Bu gece 2'de İstanbul'a gideceğim ve aklımda da garip bir soru; insanlar Ankara'yı neden sevmez? Cidden niye sevmiyorlar, ağır mı geliyor onlara, hava olarak değil de başka anlamlarda mı soğuk, yoksa ilk aşıkların canı Ankara'da mı yandı?.. Ben Ankara'yı seviyor muyum? Bu soruya evet derim ama hiçbir hissim bile yok, belki de tam burada olduğum için, başka bir

Neden bahsetmek istediğimin bir önemi var mı bilmiyorum bile, benim meşhur bir sorum vardır az mevcutlu arkadaş çevresinde; "Anlat?". Evet bu bir sorudur, sonuna soru işareti koymasaydım da öyle olacaktı, emin olun. Bu sorunun bana sorulup sorulmadığını merak ederseniz diye; sorulmadı, yani soruldu ama sadece bir konuya giriş yaptıktan sonra, öylesine sorulmuş gibi, sorulması için psikolojik bir baskı

Sankim bu hayatı daha önceden yaşamış da, sonra tekrar en başa dönmüş, kimseye de hiçbir şey dememeye yeminliymiş gibi anlatabildim mi? Bir anlamda gecmişe dönmek ve susmak, görmezden gelmek, her neyi ise onu yapmamak, muhtemelen de geçip gitmek. Geçmişin bu derece farklılaşması onu başkalaştırır, ama daha da çok yenileştirir mi bunu tartışmalıyız itinayla bu gece, metafizik muhabbeti yapmıyoruz

Aslında bu gece tam da sizlere rivayetten söz etmelik bir geceymiş şimdi fark ettim, okurken Adile Naşit'in sesini hayal etmenizi rica ederek bir masal edasıyla başlıyorum...  Evler zaman içinde, kalbur kan ter içinde, devler politikacı, bebeler atarlı iken... Adamın biri varmış, hani o hep olan bir adam var ya işte ondan (adam dediysem ak atlı yakışıklı prens falan değil,

Muhasebeye gitsem de çıkışımı mı verseler artık Leylam, vermesine vermesin ayrılık tabi de mevlam, gökte uçan kuştan çok daha yazık bana. Leylam dediysem yok öyle biri, olmasın da henüz, hazır değilim, zor gibi bir dönemdeyim ancak diğerlerinden çok kısa olacağına yemin edebilirim, yalnızca beklemeliyim az daha... Şeyi hatırladım bugün, vakti zamanında herhangi birisine verdiğim o kolyeyi, keşke vermeseydim;