Gitgellerde yine başım, kim gerçek kim yalan, kim var kim yok bi'haberim. Kalbimin dehlizlerinde sönüyorum, gitgide derine gömülüyorum, görmekten çok uzaksınız. Bir panik atak nöbetinden farklı değil aslında durumum, bir şey beni ve düşüncelerimi durdurabilse, sakin ol dese, korkma dese hatta belki de -emin değilim ama- sarılsa... Bir şey yeniden nefes almayı öğretse bana. Bunun adı çırpınmak, ordan

Canı acırdı Nihal'in Geceden çökerdi balkon demirlerine hüznü Islanır kurumayı unuturdu çiçekleri Pencerenin pervazında unuturdu mutluluğu Saat üçlerde başlardı özlemeye Deliliği sarkardı demir korkuluklardan yere Apartman boşluğu biraz yalnızlık kokardı Çatı ağlardı sonbaharda evin içine Küfürbaz vileda imdada koşardı. Bir gün Nihal delirdi Öksürdü perdeler, avize kristal kustu salonun ortasına Parkeler inlemeye, duvarlar soyunmaya başladı Gardrobun içinden ütüsüz

Hiç dokunulmamış gibiyim, hiç adım anılmamıș, hiç bakılmamıș sanki yüzüme, hiç düşünülmemiș hakkımda, hiç... Hiç bile olmamışım iyi mi? Değil gibi. Ne acı hiç payım olmamış kimselerin gök yüzünde, merhemliği geçtim ısıtmamıșım dahi belli, besbelli; bazen acıtıyor bu kifayetsizlik, öylece geçmişim yani hayatım boyunca aralarından insanların, buymuş hepsi, tüm aşklar tüm dostluklar aha da bu kadarmış. Ey benim

Umar mıydım oysa bu denli yükselmesini gizli buzların ardında yangının, ölü birer kuş şimdi cümleler ruhumdan ebediyete uğurladığım, hep bu kadar sürer miydi mevsimlik iç cekișler yoksa uzadı mı kara kışı bu defa yüreğimin. Tutunmak adına aldandığım ben ne de yanlıştı ve aynı zamanda nasıl olabiliyorsa masum; bir insanın kendi masumiyetinin altında eriyip hataya karışabileceği fikri gerçek statüsü

Genzimde durur oysa bir iltihap misali sevmek, maluliyetim kılsa da mağrur, payıma düşen arsızca beklemek belki günü olmayanı. İç acılarının toplamı kapalı bir kapı sanki zamana, kifayet etmeksizin uzayıp giden. Afakına çarpan ihtimaller korkutsa da pek tabii yalnız onlarladır yaşamak. Gizlerimde bellediğim hududum ayrı gayrı kılıyor kendimden beni, yalnızca ve yalnızca boynu bükükçe bir saadettir beklediğim. Güz okşayıșlarını

Bazı sabahlar oluyor, servisin camına dayadığım kafam cama vura vura oracıkta patlasın istiyorum, canım bir iltihap gibi akıp gidiyor benden de görmüyorsunuz. Tüm gereklerini dünden yerine getirdiğim ama gerçekleşmeyen şeyler kumpanyasında mutluluk çekiyor baş rolü. Rüyalar görüyorum iki sabahtır, birilerinin gelip özür dilediği, açtığı yarayı yamamaya çalıştığı kesinlikle gerçek üstü rüyalar; elzem oldu uyanmak dahi, batıyor varlığı günlerin,

Tabut tabut söyle bana, var mı benden ölü bu dünyada. Bardağın dolu ya da boş değil, kırık tarafıyla ilgileniyorum ben, gözyașlarım kırmızıya çalıyor  hafiften, yaşlılık emarelerim artıyor iyiden iyiye, kanım içimde kuruyor bilhassa. Mendil gibi kullanılıp atıldığım bu kaçıncı diye sormuyorum bile, en çok kendimden olmak üzere geçtim her şeyimden; mutluluk, ümit, tokluk, yaşamak... Bir nefeslik candan başka