Alptuğ'un Mekanı

15 Mart 2014

Arabesk Mizacı

Sıkıldım artık,her önüme gelen arabeskleşmiş yaşam tarzımı bana şikayet ediyor.Bu kısmen benim kararım,kimsenin laf etme hakkı yok.Hem ne olmuş sabah akşam arabesk dinliyorsam,ne olmuş bütün gün kendimi güneş almayan bir odaya kapatıyorsam,ne olmuş ürkütücü çizimler çizip yazılar yazıyorsam?Rina filminden aklımda kalan ve bu konuya tam olarak uyan bir sözü sizlerle paylaşmak isterim;''Hüzünlü değilim diyorum sana,benim mizacım böyle!''İşte bizimkisi de aynı hesap kardeş,sabah akşam efkâr.Ama benimkisi hüzünden işte,tek fark o.

Yıllardır karşıma çıkan insanın direkt olarak söylememiş olsa da''Bu kadar ne derdin var?''demeye getirdiği belliydi.Bilseydim cevaplardım o zamanlar,şimdi ise kendi sorularıma kendim cevap olur hale geldim.Hayat insanı şekilden şekle sokar,ama olabildiğince tek çizgide kalmaya çalıştım ben.Kimileri ben böyle yaparken''Sen böyle değilsin,entelektüelsin!''bile dedi.Ne alakası var ama bunun?Modern düşünceyi,objektifliği destekleyen bir insan olmam,sanatın ve sanatçının yanında,mağdurun arkasında olmamın ne alakası var?Tamam,bunların hepsini yapıyorum;ama hergün de Müslüm Baba dinliyorum,bu mudur aklınızın alamadığı?

Sorsan hor görmüyoruz derler insanlar,ama hep bir kuşkuyla bakarlar;sanki arabesk yapanların hepsi tinerci,hepsi cebinde sallamayla geziyormuş gibi sanarlar.

Ama biryerden sonra ne yaparsan yap kıramıyorsun şu önyargı denen illeti;madem öyle,bırakalım onlar da beni''keş''sansın öyleyse...Bu da güzel bir parça benden dostlara;

14 Mart 2014

Yolun Başında

Henüz yolun başında,yorulmak için fazla erken değil mi sizce de?Bir laftır tutturmuş insanlar''Büyüyünce anlarsın!'',ama onlar bilmiyor ki mesele de burada;anlamak,insanın içindeki o yaşama sevincini ve hayata bağlılığı söküp alabilecek kadar güçlü bir kavram.Beni yoran tek şey bu,bilinmeze sürükleyen,saçma sapan bir cesaret sergilememi sağlayan,insanlara sanki hayatı hiç sallamıyormuşum izlenimi veren tek şey bu.Bilmediğimi sananlar var,bir de neyi bilip bilmediğim hakkında bir fikri olmadan atıp tutanlar.Sonuç olarak sözde''tecrübe merkezi''haline gelmiş türlü türlü insanla uğraşıyorum.Hak vermiyor değilim tabi,ama bir yere kadar.Lafa gelince herkes daha büyük olduğumu söyleyebiliyor,öyleyse neden bazıları birşeyleri bilmediğim konusunda ısrarcı?Şimdi söyleyiniz bana;onlar mı salak,terslik bende mi?Bende bir sorun olduğunu düşünenlerin çoğunlukta olduğunu seziyorum,çünkü ben de böyle hissediyorum.Kimilerine göre bu bir''üstünlük''sayılsa bile hayata 1-0 önde başlamak aslında 1-0 geride yaşamanıza sebep oluyor.Öyle bir durumun içerisindeyim ki,çevremde benim gibi düşünen veya yaşayan insan olmadığını söyleyebilirim-en azından bana yakın bir yaşta-Şimdi kimilerine göre pek çok orta yaşlıdan daha çok çözmüşüm hayatı,madem öyleydi neden bana haber vermediniz?Bu kadarı da haksızlık değil mi?Kimilerince süper sayılan bir özelliğim varmış,oysa ki ben bunu bir zaaf bildim yıllarca.Bilmiyorum nasıl alışacağım,belki de alışmayacağım...

Benim Karanlığım

Ne derseniz diyin dostlar,ama ben buraya aitim.Benim yerim karanlıklar,gölgeler.Siz sanıyor musunuz ki ben seviyorum bu durumu,memnunum mu sanıyorsunuz?Kısmen doğru sayılabilir,ama tam da öyle değil.Eski bir dostum gibi sanki gece,o benim yükümü alıyor,derdimi saklıyor derinlerine;ama hiç bir dostun yapamayacağı kadar da saklıyor beni,benim bile kaçtığım,kimselerin görmesini istemediğim o çaresiz yüzümü saklıyor.Ay'ın karanlık yüzü gibi de düşünebilirsiniz beni;her gece karşınıza çıkarım,ama hiç bilemeyeceğiniz bir yanım hep vardır.
Gece benim güç kaynağım,karanlık,yalnızlık;üstümdeki tüm rehaveti onun içine atarak kendimce arınıyorum kısa süreliğine.Bazen en gizli anımı bile gecede buluyorum,yıllar öncesinden kalma ufacık bir tebessüm.Benim sığınabileceğim tek yer karanlık;çünkü pek çoğuna öyle karanlık tanıttım ki benden kaçıyorlar istediğimde,bu da zarar görmemi engelliyor bir şekilde.Biliyorum,''Böyle korunma mekanizması mı olur?''diyeceksiniz.
Çevremdeki insanları ayıklayamıyorum,hatta bazen gerçekten iyi olan insanlar bile en ufak bir durumda ne derece çirkinleşebileceğini gösteriyor.Güvenebileceğim fazla adamım yok,bir de karanlığım var tabi.

Sevdiklerimi hep uzak tutmak istedim bu karanlıktan,çünkü bir defa içine çekerse peşi sıra sürüklüyordu insanı.Ben karanlığı gördüm,biliyorum ve korkmuyorum;ama o insanlar görmedi,işte bu yüzden birgün sevdiğim birinin benim karanlığımda kaybolmasını istemiyorum.Söylerken kolay tabi,''Benim karanlığım.''demek kolay;ama bazen kendi karanlığın seni içine alabiliyor,işte o zaman en çaresizi sensin...

Alışmak

Ne kadar zor olabilir ki alışmak?Ne kadar zaman alır ki birşeylere alışmak?Ama belki de sorulması gereken en güzide soru;Alışmak gerekli midir?
Bu alışacağınız şeyin ne olduğuna ve sizin ona alışmak hakkındaki düşüncelerinize göre değişiklik gösterecektir tabi,bizim ise burada tek yaptığımız mümkün olduğunca genel ve objektif bir üslup çerçevesinde hareket etmek.Ama düşünmüyor da değil aslında insan''Ne kadar genel konuşabilirim.''diye.Ama ne konuşacağız öyleyse,kimi neye alıştıracağız madem?

Ama lazım be,her durum için lazım.Daha zinde olmak ve kendi kendini kontrol edebilmek için gerekli bu.Tamamen çeviklik özelliğine yöneliktir alışma gereksinimi,bir nevi bağışıklık da diyebiliriz tabi buna.Ama durumdan duruma değişir tabi;kötü bir durum için bağışıklık iken,iyi bir durum için ise zindelik olarak adlandırılabilir.

Ani değişikliklere ne demeli peki?İki farklı ihtimal için düşünün,veya iki zıt ihtimal.En yüksekten en alçağa düşüş,ya da en alçaktan en yükseğe uçuş;bunlar insanın başını son derece döndürür,egosunu,duygularını ve hatta zihin yapısını da yerle bir edebilir.Bu değişiklik çevresi tarafından başlarında olumlu bile karşılansa bazen küçücük tepkimeler bile büyük sonuçlar doğurabilir.

Tıpkı böyle bir sıçrama yapmanın olduğu gibi ömür boyu hep düz ve standart bir çizgide ilerlemenin de zararları vardır insana,mesela umutsuzluk gibi.Çünkü bu insanın bir hedefi veya bunun için bir çabası olmaz.Şimdi diyeceksiniz ki''Hedefi olmayan adam neyi umut edecek?''ve gayet de doğru diyeceksiniz,aferim!
Bu tıpkı yaşamak gibidir aslında.Birşey istemiyorsunuz ama sürekli içinizde bir istek hakim mesela,hiç böyle hissetmediniz mi?Veya birşeyi istediğiniz ama neyi istediğinizi bilmediğiniz olmuştur canım,mutlaka olmuştur...

Deli Dediler

Çok şık bir nokta yakalamış bulunmaktayım şu anda,tam da bu günümü ve son dönemimi anlatan bir şarkı geldi aklıma.Artık pek çok kişiden işitmeye başladığım bir laf''Yaşıtlarından daha farklısın.'',eyvallah abicim sen de haklısın.Pek çoğu bunu iyi yönde yorumluyor,fakat işler bazen için tersine dönebiliyor.Bizim de kendimize göre bir düşünce yapımız,bir mizacımız var elbet;ama bunu sıradışı bulabiliyor da pek çoğu.Ben dünya mantığını adamın gözlerinin önüne serdiğimde o buna''saçmalık''etiketini takabiliyorsa,terslik hangimizdedir?

Bu zamana kadar çok kafa patlattım ben dünyaya,zamana,hayata,kadere,duygulara,şansa ve yaradılışa;önceleri eğlence için yapıyordum bunu,şimdi ise en büyük amacım insanların zihinlerinde kavram kargaşası yaratıp aslında ne kadar karmaşık bir dünyada olduklarını onlara açıklayarak gerçek dünyaya uyanmalarını sağlamak oldu.

İnsanoğlu açıkca''kör''diyebileceğimiz bir canlı türü,bizlerden sadece çok az bir kısmı gerçek görebilme seviyesinin yakınına erişebiliyor.Hep derim insanlara,kafanızın karışmasından ve beyninizin bulanmasından korkmayınız.İşin özetine gelecek olursak eğer;benim bu hayattaki yeni rolüm şu bilim kurgu filmlerinde herkesin deli sandığı profesör oldu diyebiliriz.Matematik,sayılar,fizik,kimya vb,bunların hepsi basit birer teferruattan öteye geçemez hayat iliminde.

Ama nice günümüz insanı kendince somut olan bu değerlere göre hayatını sürdürmekte,yani sonsuz bir uyku hali yaşamakta.Hatta kimileri öylesine kör ki onlara göre hayatı yaşamak bir tür''istediğini edinebilme özgürlüğü''şeklinde adlandırılıyor,oysa ki çok daha gerçek düzenler,sistematikler var bu hayatta...

İşte bu da çevremin bir özeti diyebiliriz,şahsen ben bu durumdan gayet memnunum...

En Doğru Karar

Hayatımı şöylece bir analiz etme ihtiyacı duydum son zamanlarda,tamamen objektif yaklaşıp sorun tespiti yapmalı ve çözüm üretip uygulamalıydım.Sonunda doğru yolu buldum galiba,her ne kadar yüreğim için zor bir seçim olsa da tek şıkkım bu galiba.
Kararım artık bazı hususlar hakkında yazmamak oldu,böylece hem strese girmeyecektim,hem de olacak olanlardan kaçmak gibi bir ümit beslememe de engel olacaktım.Her açıdan baktığımda aynı şey görünüyordu,bu kadar somut ve hatta neredeyse nesnel sayılabilecek bir gerçeği inkâr etmek son derece bariz bir aptallık dışında birşey değildi.
Yazmak çizmek yoktu bundan sonra,en azından ayda 1 gibi uzun aralıklar ile;çok zor bir seçim oldu bu,sürecin de bir bu kadar sancılı geçeceğinin farkındayım.Fakat kararlı ve bir o kadar da hazırım;madem başka bir ihtimalin lafı dahi edilemez,bu saatten sonra bize tek düşen yolumuza bakmak ve belki de çekip gitmektir.
Yanlış mıyım dostlar?Hiçbirşey yapamayıp kıvranmaktansa o tek şıkka kendini mecbur hissetmek daha yerinde bir tercihtir bence.

Çok önceden görmüştüm ben doğru olanı,yanlışlarımı ve doğrularımı adım gibi biliyordum o sıralar.Ama umudu da kesmemiştim hani,yanlış olduğunu bile bile.Çünkü o zaman da tıpkı şimdi olduğu gibiydi;daha gerileyemezdim,kaybedecek en ufak birşeyim yoktu.

Ama şunu öğrendim ki;
Siz bir yola kendinizden emin çıktığınızda o yolda yenik dahi düşseniz asla tam olarak yıkılmıyorsunuz,hep ayakta kalan bir parçanız ve bir gururunuz kalıyor sizi siz yapan...

-BU YAZIDA BAHSETTİKLERİM SON DERECE NET,SONRALARINDA HİÇBİR KİMSE TARAFINDAN BU YAZININ BAHSİNİN AÇILMASINI TASVİP ETMİYORUM...

Seçimle Olmaz

Pek çok insan ülkenin geldiği bu acınası noktanın farkında bile değil,insanların öldürüldüğünü bilmelerine ve bunun için üzülmelerine rağmen gerçekten bunun ne derece bir vahşet olduğunu idrak edemiyor.İşler öyle bir noktaya geldi ki artık sandığa gitmek bile üstesinden gelmeye yetmeyecek gibi görünüyor.

Çocukken,çok küçükken;TOMA sürmek isterdim hep,ama şimdi anladım ki meğersem bir b.ka yaramıyormuş.Karşımızda kim var ya da kiminle savaşıyoruz bilmiyorum,ama o her kimse amacına ulaştı anlaşılan.Çünkü insanlar polislerden korkuyor,hatta ben bile korkmaya başladım.Artık nerede birkaç parça polis otobüsünü bir arada görsem içimi bir panik ve hüzün sarıyor.Nereye gidiyoruz biz be,nereye sürükleniyoruz milletçe.Bu caiz midir din adamlar siz söyleyin;böyle bir ülkede yaşamak caiz midir?Bana diyorlar ki siyasete karışma,yazma,etme falan filan;ama ben yine bildiğimi okuyacağım,çünkü hiçbirşey yapmazsak ülkenin geleceği nokta son derece bitik.

Ama korkmuyorum ya,cidden de korkmuyorum;çünkü biliyorum ki bundan seneler önce olduğu gibi yine ölüler kurtaracak bu memleketi,şehitler.En fazla gözaltına alınırız,iki tane kalıplı amir gelir akıllarınca korkuturlar bizi.İfademizi alırlar ama sonra yukarıdakilerden birinin ricasıyla üzerinde oynama yaparlar.48 saat sonra salınacakken mahkemeye gitmek durumunda kalırız,çıkarız hakimin karşısına;o da koymuştur cebine bir deste parayı,mapusa kadar oyalar bizleri.

Bu ülkede adalet yoktur,bunu tüm benliğimle ifade edebilirim.

Daha Yeni Kayıtlar Önceki Kayıtlar Ana Sayfa

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )