Alptuğ'un Mekanı

27 Mart 2016

Çıkar Gelirsen Diye

Sen de beni üzeceksin biliyorum,elinde olarak-olmayarak,isteyerek-istemeyerek,bilerek-bilmeyerek ama üzeceksin.Çünküsü bu senin suçun değil,üzer genelde beni kadınlar.Hem her şeyi bir kenara bırak,sadece benim için çıkıp gelsen ve bunu bana kanıtlasan dahi;bil ki ben bugünü de dünü de kapsayan,muhtemelen yarını da kapsayacak bir şekilde hazır değilim;birine ısınmaya,alışmaya,tutunmaya,hatta karışmaya.Bize biraz müsaade et,bizi anla ve bağışla lütfen,n'olursun bunu yap.Lanet etme de ayrıca senden öncekilere,içimde açığa çıkma heveslisi güzel adamı yordular diye.Çünkü o belki bin yıla,belki bir aya,belki de bir dakikaya eskiye döner kim bilir;sevmek konusunda zaptetmekten nefret ederim kendimi zaten sen bilmezsin.Bakalım bu yorgunluk,bu bıkkınlık kaç gün sürebilecek,öncekinden fazla olacağı aşikar;ancak seni umutlandırmak istemesem de şunu söylemeden geçemeyeceğim ki kendimi yıpratmamak için bile değil,yalnız etraf hakkımda daha fazla düşünemesin diyedir de zaptetmem kendimi,lakin ne zaman ki sen gelir ve beni sevdiğini gözüme sokacak kadar ilan edersin o zaman toplumun canı cehennemedir...

Ben geri kalan erkeklere göre daha kolay gerçekleştirebilsem de bu gerçeği,bir kadın için sevdiğini söylemenin ne kadar zor olduğunun bilincindeyim;üzgünüm de seni buna mecbur kıldığım için,lakin takdir edersin ki karşıya geçmek uğruna bastığım her kaldırım beni bu lanet tarafın dibine düşürdü...
Ben artık bir kadının da iyi olabileceğine,herkes gibi olmayacağına,sevebileceğine inanmayı bırak,kendi gözlerimle ve kendi üzerimde şahit olmak istiyorum.Her bir olumsuzluk kendimi toplumdan soyutlamama yani söylediklerine kulak asmamama engel ve kime gittiysem iyi bir şey söylemiyor kadınlara dair...
Keşke gelsen ve beni alıştığım şu kötü kadınlardan çekip alabilsen,ben de sana kötü gün göstermesem;papatya falı gibi beni koparıp giden her kadının hatrına papatyadan taçları saçlarına döşesem...

Bir yerlerde beni aradığını bilmek yorucu,geleceğini ummak yorucu,belki sensindir diye bir umutla çoğu kadına koşup düşmek ve her düşüşte güya beni düşündüğünü iddia edenlerin azarına,gülüşüne katlanıp şıpsevdi muamelesi görmek öldürücü.Ama sen değilsin,sen bunların hiç biri değilsin ve bense senden emin,senden razı,sana hasret biriyim...

Çıkar da gelirsen diye söylüyorum;o gün bugün değil diye,o ben bu ben değilim diye düşünme...

Senden kaçıyorsam korktuğumdandır,senden değil de kendimden,sana kızıyorsam kendime sinirimdendir,senle konuşmuyorsam kendimle kavga ettiğimdendir,gözlerine bakamıyorsam kendimle yüzleşemiyorum diyedir ama bunların zerresinden sem mesul değilsindir.Onlar mesuldür,sevmekten başka bir şey yapmadığım lakin bana dünyayı dar etmiş kadınlar(bir tanesi bunu elinde olmadan yaptı,ona lafım asla olmadı)
Kurunun yanında yaş yanmıyor bu durumda,o deyimden de kullanandan da nefret ederim zaten;senin sen olduğundan emin olsam yakmam seni inan.O yüzden çıkar gelirsen bir gün,bunu bilerek,belli ederek,göze batarak gel...
Gel ve gitme,beni üzme,üzme'den sonra "kaybetme" gelmesi gerekirdi lakin istesen de yapamazsın ne yazık ki.Ve yalvarırım,hatta geberirim ki ben diye bir başkasına gitme;neden şiir yazıyorum sanıyorsun,farkım olsun diye değil rahat bulunayım diye...

24 Mart 2016

Keşke Görmeseydim

Sabahın 8:50'si gibi bir zaman diliminde ne görüp de bütün bir hayatınızın temelini sarsmış bir sarsıntıyı bir nebze yeniden yaşayabilirsiniz ki dimi?Hiç ummadığım bir anda,arabayla orta karar bir hızda ilerlerken tam geldiğinden aksi yöne dönmeye hazırlandığımız esnada bize doğru dönen kadın o 900'den fazla şiir yazdığım,senelerimi verdiğim,uğruna yaşlar akıtıp kavgalar ettiğim,en sonunda da perperişan ve bambaşka bir adam olduğum kadın olmasaydı keşke,yanındaysa sevgilisi...
İçi acıyor tabi insanın,acımaz mı;hani bir ses vardır ya,yazımının nasıl olduğunu kestiremiyorum ama içe doğru "Hii" diye şaşırma ile panik arası bir ses,o tepkiyi verdim işte.Arabayı dayım sürüyordu anlam veremedi,yanisi o an ağlamak inanın işten dahi değildi de o vardı;sonra bir şeyler anlattı da anlattı ama bir kulağımdan girip öbürüne kadar öldüler...
Tam da unuttum diyordum oysa iyi mi,bitti diyordum;artık onunla beni bağdaştırmıyordu insanlar,yanımda onun adı geçmiyordu,onun fotoğraflarına bakmıyordum,ona yazdıklarımı hatırlamıyordum,anıları hatırlasam da efkarlanmıyordum,adaşı olan biri karşıma çıkıp ona benzer birini gördüğümde gözlerim kararıp nefesim falan daralmıyordu ama...Hikayeymiş meğer...
Sanki o an kalbim ona bir halatla bağlanmış ve benden kopmuş,öyle kalpsiz devam ediyordum yola.O görmedi tabi beni,bense onu nerede görsem tanırım;belki de sadece dışıdır öyle olan bilmiyorum,ama hiç değişmemişti.Yerimde olsanız zannedersiniz ki eski sizle şuanki siz karşılaşıp zamanda bir paradoks yaratmış,yaklaşık 1.20 saniye boyunca bütün geçmişimle,unutmak istediklerimle,unutamadıklarımla,bazen lanet edip bazen kıyamadıklarımla ve daha da önemlisi onun sevgilisiyle yan yanaydım ama onlar beni fark etmedi...
Çünküsü ben koskoca hiç bir şeydim,eskiden onu seven bir çocuk belki,belki sadece eski bir tanıdık;bütün yazılanları da s**tiret(kusuruma bakmayın kendimi durduramıyorum) ama bütün yaşanılanlar çöp olmuştu,bense hala onun doğumgününü hatırlarım,19 Nisan.Hatta kutlayıp kutlamamak arasında gidip geliyordum daha düne kadar,daha düne kadar hala çantamda o çizdiğim b*ktan resimlerin olduğu ufak defteri sırf içindeki bir resmi seneler önce laf arasında benim duymadığımı sanarak kendine benzettiğini söylediği için taşıyordum...

Ben hep bugünden kormuştum o'ndan sonra,başka biriydim çünkü.Onunla karşılaşsak yığılırım diye düşünüyordum,gene hayli dayandım;çünkü o beni görmedi,sesini duymadım,oldukça kısa sürdü yahut,belki de o an hareket halinde olmam beni biraz rahatlattı,değişen mekan içime su serpti.Alaska'ya taşınsam diye boşuna düşünmemiştim abi ben,sırf böyle şeyler için.Olmaz,olmayacak,ilelebet imkansız;lakin es kaza hayatıma bir kadın,kadınım girip onunla civarda bir yere gittiğimizde onu görmek de aklımdan bolca geçmiş bir senaryo;durulacağım önce,neden böyle durgunsun diyecek kadınım ve ben cevap veremeyeceğim,belki o da beni görecek ve Allah'ım n'olursun ama n'olursun gerçekleşmesin bu ki yanımıza gelecek.Tanıştıracağım onları,gülümseyeceğim...
Yalandan yüzüme gülen dünyada...

21 Mart 2016

Profesyonel İlişkiler

Kızın biri vardı abi(hala var da işte)Böyle aniden girdi hayatıma biliyor musun,her şeyin de sarpa sardığı dönemlerde,tam da filmlerdeki gibi.Böyle değildi o zaman,başka biri gibiydi biraz;ben de kör değildim ama,sadece birazcık itelesen içindeki o masum,iyi,düzgün ve türevi kelimelerle ifade edebileceğimiz kız açığa çıkacak gibiydi.Zannettim zarar görmüş de böyle olmuş,her incinen taviz vermeden duramaz çünkü bu böyledir;biraz da kendime benzettim o yüzden,bundandır ki biraz kanım ısındı.Ben ona hiç aşık olmamıştım ama,aşık olduğumu da söylememiştim zaten ne ona ne kimseye;etkilenmiştim biraz orası doğru,ama herkesi etkileyecek belirgin ve sentetik bir etkileyiciliği vardı ve bu dünyada biraz edebiyat yaşadıysanız bundan nefret ediyorsunuz.Onun esip geçecek bir rüzgar olduğunun bilincindeydim,hiç de takılmadım bu defa,umursamadım(tabi benim umursamama ölçütüm buna rağmen bile çoğunuzun ilgi gösterir halinden üstün gelebilir)
Meğer öyle değilmiş,yahut değişmiş,yahut öyleymiş ama bilmem ne bilmem ne;bunların hiç biri umurumda değil,zira bu defa hayatın içinde değişik bir zikzak çizip kapılmış gibi davranıp işler tahmin ettiğim gibi olumsuz gittiğinde hiç bir şey olmamış gibi rayıma dönebilmeyi bildim,insanlarsa tüm bu hikayeden parça parça şeyler fark edip yanlış anladı biraz ama olsun o kadar...
Dediğim gibi o herkesi etkileyebilecek bir rüzgardı,herhangi biri ona aşık olabilirdi falan filan;ama ben herhangi biri olmadığımı bilecek kadar nitelikli yaşadım sanırım;zaten duygularının peşinden gitmeyi bırak önem bile vermeyen,şiirlerden ve şarkılardan benim kadar olmasa bile etkilenmeyen biriyle olmazdı...

Büyük başarı değil midir bu,anlattıklarımı anlamanızı beklemiyorum meseleye vakıf olmayışınızdan;lakin bu benim gibi ömrü sağlık ve ilişkiler açısından çeşitli yıkımlarla süregelmiş kimseler için fevkalade ve başarılı bir kriz yönetimidir.Babam o gün kendini bilmez öğretmenimle konuşup kendince çıkarımlar yapana dek aslında ne aklımda ne gönlümde ne de herhangi bir yerimde en ufak birinin olmadığını ve olmaması için de böylesine elimden geleni yaptığımı,sadece derslerimle ilgilendiğimi falan bilse benle gurur duyardı...
Öyle basit insanlara kanan,her gördüğünün peşinden yanıp tutuşan biri değilim asla,beni ağına düşürmek isteyen de çok aslında,ama ben takmıyorum asla.Çok senaryo görmüştüm,çok durum yaşamıştım ama artık ilişki durumlarının her türlüsünde ipe un sermiş,abartı olacak ama bir nevi derviş olaraktan;en tutarlı ve en doğru adımları atmaya başladım,yavaş yavaş pişiyorum iyice,en iyi şekilde gözlemliyorum insanları,ilişkilere en iyi çözümleri üretiyorum...

Alptuğ Dağ bu defa kanmadı,
Ve ilk defa hakikaten profesyonelceydi...

20 Mart 2016

Dostun Depremi

Seneler evvelinde bir deprem olmuştu hacım,lakin ben şimdi şimdi Zeki Müren dinlerken bunun bir deprem olduğunu akıl edebildim ancak...
Kadının biri salladı gitti bizi,dokuz nokta dokuz salladı,belkim daha da fazla.O depremden sonra sürekli bir baş dönmesi ve ağrısı,dinmek bilmeyen bir panik ve tetik hali,sinir krizleri falan.Hem bilirsiniz biz gibi sıradan halk bu ana deprem bak bunlar da artçı falan diyemez.Asıl depremde yeterince yıkılmışız yıkılmasına ama yüreğimiz(hem de ilk defa)öylesine hoplayıp yerle bir olmuş ki;artçı depremler de ardı ardına kesilmeden gelince hangisi artçı hangisi ana sarsıntı bilmeden sağlam kalan 3-5 noktadan da olmuşuz;meğerse ondanmış en ufak bir kadında takılı kalmamız veya öyle olduğumuzu sanmamız,yokmuş suçumuz...
Velhasıl kelam demem odur ki bazen herkesler sanki onlarca defa aynı noktasına sopayla vurulmuşcasına bırakın en ufak dokunuşu,okşamadan bile irkilip sızlar ya o hesap.İnsanın tahammül yahut idrak kapasitesi giderek daralır,bir noktadan sonra her şey birbirine döner.Gelip giden her kadın hem bir öncekini yaşatır hem de aratır mesela,derken ufalmak,ufalmak ve ufalmak işte...

Aynı şey erkekler için de geçerlidir yazık ki(ben asla bu tarz bir durum içinde olmadım elbet)Şimdi sarsılmış bir dostu ipten almak öylesine zor ki Allah onların bin belasını versin;şimdi kendi geçmişini de gözlerinin önüne alaraktan o dostun umudunu tazelemeye teşebbüs etmek kendi umutsuzluktan geberdiğin günlere rahmeten,inanın zor meziyet.Sürekli de kendinden örnek vermek durumunda kalmak ve ister istemez de verdiğin örneklerin o kişi için bir anlam ifade edemeyeceğinin farkında olmak bunu yaparken de,ancak yapacak başka bir şeyi olmamak...
Yanisi bana seneler evvel olan şey bugün canım dediğim sayılı insandan birinde oluyor ancak o benim onu anlayabildiğimi tahmin edemiyor doğal olarak,benimse onu kendim senelerce debelene debelene zar zor çıktığım umutsuzluk falan filan çukurundan tez çıkarabilmek için kullanabileceğim bütün el kolum basbağlı...
Keşke diyorum sevdiğim o güzel yürekli,tertemiz insanları bir yerde toplasam da kıllarına zarar gelmese;onların dışındaki kendisini düşünmeme rağmen bana düşman kesilenleri,bir şekilde kendi kendine benle bir dert üretenleri,yoluma çıkanları ve bu insanların canını sıkmaya teşebbüs edenler gibi pek çok kişiyi ölüme terk edip sonsuza dek onlarla o güzel yerde yaşayabilsem...

Ben pek depren gördüm ayıptır söylemesi,çok sarsıldım;yine on defa daha olsa bir yolunu bulur er ya da geç güç bela da olsa kurtulur yoluma devam ederim;ama sevdiğim her insan bunu yapamaz yahut bu kadar başarılı olamaz ve bu beni del ediyor.Kafayı yiyorum,onlara en ufak kötülüğü dokunanlara ve bu hale getirenlere karşı onların benim hakkımda aklından dahi geçiremeyeceği türlü şiddet uygulayasım geliyor...
Kedi yavrusu gibiyim ben o insanların yanında,pamuk gibi ve geri kalan güzel her şey gibi;ne en ufak olumsuz his,ne tavır,ne bir şey.Dünyalar iyisiyim,ufak bir çocuk gibiyim,mutlu biriyim.Ama böyle bir durumda kendimi kaybediyorum,ağzımdan çıkması muhtemel kelimelerin haddi hesabı olmuyor,kime ne yapacağım bilinmiyor,hatta çok çok kızdığımda sonradan hiç bir yaptığımı hatırlamadığım oluyor.Başka biri oluyorum.Dokunmayın sevdiklerime.Dokunmayın,başka biri olmayayım;deprem olup yıkmayayım,çünkü ben sarsarsam taş üstünde taş bırakmam...

Üzmeyin sevdiklerimi,duygularıyla oynamayın,kızdırmayın;depreminizin merkez üssü de,artçıları da ben olurum ve ömrünüzün sonuna kadar bitmez.Sana diyorum beni tanımayan,adımı hiç duymamış,hakkımda en ufak bir fikri olması şuraya dursun varlığımdan dahi haberi olmayan velet.Sen beni görmedin ama ben seni gördüm,hakkında çoğu şeyden haberdarım;bir gün es kaza bir yerde karşılaşırsak falan,bil ki yoldan geçen sıradan bir adam durduk yere seni kenara çekmedi...
En nefret ettiğim şey senin gibi duygularla oynayıp çekip gidenlerdir,pardon ondan daha faza gıcık olduğum bir şey var ve o da sen tüm bunları yaptıktan sonra hiç bir şey olmamış gibi hayata devam edebilmedir,o kıza çektirdiğin acıyı bilmemen ve bilsen dahi umurunda olmayacak olması ama benim içim yana yana onu bir şekilde teselli edebilmek için kıvranmamdır senin işgüzarlığın yahut eğlencen yüzünden.O kızın ikinci yarasısın sen,kendi de dediği gibi bir artçısın;en çok da ben o asıl depremi hissetmiş olmama rağmen onu yeterince uyarıp kurtaramadığım için (kendi sarsıntılarımdan kafayı yemişimdir ve bu da yalnızca benim bir evhamımdır diye) sana kafayı takmış durumdayım.Sen o kadar itin tekisin ki çocuk,benim dostumun tırnağı bile olamayacakken depremi asla olamazsın...

İmkan olsa da emniyet güçleri gibi bir oluşum kursam,böyle güzel ruhlu insanların duygularıyla oynayan,inciten ve vesaire her insanın üstüne deprem gibi çöksem,lakin sessizce...

Maziye Ziyaret

Bahsetmeyi unuttum tabi size dimi?Eski okuluma gittim geçen çarşamba,eski okul dediysem ortaokula (aslında liseye gidecektim fakat beni de oraya gitmekten alıkoyan sebeplerim vardı kendimce)
Bahçeden içeri girdim,her ne kadar boyanmış da olsa aynı duvarlar,aynı taşlar,döşemeler;ah onların dili olaydı da konuşaydı,buralardan da bir Alptuğ geçti diyeydi...
Binadan içeri adımımı attığım an hobbit filminin gerçekleştiğini hissettim sanki,benim onlar yaşındayken standart boyda olduğum ufak ufak pek çok çocuk,öğretmenler odası ve girer girmez burnu felç eden o bitki çayı kokuları.Bizim dönemden kalan birkaç öğretmen,çoğu bizimle de yaşlıydı ancak şimdi bir çıt daha belirgin.Eee dile kolay 3 sene işte...

En çok da potanın önüne geldiğimde bir fırtına koptu diyeyim,işte insanın içi bazen böyle kırçıl kırçıl olur;tam derin düşüncelere dalma mevsimiyken o an,annem arkamdaydı ve kendimi tıktım kendime.Hani o birkaç defadır daha bahsettiğim karnesini almak üzere olan 13 yaşındaki Alptuğ var ya,hala bir umut bekliyordu sanki o potanın altında,paralel evren tarzı bir zıkkım varsa eminim o da oradan bu metnin kaleme alınışını hayal ediyordur...
Filmlerdekinden daha da reel bir biçimde gözümün önünde canlandı her ama her şey.Yaşlandık,değiştik,kaybolduk ve azaldık derken ömür kendi bildiğini okuyor ve 1'i 8 geçe ben bu cümleyi bitiriyorum...
O pota o gün canlansa sadece boynunu bükerdi ona ne şüphe,eskilerden,pek kimsenin tanıyıp bilmediği ve geçmişe çizgi çekmiş bir adam o gün tanınmadan rüzgar gibi gelip yol almıştı maziye.Göz göze geldiğim ve kim olduğumu anlamlandırmada hayli güçlük çeken onca çocukcağız bu hikayeyi nereden bilebilir sanki?
Arada bir de tanıdığı yüzleri arıyor ister istemez insan,başka yüzler gördükçe de bir hayal kırıklığı haliyle;ama sonra düşününce,onlar gitti ve başka bir yerde başka birileriyle başka bir hayat kurdular ve artık başka biriler diyebilince sezilen o ur gibisi pek bulunmaz,iyi ki de bulunmaz(bu arada,çoğul konuştum ama kastedileni anlamıştır mazime vakıf olanlar)

Özledim desem doğru,tekrardan yaşamak isterdim desem yanlış o günleri,yüzüne söylemesem de hep içme şu zıkkımı diye aklımdan geçirdiğim,bizim ve önceki pek çok dönemin büyük korkularından biri olan kantinci Orhan amcanın vefat ettiği,kısa boylu müdür yardımcısının imamhatip'e gönderildiği bu okulun yarısı boyayla kaplı ancak boyanın da yarısı tırnaklarca kazınmış camlarının ardından içeride gözüken herhangi bir sıranın içinde belkim ilk ve tek defa mı demeliyim ama yan yana oturmuşluğumuz,belki de benim ısrarla yazıp hizmetlinin ısrarla sildiği ilk yazılarım orada bir şekilde hayattaysa,belki de ilk aşk,o kadının kardeşi şuan o okulda okurken kırıntılarını duvar diplerinde barındırıyorsa hala;belki tarihte bize de yer vardır,okuduğum dönem bana Aybars diyen bedenci Yaşar'ın benden bahsediyor olması gibi sürekli,kendi söyledi...

Mazi kalbimde yara mıdır yaradır,özlemiyor muyum özlüyorum;ama bıraktığım gibi değil,sanmıyorum ama yıllar sonra ben bırakıldığım gibi olmayı becerebileceksem bile.Her şeye rağmen kimse buradan da bir Alptuğ Dağ tufanı geçmedi diyemez,yaşanmışlık eskise de yaşantı eskimez...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )