Karanlık işte, o kadar. Bir izaha muhtaç bile değil uzun zamandır. Sence o kadar önemli mi gerçekten? Değil.Olsa bilecek kadar yaşlıyım, emin olabilirsin. Gelir bana beyazı anlatırsın, gri bile imkansızkenBiliyorum biri beni çekmeden gelmeyeceğimAma sen bilmiyorsun, sinirle elini koparabilirim.Bu ısrar benim için değil biliyorum, unutmaya;Yerine oturmayan taşları görmemek derdiniz. Engelim başınızı çevirmenize, boynu kırık benKaranlık işte, o kadar. Bir Alptuğ söndü. Zamanın koynuna

Bulamam artık seni.Sen beni bulsan da, kaçmamış bir fırsat gibi diksen de gözlerini tam karşımda, göremem.Şarkımızı kaybettim artık ruh eşim, ne seni bulabilirim ne kendimi.Kimseyle konuşmak bile gelmiyor artık içimden, adeta adetten diye yapıyorum çoğu şeyi, tadı yok. İstemeden oldu bu, istemesem de anlamsız geliyor her şey, elimde değil böyle hissetmek. Vücudum bile çok ciddi şekilde bırakıyor beni,

Çekilemeyeceğim bir yolda ters yöne koşuyorum, patronun çıldırdığı bir can pazarıyım anlatabildim mi?Gerçek şu ki kimse görmedi, gerçek şu ki alıp önlerine atsan yine görmeyecekler. Gerçek şu ki, görseler bile bir önemi olamaz artık. Yalnız bile hissedemiyorum. Yanımda olanlar kendi yerlerini dolduruyor anca doğal olarak, içimdeki cereyan ne olacak peki? Eksiğimi kendimden çıkarıyorum farkındayım, başka bir hayat benimkisi, bir

Bilmediğim şeyler çağırıyor beni Bir bağırtı artık kısıksa da devamlı ordaKendini hatırlatıyor bilmek, biliyorumPek çok şeyce vuruluyorum,Düşüyor ama düşünülmüyorumNe olmadığımı, kimler kimler olamadığımıYanıkları bedenimde hala yanılgılarımınİnançların bedeli paranoya, aksi rüyaTadı gibi ama tadı olmayan, benim yakışırdığımÇok güzel şeyleri vardı geçmişin. Olsaydı yani.Yeterince net olmayı becerebildiğim günHiçbir şey değişmemiş, kalbim durmuş olacak.Karanlık yeterince yabancı değil artık,Yalnızca somut değil artık hep

Saatte yüz kilometre hızla uzaklaşıp çarpan şeyler var içimden; çarpıp uzaklaşmak demiyorum bakın, kaçan eden yok zira, kaçamayan var, hala oraya sıkışmış çok şey var. Hiçbir yere değmemenin tedirginliği üzerimde, uzay gibi değil, yer çekimi var; sonsuz bir düşüşteyim. Alıştım sanırım, düşüş gibi, acı gibi şeylerin anlıklığı kalbimde mutasyona uğrayıp hayatıma yayıldığındam beri.Beklemiyorum artık hiçbir şey, bazen dostlara bir