Sinirimin küpünü alsanız pi sayısına tekabül edecek oldu, muhtelif sebeplerce insan yüzü görmeye tahammülüm kalmadı...

Sizin insan görünce mideniz bulanıyor mu?
Benim bulanıyor işte.

Bu öfkeyi ve hüznü devamlı son raddede bulundurup cebimde, hala birine zarar vermemişliğimse beyhude bir meziyet işte. Görünen köyün kılavuzu bir taraflarına giredursun dış mihraklarımın...
Anlamadı ve asla anlamayacak ne yardımını esirgemeyen -sağolsun- Ceren hoca, ne dostum Emir, ne diğer dostum Beyza, ne Eda, ne güya eski "dostum" Nihansu, ne bir zamanlar öz kardeşim dediğim Miray, ne sevdiğim ama bensiz mutluluğunu görünce -diğerlerinde de olduğu üzere- kendimden vazgeçtiğim, daha da karşısına bile çıkmayacağım Beyza, ne beni seven (şüpheli) Meltem ne İlyas, ne beni anlamaya en yaklaşan olsa da Sena, ne de herhangi başkası!

Kısa olmayı hak eden hikayeler gibiyim...

Siz de anlamıyorsunuz, bu bahsettiğim şey yalnız olmanın gocuntusu değil ve asla da olmadı; her yerde, herkesin ellerinde kanım var sanki, herkes ama herkes yabancı, kimseyi tanımadığıma yemin edebilirim, kimse hiçbir şeyim değil adeta, sanki önceleri bütün o şeyleri biz değil de bir başkası... Uzatmanın alemi yok, bilmediğim bir dünyadayım, ben eskide kaldım.
Hakan Günday yazınca edebiyat gibi geliyordu ama harbiden "İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır." Yanisi, yapmam fakat sözgelimi kesiversem kendimi; bu kendimde yara açmak falan değil, yalnızca ve yalnızca içimde açılı ve kapanması için yeterince çok gecikilmiş bu yaranın (bir kısmının) vücuduma taşınması olur.... Siz bir ben olmadıkça -ki aman ha- beni iyi neyim edemezsiniz, anca geçici sakinleştirir, ama kaçınılmaz sona -yani her ne ise ona işte- engel olamazsınız, ben delirirken dört duvar arasında bir başıma, orda yahut burda, yahut kalabalıkken etraf ama ben sessiz kendi kendimeyken... Ben delirirken zaten göremezsiniz!

Belki de derdime tek çare -ve sanırım olması gerektiği üzere- bir deus ex machina, yanisi tesadüf vs. adı altında ilahi bir müdahale; ibadetlerim noksan iste de kesmedim asla duayı, ellerim semaya bakmasa da her anımda içimden bir ses yükselir oraya, kurtar beni dercesine ama konu bu değil, konu Niçe'yi yahut Tolstoy'u bir hususta anlamak işte...
Niçe'nin eziyet gören ata sarılıp hayatının geri kalanını nasıl geçirdiğini de, Tolstoy'un gitmek isterken (bir yerden tanıdık geliyor) "tren" istasyonunda hayatını kaybettiğini de ilk duyduğumda; onları ve kendi istikbalimi çoktan hissetmiştim derinde, o günden beri... Neyse.
İster kendini soyutlama, ister başka bir şey diyin buna ama ben etrafımda bırakın insan, canlı namına hiç görüyorum. Alttan alanın canı çıktı bir kere, şimi bana sükunet öğütlemek farksızdır küfürden bile.

Deus ex machina beni buluncaya dek, tansiyon yahut kalp kriziyle ardımda götürürsem bu vehameti, vasiyetimdir Yeraltı filminin son sahnesi ve hakkım da helal değildir, umudum ve gençliğimin bayatlayışı misali.

DEV ULAN DEV! Canım yanıyor anasını satayım, bilmek istemeyip bu sayfayı kapatmaya can çekişeceğiniz denli fazla ve de uzun zamandır, üstelik suratınıza haykırmadıkça hepiniz bi'habersiniz! Nefret ediyorum, bağırmak, kırmak, yakmak istiyorum ve artık o çok istediğim kızım bile girmiyor hayallerime, törpülemiyor öfkemi. Allah seni kahretsin insanlık, üstün kalsın.
Ne istedim, alt tarafı huzur, alt tarafı sevgi, sakinlik; istediklerimi kat kat sun"muş"tum üstelik... Düşmanşığım da çok görülmesin artık, üstüm kaldı, hatrım kalmamış ama hakkım kaldı.

Sessizlik istiyorum
Değil hiç kimseyi
Bu yazı da ben gibi
Bitti!

Kendi kendime yine önce Beyza'yı, sonra Meltem'i, ardından eski dostları... Verilip tutulmayan sözleri, içi boş olduğu anlaşılan onca güzel sözleri... Hatırladım ve konumum acı verdi işte, unutulmuşlukça önemsenmeyişim, onca dostluğun meğer hiç oluşu ve beni bu...

Ben daha ne yazabilirim ki ey okuyucu sen anla... Kalemimden günübirlik lakin her günlük ölümler sızıyor daha nasıl yeter dermanım anlatmaya da ne gelir elinizden? On sekiz yıldır yaşıyorum bir yalan ve hiçi katiyen sektirmeksizin; kömür karası göbek bağım kopa da kurtulam, gürz misali hücum eden beynime, hatıralar skalasından... Güç kere güç iken dayanmak ve yalnız ailem kalmışken, bir nefeslik çabam da yalnız ve yalnız derslere işte; üniversiteyi kazanmak herkesin tek çaresi ama benim daha fazla; herkes üniversiteyi kazanamazsa geleceğini kazanamamış olacak ama ben sadece geleceğimi değil, insan yerine konma ihtimallerimi de, hakiki dost bulma ümitlerimi de, geçmişi silme şanslarımı da toptan kaybedeceğim.

Bir siper ardında patlayasım var zahiyatsızca çevreye, bilakis çevre bana duyarsız; dört yanım ihanet şarampolü, kalbim kan pompası değil kan gölü. Nefesim mücadele değil Allah öyle istiyor; gözden akamayan yaşım nefesimi darlıyor. Kimse de bir zıkkım bilmiyor, beni ben bilirim ve beni bu... Kendime ayıracak bir benim eksik, tamamına kalkışınca gitmek icap ediyor.
Ben bana sığamıyor, beni omuzlayamıyor, kendimle bağlantısını kuramıyorum; hoyrat bir başkalaşımca her yol mevcudiyetsizliğimi ifşa ediyor en dost bellediğim gönüllerde her defa... Ben bir önceki yazıdan hareket ve hararet ile neremdeyim ve nerelerindenim kimlerin en uzak en yakın; bir ağaç altında misali uçuşup sönüyor canım. Yalnız olmak değilmiş ki mesele, boşa çıkmakmış dostluktan bir avucunda sevgi, diğerinde güven ile... Hiç dost, hiç arkadaş olmadığımızın idrakına, tahmini namümkün acılarla vardığım insanlara beslemiş bulunduğum masum sevgi, sadakat, güven ve hisler...

Aramayacağım asla bu günleri, halt etmiş demişse her kim, asla ama asla gelemeyeck hatrıma zerre mutlulukla bu günler; ukte kere ukte hayatım, bitsin bitecekse... On saene de sevgi koklasam anca ayılırım, on sene de birine sarılsam gayri zor yatışırım. Uktelerimi ipe dizip çeksem tesbih niyetine, koparmadan bir dakikayı zor çıkarırım.

Ve beni bu halimle
Ve beni bu yaramla
Ve beni bu...
Kim kabul eder de
Koşulsuz basar bağrına

Ve beni bu gün ve gecelerde, rağmenlerini yanında getirip oyalayacak güzel sebebim nerde ki inandıra kendi kendine.

Gömün beni ve beni bu...

Bir yerinde yoruldum işte, aldanmışlığım, bıkkınlığım ve de su götürmez yalınlığım ağır basar oldu sevgime; beklemiyorum artık iyilik, merhamet, güzellik, dostluk... Bir yerinde ummayı bıraktım.
Bir yerinde anladım işte, imkana dayalı zeminlerin tümü birden dümdüzleşse dahi; gelseler bile arkadaş olamazdık tekrar, bir yerinde isteğim kalsa da bitti çoktan inancımla itimadım, yorgunum bir yerinde, kalmadı itikat yahut itibarım.
Bir yerinde yaşamın, hissederken ayrıldığımı kendimliğimden, tai basmak gerekirdi yüreğe, iş işten geçesiye.

Suçlamak, yargılamak dedinmi baki; dinlemekse namümkün ve siz ahlaklısınız, aferin size. (!)

Bir yerinde gelmezleşti birilerini sevip değer verme isteği lüksü içerimden; bir yerinde, hatta tam solunda yolun, kalmadı itimadım yahut ufkum dair, ne kendimden de varlığımdan...
Yoktum işte yoktum ben, hiçbir yerinde kimsenin; yalnız kere yalnız ve adi de bir savaştım, beynimin bir yerinden sesler daimi, "Sevmiyorlar işte seni!"
Onlarla başkaları, hatta onlar da başkaları; bende ise, içimin bir yerinde derinde, tükrük yüklü mahkeme duvarı. Daha yakındılar onlar onlarla, hep... Ben? Kendi uzaklarımda bir yerimde bütün önyargıya müsaitliğimle büst misali asılı darağacında her gün.
Kimdim, neydim, ne önem arz ederdim, yokluğum neyi olumsuz etkilerdi yahut etkiler miydi, kimin gerçekten neyiydim der iken; soruların bir yerinde kalbim kırıldı, yen değil öfke içinde kaldı.

Göze batmak zorundaydım bir yerinde hayatın, anlamanızı katiyen ummayışımla birlikte, kendimi kötü durumda göstermek ve devamlı kendimi haklı bulmak adlettiğiniz şeyleri; kimsenin sormamışlığından yaptım bir yerinde, haklı bulduğum için vaktinde herkesi kendimden öte.
Alptuğ geçimsiz, uyumsuz, agresif, deli, karamsar ve vesaire... Eyvallah. Neden sorusu ise anlaşılan bu karanlığın derin bir yerinde.
Bir yerimden yükselen nefretin devamlı benim haklı olduğum durumuna dayanmasınınsa tek sebebi; daha hala kimselerin bir tek konuda, ufacık bir konuda dahi beni haklı görmekten adeta aşk ile kaçışıdır sayın okuyucu.

HİÇ BANA SORDUNUZ MU?

İşte bütün bu alacalı gürültünün baş mahremiyeti ve nedeni soru, ego tabir edebileceğiniz bütün hallerim isee, bütün çılgınlık ve kafa tutmalarımsa sadece bu duruma gayet adil bir misilleme. Kabullenin kabullenmeyin, işte ben tam ortada, demir bir leblebi gibi, bir başıma ve tek başıma olduğunun bal gibi farkında bir biçimde, memnun olarak olmasa da gayet razı bir halde duruyorum, sıkıysa devirin yahut sevin!
Sorulara cevap alamamaktansa, mikrofona el koydum şovun bir yerinde; gösteri devam etmeliydi, bine karşı biricik ve tam gaz şimdi. Asla önemsememiş ve kaile almamışlıklarıyla insanlık buyuranlar, gerçekten istediklerini almalı mı? Bu düzene bir dur demek gerekirdi, ipin ucunu kaçırıp dur olduk iyi mi?
Kaybedecek bir şeyin yoksa kendini kaybedersin evvela bir yerinde, aşkın da dostluğun da bu yatar merkezinde, çığlıklar en başından beri vardı ve hiç dinmedi, yalnız zaman zaman sessizleşti bu Alptuğ'un içinden gelen; duymaya niyetiniz yok idi bir yerinde, mecbursunuz şimdi ise.

Her günlük muharebe doludizgin, mobingin bini bir lira, en yalnızı, en hayaleti, en yüzüne bike bakılmayanı ve inanın inanmayın en hak etmeyeni bizdik bu sevgisizliği, okul yahut her nerenin derseniz.

Mutlu olacak mıyız dersiniz,
Bir yerin bir yerinde.

    Madde 1: Bu dostluk sözleşmesi, taraflar arasında sağlam temellere dayalı, sahici, samimi ve uzun ömürlü bir dostluk kurmak amacıyla oluşturulmuştur. Taraflar, aşağıda belirtilen maddelere sadık kalacaklarını, namus ve şerefleri üzerine yemin ederek kabul ederler.

    Madde 2: Taraflar arasında herhangi bir anlaşmazlık halinde, her iki taraf da karşısındakinin açıklamasını dinlemek ve sağlıklı bir diyalog kurmakla yükümlüdür.

    Madde 3: Taraflar, birbirlerinin hak ve özgürlüklerini, yalnızca karşı tarafın iyiliğini gözeten gerekçelerin mevcudiyeti halinde, ortak güvenilir bir üçüncü şahsın şahitliği çerçevesinde ihlal etme hakkına sahiptir.

    Madde 4: Sözleşmenin imzası itibariyle, taraflardan birinin diğerine sevgisini sebepsiz yitirmesi, azaltması yahut koşulsuz şartsız öyle hissettirmesi bir suç niteliğindedir. Mağdur taraf, makul bir hak talebinde bulunabilir.

    Madde 5: Tarafları ilgilendiren her türlü karar, beraberce ve üçüncü şahıslar olmaksızın alınacaktır.

    Madde 6: Anlaşma gereği, taraflar birbirine herhangi iki arkadaştan daha yakın olacak ve daha çok ilgi gösterecektir.

    Madde 7: Taraflar, birbirlerinin girdiği tartışmalarda objektiflik gösterecek ve zor durumda, her türlü baskı ve tehdit karşısında dahi diğer tarafın yanında olacaktır.

    Madde 8: Taraflar, yaşadıkları yahut hissettikleri olumsuzlukları karşı taraf onlara sormaksızın anlatmakla yükümlüdürler (ailevi meseleler hariç).

    Madde 9: Taraflar, birbirlerinin bulunmadığı ortamlarda her koşulda onun hakkını gözetmekle hükümlüdür.

    Madde 10: Taraflar, birbirlerinin özel buldukları şeyleri ve özel günleri (örn. doğum günü) ekstrem şartlar haricinde hatırlamak zorundadır.

    Madde 11: Taraflar, dostluklarını her ortamda rahatlıkla ve gururla dile getirebilmeli ve utanç benzeri bir duygu hissetmemelidir.

    Madde 12: Herhangi bir ayrılık halinde, tarafların birbirine karşı saygıyı muhafaza etmesi ve suçlu tarafın gerekçe yetersizliğinde dahi suçlu tarafa ikinci bir şans tanınması esastır.

    Madde 13: Önem arz eden hususlarda, taraflardan birinin diğerine yapabileceği bir iyiliği gerekçesiz olarak yerine getirmemesi bir suçtur.

    Madde 14: İki taraf arasında üçüncü bir şahsın (örn. sevgili veya diğer bir arkadaş) arabuluculuk veya aracılık harici girmesi ve taraflardan birinin üçüncü bir şahsa diğer tarafa davrandığından daha yakın davranması bir suç teşkil eder.

    Madde 15: Taraflar arasında sükuneti zedeleyecek bir iddianın varlığı halinde, iddia makamı ve sanık taraf yüzleştirilmelidir.

    Madde 16: Taraflar, birbirlerinin anlık tepkilerinin bir sebebe özgülüğünü göz önünde bulundurarak mümkün olduğunca hoşgörülü ve yapıcı olmalıdır.

    Madde 17: Taraflar, bir tarafın diyalog ile uzlaşma teklifini reddedemez ve diyalog boyunca sakinliği korumakla yükümlüdür.

    Madde 18: Taraflar, birbirlerinin rahatsız oldukları hal ve tutumları birbirine bildirmek ve karşı taraftan bildirilenlere uyum göstermekle hükümlüdür.

    Madde 19: Taraflar, birbirinden çok özel olmadıkça hiçbir şeyi saklama hakkına sahip değildir.

    Madde 20: Taraflardan birinin anlattığı espri niteliği barındırmayan herhangi bir şey, tehdit oluşturmadığı müddetçe üçüncü şahıslardan gizli tutulmak zorundadır.

    Madde 21: Taraflar, kısa aralıklarla birbirini yoklamak, hal hatır sormak ve sohbet etmekle yükümlüdür.

    Madde 22: Taraflar, üçüncü bir kişinin yakın arkadaş olduklarına şüpheyle bakmasına neden olacak herhangi bir davranışta bulunamaz; ancak bu konuda birbirinden hak talebinde bulunabilir.

    Madde 23: En az 6 (altı) maddenin ihlalinde mutabık olunması yahut söz sahibi şahitlerce doğrulanması halinde, sözleşme ileride yeniden başlatılabilecek şekilde feshedilir ve taraflar yalnızca 2 (iki) defa sözleşme yapabilir.

    Madde 24: Taraflarca mutabık olunduğu takdirde sözleşmeye yeni maddeler eklenebilir veya mevcut maddelerin niteliği değiştirilebilir ve genişletilebilir.

    Madde 25: Sözleşmeyi feshetme talebinde bulunan tarafın barışma şartları mevcut, mantık, kişilik ve insan haklarına uygun ise, barışmak isteyen tarafın bunları uygulamaması teklif dahi edilemez.

Anlaşmanın feshedilmesi halinde usül icabı iki taraf da birbirinden özür dileyip (hatalı tarafın kim olduğuna bakılmaksızın) mümkün mertebe sarılarak dostuğu noktalandırmalıdır. Antlaşmanın feshi hususunda kıskançlık ve birtakım, tek seferliği kanıtlanabilir ihlaller değerlendirme dışı olduğu gibi, taraflar kendilerine karşı uygulanan ihlalleri isteğe bağlı mazur görebilme hakkına sahiptir. Ancak fesih talebinde bulunan dahil her iki tarafın en öncelikli gayesi antlaşmanın sürdürülmesi olmalıdır. Buna ilaveten, yalan söylememek vb. Zaten herhangi insani ilişkinin temelinde bulunması arz eden türlü etmen de halihazırda maddelere dahildir.

Taraflar:

Adı Soyadı: _______________________ İmza: _______________________

Adı Soyadı: _______________________ İmza: _______________________

SÖZLEŞMENİN BASTIRILABİLİR HALİNİ DE AŞAĞIYA EKLİYORUM:

Belki birazından uzlaşmacı olsaydı hayat, ne vardı diye düşünmemek elde değil; insanlar, haydi sevgiden de güç bela geçtim fakat bir tutam anlayış? Taburedeki fil çaresizliğinde oluşumun dışarıya beni bir gülle gibi göstermesi, arada nice fark fakat görülmüyor işte.
Mesela bu akşam olanları ele alalım, neydi o öyle hesap sorar gibi? Hesap sormadığımı biliyorum evet, sadece bir meraktı, asla aklımın ucundan dahi geçmedi neden derken en ufak ne kızgınlık, ne kırgınlık ne de yanlış anlama fakat... Uzaktan bakınca öyle duruyordu işte bunu ben bile gördüm; neden sordum bunu, neden pireyi deve eder oldum.
Son olanlardan sonra -yani son dediysem aylardır olup bitenlerin hepsi- diken üstünde gibi hayli hassas ve alınganlaştım, nitekim bunun dışarıdan bu şekilde yorumlanmaya elverişli bir şey olmadığının da bal gibi bilincindeyim ve yakan da bu değil mi beni? Birileri "Senin sinirlerin bozulmuş belli." dese, "Gel buraya, hepsi geçecek." dese, sarılsa mesela; yemin olsun tek başıma toplumsal çözülme yaratacak ölçüde höykürürüm belki bu değişimi, aşırı duyarlılaştım sanki, tıpkı bir hamile gibi, mesela bir ölüme.

Belki biraz uzlaşmacı olsaydı hayat, her yerim güneş yanığıymışçasına en ufak dokunuşta kıvranmazdım ve daha kolay olurdu, bari en azından giydiklerimin ardından gözükebilseydi yanmışlığım, yaptıklarım bu kadar tuhaf bir akıl zemininie sığmak zorunda kalmasaydı.
Anlıyorsunuz değil mi? Yani tutarsız falan olmadığımı ama bir şekilde, çok çok garip bir şekilde hayli tutarsız gözükebilmeye olan daimi elverişliliğimi? Doğru söyleyin, lütfen doğru söyleyin. Ne düşünüyorsunuz hakkımda, ne hissediyorsunuz, söylediklerimden kaçı, hangileri sizin için geçerli düzeyde inandırıcılık barındırıyor.
Hapşursam dünya dönmeyi durduracakmışçasına temkinli durmaya çabalarken bile an be an, kalbim mi, aklım mı, kalın bağırsağım mı emin değilim ama biri bana ağır bir oyun oynuyor, kendi içimden biri; adım adım paranoyaklığa koşuyorum belki de kim bilir; nitekim hala bu konuda ciddi bir endişeye kapılmamam gerektiğini biliyorum, çünkü bir şefkatle, çok ciddi, çok ağır ve çok uzun da olsa bir şefkatle hepsinin geçeceğini adım gibi, şuramda biliyorum.

Bahsetmeye bocaladığım şey işte sadece şu on bir saniye: