Ödünleme

Bir şeyler sönüyor içimde, dillerine varmadığından herkesin sustuğu büyük eksiklerimi ta şuramda hissediyorum.

Psikoloji dersi alanlar bilir, bunun adı ödünleme; köpek gibi çalışıyorum, gece gündüz, olması gerekenden daha fazla, daha hızlı ve hırslı. Başarı veya para budalası biri olduğum için değil okuyucu, satın alamayacağım koca bir geçmiş eksiğini, sürekli çalışıp bir şeyleri düşünmemeye gayret ederek.

Öyle yalnızım ki okuyucu, dünyanın en iyi kurgucusu, sinemacısı, ıvır zıvırı olmak bunu bir tutam değiştirmeyecek ama en azından oyalanıyorum anlıyor musun, günler geçiyor falan işte. Ben ki sadece işinden ibaret biriyim, uzun zamandır. Başka türlüsü de mümkün değil, benim yüzümden değil, dönülmez akşamın yıldızıyım zira ben. 

İnsanların yanına kar kaldı ihanetler, herkes çok mutlu, kimsenin umrumda değilim o günlerden, kapatmışım kendimi simsiyah odaya, gece gündüz yirmi dört inçlik bir ekran karşısında, bir nedeni yokken bile dişime takarak canımı, hastalıklı bir tutkuyla belki... Kurgu da denebilir intihar da. Kapılsam diyorum bazen, işler arasında kaybolsam; son iki haftadır günleri hatta yılları karıştırır oldum ve bu yokuş aşağı koşu öyle mutlu etti ki, pek çok şeyi unutmayı beceremeyen beni. Ben seçtim bunu, gecem gündüzüm karışsın ve her şey hiçleşsin istedim. Soran olursa bunun adı iş, saygı duymak zorundalar, ses çıkaramazlar

Ben böyle böyle bastırıyorum işte bir şeyleri, onca tebrik onca teşekkür bir şey etmeyecek bile olsa, yaptıklarıma duyulan sevgiyle övgü ne yalnızlığımı ne hüznümü değiştirmeyecek bile olsa. İşleyen demir ışıldar, yalnız başına da olsa.