Gideceğimi bil, gidiş olduğumu bil, yangınımı bil, bil ama deneme; bil ki kaybettin beni, en az senin suçun bu, herkes, ben bile uzun zaman önce kaybettim kendimi.

Uzaktan anla beni, seveceksen uzaktan, ihtiyacım olan şeylerle tahammül edemediklerimi ayırt edemiyorum; her insan yanılgı, her yanılgı insan, üzülme ama bil, ben iyi olmayacağım.

Bana inan her kimsen, ordan bir yerden, hepsi bu olsun, dahası değil; uzak dur, senin suçun değil... 

Alıştığım şey oldum ben, ihtiyacım olsa da istemiyorum artık hiçbir şeyi. 

Derine gömülüyorum dünya, beni almaya gelmeyecek misin?

Üstünde oturuyorum bitmenin, ellerim açık,

Reddedişlerimi suya bıraktım, açık ellerim, tutsana artık.

Bir şey eksik, bir batık nefesim; çek al beni, unuttur artık. 

Memnunum şimdiki halimden okuyucu, iki üç sağlam dostum var, haricinde yaklaşmak isteyeni bile yaklaştırmıyorum; bu onların suçu değil, n'apıyım tadı yok benim için insanların artık, karşımdakinin gözlerinde görüyorum kıymet verir bakamadığımı artık. Neden diyorum, neden benimle konuşmaya, bir şey paylaşmaya çalışıyorsun, çok mu lazım, ne değişecek hayatınızda, ben böyle iyiyim, kalsın... Bir daha olmaz. Çok ısrar ederlerse, istemeyerek de olsa iyi bir şey yaptıklarına pişman olacakları kadar kızıyorum, haksız ama mecburum, bu kaleyi hep önden girenler ilk terketti. 

Kendime döndüm iyice, ucunu kaçırsam da önemi yok, daha kötü günlerim olmuştu. Sadece bazen... Bazen keşke kaydadeğer bir geçmişim olsaydı diyorum, dünü olmayıp bugün ortasından başlamış gibiyim yaşamaya, bir nevi yetimlik gibi bu da, anacak tatlı hatıra, iyi kalan bir şey yok, eski bir Alptuğ sadece burada var, o ise o zamanlar bile ölüydü zaten.

Çalışıyorum, işimde sürekli ilerliyorum, yeni müşteriler ediniyorum, iyi ve samimi iş ilişkileri kuruyorum, adım adım kendimi gerçekleştiriyorum. Bu oyalıyor beni artık, en azından her an gelmiyor aklıma, bana neler neler yapanların bedelsiz musmutluluğu. Bazen rüyalar görüyorum sadece yine, bir resme falan rastlıyorum bir yerde; kalbim sıkışıyor, yitmek istiyorum, sanki en başa dönüyorum ama yapacak bir şey yok.

Geçmişi olmayan, içi eksik, kendi halinde bir adam ben.

Ellemeyin, benim için bir şey yapmayın, düşünmeyin; izleyebilirsiniz ama bak, ders çıkarabilirsiniz: Nasıl küs kalınır her şeye, bu kadar da iç içeyken.

Bir şeyler sönüyor içimde, dillerine varmadığından herkesin sustuğu büyük eksiklerimi ta şuramda hissediyorum.

Psikoloji dersi alanlar bilir, bunun adı ödünleme; köpek gibi çalışıyorum, gece gündüz, olması gerekenden daha fazla, daha hızlı ve hırslı. Başarı veya para budalası biri olduğum için değil okuyucu, satın alamayacağım koca bir geçmiş eksiğini, sürekli çalışıp bir şeyleri düşünmemeye gayret ederek.

Öyle yalnızım ki okuyucu, dünyanın en iyi kurgucusu, sinemacısı, ıvır zıvırı olmak bunu bir tutam değiştirmeyecek ama en azından oyalanıyorum anlıyor musun, günler geçiyor falan işte. Ben ki sadece işinden ibaret biriyim, uzun zamandır. Başka türlüsü de mümkün değil, benim yüzümden değil, dönülmez akşamın yıldızıyım zira ben. 

İnsanların yanına kar kaldı ihanetler, herkes çok mutlu, kimsenin umrumda değilim o günlerden, kapatmışım kendimi simsiyah odaya, gece gündüz yirmi dört inçlik bir ekran karşısında, bir nedeni yokken bile dişime takarak canımı, hastalıklı bir tutkuyla belki... Kurgu da denebilir intihar da. Kapılsam diyorum bazen, işler arasında kaybolsam; son iki haftadır günleri hatta yılları karıştırır oldum ve bu yokuş aşağı koşu öyle mutlu etti ki, pek çok şeyi unutmayı beceremeyen beni. Ben seçtim bunu, gecem gündüzüm karışsın ve her şey hiçleşsin istedim. Soran olursa bunun adı iş, saygı duymak zorundalar, ses çıkaramazlar

Ben böyle böyle bastırıyorum işte bir şeyleri, onca tebrik onca teşekkür bir şey etmeyecek bile olsa, yaptıklarıma duyulan sevgiyle övgü ne yalnızlığımı ne hüznümü değiştirmeyecek bile olsa. İşleyen demir ışıldar, yalnız başına da olsa. 

Tadını unuttuğun bir şeyi canın istemez ya artık, tam olarak ondan işte; yeterince olunca bir şeyi, ona alışmak gibi değil de, sanki başka şeyleri yadırgamaya başlamak...

Artık hasretini duymayacağım kadar bilmiyorum bir şeyleri, biraz rahat hissettiriyor bu, biraz mağara adamı. Atay haklıydı, boş yere çıkmamalıydık mağaramızdan, güneşten alabileceğimiz yok bizim.

Üzüldüğüm şeylere "Bu böyle" dedim ve standardı onlar kıldım, artık o kadar hissetmiyorum battığını -ki batıyor, muhtemelen bir şeyler her geçen gün kan kaybediyor içimde, daha kötüyüm sandığımdan- kabul ediyorum.

Hiçbir zaman başka türlü olmadı, her şey mutlu sonla bitmez, böyle olması gerekiyormuş, zaten artık hiçbir şeyi istemiyor canım. Benim normalim bu, değişmesi iyi olurdu ama bu işte. 

Beklemiyorum artık, gelse güzel olurdu ama sanmıyorum geleceğini. Neyin mi? Genel, o kadar genel ki anlatamam.

Ve ben unuttum tadını neydi yaşamak 

Sevmek, sevilmek, bir değer içinde

Sadece varım şimdi

O da olabildiğimce.