*Bu yazı edebi değildir, iç dökmecedir daha ziyade. Hayatımın iplerini askısında bıraktım artık, sahi gelmiyor hiçbir yakınlık; biliyorum en yakınından en uzağına çoğu kişi yalnız işi düştüğünde soruyor beni, hiçkimsesi kalmadığında veya, son çareden dahası değilim biliyorum. Benim de bir hayatım var ama işte, bu benim yaşadığımın adı da -öyle veya böyle- hayat. Ben hayatımı benim gibi insanlardan

İyi bir cevabı hak eden güzel sorularım vardı, Kurudum arasında,ölüm-doğum iki yaprağın; Bir vaatken yaşamak, zor geldi tek başıma Ben ki munis, sokulgandım esasen Erimeden evvel, varlığımın gölgesinde. Bedelliydi dostluklarım, kendim müddetimce Neye, kime tutunsam az kalmıştı bitmesine Düşmek içinde düşmektim İnkar etmesin kimse, tutmadılar. Kaldım gecenin sessiz mavisine. Kimsenin bir şeyi değil, adım gibi eminim Eskiyen yaprak

Zaten o adam değildim ki ben; o yalnız kalmamış, etrafında insanlar, gülücükler saçan, musmutlu herif; o ben değildim, hiç olmadım. Şimdi düşünüyorum, hayali dahi oturmuyor üstüme, canlanmıyor kafamda; koca bir boşluktan halliceyim hepsi bu. O, bu, şu da değil bunun müsebbibi, herkes, herkesin payı var korktuklarında. Onlar genç, çocuk ruhlu, bir şeyleri boş verip mutlu olmak istiyorlar, sevmeye

Düğümleyip atmışlar ruhumu uçurumdan En ala ölüm geliyor elimden, Ağlar gider yapraklar, unutur herkes En başta kalbimi kundaklayanlar Yok eşim dostum, yok ardımdan bakanım Gözleyen yoktu yolum, karanlığa karıştım Bir şeyi değilim kimsenin, başta kendim Bir zamanlar, ah o bir zamanlar... Var mıyım ki sanmıyorum Birkaç damla kandır ederim Sabah edemem ki geceleri Böyle yalnız, böyle bir başına.

Bu günü bekleyen ellerim vardı oysa, Canımın soğuğunda titreyen ellerim; Her şeyi unutmak geçse de içimden, Kapanmaz mezarı ikimizin bu yara. Bugün için attıysa boşuna kalbim, Hala seviyor olduğum için dahi, Gözlerimi görsem bile affedemezdim. Acını da hasretini de sesini de silemedim. Her şeyimi verip sade ısınmak istemiştim, Senden sonra kaç ömür senle konuşmayı bekledim. Yine de affedemezdim,

Keşke bin pişmanlığın bir yaramı sarsa Afla bitecek olsa da ben de affedebilsem; Adın dahi unutsam iki gün sonra, Bilirim, yine öksürtür o hazin şarkı. Barışmak dediğin küslere özgü, Maktûlle katil barışsa ne barışmasa ne Hadi geçi diyelim yangını kalbimin İzin kalır, acısa ne acımasa ne. Sustuğumu af say başka türlü güç İstesem de, akılla kalbim buna gitse

Yarım bırakılmış bir öpücüğün çınlaması gibi şimdi yaşamak, Durmuş olacağım kara görünmeden matemime son bir kez, Akşam altı güneşi vuracak ellerine, unutacaksın beni Merhamete indirgenecek koşulsuz sevgin, en fenası da bu; Çaktırmadan azalacağım sende, ben bileceğim sen uyuyacaksın Seninlelikten seninliğe indirgeyecek beni zaman, fazlalık olana dek Elini çekeceksin ellerimden, ayakların kapısına dönecek hayatımın O akşam güneşi, o güvertedeki

Şarkıda da dediği gibi: "Daha konuşmadım senle hiç." Kim bilir neresindesin değmediğim dünyanın, hiç konuşmadık seninle yalnızlığımı; ilişilmeden geçen şu koca ömrümün tek tanımı camdan bakmak belki de, damperli ve epey kalın bir camdan hayata bakmak, camdan bakan herkes gibi içten içe özenerek. Henüz değmedim güzel şeylere bilmem anlıyor musun, anlamadım bir aradalıkları, fırsatım olmadı. Sadece seni bekledim,

Ölü zamanların aşığıyız biz seninle, Arayıp dururken birbirimizi kapandık evlere; Gerçi ben hep evdeydim, bekleyen tarafım belki de Bir şey yapmamakla suçlama beni, bitkinim sadece. Bir yolum var mı dersin? Kalemi versem sen çizer misin? Hiç düşündün mü asla rastlașmayacağımız ihtimalini? Asma suratını, çünkü buna rağmen bile bir "biz" olurdu gibi geliyor. Yine de bilseydim bari seni, bilseydim

Parlar mıydı benim de, Okșansaydı yüreğim? Yeni değil bu hal, Bin yıllık yalnızlığım benim; Çıkabilirken de çıkmazdım ki sokağa Kime gideceğim? Karantinaymıș, bana ne, Bin yıl evde dursam, özlenmeyeceğim. Her şeyi bambaşka yapabilmek için, Eller gerek ellerimde, sıcak eller; Yılların üşümesine inat, Bırakma ihtimali akla gelmeyene dek... Sımsıkı tutacak eller. Öyle tek başıma olmaz. Daha iyi böyle, Her