Hani diyor ya şarkıda, yaşarken de ölünür; sen hiç öldün mü sevgilim? Ölme sahi, hem benim için falan da değil ha; ben hala havada olduğu için düşene kadar öldüğü fark edilemeyecek bir kuşum sade. Benim için yaşamak da neymiş zaten, kaydadeğer bir motivasyon bile olamayacak kadar yalnızım; benim için ölmek de neymiş, her yanım ağrı zati.

Gelmeyen birine gitme diyecek kadar...

Aynalara sordum kendimi, bitmiş meğer kimselerin kulak kabartmadığı o nihavent şarkı; sona dayanmışız bak, sıfıra sıfır ekleye ekleye yirmi olmuşuz ne hikmetse. Tüm bu şartlar içinde sevgilim, kimsece sevdim seni, bitmeyecek yokluğunda.
Makbulü mü ağlayan yaralar hayatın, hep bir ağızdan benimsenmemişliğimi öylece tüküren; umudumun günden güne eridiği bir duvar gibi iriliğini aşamadığım o aidiyetsizlik ne vakit yutacak beni; en çok sevdiklerimle en çok sevdiği olduklarım kümelerinin ortak elemanlarının tümüyle ailemden oluşması habercisi mi büyük depremin, çoktan olmuş ve geriye can bırakmamış olanın.

Peki sonsuza bu denli yakışacak kadar dünyadan kopanlar, kendi -ama sadece kendi- dünyalarında kendileriyle kendilerini bizatihi kendilerinden ötürü eylemeye mecbur kaldığında kötü hissetmeyecek mi kendilerini ki, kendileri daha en baştan bu düzene razı olmamışken? Bu kadar kendi başınalık, bi'başınalık iyi değil, insanı başına buyruk gösteriyor yalnızca ama gel gör ki işin aslı başka.

Meçhulleşmeden evvel,
Görseydim bir yüzünü.

Yirmili yılların iki buçuğuncu saatinden yazıyorum sana sevgilim, birkaç senedir olduğu gibi İncir Reçeli (2) izleyip birkaç göz yaşı akıttım öncelikle.
Üzülme benim için, ışıklıdır yolların biliyorum. Yalnız bi'adamım ben kabul et, sanıldığının aksine tek senle de alakalı değil bu, içim tek benim. Bir yerim var, kimsenin dokunmaya yeltenmeyeceğini bildiğim bir yer, yalnızlık bu. Filmde de dediği gibi "Biri olmak lazım, en azından biri için." Ben de işte hep birinin eni olmak istedim; en sevdiği, en mutlu edeni, en iyi dostu, en iyi hissettiği...

Hiç düşündün mü nereye gider başıboş bir kayık, düşünme de zaten, nereye gittiğinin bir önemi yok çünkü, neden başıboş olduğu mesele.
Ellerime değmeyen ellerinin ağırlığı karışıyor geceme, bilmem kaç bin yıl evvel sönmüş yıldızların kayışını şimdi görür gibi özeniyorum yaşamaya; belki çok geç belki hiç gerek yoktu bile.

Kendime ayıracak ne sevgim ne vaktim oldu ama bağışla, değer vermek daha çok bana göre, gör bak değer görmeyi dahi yakıştıramam kendime. Kızma böyle oldu için, böyle geldi böyle gidiyor işte, kötü biri değilim ben bir tanem; sevmeyi seviyorum sadece, hiç sevilmemișken.
Gör içimdekini, yangını da güzel adamı da, bu güne kadar ne yaptımsa iyilik güzellik için olduğunu da; sen bari yargılama beni, dokun, batırmadan dokun sadece,yavaşça. Anlayacaksın.

Şimdilik hoşçakal, seni seviyorum, her kimsen.

Bir ihtimal ben çok yalnızdım,
Bir ihtimal tüm insanlar sana benzerdi.
Gün sonları kendi kendime seninle
Ağlardım, bir ihtimal geçerdi.

Gözlerim bozuk değil buğuluymuş
Ondan da değilmiş, yokmuş göremediklerim
Gördüklerim bile yokmuş ki,
Yürürken elimi tutuyor sandıklarım

Sevmişler beni geçmiş bir ihtimal,
Muhtemelense hiç benimsememişler
Biliyorum hep uzaktım olmaktan "en"i birinin
Bir ihtimal bu son şiir yazdığım.

Bu uzaklık öldürüyor işte beni,
Bir yardım çağrısıdır bu
İş işten geçerse, görüp geçenler
Bir ihtimal vicdan azabı çeker diye

Hissediyorum bir yerlerden, bana uzanıyor saçların. Utanmasan yanımda gibisin, benim için gibisin. Sanki gizli bir gücün durultuyor beni, az kalmış sanki. Evet işte o gün, o güne yürüyor içim.

Başımı döndürüyor, orda bir yerdeliğin. 

O gün için düzeliyor dilim, o gün için ölüyor öfkem, o gün için acısı azalıyor dünlerin, o gün için yaşarıyor gözlerim... O gün sevgilim, ben dünyanın en güzel adamı olmak için... O gün sana biraz olsun yakışmak için... O gün için değişiyorum bir defa daha, son nefesimin içinden de son bir tane çıkarıp, kimseyi sen sanmayarak bu defa.

O gün için heyecanım taze tutuyor aldığım nefesleri, gözlerimin içi gülüyor bir şeyden haberdar gibi; bilmiyorum ben, ne zaman ellerin ellerimde buluşur, ne zaman üstüme alınmalık olur o hangi renk gözlerin; bir önemi yok oysa... Bundan sonram dünyanın en iyi, en ılımlı, en anlayışlı, en sevecen insanı olabilmek için.

İlk defa içime siniyor, hiç nedensiz iyi bir ihtimal.

O gün için her zamankinden farklı bir yakınlık içimde, ya ben kafayı yedim ya kalbim hissediyor seni, bir yerde öylece bana varıșınla filizlenecek mucizeyi. Buramda bir yerdesin Allah bilir, yakınsın, "belki yarın, belki yarından da yakın."

O gün için atışını duysan kalbimin, göğüs kafesimden sana belki daha doğduğum ilk günden uzanan ve ikimizin dahi asla bilmediği o incecik ip titreșiyor sanki, yakından geliyor sesin sevgilim, kendimden bile yakından; öylece sessiz, sakin, adlı bir dalga gibi.

Gecikme o gün için,
En "iyi" halimle bekleyeceğim
Ve her şey güzel olacak.

Dümdüz oturuyor olacağım, cebimde beklentisiz, hissiz; birbirine girmiş saçım sakalım, yorgun olacağım; alaycı bir tavır ağzımda, kitap okuyacağım.
Sen geleceksin, hava ısınacak, ben anlamaktan aciz; her kim olacaksın, bilmeden edeceğim. Anlatamam anlat desen, demesen duramam; ne renktir acaba saçların diye düşünüyorum, gözlerin çabuk mu kızarır senin de.
Bilmiyorum, bilmeyeceğim, şu an burdaysan bile.
Kim bu adam diyeceksin, niye bakıyor bana?

Sevgiden güneşlerde kurudu kalbim,
Kendime yetmeyip unutalı oldu epey;
Sakin bir üzgünün parmak uçları gibiyim,
Titriyor bir yerler içimde, ben depremim.

Yakıştıramayacağım sana senliği biliyorum, en çok da merhametin korkutacak beni, yanımda çok uzaktaki beni çağıracaksın bilmeden, aklına bile getirmeden dönümleri. Uzanıp her acıdığımda omzuma, o şarkıyı güzel okuyacaksın.
Kim bu adam diyeceksin, öyle kim ki durduk yere? Sahi kimim ki, kimin kimiyim ki?


Kim bu kadın diyeceğim böyle birden, bana biri niye gelir ki? Şaşkınlıktan saçmalayacak ve pişman olmaman için her şeyimi vereceğim belki.


Bir anlamı olacak mı gözlerimin, bunca zaman sonra, perde kapanıyor derken tam, ilişirken soğuğa. Bir parça dokunacak mısın... Ellerin iyi gelir tahmin edebiliyorum, stres mi hüzün mü her nedense dökülüp duran saçlarıma. Kim bu adam diyeceksin, niye seviyor bu kadar?

Kim bu kadın diyeceğim, bana sakal düzelttiren, erken kalkmayı öğreten, günaydına alıştıran, dudaklarımı iki yana açtıran. Nedenini nasılı sorgulamayacağım bu defa, her an hayal olduğundan korkacaksam da.

Şarabım gülüşüm olacak senle, belki çok yeni ama derin, o beyaz eve gideceğiz şarkıdaki; unutmayacağız dahasını yeni nefeslerin; kim bu adam diyeceksin, niye soğuk elleri.
Özlediğim bir şey kalmayacak seninle, çatlasan da meraktan, açmayacağım eskiyi. Allah Allah diyeceksin, her kimse hoş geldi.

Sana yemin ediyorum,
Beni çok seveceksin
Kim bu kadın diyeceğim,
O da gitmesin.