Aynı Sözler
Bugün yine her zaman olduğu gibi biraz hüzünlüydüm ve cesaret edip birşey yapmaya karar verdim.Eski bir defter vardı,bir hatıra defteri,açtım ve her yazanı bir bir okudum,ama en çok da birtanesini.Onu boşvarin,ama şunu anladım;
En çok güvendiğim dostlarımın ve en yakın arkadaşlarımın hepsinin benim için yazdığı şey aynıydı,hepsi unutmamı ve vazgeçmemi yazmıştı.Aşşağı yukarı bir sene geçmişti bunların yazılmasının üstünden,ben ne vefasız bir dostmuşum ki hala dediklerini yapamamışım...
Tabi bu kadar yakın olunca çok şeye şahit olmuştu onlar da,belki de benim ne durumda olduğumu benden çok bilebilecek olanlar bile vardı.Ahh ah,böyle deyince neler geçti gözlerimin önünden.Gözyaşlarına boğulduğum zamanlar olmuştu çok derinlerde,bazen tutunmaya değer bir dal bulamayacak kadar umutsuz bile olmuştum.Herşeye şahit oldu dostlarım,hayatımın özel konuşmalarından birini yaparken araya girenin boğazına sarıldığım günden.Kendimi dış dünyaya kapatıp kös kös bir pencereden sessizce baktığım güne kadar her günü biliyordu dostlarım...
Bir bildikleri vardı elbet,doğru olduğunun da farkındaydım tabi;ama yapamıyordum,hala da yapamıyorum.Ben de o kadar zıt bir adamım ki;severken ölümüne yürüyüp,vazgeçmeye gelince''Olmadınmı olmuyor!''diyebiliyorum...
Benim saf ve masum olduğumu düşünüyor pek çoğu,azınlığa karşın benim hiçbir suçum olmadığını söylüyor dostlarım.Şimdi diyeceksiniz ki'' Onlar senin dostların,elbette hakkında iyi düşünecekler!''Orası öyle tabi ama bu insanlar benim o kadar iyi dostumdu ki söylemeleri gereken şeyi sakınmamaları gerektiğini de bilirlerdi.Yine beni düşünerek sakınanlar oldu tabi,ama benle birlikte benden çok da onlar kaybetmişti...
''Seni kırmak istemiyorum''diyor bazıları.Diyemiyorum ki''Neyi kıracaksın,sağlam mıyım ki kırasın!''Diyemiyorum ama öyle işte,ne yapayım.İncindikçe yeni yaralara bağışıklık kazanıyorsun bir süre sonra,amakazandığın bu bağışıklık eskinin acısını da derinlerinde tekrar tekrar yaşatmayı biliyor sana...
Kimselere dargın veya küskün değilim,bir kimsenin dahi gerçekten suçlu olduğunu düşünemedim;bana suçsuz olduğumu söyleyenlere inat suçu kendimde aramayı seçtim,bulamadım ve yalnızca acı çektim...
Suçlayableceğim bir kimse veya olay da yok,herşey gayet düzene uygun ama ben acı çekiyorum.Bu durumda suçlanılabilecek yegane şey benim yüreğim olmalıydı,ama onu da suçlamaya yüreğim el vermiyor iyi mi?
En çok güvendiğim dostlarımın ve en yakın arkadaşlarımın hepsinin benim için yazdığı şey aynıydı,hepsi unutmamı ve vazgeçmemi yazmıştı.Aşşağı yukarı bir sene geçmişti bunların yazılmasının üstünden,ben ne vefasız bir dostmuşum ki hala dediklerini yapamamışım...
Tabi bu kadar yakın olunca çok şeye şahit olmuştu onlar da,belki de benim ne durumda olduğumu benden çok bilebilecek olanlar bile vardı.Ahh ah,böyle deyince neler geçti gözlerimin önünden.Gözyaşlarına boğulduğum zamanlar olmuştu çok derinlerde,bazen tutunmaya değer bir dal bulamayacak kadar umutsuz bile olmuştum.Herşeye şahit oldu dostlarım,hayatımın özel konuşmalarından birini yaparken araya girenin boğazına sarıldığım günden.Kendimi dış dünyaya kapatıp kös kös bir pencereden sessizce baktığım güne kadar her günü biliyordu dostlarım...
Bir bildikleri vardı elbet,doğru olduğunun da farkındaydım tabi;ama yapamıyordum,hala da yapamıyorum.Ben de o kadar zıt bir adamım ki;severken ölümüne yürüyüp,vazgeçmeye gelince''Olmadınmı olmuyor!''diyebiliyorum...
Benim saf ve masum olduğumu düşünüyor pek çoğu,azınlığa karşın benim hiçbir suçum olmadığını söylüyor dostlarım.Şimdi diyeceksiniz ki'' Onlar senin dostların,elbette hakkında iyi düşünecekler!''Orası öyle tabi ama bu insanlar benim o kadar iyi dostumdu ki söylemeleri gereken şeyi sakınmamaları gerektiğini de bilirlerdi.Yine beni düşünerek sakınanlar oldu tabi,ama benle birlikte benden çok da onlar kaybetmişti...
''Seni kırmak istemiyorum''diyor bazıları.Diyemiyorum ki''Neyi kıracaksın,sağlam mıyım ki kırasın!''Diyemiyorum ama öyle işte,ne yapayım.İncindikçe yeni yaralara bağışıklık kazanıyorsun bir süre sonra,amakazandığın bu bağışıklık eskinin acısını da derinlerinde tekrar tekrar yaşatmayı biliyor sana...
Kimselere dargın veya küskün değilim,bir kimsenin dahi gerçekten suçlu olduğunu düşünemedim;bana suçsuz olduğumu söyleyenlere inat suçu kendimde aramayı seçtim,bulamadım ve yalnızca acı çektim...
Suçlayableceğim bir kimse veya olay da yok,herşey gayet düzene uygun ama ben acı çekiyorum.Bu durumda suçlanılabilecek yegane şey benim yüreğim olmalıydı,ama onu da suçlamaya yüreğim el vermiyor iyi mi?