Yalnızım

Hepiniz ki bu yazıyı okuyan, ömrümce beni bir başıma bıraktınız. Duymadınız mı? Hem de çok duydunuz, yardım çağrılarımı da apaçık haykırıșlarımı da; artık işinize mi gelmedi, utandınız mı, yoksa benden o kadar mı nefret ediyorsunuz bilmiyorum ama şu kesin...

Yetmedi yalan sevgileriniz işte oylamaya beni,
Yetmedi dünyanızın samimiyet derecesi.

Elimden tutmadınız, tutmalarınızsa beni sevdiğiniz için değil, benim için değil, sadece ama sadece öyle yapmanız gerektiği içindi, sizden başka bilecek olmasa yapmazdınız adım gibi eminim, yapsanız da vicdanınız es kaza azap çeker diyedir muhakkak. Hep iyi oldum ben, hepinizi sevdim, seviyorum da hala, üstelik sizlerinki gibi "ayıp olmasın diye" cinsinden değil; hanginizi ne zaman geri çevirdim, hanginizden neyi esirgedim, bir defa dahi derdinizi dinlememezlik ettim mi sorarım size. Bunu hak edecek ne yaptım?

Son bir arzudur bu sizlerden, artık kimse benim için bir şeyim, bilmem nem demesin;
Ben alemin hiçbir şeyiyim.

Biliyorum hiçbir zaman hiçbiriniz için fazla da bir şey etmedim; öyle canınız ciciniz bilmem ne olmak da değildi niyetim tabi de, ne bileyim işte, arada bi'merak edilen, belki hakkında endişe edilen, yokluğu fark edilip en azıcık aranan biri olmak benim de hakkımdı işte, kim bilir belki en çok benimdi. Sadece dünya gözlerimle birileri için bir şey ifade ettiğimi görmek istemiştim, hepsi bu... Korktum hep, bir ömür iknaya çabaladım kendimi, sahte olmadığına yakınlığınızın. Bu duvar bir gün yıkılacaktı biliyordum, işte o gün geldi.

Bir elin nesi varsa ben de hep o kadardım,
Hiç dahası olmadım.

Ben yalnız olmasına yalnızım da ey adem evladı! Dön bak bakalım senin arkadaş dediklerin arkadaşın mı yoksa sana bana yaptığını mı yapıyorlar. Ben hiç olmazsa açıkça yalnızlığımı belli ediyorum, hiçbiriniz gibi "mıș" casına davranmıyorum, sevmediğim veya beni sevmediğini bildiğim tiplerle gülüșerek görmüyorum işlerimi.

Ailemden gayri kimsem yoktur, hiç olmadı da belki. 

Ben ki yalnızlık ve kahırdan öleceğim, sizse yalnız vicdan azabından.