Tam da "Adını Koyamadığım Yazı"yı yazdığım gecenin sabahında, yani bu sabah olanlardan sonra, içim acıya acıya her şeyin adını kouydum, adı Allah belanızı versin... Kolum dahi kalkmıyor bugün, kendimi sokaklara vuruyorum bir hınçça, değişmiyor hiçbir adımda, onu yiyorum bunu içiyorum değişmiyor, vuracağım kafamı duvarlara; hadi her şeyi geçtim bu güne kadar her şeyi temize çekme hatta intikam alma gibisinden hayallerle dayanabilirdim ama bu günden sonra itimadım yok zerre, kabullendim, çoktan kaybetmiştim işte, bir şeylerin değişeceği ihtimali her zamankinden yalan ve "Orospu çocuğu!" diye suratına hiddetle bakarak gülmelik çünkü... Ne yollar aklar beni, ne birileri, ne konuşmak, ne yemek içmek, uyumak, kısacası hiçbir şey. Kimseye güvenemem ki zerre, yanımda olduğu ve olacağından zerre şüphem olmayan insanlar var, ölen kardeşlerimden öte insanlar, Beyza Eryıldırım başta, sonra Emir Arslan, Sena Hilal Dedebağ... Var daha gururla isimlerini yazmaktan hiç çekinmeyeceklerim... Ama işin aslını sorarsanız işte, ne dersem diyeyim ben; içimdeki ses benden hayli kuvvetli ve diyor ki "Onlar bıraktıysa bunlar da bırakacak." Kimseye sokulamıyorum, kimseye sırrımı açamıyorum burası dışında, kimsenin yanında rahat değilim, kimseyle gözlerimi kapatıp rahatça oturamıyorum, kimseyle oh çekemiyorum...
Şiştim çocuklar, ölüyorum ben, ölüm işte bu, alın size ölüm, o içli dışlı olup içre olamadığınız ölüm tam olarak bu. Bittiğini dile getirmek dışında bitmesi için elden gelen her şeyin hiçbir masraftan kaçınılmaksızın ardına kadar yapıldığı bu hayatımın fena olmayan yanları bile, esasında yalnızca ve yalnızca biraz daha ayakta kalma çabamdan ibaretti, onu da bir çulluk gibi avladı namussuzlar, ellerine alıp oynamadıkları kaldı bi'ki o da olur yakında.
Harbiden de şarkıdaki o lale devri çocuklarındandım ben, zamanım geçmiş, yahut diğer bir şarkıdaki gibi: "Unutulmuş birer birer eski dostlar eski dostlar, ne bir selam ne bir haber eski dostlar eski dostlar." Diken üstülüğümü dikenlikle karıştıran utansın, diken değil s... sadece bekleyendim işte. Kimse bana arkadaşlıktan, dostluktan, insanlıktan ve vesaireden bahsetmesin yanisi bundan sonra, hele nutuk çekeni bir yakalarsam elimi öptürürüm, kim benden fena ne görür şu hayatta? Aldatılan aldanan herkes adına birim ben, güvenen, inanan, umut eden herkes adına da birim; artık kendim değil, insan değil bir sembolüm, olsa olsa bakanın iç geçirip acıyacağı, ötesini hayal bile edemediği.
Dünyanın bütün dertleri benim değil, hastalar var bilmem neler var falan eyvallah, saygım da sevgim de sonsuz onlara, keşke onların yerinde ben olsaydım hatta açık net söylüyorum; sadece iki soru var kafamı kurcalayan: Birincisi, ben gerçekten onların yerine geçebilseydim bari onlar bir gram dahi olsa minnet, vefa ya da her ne derseniz onu duyar mıydı yoksa onlar da mı esirgerdi benden tüm bunları; ikincisi, onlar bu durumdayken bile öylesine dostları, arkadaşları ve vesaireleri oluyor, ailelerinden öte yanlarında duruyor duyuyor görüyoruz etraftan, böyle insanları olması onlar hastalıktan ölecekse dahi eski hayatlarını güzel bırakmaz mı?
Ben zaten hiç sorularına cevap alabilen biri olmadım, bunda da alamam biliyorum, sorun yok, sadece istemiştim; her zaman olduğu gibi istedim bir şeyler, son bir senedir dile getirebiliyorum ki o da güç bela, lakin karşımdakileri tanıdığımdan mı utandığımdan mı dersiniz bilmiyorum ama epeydir kimseciklerden iyilik namına bir zıkkım beklemiyorum. Onlarsa hala avcu açık, sanki oyun oynuyorum, etkisiz elemanlar sanki, payları yok gibi onların, hala iyi bir şey bekleyip layık olduklarını aldıklarında beni suçlulaştıracak bir biçimde kusuyorlar hamlelerini, örneğin değiştiğimi söyleyerek.

Değişen tek şey onlar,
Ben hep yapayalnızmışım,
Öyle de kalmalıyım.

Ha bakın bu da son bir lugat olsun: Bana o "acıdan besleniyorsun" diyen, kendini psikolog sanan uyuzlar var ya onların bilmediği şey de şu: Benim bu blogdan başka varım yoğum yok, eğer dünyaya bir şey bırakma imkanım olacaksa, boktan bile olsa o sadece bu olabilir, başka bir şey değil. Dünyaya acımı bırakıyorum ben evet, üstünde tepineceklerini bile bile, "yalnız" kızım için, "yalnız kızım" için...

Baş falan edemiyorum ben bu yarım bırakılmışlıkla, baksanıza bir yıldır yaprak kımıldamaz yaklaşık... Lafı dolandırmayacağım, hala zerre azalmaksızın üzülüp nefret ettiklerimi dahi köpek gibi özlüyorum. Kendini hakir görenlerin daimi sorusu koşuyor derken peşimden: "Neden?" Ben size bu kadar ne yaptım da bana kendimi insan gibi görmeyi çok gördünüz? Ha Miray? Ha Nihan? Ha Beyza? Peki ya sen diğer Beyza? Sen Eda? Peki siz adını bile anamadığım diğerleri?
Hepinizin sadece arkadaşlığını istemiştim, Beyza belki sana aşıktım ama sevgimi öylesine tahmin edemezdin ki dostluğuna dahi dünden tabiiydim, sadece bunu bekledim sizden; bak başkasından böyle bir talebim olmadı hiç -bundan sonra da olacağını zannetmiyorum Allah var- ama sizden oldu çünkü siz beni buna inandırmıştınız, dost olduğumuza, iyi günde kötü günde yan yana olduğumuza, beni düşündüğünüze ve pek çok şeye... Açıkçası hayatımda hiçbir, hakikaten hiçbir şey beni bu denli mutlu etmiyordu, taa ki...
Şimdi cümle alem sarılsa dahi kimsesizim, öyle olmadığına beni kim inandırabilir ki? Emir mi? Yarkın? İlyas? Sena? Şura? Diğer Beyza? Esra? Ayyüce? Hiçbirinin gücü yetmez, halbuki yetsin isterdim, inanın bunun için canımı verirdim lakin yine de bir arpa boyu ya eder ya etmez. Onların her birine tükenmeyecek bir borcum var ayrıca, nasıl öderim bir bilsem...
Öyle ki bazen baya cidden herkesi beni gerçekten sevip sevmediğine dair, saçmalığı apaçık sorular yağmuruna tutasım geliyor, endişe ve güvensizliğim kırgınlıkça artıyor... Yine de bunu yapmıyorum, çünkü biliyorum yaparsam delirmiş gibi gözükeceğim -ki aksi de şüpheli- ve bal gibi farkındayım üstelik insanların birinin yıpratılmış  duygu ve düşüncelerine tanık olunca ona yardım etmektense korkup uzaklaşma ihtimalinin had safhada olduğunu, istisnasız hepsinin, hastalıkta sağlıkta yanında olma sözü veren eş dahil herkesin, kendim hariç.
Tahammülsüzüm, öfkeliyim, hoşgörü desen eser miktarda, esmerliğim kayboldu çıkmayışımdan sokağa... Sizse "gerçek" dostlarınızlasınız; aylardır onlar ağlıyor, onların vücudunda yaralar çıkıyor, saçları dökülüyor ya sanki, oblar bu kadar senedir yanınızda ya, her gün akıllarındasınız ya onların...
İçimdeki insan korkusu, o biriyle tanışıp samimi olma korkusu hayatı bana zehir kılıp dışarıya da bu halimin sorumlusunu ben gösterirken fırçalandıkça fırçalanmamı saymıyorum bile. Yabaniymişim, bilmem neymişim falan; diyemem ki dışarı çıktığımda onlardan biriyle karşılaşmak kadar korktuğum fazla bir şey yok, diyemem ki her taşın altında acı bir anı var ve beni inletiyor, kim beni nasıl anlayacak sanki? Öyle ki sizin sevdiğinizi bildiğim filmleri bile izleyemiyor, şarkıları dahi dinleyemiyorum ve bunu da şu ana tek ben biliyordum. Bilmediğim tek bir şey kaldı şimdi, hakkım size helal mi bilmiyorum; bana kalsa çoktan öyle, bu defa kalmasın istiyorum.

Anlatmak kolay olsa anlatmazdım gibi geliyor, gerçi yazmayı saymazsak zorken de anlatabildiğim söylenemez ama yine de kendimle gurur duyuyorum. Bazen kendimi kendimle gurur duymaya mecbur hissediyorum, tıpkı zorla el öptürülen çocuklarca... Öylesine yalnızım ki bu yalnızlığı örtbas etmek için ota boka merak salıp kendini geliştiren fakat neticede kendi kendinelikten daha fazla bir şeyi olmayan biri gibiyim. Acıyorlar mıdır bana? Sorsanız söylerler mi? İnanın bana bile derler... Oyalanmaya gelmişim lan dünyaya, onu da yapsam bunu da yapsam aslında yalnız puştun tekiyim! Kendime niye kızıyorum? Beni bu hale ben mi getirdim, hayır, hep böyleydi bu, bir şekilde farklıydım, bir şekilde illa ötekiydim ve en acısı ise dışarıdan bu durumun benim tercihim gibi algılanmasıydı. Profesyonel bir hiçim ben çocuklar, tüm bu okumayı bırak haberiniz dahi olmayan, inilti misyonlu girdilerin tek mahkum ve müsebbibi... Bir de benim gibi adamlar belli etmez ama gece iken söylemek zorunda hissediyor insan: Her şey aslında hastalığıma da bağlı, kadere isyan durumum yok fakat öyle; işin insanlı kısmında insanların kötü de iyi de davranışlarını gördüm ve her birinde, en iyilerinde dahi benim ben olduğumu ele veren ve benden başka hiç kimsenin cidden asla zerre anlamayacağı izler vardı... Yanisi ilk çizgi oradan atıldı hayatla arama ve bunu yarık kılansa bariz "dostlarım"(!) oldu...

Kimseyle bağım yok, kimseyle selamım yok, evden çıktığım yok, rn az o Volkan Konak şarkısındaki kadar çekilmez bir adamım yine... Bu benim suçum dışarıdan bakınca, hatta o kadar ki ben bile dışarıda kalıp bakmaya başlıyorum elimde olmadan. Sokulgan bir adamın kolunu koparmışlar kardeşim, sen bunu bilmekten acizsin doğal olarak, oysa ki yabani diye onu suçluyorsun... Herkes herkesle ve ben duvarlarımla, ummadıklarım dahi kol kola, benimse kalbim mezarlıkta.
Anlat anlat dur Alptuğ efendi işte, sen de böyle bir boksun.

Çünkü insanlar tavır aldığında nedenini sorgulamıyor ve bu yüzden o tavır önce sana yapışıp sonra sen oluyor, böylece de kimselere kıyamayan sen, kıymaya en ön sırada kendini koyuyorsun. Tükürük içre olup tükürüğü de bilmeyen sazandan daha zacallıca soruyorsun her gün: Ben kime ne yaptım da ben kime ne yaptım? Sonra içinden bir ses geliyor ve ona cevaben keşke yapmadıklarımı da yapsaymışım diyorsun. Peki senin o sesi duyup bunu söylemeni kim engelleyebilirdi? Cevap: Güvendiğin herhangi biri, güvendiğin ve biz bize yeteriz duygusunu sezimlediğin biri. Sorun şu ki bu duyguyu hissetmen sigortalı imkansız; çünkü ister en iyi arkadaşın olsun, harbiden tam iyi biri olsun hatta... N'olursa olsun o da seni anlayamaz, o da diğerleri gibi, onun da senden başkaları var, üstüne üstlük bazen o başkalarının içinde seni bu duruma sokanlar da olaniliyor ki bu da gayet normal bir durum, çünkü dostun açık yürekle sana hak verse dahi bu onunla iletişimi keseceği anlamına gelmiyor, gelmesin de zaten...

Hikayenin tek yalnızı sensin lan işte, bu mesele, o kadar ama o kadar yalnızsın ki: en değer verdiklerince yalnız bırakılman yetmemiş, bu yalnız bırakılış aynı zamanda seni yalnız bırakmayanlarla da aranda dev bir uçurum inşa etmiş. O kadar yalnızsın yani okuyucu, o kadar da yalnız olabildin mi? Başkasın oğlum sen, o kadar boktan bir başkalık ki bu, sonuna kadar pozitif bir fark dahi olsa zerre ehemmiyeti yok! Kendini yerime koyabil becerirsen de bak bakalım... Bitti!

Sözün özü, az evvel sorduğum soruların tek bir cevabı var: HAYIR!
Biz senle en iyi ihtimalle eski, hakikaten "eski" birer dostuz, o da en iyi ihtimal işte; bana sorarsan biz senle asla arkadaş bile olmamışız... Hani siz yıllardır hep bir ağızdan bana "Kendini düşün biraz." falan nutuklar çekerdiniz de ben dost sözü diye dinlerdim ya, işte kendimi düşününce gördüm; ben sormasam hiçbiriniz sormamışsınız, ben aramasam aramamışsınız, meğer ben senelerdir kendi kendimle dostmuşum. Hiç mi yanımda olmadınız? Yok, o kadar da değil, olmasına oldunuz ama o da emin olun herhangi bir insanın nezaketen yapması gerektiği kadar; dertlerimi dinlemişsiniz amenna ama dinlemekten anladığınız kulağını bana doğru tutup suratına memnun bir gülümseme takmakmış.
Nasıl da sığıntıymışım arkadaşlığınızın içerisinde, nasıl da masum ve habersizmişim daha iyi anlıyor ve kendime acımaktan kendimi alamıyorum; ne iyi duygular beslemiştim halbuki, can dostlarım, canım dostlarım diye diye, sizin için öldüğümün hayalini kurup zevk alıyordum... Vay Allah'ım ben ne saftım öyle, ne öfkesizdim, adeta sizin sendelemenizi bana attığınız bir adım olarak algılayıp, beni önemsediğinizi sanarak yıllarca minnetle gözünüzün içine bakmışım, zerre kuşku barındırmadan; hatta beni uyarmışlardı ama ben kafa tutmuştum, o insanlarla aramı bozmuştum, sadece sizler için.
Neyse, şimdi zaten ne sizin ne onların şu kadar önemi yok, desem de yalan işte, en çok da buna üzülüyorum... Çünkü benim hiçbir şeyim sizinkiler kadar kolay geçmiyor, ben asla insanlara "Şöyle davranırım, o bana öyle davranmazsa da tekmeyi basarım, umurumda olmaz" tavırlarıyla yaklaşamıyorum, önemsediğim insanları katiyen silemiyorum.

Kendi kendime dolduğumu düşünüyorsun di'mi? Yine haklısın, tam anlamıyla "kendi kendime" doldum çünkü... Sorsam size şimdi silmemişsinizdir de beni, hala arkadaşızdır güya -bu nasıl arkadaşlık, nasıl dostluk ise artık- saçmalama falan dersiniz hatta, saçmalayan daima ama daima benimdir ya çünkü; alışmışsınızdır zira benim eskiden hep iğneyi de çuvaldızı da kendime batırmama, siz de bana batırırsınız; hadi ben size kıyamadım, hala da kıyıyor sayılmam ama... Bari siz, bana kıymamayı falan çoktan geçtim zaten ama biraz daha az incitici olsaydınız be. Bu kadar mı hiçbir şeyi hak etmedim!
Asla böyle sahtelikleri kabullenemedim ben, bu yüzden de bir demir gibi yalnızdım; varsınız sanıyordum, meğer siz de yokmuşsunuz... Şimdi gelmiş konuşmaya çalışıyorsun, o tren geçti gitti, Kars'ta şimdi. Sakın ha bana bir de tavır almaya kalkmayın, verecek hiçbir hesabım, hiçbir günahım yok; hastalandığım günler, ağladığım geceler, üzüntü ve stresten vücudumda antin-kuntin şeyler çıkan aylar, yalnız ve hatırlanmamış geçen doğum günüm ve daha tonla şey şahidi masumiyetimin, kendimi düşünüyorum artık dediğiniz gibi; eskiden olsa önemli değil derdim, boş verirdim, ne olacak ki derdim, ben yapayım da onlar yapmasın gerekirse, nasılsa arkadaşız falan derdim... Meğer önemsiz benmişim.
Şimdi seni kovdurmadan, gururunu paramparça etmeden defol git, ederim bilmezsin, bilmek istemezsin.

Hepimizin eski defterleri var ister mecaz ister hakiki, benimkiyse ikisi birdendi. Bir yerde sabitçene duran aşağlık bir defter insana ne kadar zarar verebilirdi ki sözde. O defterden beridir sevdiklerimden aldığım her hediyeye ikinci bir defa bakar ve düşünürüm; şayet bir gün aramızdaki bu dostluk ya da her ne ise işte, o sona ererse bu hediyenin varlığı canımı ne kadar acıtır diye...

Her gün gözümün önünde duran o mor defter ne kadar acı verici bir şeydi ben bile zorlanıyordum anlamakta; güya sadece orada duruyordu, basit bir defterdi falan filan; gün içinde ister istemez gözüm devamlı ona takılır, içim burulurdu ister istemez...
Bu zaten bir yıldan fazladır böyle sürüp gidiyordu ama bitmesi gerek diye düşündüm, hani defteri atarsam unutacakmışım gibi aptal bir fikre de kapılmadım ama işte... Attım, dokummak bile zor oldu -tıpkı "eski" arkadaşlarımın altını çizdikleri ve hediye ettikleri kitaplarda olduğu gibi- ama attım fakat yine ister istemez gözüm kayıp duruyor o kitabın durduğu yere, sanki kitabı arar gibi... Esasında neyi aradığımı, asla bulamayacağımı, bunun farkında olduğumu, bu farkındalığınsa o defter sayfasının yüreğime açtığı kağıt kediği misali yarayı kat kat derinleştirdiğini siz de biliyorsunuz ama olsun, dile getirmeyin; ben getireyim ama siz getirmeyin, ben bok gibi, it gibi yalnız olduğumu, masum olduğumu, kurudan evvel tutuşan yaş olduğumu, burada neredeyse siz dahil kimseciklerin okumaya tenezzül etmeyeceği ve etmemesi gereken bu ne idüğü belirsiz denemelerce kusarcasına anlatayım gerekirse ama siz bana dönüp söylemeyin... Bildiğin bir şeyi dahi, hatta özellikle de bildiğin bir şeyi başkasından duymaktan daha kötü fazla bir şey yok xira hayatta, ne başkasından duymak fark ettiriyor, ne de içi boş bir defterin hatırasından okumak.