Görüldü
Başlık bir yana dursun, böylesi görülmedi ne zulmün ne ölümün...
Görüldü atılması, takipten çıkarılması gibi saçmalıkları önemsemeyen adamın, çok da yerinde bir mazereti vardır; sevgisine, aşkına görüldü atılmış, hayatı onu takipten çıkarmış... Şimdi bu adam, sırf kalabalıklara yerli yerinde görünmek adına bir günden sonra kaybolan hikayelerden mi paylaşsın? Ya da dur daha iyi bir fikrim var, iyisi mi yalnızlığını örtmek adına köpek filtreli, sahte gülüşlü fotoğrafları ile donatsın üç tarafı çaresizlikle çevrili insanlık yarımadasını. Gerçekten gerek var mıdır bilmiyorum bu kadar kasmaya, mesela sırf "Ben yalnız kalmam!" mesajı vermek adına parayla takipçi kasmalara, tanımadığın insanlara yirmibirinci yüzyılın yeni mahremi olan profilini açmaya, her bir fiiline karşılık bekleyip -örneğin arkadaşlık isteği- bulmadığı vakit düşünmeden geri çekmeye. İstek istektir ve isteğini bu kadar tez döndürebilen, ne istediğini bilmeyendir.
Kaybolacağız sanırım bu insanlar arasında, acı da olsa, istemesek de gururla kabullenip sorulmadan belirttiğimiz yalnızlıkla, en çok da onların kendilerini yalnız olmadıklarına inandırıp içten içe bu gerçeği değiştirememeleri ve bu yüzden bizi ezmeleri ile. Salt yalnızız biz, ne sahte, ne gizli, ne de saklı...
Siz de kabul edin, yalnızız işte bu kirin ortasında; onlardan birine yanaşmamak adına birbirimizle tanışmaya cüret edemediğimizden biraz da. Bilsek keşke bu kuru kalabalığın arasında kim bizden kim onlardan; ah bir tahmin edebilsem sokulacağım samimiye, gidermek için harcayacağım başta kalbim her bir uzvumu yalnızlığını ve inanır mısınız bilmem lakin bu bana yetecek.
Ah o farklı olmaya dair aynı aynı paylaşılan her bir içerik ve gerçek farkın yalnızlık acısını yaşayan bizler; matah değiliz biz, öyle olsak yalnız olmazdık sanıyorum, iyisi mi bir şeyi seviyormuş gibi görünüp nefret kusmayın kıyıda köşede, olmadığınız kitabı da cekinmeyin okur gibi mesela.
Görüldü görüldü, bütün kötülükler bir bir görüldü; ne cevap yazayım, samimiyetsiz bir peki ya da tamam mı? İyisi mi son görülmemi kapatayım, gerçi çok oldu zaten mutluluk son görüleli. Bizler bu dünyaya ait olmaksızın batarken içine, birileri çerezler yolluyor kalbimize, hangi sekmeyi açsak kıyısında köşesinde beliriyor sevilenin reklamı; ha evet siyayey de bizi dinliyor dinlemez mi, çok yalnızım siyayey hanım, benimle çıkar mısınız? Çıkmak derken bu blogu kastediyorum, zira biliyorum pek sarmıyor satırlarım.
Görüldü atılması, takipten çıkarılması gibi saçmalıkları önemsemeyen adamın, çok da yerinde bir mazereti vardır; sevgisine, aşkına görüldü atılmış, hayatı onu takipten çıkarmış... Şimdi bu adam, sırf kalabalıklara yerli yerinde görünmek adına bir günden sonra kaybolan hikayelerden mi paylaşsın? Ya da dur daha iyi bir fikrim var, iyisi mi yalnızlığını örtmek adına köpek filtreli, sahte gülüşlü fotoğrafları ile donatsın üç tarafı çaresizlikle çevrili insanlık yarımadasını. Gerçekten gerek var mıdır bilmiyorum bu kadar kasmaya, mesela sırf "Ben yalnız kalmam!" mesajı vermek adına parayla takipçi kasmalara, tanımadığın insanlara yirmibirinci yüzyılın yeni mahremi olan profilini açmaya, her bir fiiline karşılık bekleyip -örneğin arkadaşlık isteği- bulmadığı vakit düşünmeden geri çekmeye. İstek istektir ve isteğini bu kadar tez döndürebilen, ne istediğini bilmeyendir.
Siz de kabul edin, yalnızız işte bu kirin ortasında; onlardan birine yanaşmamak adına birbirimizle tanışmaya cüret edemediğimizden biraz da. Bilsek keşke bu kuru kalabalığın arasında kim bizden kim onlardan; ah bir tahmin edebilsem sokulacağım samimiye, gidermek için harcayacağım başta kalbim her bir uzvumu yalnızlığını ve inanır mısınız bilmem lakin bu bana yetecek.
Ah o farklı olmaya dair aynı aynı paylaşılan her bir içerik ve gerçek farkın yalnızlık acısını yaşayan bizler; matah değiliz biz, öyle olsak yalnız olmazdık sanıyorum, iyisi mi bir şeyi seviyormuş gibi görünüp nefret kusmayın kıyıda köşede, olmadığınız kitabı da cekinmeyin okur gibi mesela.
Görüldü görüldü, bütün kötülükler bir bir görüldü; ne cevap yazayım, samimiyetsiz bir peki ya da tamam mı? İyisi mi son görülmemi kapatayım, gerçi çok oldu zaten mutluluk son görüleli. Bizler bu dünyaya ait olmaksızın batarken içine, birileri çerezler yolluyor kalbimize, hangi sekmeyi açsak kıyısında köşesinde beliriyor sevilenin reklamı; ha evet siyayey de bizi dinliyor dinlemez mi, çok yalnızım siyayey hanım, benimle çıkar mısınız? Çıkmak derken bu blogu kastediyorum, zira biliyorum pek sarmıyor satırlarım.
