Tam her şeyi yoluna koymuşum, iyi kötü bir iş güç de tutturmuşum, okul desen iyi, yanımda iki üç aziz dost... (Doğrusu iki üç bile fazla geldi ama alışırız zamanla) İlla burnumun dibinde bitecek geçmiş di'mi? Hayır bir de beni takılı kalmakla suçlarlar.Hep aynı şey: Vakti zamanında beni bir başına, yalnız, acılar içinde, kapana kısılmış bırakanlar -ki inanın abartmıyorum-

Makineleştim artık iyice, yeterince vaktim olan onca şeye hemen dört elle kapsamlıca sarılıyorum, bir şeye sarılmadan düşerim gibi geliyor, belki de zaten düşük olduğumu fark ederim gibi."Bir daha asla"larla kurduğum o masum korkular uzaklaştırdı beni ihtimalin i'si ve her şeyden. Belki birinden hoşlanıyordum, belki kaybetmemek için söylemedim, belki haklı belki geç biriyim şimdi, peki fark ediyor mu en

Durduğum yerinde zamanın, o kadar fark etmiyor ki. Kabul edemiyoruz, etmek istemiyoruz belki ama süreksizlik kazıyor mezarımızı; eski bir en iyi dostum vardı mesela, en iyi olmasının sebebi ise yaptığı, benim için çok önemli olan fakat reelde aslında son derece sıradan bir şeydi, senelerce sırf o günü hatırlayarak en iyi dedim ona... Göremedim yahut görmek istemedim başka hiç

Bir iş için lazım oldu eski telefonumu açtım bugün, ben ne bileyim silemediğimi içindekileri, ben ne bileyim o eski Alptuğ'un o telefonda yaşadığını... Öyle numaralar duruyordu ki, bugün arasam açılmaz, bugün arasalar kendimi keserim; öyle fotoğraflar var ki mutlu ve kalabalık, benim fotoğraflarım ama o kadar mutlu ki yani, benle alakası yok gibi anlatabiliyor muyum? Ya mesajlar? Sahte

İnsan ışıklar gibi kapanmak istiyor bazen, acı değil mi sahiden ışıklar kapanınca açık kalmak. Bazen sanki elim kayıp dünya devriliyor, içinde yalnızca kalbim olan bir dünya. Kim buna dayanabilir Ölümşah? Doğru ki ben de bıraktım bir yerde. Eşi dostu bıraktım, insanların adına sosyalleşme diyerek zorunlu kıldığı şeyleri bıraktım; dışarı çıkmam, insan tanımam, tesadüfen tanıştımsa sanki gitmesini istiyor gibi