Karar verdim,ben kendime bakamıyorum artık.Birilerine güvenmem lazım,güvenebileceğim ve kendimi ona korkmadan teslim edebileceğim biri.Hafiflemek için yük boşaltmak gibi birşey değil bu,sadece artık emin olmak amacım.Bir kez olsun emin olmalıyım,düşünmek zorunda kalmadan.Kuşlar kadar hafif olmasam,göklerde süzülmesem de olur;ama nefes aldığımda yaşadığımın farkına varmalı,küçücük bakışlarda mutlulukla dolmalıyım.Elimden tutacak,beni zaptedecek,doğru yolu gösterebilecek bir kain var mıdır bu gözü körelmiş basit dünyada?

Yazacak,yaşayacak,yaşatacak hiç birşeyim yok.Uzun zamandır yazmayı kestim/azalttım.Yazabileceğim tek şey bendim,ben,ben,ben...Artık sıkıldım kendimden,delicesine bıkkınlık duyuyorum herşeye.Kendimi değil de onu yazsam mesela,ama o da saçma;sen burada ömrünü yazıyorsun,ne değişen birşey ne de kazandığın birşey.Boşa debeleniyorum bana kalırsa,ne anlaşılıyorum,ne amacıma ulaşıyorum,ne de biraz olsun takdir görüyorum. Şimdi bana yaşlı gibi konuştuğumu söyleyebilir bazılarınız;ama bir noktadan sonra sevgi istiyor insan,yanında hissedeceği,aşkını elde

Kim söylemiş işlerin böyle yürüdüğünü,ya da daha önemlisi kimin yürüttüğü?Madem biliyorsun nasıl yürüdüğünü,öyleyse söyle de önümüzü görelim;ben diyorum sonsuz karanlık,sen diyorsun tünelin sonu.Ne yazık ikisi de aynı şey,boğazına kadar karanlığa çıkıyor bu tünel.Kim soktu beni bu tünele,yahut neden ilerledim böyle?Böyle alışmadık ki biz,akla da mantığa da dağlar kadar ters düşüyor bu;hiç korkmadık ki çocukken tünellerden,elinde sonunda hepsinin daim

Ne kadar da saçmadır anlamaya çalışmak;oysa anlayabiliyorsan diretmezsin.Bunu herkes için söylüyorum,bu yazımı okuyan pek çoğunuz üzerine alınıp gelmesin yamacıma.Anlaşılmak da kötü bir diğer tarafta,anlayan için tabi;anlayabiliyorsa yaşamış,yaşadıysa da yanmış demektir.Bilemediler beni düşünen insanlar,beni bırakıp gitmeyi,kendi kendime yüzleşmem gerektiğini.Şu durum,adı her ne ise işte;yardım edilemez buna,hatta bazen yardımlar dahi yol açabilir felaketlere.Rüzgarla savaşım bu benim,ben onunla fırtına gibi eserken

Ben desen masum,kader desen masum,sen desen ayrı masum.Kimi suçlayacağım ben,neye ya da kime yanacağım.Suçlu düşlerimdi belkide,her gece kabullendiğim gerçeklerle bastırmaya çalıştığım fakat yine de bir yolunu bulup bana kendini kurduran hayallerimdi ya da.Ama onlar ne kadar suçlu olursa olsun,onlar bile hak etmemişti bunu.Şuna baksana;kızabileceğim,nefret edebileceğim hiçbirşey yok;bari içimdeki gözyaşlarını aleve çevirebilseydim,daha az acıtırdı belki. Bu masumane hayatta,bu masumane