Geçmiş Geçsin
Bu yazıyı sizlere üniversitemdeki -oryantasyonu saymazsak- ilk dersim olacak ENG143'ü beklerken kaleme alıyorum.
O kadar oldu mu yahu dediğini duyar gibiyim daimi müdavimlerimin... Oldu ya, kara çocuk koca adam oldu ve kuzuluktan kalma düşmanı artık kurdun. Yine mi aynı mevzu diyeceksiniz muhtemelen, ta kendisi...
Ancak bu defa yazma nedenim iç dökmek falan değil, dökecek bir şey de yok zaten, tahtımda ve dikim, onurdur gururdur hepsi taşıyor dahi cebimden.
Mesele eski hayatımın ordan burdan ahlaksız sivilceler misali fırtması esasen...
Hayatımı zindana çeviren, bütün gençliğimi falan her şeyimi yerle bir eden eski "dostumun" annesi fotoğraflarımı beğeniyor, aslına bakarsanız bu çok da mühim bir şey değil ama yine de insan o eski güzel -sandığı- günleri hatırlayınca biraz şey olmuyor değil...
Velhasıl,
O Alptuğ öldü Ayşe teyze, en suçlu insan da senin çocuğun; bu zar zor kurduğum yeni hayatta da üzgünüm ama sana da yer yok, her şeyi ve herkesi sildim ve silmek de zorundayım; bir vicdanım kaldı kabul hala, o kadar da değişmedim, o lanet "birileri" gibi kötüleşmedim... Yine de o vicdanın zerresi dahi geçmiş için ayrılmadı üzgünüm, elimden gelen en kibar konuşma da bu ve kaldı ki bunu okumayacağını umarak yazıyorum.
Kimseye evladını kötülemek istemem, yapsam da inanmazsın zaten -olması gerektiği gibi- ama... Saygı ve sevgimden tek kelime de edemiyorum ki sana, kızınla falan da yargılamıyorum seni yanlış anlama, sadece sen de bana o eski en acı günleri hatırlatmaktan fazlasını yapmıyorsun... Bilerek yahut bilmeyerek.
Üzgünüm bu son cümleyi de etmek mecburiyetindeyim, malum burası benim ve kendi fikirlerim dışında hiçbir yaptırıma yer yok... Onun seni hak ettiğine emin misin acaba.
Muhtemelen olup bitenden haberdarsın bir şekilde, onun anlattığı bir şekilde elbette, belkk de sürpriz bir biçimde benim tarafımı tutuyorsundur kim bilir... Oysa şuan bu dahi öylesine önemsiz bir detay ki. Özetle:
Aylarca zorla söküp attım evladının ve nicelerinin benle bir ettiği zifti, kazıya kazıta güç bela ve psikolojimin bozuk olmasını bırak adeta psikolojisiz ve doğrusu ailem hariç kimsesiz o sınava ölürce çalıştım ve hakkımı aldım, kendi ellerimle kendime en baştan bir hayat ördüm ve tekrar gururla söylüyorum: Üzgünüm ama benim bir geçmişim uzun zamandır yok ve sen de senin gibiler de yok olmalısınız onunla birlikte; her ne kadar evlatlarınıza zerre benzemeseniz de her baktığımda siz onlarsınız, bense ne sizi ne onları değil, doğrudan güneşi görmeliyim artık... Gidebilirsiniz, bu güne kadarki her şey için teşekkür ederim ama o kadar, dahası değil.
O kadar oldu mu yahu dediğini duyar gibiyim daimi müdavimlerimin... Oldu ya, kara çocuk koca adam oldu ve kuzuluktan kalma düşmanı artık kurdun. Yine mi aynı mevzu diyeceksiniz muhtemelen, ta kendisi...
Ancak bu defa yazma nedenim iç dökmek falan değil, dökecek bir şey de yok zaten, tahtımda ve dikim, onurdur gururdur hepsi taşıyor dahi cebimden.
Mesele eski hayatımın ordan burdan ahlaksız sivilceler misali fırtması esasen...
Hayatımı zindana çeviren, bütün gençliğimi falan her şeyimi yerle bir eden eski "dostumun" annesi fotoğraflarımı beğeniyor, aslına bakarsanız bu çok da mühim bir şey değil ama yine de insan o eski güzel -sandığı- günleri hatırlayınca biraz şey olmuyor değil...
Velhasıl,
O Alptuğ öldü Ayşe teyze, en suçlu insan da senin çocuğun; bu zar zor kurduğum yeni hayatta da üzgünüm ama sana da yer yok, her şeyi ve herkesi sildim ve silmek de zorundayım; bir vicdanım kaldı kabul hala, o kadar da değişmedim, o lanet "birileri" gibi kötüleşmedim... Yine de o vicdanın zerresi dahi geçmiş için ayrılmadı üzgünüm, elimden gelen en kibar konuşma da bu ve kaldı ki bunu okumayacağını umarak yazıyorum.
Kimseye evladını kötülemek istemem, yapsam da inanmazsın zaten -olması gerektiği gibi- ama... Saygı ve sevgimden tek kelime de edemiyorum ki sana, kızınla falan da yargılamıyorum seni yanlış anlama, sadece sen de bana o eski en acı günleri hatırlatmaktan fazlasını yapmıyorsun... Bilerek yahut bilmeyerek.
Üzgünüm bu son cümleyi de etmek mecburiyetindeyim, malum burası benim ve kendi fikirlerim dışında hiçbir yaptırıma yer yok... Onun seni hak ettiğine emin misin acaba.
Muhtemelen olup bitenden haberdarsın bir şekilde, onun anlattığı bir şekilde elbette, belkk de sürpriz bir biçimde benim tarafımı tutuyorsundur kim bilir... Oysa şuan bu dahi öylesine önemsiz bir detay ki. Özetle:
Aylarca zorla söküp attım evladının ve nicelerinin benle bir ettiği zifti, kazıya kazıta güç bela ve psikolojimin bozuk olmasını bırak adeta psikolojisiz ve doğrusu ailem hariç kimsesiz o sınava ölürce çalıştım ve hakkımı aldım, kendi ellerimle kendime en baştan bir hayat ördüm ve tekrar gururla söylüyorum: Üzgünüm ama benim bir geçmişim uzun zamandır yok ve sen de senin gibiler de yok olmalısınız onunla birlikte; her ne kadar evlatlarınıza zerre benzemeseniz de her baktığımda siz onlarsınız, bense ne sizi ne onları değil, doğrudan güneşi görmeliyim artık... Gidebilirsiniz, bu güne kadarki her şey için teşekkür ederim ama o kadar, dahası değil.
0 Yorum:
Yorum Gönder