Alptuğ'un Mekanı

03 Nisan 2014

Davulun Sesi

Uzaktan hep güzel gelir davulun sesi.Şu dünyada kim anlayabilmiş ki seveni,kim bilebilmiş ki birinin halini?Belki de tek sorunum budur ha?İnsanlara yakın gibi,onların arasındanmış gibi hissetmek için takmış olduğum onlarca maske;evde,okulda ve her yerde.İnsanlara uyum sağlamak uğruna kişiliğimden olağanca bir taviz veriyorum;kabadayı oluyorum ki çekinsinler,çapkın davranıyorum ki unuttu desinler,şapşal ve esprili davranıyorum ki hala mutlu ve hala o eski ben olduğuma inansınlar.Biraz da uzak tutmak istiyorum insanları,sevenlerimi ve hasımlarımı.Zayıf noktamı bilmesinler,zayıf olduğumu hissetmesinler,yardım etmeye çalışmasın ve beni düşünmesinler dostlarım;saldırıya geçmesin,heybetli duruşumun gölgesini düşürmesin,insanların bana olan inancını kaybettirmesin düşmanlarım.

Düşmanlarım diyorum insanlar da beni düşman dolu sanıyor;aslında herkes dostum arkadaşım,ama ben kimin ne olduğunu gayet iyi biliyorum.Çok eski bir laf vardır,der ki''Düşmanını dostundan yakın tut!'';ben bunu bilir bunu uygularım arkadaş,bu yüzden arkamdan çevirilen her türlü dolaptan haberim oldu.Haberim vardı ama engellemedim pek çoğunu,sırf kendime bir istihbarat oluşturup olası olumsuzluklara tedbir almak için...

Ama şu dünyada kimse beni anlayamadı;yaşıtlarım ya da her neyse,hiçbiri beni anlayamadı ve benim gibi yaşayamadı şu hayatı.Herkes olgun olduğumu söylüyor,yaşlarca büyük pek çok insandan işitiyorum bunu;boşversene sen,ne işime yarıyor ki bu?Maskeli veya maskesiz,alayına yalnızım sanırım.Bu kadar zor olmamalı ya anlaşılmak,bulunmaz hint kumaşı değilim ya ben☺Sanırım tek sorun derin olmam,yüzeysel yaşayıp yüzeysel bakamıyorum;ne aşka,ne hayata ne de insanlara...

02 Nisan 2014

Tutunamıyorum

Tutunamıyorum artık şu lanet hayata,neye elimi attıysam kayıp düşüyorum.Onlar sanıyor ki bıraktım kendimi,boşladım herşeyi;oysa ben öylesine çırpınırken onlar hiçbirini göremiyor.Bataklıkta gibiyim battıkça batıyorum,üstelik benim suçum değilken.

Notlarım gittikçe düşüyor;bunda benim payım yok değil tabi,fakat inanın bildiğiniz gibi değil.Birşeyler beni alıkoyuyor,herkese göre değişiyor bu şeyler.Bir çıkış yolu bulamıyorum ya,işte en kötüsü de bu.

Sağlığım desen giderek kötüleşiyor,artık vücudumun kontrolünü yitirmeye başlıyorum;notlarım desen ben ne kadar çalışırsam çalışayım kötüleşiyor,aslında çalışmış olduğumu anlatamıyorum insanlara.Geri kalan hayatım ise farksız,balık gibi çırpınıyorum.

Bu durum,yani her ne ise;ben onunla boğuşurken insanların nasıl bir kaosun içinde bulunduğuma aldırış etmeden beni suçluyor olması ise daha da kötüsü.Her şeyi düşünüyor ve her şeye ayrı özen göstermeye çalışıyorum,ama beceremeyip yine tepe taklak oluyorum.İnanın ki ben elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum her şey için,ama her nedense artık her şey benim tersime işliyor.

Her türlü şeye razıyım,ama yeter ki üzerimdeki bu yoğun ve büyük histen bir nebze olsun kurtulayım;çünkü bu benim gibi çevremdekileri de etkilemeye başladı şu sıralar...

01 Nisan 2014

Masamın Başında

Yine oturmuşum masamın başına,Allah ne verdiyse yazıyorum.Yeri geliyor eskilerin en nadide aşk parçalarını çalıyorum;bazen Nil Burak,bazen Ümit Besen ve bazen de diğerleri...
İyice açıyorum şarkının sesini,sırf içimdeki o nereden geldiğini bilmediğim çığlıkları bir nebze olsun bastırabilmek ümidi ile.Günümün yarısı düşünmek,diğer yarısı yazmakla geçiyor;bazen geçmişi,bazen kendimi,bazen ise onu düşünüyorum.Öyle işsiz bir adamım ki,düşünmekten başka işim yok adeta.

Baksanıza,yine masamın başındayım;öyle bir başımayım işte,dibi görünmeyen bir yalnızlığın en ücra köşesinde sabahlar gibiyim.Ne kadar uyursam uyuyayım,hep bir parça bitkin ve bir parça yorgunum.Bu hale nasıl düştüğümü bilmiyorum,beni kimin ya da neyin bu hale getirdiğini düşünmek bile istemiyorum.Sürekli kapatmaya çalışıyorum eski defterleri,hep geleceğe bakmaya çalışıyorum.Ama ne yaparsam olmuyor,yine her sabah uyandığımda geçmişi buluyorum koynumda;önümde hep bir karanlık var,hiç ummadığım kadar sisli ilerisi.Korkmuyorum ama,bilerek ve inatla yürüyorum;artık bitmekten korkum yok çünkü,şimdi ise yalnız meraktan yaşıyorum.

Bu kitabını okuduğun bir tiyatro oyunundan farksız;ne olacağını adın gibi bilmene rağmen sadece zaman geçsin diye izliyorsun,içten içe yönetmenin senaryoyu değiştirmiş olabileceği umuduyla seyre dalıyorsun.
Her oyun gibi bu da bitiyor;anca bitince anlıyorsun bildiğinden bir farkı olmadığını,lakin pişman olmuyorsun...

Neden Kötü?

Kimse akıl sır erdiremez oldu şu hallerime,bu yorgunluğuma,bıkmışlığıma,mutsuzluğuma ve yalnızlığıma.Herkesin sorduğu soru var anca,''Neden?''Ben de''Kelin merhemi olsa başına sürer.''diyeretkten cevap veriyorum onlara.Ama hakikaten de,neden böyle oldu sizce?
Herkese biraz tuhaf geliyor tabi bu,sonuçta onlar gülüp eğlenirken ben her saniye aklımda sadece tek birşey ile dolaşıyor ve kendimi karanlık odalara hapsederek kendimce bilmediğim birşeyin vicdan azabını çekiyorum.Belki de bunu benim değil,bizzat kaderin çekmesi gerekiyor ha;çünkü ben sadece sevmekle mükelleftim,oysa bana sevdiren de kaybettiren de kaderdi.Kadere isyan etmek bana yakışmaz biliyorum,ama en azından bir özrü,bir teselliyi hak ediyor be insan.

Hak etmiyor muyum siz söyleyin,al işte bunca sene gözünüzün önündeki bu blogda sırlı sırlı durmakta.Kime sorsam''Kendine bunu yapmaya hakkın yok!''diyor;ne yapıyorum Allah aşkına?Ben birşey yapmadım,kimseyş de suçlamıyorum.Şu an içimdeki şu koca yangın,öylesine sebepsiz bir yangın ki.Tek bir sebep gösterebilirim buna,o da sebebi bile olmayan aşktır.Ben bugün bu durumdaysam,ama herşeye rağmen hala ben isem sırf aşkın sayesinde bu.Anlıyorum ki mevzu birilerine aşık olmak,ona canını vermek falan değil;şayet ki öyle olsaydı cennetin kapıları çoktan açılmıştı.Asıl mevzu nedir biliyor musun,cesaret etmek,hiçe saymak,direnmek ve şükretmek;bunların hepsini aynı anda yapabildiğin an kralsın işte...

Tek Ben

Her yazımda farklı bir olay,farklı bir his,farklı bir duygu ve farklı insanlar;oysa ki hepsinin temelinde sadece tek bir ben.Lakin ayırt edemiyor insanlar,benim yazdıklarımın birbiriyle çelişkili olduğunu sananlar az değil.Keşke okumasaydınız diyorum onlara,okumak yerine hissetmeye çalışsaydınız mesela.Yaşantım gereği öyle derin konulara başvuruyorum ki onları okumak dinlemediğin birşeyi duymaktan farksız kalıyor bazenleri.

Bir de beni bilmeyen pek çoğu''Senin işin ne ki?'',''Ne yapıyorsun ki?'',''Ne yaşıyorsun ki?'' gibisinden kinayeli ve aşşağlayıcı fakat bir o kadar da bilinç dışı laflar savuruyorlar.Nereden bileceksin ki adam,kimsin ki sen?Basit bir öğretmen?,uzak bir akraba?,sıradan bir tanıdık?Yaşın başın,bulunduğun makam ve mevki fark etmez benim için,şayet insan değilsen değilsindir;her kim olursan ol,aslında bir b*k bildiğin yok!

Bu lafları insanların suratlarına söylememek için zor tutuyorum kendimi,hatta bazıları o kadar lakayt,ukala ve iğneleyici ki kim olursa olsun kafasından tutup duvara çarpmamak için ne denli bir çaba sarfediyorum akıl erdiremezsiniz doğrusu.Aslında söylememek için hiçbir nedenim yok,çünkü Allah'tan başka hiç kimseyi takmaya gerek dahi yok.Ama sabrediyorum,neden?Sırf arkamda olduğunu bildiklerim için,sırf yanımda olanlar için.Sabrediyorum ama nereye kadar;bu testi bir gün kırılır ama,haydi hayırlısı...

Daha Yeni Kayıtlar Önceki Kayıtlar Ana Sayfa

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )