Bu yazımı "Eski Okul" yazımın devamı mahiyetinde değerlendiriniz... Zira iki hafta oldu o yazıyı yazalı takriben, bense elinde sonunda Emir'i kırmayıp gittim oraya. Peşin peşin söyleyeyim bir daha da gitmem! Daha kapıdan girdiğimde onu gördüm abi, oysa sevgilisinin yanından elini bırakıp kalktı, koşarak benden tarafa geldi, -tıpkı filmlerdeki gibi- lakin bana değil... Gelmesin de zaten istemez, aman uzak

Yalnızca aramızda kalması kafasıyla sevgili dostlar... Birini beklemem gerekiyordu bugün, kapının önünde beni bekleyen bir araba vardı; içimden bekleme sebebimin çok da önemli olmadığını düşündüm bir süre sonra, zaten takriben bir iki dakika belki beklemiştim; arabaya bindiğimde anladım ancak, bekleme sebebim olmasa bile, beklediğim kişi benim için önemli olabilirdi. Bu lafı sündürmeyin bak, çeşitli anlamlar yüklemeyin-doğru dahi olsalar-.

Beyaz bir adam olsaydım mesela, ten rengi babında değil, masum anlamında falan da değil, beyaz işte, öyle beyaz; sade, kifayetsiz, belki korkusuz, pek tabi kuşkusuz; ölümsüz de derdim ama ne haddime bu grilikte, dünyanın tüm bu griliğinde, büsbütün rengarenk bir yeri siyah beyaza çevirdiğinizde ağır basacak olan hükümsüz ve bulanık grilikte. Siyah adamlar, şu an onlardan biri olduğum

İlginç bir adam olduğuma gerçekten kanaat getirdim bugün, örneğin çeşitli kişilere içten içe hayli kabarık, dehşetli bir öfke dolabiliyorken, bütün ipler benim elimdeyken, o kişiyi tabiri caizdir ki inim inim inletebilecekken de merhamet edebiliyorum her nasılsa. Alptuğ Dağ tam olarak bu demek belki de... Hocamın da haberinin olduğu bir şeye yönelik bir diğerine beni şikayet eden, üstüne üstlük

Farsça kökenli güzel bir kelime, "tek" anlamına geliyor; ama ben bugün bu anlamı tartışmayacağım sizinle, nicedir tekim zaten yok bilmeyen. Asıl bahsetmek istediğim şey, hani böyle yekten söylemek vardır ya, olsun bitsin hesabı, kıvrandırmadan öyle, ince ince. İster buna yalnız bir adamın kendine delirmeleri diyin, ister belki de haklı bir meçhul; hislere kapılır insan, hisler hisler hisler... Örneğin