Başlık bir yana dursun, böylesi görülmedi ne zulmün ne ölümün... Görüldü atılması, takipten çıkarılması gibi saçmalıkları önemsemeyen adamın, çok da yerinde bir mazereti vardır; sevgisine, aşkına görüldü atılmış, hayatı onu takipten çıkarmış... Şimdi bu adam, sırf kalabalıklara yerli yerinde görünmek adına bir günden sonra kaybolan hikayelerden mi paylaşsın? Ya da dur daha iyi bir fikrim var, iyisi mi

Varacağı kadar eften püften sevinç ve beklentilerimizin olmaza, yokuş çıkmak gibidir o dudaktaki menem titreme, o çok da önemli değilmiş gibi tavırlar, aniden karga gibi katılaşan yüz. Ve o yüz öyle kalıyor bir süre sonra, gündelik gülüşlere eyvallah belki ama hepsinin altında o asık surat kor-k-uyor mevcudiyetini, olmamışların daha da asla olamayacağını zoraki kavrayıştan. O vakit akla ilk

Unutulmuşlar ülkesi Zalimin kendini ispat endişesinin yanında Gözlerimin karası adına belki de Otobüs şoförlerinden kalanlarla... .embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; } .embed-container iframe, .embed-container object, .embed-container embed { position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; } Saniyenin seksenaltıda birinde cereyan edeceği düşünülürse ölümün ve pişmanlığın ve aşkın ve