Kızıyorsunuzdur muhtemelen bana ve inanın haklısınızdır da birazınız fakat haklılığınız bir şeyleri değiştirmeye yetmez yazık ki, tıpkı uzun bir zaman bende olduğu gibi.
Bitince bitiyor işte, yoksa kendi kendime "İnsan sevgimi bitirmek istiyorum!" diye bir çaba göstermedim; şayet göstersem dahi beceremezdim ki, bu benim değil, ancak hayli kalabalık bir kitlenin, üstün iş birliğiyle mümkün olurdu, nitekim oldu.
Çokça hayallerim mevcuttu benim en güzellerinden, siz de bilirsiniz, ardına dek insan odaklıydı üstelik; bu yüzden sorup dururum zaten neden neden, neden beni bu hale getirdiğinize akıl sır erdiremem. Kimseden tek bir gün desteğimi, sevgimi, dostluğumu esigrememiştim ben, bir an olsun kimsenin körülüğünü yahut kendi çıkarımı gözetecek bir düşüncem olmamıştı, kimseye yalan söylememiştim...

Rahat mı içiniz? Benimki değil, tüm kalbimle soğumuş ve nefret dolmuş da olsam her türlü insan ilişkilerine değin topyekün, o eski kalbimi de özler oldum; o kadar can atardım ki içimdeki iyiliği, merhameti ve vesaireyi söndürmemek yahut yeniden alevlendirmek için... Ama yapamadım, kendi kendime yapabileceğim bir şey değildi bu, kandırmayın kendinizi, hepinizin parmağınca itildim ben bu boka, yalnızca ve yalnızca SİZİN YÜZÜNÜZDEN!
Kıymet mi verdiniz, halden mi anladınız, başka çare mi bıraktınız? Hayal bile edemezsiniz içimdeki bu nefretin üveyliğini ve buna rağmen sırf onu hak edişinizden ötürü onu ne derece benimsediğimi; yaşamak adna mecburdum kendime yabancılaşmaya, başka biri olmaya, SİZİN YÜZÜNÜZDEN!
Kendimden, başkalarından, masumdan-suçludan, iyiden-kötüden, kısacası herkesten gocunuyorsam SİZİN YÜZÜNÜZDEN! Kısasa kısas gidip en ufak bir şeyde kan kusturuyor, sürekli kavga gürültü çıkarıyorsam yine SİZİN YÜZÜNÜZDEN!
Asla güvenemem size, hiç bir insana; hiçbirinize asla sevgi gösteremem zira üzülürüm, merhamet edemem bilakis kaybederim, inanamam çünkü yara alırım; kaybolurum, binaenaleyh aranıza karışamam ve inanır mısınız bunların bile hepsi SİZİN YÜZÜNÜZDEN!

Siz insanlık,
Beni de iğrendirdiniz kendinizden, gurur duyun eserinizle; uzaksınız ve öyle kalın mümkünse. Tarifsiz bir öfke koydunuz içime belki ama yine de izin vermeyeceğim, beni diye diye kötü kılmanıza.
Ben yalnızdım, yalnızım ve öyle kalacağım, "medeniyetiniz" (!) size kalsın, ben iyiyim -her anlamda- ve öyle kalacağım, hepinizden uzakta, en uzakta, sizin sayenizde...

Şimdi kimin yüzüne baksam gidici bir eda, kim ne kadar sıcak yahut samimi olursa olsun öyle; hepsi gidecek, ellerinde olarak ve isteyerek. Güvenmiyorum hiçbirinize, hiçbirinizi beklemiyorum, istemiyorum, sevmiyorum! Çünkü ben bugün bütün bu kimsesizliğimle "asılı" ağlarken... Kimseye güvenemem, hiç kimseye zerre güvenemem; sütten ağzım yanmadı çünkü benim, süt içtiğim bardak kendini kırıp bileklerimi kesti. Dayanmıyorum artık, sebebim yok, mutlu olmak için de öyle; şükretmek ayrı bir şey, bin defa şükürler ola şu günümüze ama yine de mutsuzluk için sebep çokken eser miktarda iyi herhangi bir şey için zerre yok. Bu kadar bu yazı, bu da yorgunluğun teminatı. Sonsuz bir sessizlik olsa şimdi...

Vicdan değilse bile iç ses eskisinden de muhalifleşince mesela... Yahu kalmamış ki kendime itimadım benim; sorsan kimseyi bırakmadık yarı yolda, unutmadık ya da ne bileyim azalmadı sevgimiz vesaire...
Öyleyse neden diyeceksiniz, galiba inanç ağır bastığından "eski" dostlara, rağmenlere rağmen belki de geçmişe sadakat ve özlemden.
Bilmem gerekiyor ki kötü adam ile sinirli adam farklı şeyler, hele ki sinirini birilerine borçlu olan adam bambaşka, aslında her şeyi seven adam daha da başka. Peki kimdir kötü kötü dediğimiz? Can yakmayı arzulayandır misal, nitekim benim tek yaptığım -yazık ki hayli katı da olsa- başkalarına kendime dair sınırlar çizmek, kaldı ki o da sırf kendi güvenliğim adına; bu dünyada dişlerimi göstermeden var olamadım ben, kök söktürmemin tek sebebi bu işte...


Sordum kendime, hiç can yakmayı, birinin başına bir fenalık gelmesini falan arzuladım mı diye; evet dedim, hem de çok üstelik ama devasa bir fark ile... Buna fırsatım olduğunda asla kullanmadım, asla o denli kararamadı gözlerim; ben her öyle anda, kimselere çaktırmadan, olması ihtimali bile ortada olmayan o canım kızımı hatırlayıp sustum.
Çok can da yakmışımdır, yaktım kabul; hala hepsi de şuramda dikili çividir üstelik ama yemin olsun, hiçbiri ne bilerekti ne isteyerek, tıpkı kendimi -en azından bu günlere dek- zerre gözetmemişliğim gibi.
Yine de kabul etmek na-kötülüğümü, garip hatta mağrur biçimde güç; sanki kabul edecek olsam, doğrusu sanki zayıflığımı, yenilmişliğimi vs. de beraberinde kabul etmiş olacağım, anlıyor musunuz?
Kendime inanmamın koşulu geçiyor mu dersiniz başkalarının bana itibardından, koşulsuz ve tıpkı benim -bir zamanlar onlara olduğu gibi- sonsuz itimadından.


Böyle sevmek diyorum bu kadar mı zordur beni -kendime de bu sorum- yani herkeslerin kendilerine karşı talep ettiği üzere "olduğum gibi"? Kızma beynim kızma, kalbim daha pek cahil; kendimi kabullenme hususunda başkalarınca edindiğim türlü zulmün doğurduğu ve doyurduğu, bitmek bilmeyeceği aşikar bir inanmak muharebesi işte bu.
Öyle ki 24 varyasyonunu satır ve sütun halinde tekrarsız birleştirsem bile 4 kelimenin 3 kıtada, hala daha inanamam kendime. Kendiliğim öldü benim, helvamı yer miydiniz?


Alptuğ yine yazdı, birileri okudu-okumadı, yine çare yok, yine havada kaldı.