatında bir kez olsun o hissi yaşaması gerekir bence☺O an gözleriniz bir saniyeliğine yükseliyor ve sonrasında kafanızı kaldırıp baktığınızda ise görüntüde kayma hissediyorsunuz.Hani halk arasında''Kafa bi'milyon!''derler ya,aynı o hesap işte.
Herşey oldu bitti,ama''O kadar ağlayıp sızladığına,tir tir titrediğine değdi mi?''derseniz aynen de değdi.Ama Haziran 2013'den beri kafamda yer edinen en büyük şey buydu,ama bu da geçti birşey kalmadı artık düşünecek☺
Şimdi ise geçmişle geleceğin karmakarışık,tuhaf bir sentezi mevcut içimde;çünkü herşeyin çok farklı olacak ve değişecek olması hissi,çok mu çok tuhaf.Üstelik böyle şeyler genelde imkansızdır ama şu an benim durumumda fazlasıyla normal,ama bunun normal olmasıysa benim için fazlasıyla garip.
Onca haykırıştan sonra yine burada sizlere karşı yazabiliyorum ama,işte bu da bu konuda içimi rahat tutan şeylerin en büyüğü.Çünkü onca şeyden sonra yine birşeyler böyle eskisi gibiyse devam etmekte bir sakınca yoktur...
Hastaneye vardığımda son derece durgundum,sanki dokunsanız ağlayacakmış gibi;ki öyle de oldu zaten,birkaç dakika kendimi tutmanın sonucunda doktoru görür görmez boşa çıktım aniden.
Odaya çıktığımda da bu artarak devam etti tabi,bir süre sonrasında kendimi oradan gitmek için şartlandırmışcasına ve gayet çaresiz bir şekilde yakarışlar yayıyordum etrafa.
Sonrasında gelen gidenler,hemşireler,iğneler falan derken biraz olsun yatışmış gibiydim;yatışmamıştım ama odaklanamıyordum o kadar da.Sonrasında vakit gelip çattı tabi,kalp atışlarım ve nefes alışlarım aten nırmalin üzerinde olmasına rağmen resmen doruğa çıkmıştı diyebilirim aslında.
Sonrasında anestezi asistanının bir koca tüp dolusu serumu sıkıp neredeyse yarısını aniden beynime boşaltması sayesinde kendimi kaybeder olmuştum.Ne kadar ürkütücü bile olsa her insanın hayatında bir kez olsun o hissi yaşaması gerekir bence☺O an gözleriniz bir saniyeliğine yükseliyor ve sonrasında kafanızı kaldırıp baktığınızda ise görüntüde kayma hissediyorsunuz.Hani halk arasında''Kafa bi'milyon!''derler ya,aynı o hesap işte.
Herşey oldu bitti,ama''O kadar ağlayıp sızladığına,tir tir titrediğine değdi mi?''derseniz aynen de değdi.Ama Haziran 2013'den beri kafamda yer edinen en büyük şey buydu,ama bu da geçti birşey kalmadı artık düşünecek☺
Şimdi ise geçmişle geleceğin karmakarışık,tuhaf bir sentezi mevcut içimde;çünkü herşeyin çok farklı olacak ve değişecek olması hissi,çok mu çok tuhaf.Üstelik böyle şeyler genelde imkansızdır ama şu an benim durumumda fazlasıyla normal,ama bunun normal olmasıysa benim için fazlasıyla garip.
Onca haykırıştan sonra yine burada sizlere karşı yazabiliyorum ama,işte bu da bu konuda içimi rahat tutan şeylerin en büyüğü.Çünkü onca şeyden sonra yine birşeyler böyle eskisi gibiyse devam etmekte bir sakınca yoktur...