Tırnaklarımla kazıdım, platinli kof bacaklarımla tırmandım

Bugüne dek ne yaptımsa kendi çabam, tek bir eş-dost payı yok

Her yolu yapayalnız yürüdüm ailemi saymazsan,

Hiç şuracığımdacasına biri olmadı, birileriye gibi hissetmedim

Önceleri eksiklik adleder bunu, gıptayla bakardım bir aradalıklara.

Şimdi göğsüm benden sağlam, şimdi alıştım, şimdi hiçbir şey...

Ben biliyorum ya ne noktadan geldim, nelere göğüs gerdim

Beni kendi gücüm zehirledi acımdan yükselen belki

Halletmeye alıştım öyle böyle, her şeyi tek başıma

Gözümü kapatıp bırakamıyorum hal böyle olunca

Yolcu koltuğunda hayatın kendimi.

Hissedemiyorum ne bağ, ne sevgi,

Kırılamadığımı bile fark ettim belki bu en acısı.

Bilgisayar oyunu gibi, kapatınca biter oldu insanlar,

Sana yemin ederim özlemiyorum bile en ufak bir şeyi.

Yalnızca düzenli aralıklarla, acılara içre can vermelerini temenni ettiğim eski dostlar var ki e olsun o kadar da. Hahah.

Keşke diyorum daha da, evet daha da kalabilsem kendi kendime

Hayatımdan gelip geçen onca insan sanki karşı kaldırımda

Hiç burada olmamış ve olmayacaklar gibi

Bırakıyorum en ufak gerilen tüm ipleri ve Allah biliyor ya

En başından göstermelik tutuyorum, çapayı hiç atmadım ki

Yine de doğrusu isterdim eskisi gibi kör kütük de olsa, ister aşk ister dost makamından bağlanabilmeyi

Oysa şimdi ancak bir fazlalık, vücudumun kabul etmediği birer yabancı madde insanlar,

Sırtımda yük nefesleri dahi yanıbaşımdaki

Kaldırmıyor kafam, inan katlanamıyorum

Biriyle sohbet ederken dahi kapıyı çekip çıkıyor ruhum,

"Bunu neden yapıyorum." der gibi;

Her şey hadi neyse de, herkes anlamını yitirdi.

Şimdi söyle beni kim nasıl yenebilir ki,

Neyle-kimle tehdit edebilir ki?

Mahrum kalabileceğim bir ilgi, sevgi veya benzeri bir şey mi

Yoksa her adımımda yanımda yılmaz birer nefer gibi dostlar mı

Hiçbiri yok, hiç olmadılar ama ben yaşadım işte, ayakta kaldım

Hem doğrusu kim bana niye elleşsin

Bu kapalı devre bir avuç yaşam fonksiyonundan ibaret şeye

Adına hayat denmek durumunda olsa bile

Her şeyi kendim, tek başıma öğrendim, becerdim, bekledim, ümit ettim, kaçtım ya da her ne fiil kaldıysa işte.

Yalnız kendi eksenimde, yalnız benden ibaret her şey.

Bir tür ego değil bu, yalnızca ilk defa kendimden tamamen eminim.

Ben yalnız bile değilim okuyucu

Başka diye biri yok zaten.

Sadece...

Bunu kendime ben yapmadım.