Alptuğ'un Mekanı

05 Nisan 2017

Şebnem Meselesi

Şebnem dediğin komşunun içine kapanık kızı, Şebnem dediğin intihara meyilli bir dalga, Şebnem dediğin hep gördüğün lakin tanımaya davranmadığın o "Nasılsa beni sevmez." kız. Şebnem senden olduğunu bilmediğin, yanı başında olup görmediğin kadın ve her Şebnem bir parça unutulmuşluğun eseri...

Yağmurlu falan değil, hatta gayet de güneşli ve benim evden çıkmayı aklıma dahi getirmediğim gün kapımı çalan, dokuz numaranın ev sahibi Sabri beyin tek kızı; neden kapımı çaldın, tabip misin yar mısın demeye kalmadan hüzne boğulduğum Şebnem, elindeki poğaça yüklü tabak kütlesini, saçma bir ten teması gerçekleştirmemek korkusu ile tereddüt edişimi, tabağı eşiğe bırakıp giderek trajediye dönüştürecek denli kırgın ve dik başlı Ankara kadını...
Hem kırgın bütün hücreleriyle, hem sıkılgan göz altlarıyla; matemine giremezsin üşürsün, lakin kalbinden de atamazsın, on metre öteden hissedersin vakurluğunu ama yaklaşamazsın; oysa onu da kimsenin -hatta özellikle senin- yaklaşmayışın deli eder, anlayamazsın. Ben? Evlenince anladım.
Umar mıydım oysa kırık kız Şebnem'in, hayatında daha fazla kırgınlık istermişçesine karanlıkların adamı benden medet bekleyeceğini... Demek yeterince kararmamışız ikimiz de, olsun, kararacağımız varmış...

Yine de niçin beni geçirsindi akıl haznesinden şiir okurken, herkesin sırt çevirdiğine o niye yüz çevirsindi. Kalp hastasıydı Şebnem, ona gerçekten kalbimi veremeyeceğimi bilerek neden beni seçsindi. Şükür ki bunun da cevabını yine kendi verdi: Şebnem her an ölebilmek demekti, ona göre onu hem en çok ben sever, hem de öldüğüne en az ben üzülürdüm; biliyorum bu ikisi normalde zıttır ama o bana güveniyordu, sonrasıysa benden ona ondan bana türlü göstermelik soğukluklar, sevgisizlik yalanları... Sırf ikimizin de kaçtığı o "cıs" yüzünden, acımasın diye...
Böyle istiyormuş çünkü farkındaymış, ben gibi sevenler yalnızlığa alışkınmış. Böyle konuştuğuna bakmayın, asla hasta psikolojisine sahip değildi, sadece fazladan gıcıktı Şebnem, ona katlandığım gibi bir saçmalığı asla tesadüf ettirmedi aklına; hatta şakayla karışık ti'ye alıp ölümü, "Ölsem de kurtulsam senden be!" derdi gülüşürdük, bunun şaka olduğunu anlayan tek kişi bile olsam azar azar üzülürdüm... Bizim artık bir gerçeğimiz vardı, yaklaştıkça yakardı, bilmek tazelerdi...
Hiç ağlarken görmedim onu ve bu yüzden de kendimi hep bir adım uzağında hissettim ki bu acıtırdı, en fazla sessizdi tıpkı ölüm gibi, sessizliği acıtmazdı, şiir kitaplarına kamufleydi...

Dün gece vefat etti Şebnem, ardında üç yaşında bir Şebnem daha ve otuz üç yaşında hüzünlü bir çocuk bıraktı. Hazırdık ama biz onunla, ölüm her ne kadar çıplak da gelse bir bir yaptık geçenleri aklımızdan; en sona saçlarını okşayarak kanepede uyuyakalma klişesi kalmıştı ki, ilk telde yumduğu o güzel gözleri bir daha açtırmaya benim bile gücüm yetmedi, sıkıldı ve gitti...
Taşındık apartmandan şimdi, bizi bir komşunun bulamayacağı, eşiğimize poğaça bırakamayacağı kadar uzak bir yere; Şebnem olmayı Şebnem'siz anladık Şebnemle; Meğer Şebnem her gün dönüp gittiğimiz kapılarmış, meğer Şebnem kestiğimiz tüm hedefe ulaşacak umutlarımızmış, Şebnemden geçmiş, şebnem kadar olamamış, ölememişiz.
Ara sıra gidiyorum mezarına, hala çarpışıyor yalnızlığımız. Nereden mi anladım? toprağına eğildiğim vakit okulda her bir başıma kalışımda okuduğum şiir kitabının sayfaları kokuyor.

02 Nisan 2017

Görüldü

Başlık bir yana dursun, böylesi görülmedi ne zulmün ne ölümün...

Görüldü atılması, takipten çıkarılması gibi saçmalıkları önemsemeyen adamın, çok da yerinde bir mazereti vardır; sevgisine, aşkına görüldü atılmış, hayatı onu takipten çıkarmış... Şimdi bu adam, sırf kalabalıklara yerli yerinde görünmek adına bir günden sonra kaybolan hikayelerden mi paylaşsın? Ya da dur daha iyi bir fikrim var, iyisi mi yalnızlığını örtmek adına köpek filtreli, sahte gülüşlü fotoğrafları ile donatsın üç tarafı çaresizlikle çevrili insanlık yarımadasını. Gerçekten gerek var mıdır bilmiyorum bu kadar kasmaya, mesela sırf "Ben yalnız kalmam!" mesajı vermek adına parayla takipçi kasmalara, tanımadığın insanlara yirmibirinci yüzyılın yeni mahremi olan profilini açmaya, her bir fiiline karşılık bekleyip -örneğin arkadaşlık isteği- bulmadığı vakit düşünmeden geri çekmeye. İstek istektir ve isteğini bu kadar tez döndürebilen, ne istediğini bilmeyendir.

Kaybolacağız sanırım bu insanlar arasında, acı da olsa, istemesek de gururla kabullenip sorulmadan belirttiğimiz yalnızlıkla, en çok da onların kendilerini yalnız olmadıklarına inandırıp içten içe bu gerçeği değiştirememeleri ve bu yüzden bizi ezmeleri ile. Salt yalnızız biz, ne sahte, ne gizli, ne de saklı...
Siz de kabul edin, yalnızız işte bu kirin ortasında; onlardan birine yanaşmamak adına birbirimizle tanışmaya cüret edemediğimizden biraz da. Bilsek keşke bu kuru kalabalığın arasında kim bizden kim onlardan; ah bir tahmin edebilsem sokulacağım samimiye, gidermek için harcayacağım başta kalbim her bir uzvumu yalnızlığını ve inanır mısınız bilmem lakin bu bana yetecek.
Ah o farklı olmaya dair aynı aynı paylaşılan her bir içerik ve gerçek farkın yalnızlık acısını yaşayan bizler; matah değiliz biz, öyle olsak yalnız olmazdık sanıyorum, iyisi mi bir şeyi seviyormuş gibi görünüp nefret kusmayın kıyıda köşede, olmadığınız kitabı da cekinmeyin okur gibi mesela.

Görüldü görüldü, bütün kötülükler bir bir görüldü; ne cevap yazayım, samimiyetsiz bir peki ya da tamam mı? İyisi mi son görülmemi kapatayım, gerçi çok oldu zaten mutluluk son görüleli. Bizler bu dünyaya ait olmaksızın batarken içine, birileri çerezler yolluyor kalbimize, hangi sekmeyi açsak kıyısında köşesinde beliriyor sevilenin reklamı; ha evet siyayey de bizi dinliyor dinlemez mi, çok yalnızım siyayey hanım, benimle çıkar mısınız? Çıkmak derken bu blogu kastediyorum, zira biliyorum pek sarmıyor satırlarım.

30 Mart 2017

Adamcılık

Çok fena bir şey bu adamcılık. Ben kimsenin adamı olmadım, kimsenin tayfasına dahil olmadım, kimseyi arkama almadım, kimseye kendimi yamamadım, ayıya dayı demedim vesaire vesaire. Yine de iyi ki yapmadım fakat elbette ki dehşete düşürdü tanık olduklarım. Çok çakal var piyasada çok, kızlı erkekli hem de, hiç fark etmiyor. Gruplaşma mıdır ne deniyorsa artık, öyle bir bok mevcut, birileri birileriyle bir çıkar ilişkisi içinde, söz sana gelince kimse kılını kıpırdatmıyor; üstelik bunun asıl acıtan yanı, söz konusu o seni müşküle sokan kişi dahi olsa senin her daim elini taşın altına koymaya hazır olman. Lakin fazla bu kadar cömertlik, ezip geçmekle kaim madem bu oyun, biz de kurallarına göre oynarız; o zaman da çeşitli şeylere ses çıkartmayıp aksi yöndeki en ufak şey için demokrasi elden gidiyor çağrısı yapan medyaya benzerler. Varsın benzesinler, aman karalayabildikleri kadar karalasınlar; neticede alnımı bir tek ben karalayabilirim, o da pek mümkün gözükmüyor bunlardan biri olmadıkça...

Adamcılık işte... Birisi sana hiç bir şey yapmasın, seninle en ufak derdi olmasın ama sen ona uyuz ol, onun kuyusunu kaz. Oldu canım. Eğer ki senin yaşamaya teşebbüs dahi edemeyeceğin bu hilkat mağduru ömürden biraz olsun pay çıkartmamış olsaydım düşerdim ağına, öfkelenirdim, kızardım ve işler sizin lehinize bir hal alırdı. Lakin mahal yok telaşa, ben göreceğimi de gördüm alacağımı da aldım -anladın sen- ve şimdi sakin bir köpekbalığı gibi bana işinin düşmesini bekleyeceğim, sonra ham... Sinsilik mi bu? Belki, öyleyse bile gerektiği kadar asla değil zaten merak etme.

Ya aslında doğru yoldasınız, normalde bu adamcılık mevzusu beni derinden etkilerdi, bir gruba dahil olmadığımdan içime falan kapanırdım; ama neyse ki biraz inatçıyım, ee bu da sizin talihsizliğiniz n'apalım.☺

Yalnız olmak çok büyülü bir şey, kendi doğrularından ilerlemek, sapmamak ve sapmadıkça birilerinin seni saptırmak yönünde hamle yapması; şayet biraz bilincindeysen, büyük resme erebiliyorsan tüm bu çabalar işe yaramaz ve komik bir tiyatro uzaktan bakınca, bu yüzden arada kendi kendime sandığınız şekilde gülüyorum, bu tiyatro bana çok belli ediyor kendini. Ha bu arada benim şikayet ettiğim yalnızlık "yalnız bırakılmak" falan değil, yani bu tür işler beni o kadar da derin etkilemez esasen; benim asıl şikayetim, tıpkı sizin bana yapmaya çalışıp beceremediğiniz üzere birileri tarafından hırslanılan, itilip kakılan vesaire insanlara ulaşamamak, bakarsın onlar benim kadar dayanıklı değildir yahut benden de iyisini görür ibret alırım... Ah biz, biz bu aidiyetsiz tayfa bir birleşsek çekeceğiniz var da işte, neyse. Kendi adamınız kimse ona çalışırsınız siz, o da size çalışır, arada bir birbirinizin kuyusunu kazarsınız, bazen kişiler değişir, bakarsın sonradan tekrar aynılaşır... Ulan düzeniniz batsın be, güldürdünüz Allah'sızlar!

Hayat biraz olsun öğretmedi mi anlamıyorum onurlu olmayı falan, istikrar göstermeyi, ya da ne bileyim kendinle müsemma olmayı; ha siz şimdi diyeceksiniz ki müsemma nedir, ohoo-o ben kime konuşuyorum zaten!

Hadi canım hadi, bu yazı size fazla gelir, müsait bir yerde düşün iyisi mi -gözümden zaten düştünüz, ben seviyenizi kastediyorum- ki layığımız insanlarla birleşelim her birimiz. İyi ki bu gün taraf tuttun aslında, iyi ki derdin belli oldu ve işimi kolaylaştırdın İzmir'li kız, şimdi git güya "dost"larına yama kendini. Lakin onların da bazıları iyi adamlar, dikkat et gün gelip anlamasın, sana bilenmesinler; çünkü eğer bilenirlerse, onlardan olmayacağım gibi araya da girmem, seyretmek de bir meziyet neticede.

Unutmayın a dostlar:
"Sahte sürülerdense, yalnız kurtlaşmak makbuldür."

26 Mart 2017

Çiçeğim

Varacağı kadar eften püften sevinç ve beklentilerimizin olmaza, yokuş çıkmak gibidir o dudaktaki menem titreme, o çok da önemli değilmiş gibi tavırlar, aniden karga gibi katılaşan yüz. Ve o yüz öyle kalıyor bir süre sonra, gündelik gülüşlere eyvallah belki ama hepsinin altında o asık surat kor-k-uyor mevcudiyetini, olmamışların daha da asla olamayacağını zoraki kavrayıştan. O vakit akla ilk gelen şeylerden biri de, umudun henüz bitmediği anlarda kişinin sürekli olarak ettiği bir laf: "Bu defa olacak gibi." Defa İstanbul'da bi'semt adı mıydı sadece, pardon o Vefa'ydı; lakin ne fark eder ki, ikisinden de eser yok çok şükür, arada bir eser miktarda umut çalınıyor ağzımıza ki aman çalınmaz olaymış, nazar değiyor belki de, hatta bu değmek ile de olmaz, nazar taciz ediyor bildiğin umutlarımızı. Kara birine dönüyor insan, benzimden beter kara; gün olup onu güneşe kavuşturacak denli aydınlık bir simaya yaklaşsa dahi, kendinden olmayan bu karanlık bir duvar örüyor aralarına görünmez bilinmez ve kararmasın diye o aydınlık sima, vazgeçip yollara vuruluyor insan.

Gitmek dediğin kimsenin dilinden düşuremediği, çoğunun beceremediği, becerenlerin geçmişi ardından sürüklediği; her şeyimiz geçmiş ehemmiyetini yitirsin diye, yeni bir kalp bulalım geçsin diye ama yok, kırık kalp kapakçıklarımızın dahi biziz sanki sorumlusu. Biri çıksın diye beklemek, bir şeyler yapmak yahut yapmaya çalışmak, yahut birinin karşısına çıkmak; ancak bu son ihtimal sallantıda elbet, kim bekliyor olsun ki bizi gidelim, kim peşine düşsün bu sahte dünyanın, bozuk düzenin ardında açmak isteyen bir çiçeğin. Erkekler çiçektir diyen biri olmadı daha önce, lakin ben öyleyim ve tüm izahsız mahçubiyetlerim belki de bundan, kaldırımlar arasında hiç olmazsa biri beni koparıp götürsün umuduyla sağ kalmak savaşım biraz fazla uzun sürmedi mi?
Kaç bucak gerçekten dünya, şu maverahünnehir meselesi sizi de darlamadı mı biraz? Ben hala ıslanıyorum durmaksızın gövdem içinde doğmuş o kurşuna binaen, lakin yalnız bana işliyor tehlikesi, yalnız beni acıtıyor yarası; onu güle çevirecek marifetli bahçıvan her neredeyse söyleyin gelsin, durum vahim, yosun tutuyor duygularım ve kalbim, soluyor gözlerim ve iyice kaybediyor anlamını çok da düzgün olmayan fiziğim. Ben bir çiçeğim.

Köprücük kemiği diye bir gerçek varken
Eminim ki dünyayı hiçe saymanın otuzaltıncı yolu
Tanımadığın bir çiçeğin yaprağını sevindirmektir
Bir çiçeği tanımaksa yalnız geceden geçer.

Şaşırt beni hayat, hadi bunu yap; gecikirsen ölürüm, yok şöyle olur, böyle olur bilmem ne demeyeceğim hayır, çünkü evvelki 1568 düşüşten sonra kavrama imkanı bulduğum üzere düşen çiçek değil kopan çiçek ölür. Kırmızımdan ödün vermemeye ve beyazımı saklamaya kararlıydım oysa, fakat bu düşüşler beni öldürmeyip tıpkı lanetli bir ızdırap edasıyla çiçeklikten çıkarttı biraz. Erkek olan için bu zordur, erkek için. Cinsiyet meselesi yapmıyorum yanlış anlaşılmasın, bu bizatihi cinsiyetini taşıma meselesi; kimilerine bu yüzden deniyor odun, zira taşıyacak ruhları bulunmuyor.
Odunlar bile bu kadar yanmazken, odunlar bile iç içeyken, odunların bile, yalnız yakmaya dahi olsa bir taliplisi bulunurken bu çiçeğin hala yalnız anlamlandırması bazı sosyolojik kaygıları, örneğin bir karahindiba olabilir kendileri, hatta kesin öyledir; bilakis bir üflüyorsun, perperişan...
Adım adım gitmek pek çok şeyi değiştirmese bile bir gidişin var olması her zaman gerekir ardında bırakmayı, inanır mısınız bilmem lakin bu bir fizik kuralıdır üstelik, elbet bu defa da aleyhime işler tabiki. Çiçek olmak isterdim ama ne dağda, ne çölde, ne şehirde; her ne kadar doğal ortamım olmasa bile daha sıcak gelirdi bana sevgiliye verilen bir buketin arasından gülümsemek, çok geçmeden solacağımı bilsem dahi. Çiçek olmak belki solacağını göze almaktır, en çok da beklemektir muhakkak; alınası bir çiçek değilim belki, ne parlağım, ne hoş duruyorum ne de iyi bir duyguya hitap ediyorum, lakin o kokusuz papatyalara bakınca benim de bir şansım olmalı sayın çiçeksever.

Çiçekli günler insanlık, çiçekli günler...

24 Mart 2017

Şey Oldu

Unutulmuşlar ülkesi
Zalimin kendini ispat endişesinin yanında
Gözlerimin karası adına belki de
Otobüs şoförlerinden kalanlarla...

Saniyenin seksenaltıda birinde cereyan edeceği düşünülürse ölümün ve pişmanlığın ve aşkın ve annenin; eskimek de bir nevi merhamet sanki dünyaya, sütten çıkmış ak kaşık da olsan sorun bu zaten, sütten "çıkmış" olman. Kız annelerinin kafalarında taşıdığı sansasyonel ve biraz asparagas biraz haklı, fatura gibi uzayıp giden çekingeler, hatta çekirgeler, tarladaki çekirgeler, tam olarak kalbim tarlasını sömürüp gitmiş o adi çekirge sürüsü. Anlıyor musun? Anlama, buna değmem değmem, ister bir Fatiha oku ister şiir, ister mum yak, istersen mum dik oyuna gir, kaybedenlerin aşık olma ruletine... Bu aşık olma ruleti çok daha farklı bir şey, çekine çekine değil de isteye isteye çekiyorsun tetiği ve şey oluyor işte. Diyeceksin ki neden rulet deniyor; cevap çok basit, namlunun ucundan aşk da yükselebilir, kahredilecek anılar da...

Dudaklarını ısıran kızlar
Siyah-kırmızı kareli gömlekler
Hepsi bir parça yanık geceden kalan
Uç kutusunu doldurmayacak hasretler

Feryadı asla yetkiliye erişmemiş müşterinin, geçiştirilmiş sümüklü çocuğun hatrına da pek çok şey olur dünyada; belki çiçekler o yüzden açmaz ya da güneş doğmaz ama bir yerlerde -örneğin benim aklımda- geçmişin izlerine dair çok şey değişir ve silinir. Eteği uçuşan Marilyn abla, biri de demedi mi normal bir mazgaldan öyle hava çıkmaz. Şey diyecektim: Bunlar bilinmedik sorular işte sayın sevgilim, sanırım bir an evvel kalp kapakçıklarında yürüyüşe çıkmalıyım; lakin bana el sallaman gerek, zira bu nalburcular, takım taraftarları, simit tezgahları, sokak kedileri, kendini beğenmişler ve kimseyi sevmemişler arasından her kimsen seni çekip almak, salladığın o el hatrına bana zor gelmeyecek.
Bir elin nesi değil, bir elin çok şeyi vardır; asıl mevzu çoğul olan "eller"dir ki, Sezen bile şey der: "Eller günahkar".

Domatesçinin pikabı kadar
Apartman önündeki sarmaşıklar ve yerdeki o sakız gibi
Biraz bizden
En çok da kimsesizliğimizden

İlk defa aşık olmuş çocuğun burukluğunu kafese koysak o da "İlle de vatanım!" der mi acaba, edebiyat yapmayı mı acilen bırakmam gereklidir aşkta unutlanmayı mı, babam böyle evlat yetiştirmeyi nerden öğrendi? Herkes kadar gidesim var, emekliler kadar ayvalığa yerleşesim, üniversiteliler kadar karavan alasım, çocukla çocuk olasım... Geliyor işte geliyor, arada bir bana da böyle huylar geliyor, zaten sağolsun yanlış seçimler hiç de eksik olmuyor. Buraların adamı değilim ben belli, baktığınız, gördüğünüz, dokunduğunuz, duyduğunuz hatta öpüştüğünüz hiçbir zaman yahut mekana ait olmadığımı özümsüyorum ağırdan ağırdan da; birincisi ben nerenin yanlışıyım, ikincisi kafamda tasarladığım doğrular hakikaten ne derece gerçekçi ve üçüncüsü: ne zaman beni de bırakmayacak biri çıkacak ki "Ne me quitte pas" demekten daha önemli şeyler yapayım artık, ödev gibi örneğin.

Peçeteye kuru mendil denmesi gibi
Hayata da yaşamak deniyor ama yaşamak yok
Ben, bu yazılar, babamlar ve yazılılar var
Lakin seven biri dediğin vakit, yok işte.

Şey oldu içimizde, çok şey oldu, kimse şey etmedi. Biz de şey edemedik zamanında, bu böyle böyle diyemedik, dedikse de geçiştirildik, şey edildik aslında biraz... İhmal edildik evet, ihmal... Aslında bakarsan işgal edildik daha çok, hatta sürgün edildik hem onların hem de kendi kalbimizden. O an durumu tam da şey edemedik haliyle, çünkü tarifsiz hisler şey olmuştu içimizde, adı üstünde, olan olmuştu. Şey diyorum iyisi mi bir hafta sonu mangala gidelim yüreğimize, mangal yürekli miyiz, yanan ateş miyiz her ne isek işte.

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )